လြန္ခဲ့ေသာ အပတ္ စေနႏွင့္ တနဂၤေႏြေန႔ (၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၂-၁၃) ႏွစ္ရက္တာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၊ ဘ႐ုတ္ကလင္ရွိ ေလာကခ်မ္းသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ ေျမာက္ဦးဆရာေတာ္ ဝနဝါသီ အရွင္ဝါယာမိႏၵ၏ တရားစခန္းသို႔ ကၽြန္မ သြားေရာက္ကာ တရားနာျခင္း၊ တရားထိုင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ျဖစ္ပါသည္။
တရားစခန္း အစီအစဥ္မွာ မနက္ ၈-နာရီမွ စ၍ ည ၈-နာရီအထိ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာ သမီးငယ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးရသည့္အျပင္ ရထားစီးရခ်ိန္မွာလည္း တစ္နာရီခန္႔ၾကာသျဖင့္ မနက္ ၁၁ နာရီခြဲေက်ာ္ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီေလာက္ခန္႔မွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေရာက္ပါသည္။
ဆရာေတာ္ ေဟာေသာ တရားတို႔မွာ ခႏၶာအရွိကို ဉာဏ္အသိျဖင့္ ၾကည့္ရေသာ တရားမ်ား ျဖစ္၍လည္းေကာင္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခႏၶာကို ၾကည့္ၿပီး ေဟာေသာ တရားမ်ားျဖစ္၍လည္းေကာင္း တရားနာေနစဥ္မွာပင္ ခႏၶာ၏ ေဖာက္ျပန္မႈ သေဘာတရားတို႔ကို ျပတ္ျပတ္သားသား သိျမင္ ခံစားရပါသည္။
တရားထိုင္စဥ္မွာလည္း စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း၊ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းျခင္းတို႔ ျဖစ္ေနလွ်င္ သတိမလြတ္ေစရန္၊ ခႏၶာေပၚ ဉာဏ္ကပ္ထားရန္၊ ေဝဒနာေပၚေနပါက ေဝဒနာ၏ သေဘာကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရန္၊ ထိုေဝဒနာသေဘာ၏ ေျပာင္းလဲေနမႈ မၿမဲမႈကို သတိမလြတ္ဘဲ ဇြဲမေလ်ာ့ဘဲ ႐ႈမွတ္ရန္၊ အသက္မွန္မွန္႐ႉရန္တို႔ကို ဆရာေတာ္က ေယာဂီမ်ားအတြက္ ေရွ႕မွ သတိေပးေနပါသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ တစ္ပါးတည္း ေတာရေဆာက္တည္ၿပီး ဓူတင္ (၁၃)ပါးကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဆာက္တည္ ႀကိဳးစားက်င့္ၾကံခဲ့သူ ျဖစ္သည့္အျပင္ မူလကလည္း မိုးကုတ္ရိပ္သာ၊ မဟာစည္ရိပ္သာ၊ စြန္းလြန္းရိပ္သာ၊ လယ္တီရိပ္သာ၊ သဲအင္းဂူရိပ္သာ၊ ကသစ္ဝိုင္ရိပ္သာ၊ ဉာဏစာဂီရိပ္သာ၊ မိုးညႇင္းရိပ္သာ၊ ဖားေအာက္ရိပ္သာ၊ မူလမင္းကြန္းရိပ္သာ၊ မင္းရပ္ေခ်ာင္ဝိပႆနာရိပ္သာ စသည့္ ရိပ္သာတို႔တြင္လည္း အားထုတ္ခဲ့သူ တစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႔ အက်င့္ထူး အက်င့္ျမတ္တို႔ ရွိေသာ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္၍လည္း ဆရာေတာ္၏ တရားအေတြ႕အၾကံဳ၊ ေတာေတာင္အေတြ႕အၾကံဳမ်ားမွာ သာမန္ပုဂိၢဳလ္တို႔ မျမင္ႏိုင္၊ မသိႏိုင္ေအာင္ ထူးျခားမ်ားျပား စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘုရားေဟာတရားတို႔ အလြန္မွန္ကန္ေၾကာင္း သက္ေသျပဳသကဲ့သို႔ ရွိပါသည္။
သာမန္ လူမ်က္စိျဖင့္ မျမင္ႏိုင္ေသာ ၃၁-ဘံုသားတို႔၏ ျဖစ္တည္ေနမႈမ်ား၊ ဆင္းရဲပင္ပန္းေနမႈမ်ားတို႔ကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းေသာ ဆရာေတာ္၏ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတို႔သည္ အလြန္ႀကီးမားပါသည္။
