ယံုရမလိုလို – အရွင္ပညာသီဟ
အယူသည္းတယ္ပဲဆိုဆို အတိတ္နိမိတ္ကို ယံုတယ္ပဲ ေျပာေျပာ၊ အျဖစ္အပ်က္ကေလး တစ္ခု မွတ္မွတ္ရရ ရွိခဲ့ပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ ထူးျခားသည္ဟု ယူဆမိသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မွတ္တမ္းတင္လို၍ ပကၡဒိန္တြင္ ေရးျခစ္ မွတ္ထားေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္တခ်ိန္ ပကၡဒိန္အေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ၾကည့္သည့္အခါ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္လည္ မွတ္မိ သိရွိရသည္။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကတည္းက အေမရိကန္ ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာအသင္းႀကီးကို နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္း ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ေပးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အေျခအေနအရ အေဆာက္အဦႏွစ္ခုလံုးကို တၿပိဳင္တည္း တည္ေဆာက္ရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အသင္းအေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္မႈကို ပထမပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္မႈကို ဒုတိယပိုင္း လုပ္ငန္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ စီမံခဲ့ၾကသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကို ႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ရာ ဗိသုကာရွာရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။
အသက္သာဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံု ရရွိရန္ ဗိသုကာရွာေဖြရာ ျမန္မာ၊ သီရိလကၤာ၊ အေမရိကန္ လူမ်ိဳးမ်ား စံုလွသည္။
ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲကာ ေစတီေတာ္ပံု ထြက္လာေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ဗိသုကာမ်ားက ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးႏိုင္ၾကေပ။
ပထမဦးဆံုး မိမိတို႔ တည္ေဆာက္လိုသည့္ ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ေမာင္ေအးခိုင္၊ ဗိသုကာ ဦးထင္ၿမိဳင္တို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ထုတ္ၾကည့္ၾကသည္။
ဆရာေတာ္မ်ား၏ သေဘာထားကို ရယူကာ သူတို႔က ေစတီကို ေက်ာင္းေဆာင္၏ ထိပ္တြင္ ထား၍ ေက်ာင္းေဆာင္ႏွင့္ ေစတီေတာ္ကို တြဲကာ ပံုဆြဲျပခဲ့ၾကပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက,က ေစတီကို သီးသန္႔ ေဆာက္လိုသည့္ ဆႏၵရွိသည့္အတြက္ ေစတီေအာက္ခံတြင္ ခန္းမ ပါရွိေသာ ေစတီပံုကို ျပင္ဆင္၍ အဆြဲခိုင္းပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၉ ရက္တြင္ အေမရိကန္လူမ်ိဳး တိဘက္ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီကို တရားဝင္ ငွားရမ္းကာ ဦးထင္ၿမိဳင္ႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေဆာင္႐ြက္ေစခဲ့ပါသည္။
ေစတီေတာ္အတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီႏွင့္ ညိႇႏိႈင္း ေဆာင္႐ြက္ေနစဥ္အတြင္း ဦးထင္ၿမိဳင္သည္ အေရွ႕တီေမာႏိုင္ငံသို႔ အလုပ္ျဖင့္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရရာ ေအဘီဘီေအအသင္းက ဦးထင္ၿမိဳင္အား ကူညီေဆာင္႐ြက္မႈအတြက္ ေဒၚလာသံုးေထာင္ကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးလိုက္ပါသည္။
ဦးထင္ၿမိဳင္ ဆက္လက္၍ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေသာအခါ ထိုစဥ္က ေအဘီဘီေအ၏ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သူ ဦးလွဖူးက အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ကို ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ရာတြင္ ကူညီရန္ ေအဘီဘီေအအသင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္သည္ ေစတီေတာ္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ေငြေၾကး တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မယူဘဲ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ေပးေနပါသည္။