ဆရာေတာ္သည္ ထိုအပါယ္ဘံုသားတို႔၏ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ရာ ဒုကၡမ်ားကို သိရ ျမင္ရ၍လည္း ဒကာ ဒကာမအေပါင္းအား ထိုဘံုဘဝသို႔ မေရာက္ေစျခင္းငွာ တစ္ခုတည္းေသာ ကယ္တင္ႏိုင္သည့္ ဝိပႆနာတရားကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ေဟာေျပာ ျပသ၊ ၫႊန္ၾကားဆံုးမ၍ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ရခဲလွစြာေသာ လူ႔ဘဝရခိုက္ မိမိကိုယ္မိမိ ကယ္တယ္ႏိုင္ရန္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းျဖစ္သည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာေျပာ ျပသသြားေသာ မဂၢင္က်င့္စဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေပးေနသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။
မ်ားျပားလွစြာေသာ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ ေသလြန္သည့္အခါ အထက္သို႔ မေရာက္ဘဲ ေအာက္သို႔ စုန္သြားသည္က မ်ားေလသည္။
အထူးသျဖင့္ သားစြဲ သမီးစြဲ ပစၥည္းဥစၥာစြဲ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခု စြဲလမ္းကာ ေသလြန္၍ မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ ၿပိတၱာဘံု ေရာက္ရသူမ်ား မ်ားစြာရွိပါသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ၿပိတၱာမ်ားမွာ လူပုဂၢိဳလ္တို႔ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ အမွ်ေပးေဝသည္ကို ၾကားသိပါက သာဓုေခၚကာ ၿပိတၱာဘဝမွ ကၽြတ္လြတ္ႏိုင္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ထိုအပါယ္ဘံုသားတို႔အေပၚ က႐ုဏာထား၍ ကၽြတ္လြတ္ေစျခင္းငွာ မွန္ကန္ေသာ နည္းျဖင့္ အမွ်ေဝတတ္ရန္၊ သာဓုေခၚတတ္ရန္ ဒကာ ဒကာမတို႔အား သင္ၾကားေပးခဲ့ပါသည္။
ဆရာေတာ္၏ ရွင္းျပခ်က္အရ အခ်ိဳ႕ေသာ ၿပိတၱာမ်ားမွာ အမွ်ေပးသံၾကားလွ်င္ သာဓုေခၚၿပီး ကၽြတ္ႏိုင္ေသာ္လည္း အျခားၿပိတၱာတို႔က အမွ်ေပးသံ မၾကားရေအာင္ နားကို အတင္းပိတ္ထား ခံရျခင္း၊ သာဓု မေခၚႏိုင္ရန္ ပါးစပ္အပိတ္ခံထားရျခင္းမ်ား ရွိေၾကာင္း သိရ၏။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က “ၾကားၾကားသမွ်”အျပင္ “ရွိရွိသမွ်”ဟူေသာ စာသားကိုပါ ထည့္ဆိုေစပါသည္။
ထို႔ျပင္ မိမိျပဳလုပ္ထားေသာ ဒါန ေကာင္းမႈ၊ ပြားမ်ားအားထုတ္ထားေသာ သီလ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈတို႔ကိုလည္း အာ႐ုံ စူးစိုက္ထားရပါမည္။
အရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဘဝငါးရာက မိခင္ေတာ္စပ္သူ ၿပိတၱာမ၏ အမွ်ေဝရန္ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားသံကို ၾကားေသာ္ သပိတ္ဆြဲ၍ ဆြမ္းခံႂကြေတာ္မူပါသည္။ ထိုမွ ရလာေသာ ဆြမ္းမ်ားကို ေတာထဲမွာ တရားအားထုတ္ေနေသာ သံဃာေတာ္ ၅-ပါးတို႔အား ခြဲ၍ လႉဒါန္းပါသည္။ ထိုဆြမ္းတို႔အျပင္ ဒကာတစ္ဦး လႉဒါန္းလိုက္ေသာ ပိတ္စတစ္စကိုလည္း သံဃာေတာ္ ၅-ပါးထဲမွ သက္ေတာ္အႀကီးဆံုး သံဃာအား လႉဒါန္းပါသည္။ ထိုသို႔ လႉဒါန္းၿပီးမွ ၿပိတၱာမ ရွိေသာ ေနရာသို႔ ျပန္လာၿပီး ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ ဒါနကုသိုလ္တို႔ကို ၿပိတၱာမအား ေျပာျပ၍ အမွ်ေပးပါသည္။
ၿပိတၱာမလည္း ဝမ္းေျမာက္စြာ သာဓုေခၚအၿပီး ၿပိတၱာဘဝမွ ကၽြတ္လြတ္ကာ အထက္ဘံုသို႔ တက္လွမ္းသြားပါသည္။
ထိုသာဓကကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ႀကီးသည္ပင္လွ်င္ အမွ်မေဝမီ အာ႐ုံယူစရာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္အလုပ္ကို လုပ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔အေနျဖင့္လည္း အမွ်မေဝမီ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ ေကာင္းမႈတို႔ ျပဳလုပ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ထိုသို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး အမွ်ေဝသည့္အခါမွာလည္းေကာင္း၊ သာဓုေခၚရာ၌လည္းေကာင္း၊ စိတ္က ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ စကားေျပာေနရင္း တန္းလန္းႏွင့္ အမွ်ေဝျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္းမ်ား မျပဳလုပ္သင့္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါသည္။
ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ျခင္းသည္ မိ႐ိုးဖလာ အမွ်ေဝျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္းသာ ျဖစ္၍ စြမ္းအား မရွိႏိုင္ပါ။
အမွန္တကယ္ ျပဳလုပ္သင့္သည္မွာ ပထမအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက အထက္(ဘံုမ်ား)သို႔ စိတ္အာ႐ုံၫႊတ္ထားရပါမည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက ေအာက္သို႔ (အပါယ္ေလးဘံု) အာ႐ုံၫႊတ္ထားရပါမည္။
တတိယအႀကိမ္ အမွ်ေဝပါက မိမိ၏ ေရွ႕, ေနာက္, ဝဲယာရွိ အနႏၲ စၾကာဝဠာသို႔ အာ႐ုံျပဳထားရပါမည္။
အသံကိုလည္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ ႐ြတ္ဆိုရပါမည္။
သာဓုေခၚရာ၌လည္း အလားတူ အာ႐ုံျပဳမႈ၊ ႐ြတ္ဆိုမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရပါမည္။
ဝိပႆနာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ သူ၏ သႏၲာန္၌သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာအားျဖင့္ ျပည့္စံုေနရကား အထက္သို႔ စိတ္ကို ၫႊတ္က ဘဝဂ္တိုင္ ေပါက္ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ ေအာက္သို႔ စိတ္ကို ၫႊတ္က အဝီစိတိုင္ ေရာက္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲတြင္ တရားအားထုတ္ေနၾကေသာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားတို႔သည္ ၃၁-ဘံုသားတို႔အား ေမတၱာစြမ္းအား ေပးလ်က္ရွိၾကေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ရွင္းျပပါသည္။
ထိုအရိယာသူေတာ္ေကာင္းတို႔ ပို႔သေသာ ေမတၱာကိုလည္း အမွ်ေပးေဝရပါမည္။
ဆရာေတာ္ထံမွ နာယူမွတ္သားခဲ့ရေသာ အမွ်ေပးျခင္း၊ သာဓုေခၚျခင္း (စာသား)ကို ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပ ေရးသားလိုက္ပါသည္။

“အားလံုး ၾကားၾကားသမွ် ရွိရွိသမွ် … ကုသိုလ္ အမွ် .. အမွ် .. အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့ …
အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတိုပ ပို႔သေသာ ေမတၱာႏွင့္ အကၽြႏု္ပ္တို႔ (ျပဳလုပ္) အားထုတ္ရေသာ ကုသိုလ္မွန္သမွ်တို႔ကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစြာ (ေပးေဝပါကုန္၏)၊ သာဓု … သာဓု … သာဓု”

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေသာ စိတ္အာ႐ုံၫႊတ္မႈတို႔ျဖင့္ သံုးႀကိမ္ သံုးခါ ႐ြတ္ဆိုရပါမည္။

ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအားလံုး ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ာ ႀကိဳးစား ျပဳလုပ္ႏိုင္၍ ထိုကုသိုလ္တို႔အား မွန္ကန္ေသာ နည္းျဖင့္ အမွ်ေပးေဝျခင္းျဖင့္ မကၽြတ္မလြတ္ရွိၾကကုန္ေသာ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကရေသာ မိေဟာင္းဖေဟာင္း ေဆြမ်ိဳးေဟာင္းမ်ားအားလည္း ကယ္တင္ႏိုင္ၾကပါေစရန္ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ အဆံုးအမ နည္းေပးလမ္းၫႊန္မႈအား ဓမၼဒါန ျပဳလိုက္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားအားလည္း ဤဓမၼဒါနျဖင့္ ရွိခိုးပူေဇာ္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါသည္ … အရွင္ဘုရား။

စီစီခ်ိဳသန္း
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၈-ရက္