ဗိသုကာ စတီဗင္ကိုင္လီသည္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ဗိသုကာ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုကို ဆက္လက္ ေရးဆြဲခဲ့သည္။ ေအဘီဘီေအအသင္းက ထိုလုပ္ငန္းအတြက္ စတီဗင္ကိုင္လီကို ေဒၚလာ သံုးေသာင္း ေပးခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ တည္ေဆာက္မႈ စတင္ႏိုင္ေအာင္ ေစတီေတာ္ပံုစံကို အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးရန္ ၾကန္႔ၾကာ ေႏွာင့္ေႏွးေနပါသည္။
ထိုအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ရန္ ေဒါက္တာၾကည္တင့္ေမာ္မွတဆင့္ ဆက္သြယ္၍ ဆန္ဖရန္စစၥကိုတြင္ ေနထိုင္ေသာ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးၾကည္ျမင့္ေမာ္ကို အကူအညီေတာင္းရာ လုပ္ခမယူဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အကူအညီ ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူေနထိုင္ရာအရပ္ႏွင့္ ေစတီတည္မည့္ေနရာ နယူးဂ်ာစီမွာ အလွမ္းေဝးလြန္းလွသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ကိုင္ရာတြင္ အခက္အခဲ ရွိေနျပန္ရာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ေစတီေတာ္၏ အေသးစိတ္ ဖြဲ႕စည္း ဆက္စပ္မႈပံုမွာ မၿပီးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထိုေၾကာင့္ သူ၏ ကူညီမႈကို ရပ္ဆိုင္းခဲ့ရျပန္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵကမွတဆင့္ သီရိလကၤာ အင္ဂ်င္နီယာ မစၥတာ အာနႏၵာ-ဒီ-ေဆးလ္ဗားကို ထိုကိစၥအတြက္ အကူအညီ ေတာင္းျပန္ရာ လုပ္ခမယူဘဲ အကူအညီေပးပါမည္ဟု မစၥတာအာနႏၵာက ေလွ်ာက္ထားၿပီး လုပ္ငန္းကို ဆက္လက္ ေဆာင္႐ြက္ပါသည္။
မူလ ရည္မွန္းထားသည့္ ေစတီေတာ္၏ ပံုစံမွာ ေစတီေအာက္ေျခတြင္ တရားအားထုတ္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳႏိုင္သည့္ ခန္းမအက်ယ္ ထည့္သြင္း ေဆာက္လုပ္မည့္ ပံုစံ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ ဘုရားပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေျမသားမ်ား ၿပိဳမက်ေစရန္ ထိန္းထားရမည့္ နံရံမ်ား တည္ေဆာက္ကာ ထပ္မံ ေျမႀကီး ျဖည့္ရပါမည္။ ထိုလုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ရန္ ေငြေၾကးအေျမာက္အျမား အသံုးျပဳရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေျခအေနကို ၾကည့္၍ အသံုးမဝင္ဘဲ ေျမဖို႔ျခင္းျဖင့္ ေငြကုန္မည့္အစား အသံုးဝင္သည့္ အေဆာက္အဦ ခန္းမတစ္ခု ရရွိေစရန္ ေျမသားထိန္းနံရံမ်ား ေဆာက္ရမည့္ အတိုင္းအတာအထိ ေျမေအာက္ ခန္းမႀကီး ထပ္မံထည့္ကာ ေစတီေတာ္ပံု ေရးဆြဲမည့္ အစီအစဥ္ကို အဖြဲ႕အား ေျပာျပသည္။ အဖြဲ႕က သေဘာတူသျဖင့္ လုပ္ခမယူဘဲ သူ႔အစီအစဥ္ကို ပံုစံထုတ္ ေရးဆြဲခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မစၥတာအာနႏၵာမွာ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ အၿပီးအပိုင္ ျပန္သြားေသာအခါ ေဆာက္လုပ္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္အထိ အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရမည့္ ေစတီေတာ္ပံုစံမွာ မၿပီးျပတ္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းကို ဝင္ထြက္ သြားလာ တရားအားထုတ္သူ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို စာေရးသူက အကူအညီေတာင္းခဲ့ရာ အခမဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ေပးပါမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အဖြဲ႕ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ စတီဗင္ကိုင္လီထံမွ ေရးဆြဲၿပီးသား ပံုမ်ားကို မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးအား ေပးလိုက္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးက ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားေသာ ေျမသားထိန္းနံရံ ေဆာက္၍ ေျမဖို႔မည့္အစား ေတာင္ကုန္းမို႔မို႔သဏၭာန္ ဖန္တီးကာ ထိုကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ရန္ အၾကံေပးသည္။
ထိုအခ်က္ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းက သေဘာတူခဲ့သည္။
ထို႔ျပင္ ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈကိစၥကို အဓိက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္သူတို႔က ေစတီေအာက္ေျခတြင္ အာ႐ုံခံတန္ေဆာင္း မထည့္ေတာ့ဘဲ ေျမစိုက္ေစတီကိုပဲ တည္ေဆာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္၍ မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးကို အေရးဆြဲခိုင္းသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးက ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ယခင္ ဗိသုကာမ်ား ေရးဆြဲထားသည္ကို အေျခခံ၍ ေျမစိုက္ေစတီေတာ္ပံုကို ေရးဆြဲေပးသည္။
သူသည္ လုပ္ငန္းအတြက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္သည့္ ပံုေဖာ္မႈ အယူအဆတြင္ ေကာင္းမြန္ေသာ္လည္း အေသးစိတ္ ေရးဆြဲရာတြင္ အားနည္းသျဖင့္ အၿပီးသတ္ရန္ ၾကန္႔ၾကာေနပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ လုပ္ေဆာင္မႈကို အဖြဲ႕မွ ရပ္တန္႔ခဲ့ရျပန္သည္။
ေပါလ္ေမာ႐ိုးကို လုပ္အားခ ေဒၚလာ ၉,၀၀၀ ေပးလိုက္ရပါသည္။
မစၥတာေပါလ္ေမာ႐ိုးႏွင့္ အလုပ္မျဖစ္ေသာအခါ နယူးေယာက္မွ ကာစေနဒ ဗိသုကာ ကုမၸဏီထံ အလုပ္အပ္ႏွံရသည္။
ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္းတို႔၏ အကူအညီျဖင့္ ဗိသုကာအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔က အဆင့္ဆင့္ တိုး၍ ေရးဆြဲၿပီးသည့္ ေစတီပံုကို ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက တည္ေဆာက္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္အထိ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲေပးသည္။ ေစတီေတာ္အတြက္ ထိုကုမၸဏီႏွင့္ ဆက္သြယ္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ ေဒၚလာ ရွစ္ေသာင္းကိုးေထာင္ ကုန္က်ပါသည္။
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္း စတင္ရန္ ျမိဳ႕နယ္ေဆာက္လုပ္ေရးဌာနမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရေသာအခါ အေျခခံ အၾကမ္းထည္ ေဆာက္လုပ္မည့္ ကုမၸဏီကို ရွာေဖြ ေခၚယူရ၏။ ေစတီေတာ္မွာ ထူးျခားသည့္ အေဆာက္အဦ ျဖစ္ေနသျဖင့္ လုပ္ကုိင္ရန္ စိတ္ဝင္စားသူ နည္းပါးလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ K & R ကုမၸဏီႏွင့္ပင္ စတင္ လုပ္ကိုင္ရေတာ့၏။ လက္ရာႏွင့္ ေပးရသည့္ေစ်းကို အေက်နပ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ လုပ္ေပးသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေန၏။
ေစတီေတာ္ အၾကမ္းထည္ၿပီးေသာအခါ အေခ်ာသတ္ဖို႔ လုိလာျပန္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္ကို အေခ်ာသတ္ ပံုေဖာ္ေပးဖို႔ ပညာရွင္မ်ားကို လက္လွမ္း မီွသမွ် ႀကိဳးပမ္း ရွာေဖြရျပန္သည္။ လြယ္ကူလွသည္ မဟုတ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားကို ေခၚယူ ျပသၾကည့္၏။ အၾကံဉာဏ္ေတာင္း၏။ အကူအညီေတာင္း၏။ အလုပ္အပ္ရန္ စီစဥ္၏။ သို႔ေသာ္ အထင္ႏွင့္ လက္ေတြ႕တြင္ ပါစင္ေအာင္ လြဲသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး အခင္(ကိုေလး)ႏွင့္ပင္ စခန္းသြားရန္ စီစဥ္ရေတာ့သည္။
ေစတီေတာ္ အေခ်ာသတ္ေရးအတြက္ ကိုအခင္ အလုပ္ဝင္ႏိုင္ရန္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ကိုေက်ာ္မင္း၊ ကိုသိန္းဝင္း၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ကိုဝင္းေမာ္၊ ကိုေက်ာ္သူျမတ္၊ ကိုထြန္းထြန္း၊ ကိုေစာၾကင္၊ ကိုမင္းမင္း စသူတို႔က လိုအပ္သည့္ ပန္းခ်ီ ပန္းခက္မ်ား ဆြဲျခင္း၊ ပံုေဖာ္ျခင္း၊ ပံုစံခြက္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ပံုေလာင္းျခင္း စသည္မ်ား ျပဳလုပ္ကာ ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစတီေတာ္မွာ ယခု ေတြ႕ျမင္ရသည့္ အတိုင္းအတာထိ ၿပီးစီးေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ေစတီေတာ္ႀကီး အၿပီးသတ္ရန္ ေလွကား လက္ရန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေက်ာက္ျပားခင္းျခင္း၊ ေစတီအရံေလးမ်ား အၿပီးသတ္ တည္ေဆာက္ျခင္း၊ ေစတီပလႅင္ႏွင့္ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ားအတြက္ ကႏုတ္ပန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးသြယ္တန္း တပ္ဆင္ျခင္း စသည့္ လုပ္ေဆာင္စရာမ်ား မ်ားစြာ က်န္ရွိပါေသးသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ အခက္အခဲ
ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေနစဥ္အတြင္း ဒုတိယအဆင့္ျဖစ္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ရန္ ကိစၥကို မစတင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ပါမစ္ခ်ေပးစဥ္က အၾကမ္းထည္အေနျဖင့္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို တင္ျပထားခဲ့ရာ ေဆာက္လုပ္သည့္အခါ အခန္းဖြဲ႕ျခင္း၊ ေရပိုက္သြယ္ျခင္း၊ မီးႀကိဳးသြယ္ျခင္း၊ အပူအေအးအတြက္ စီမံျခင္း၊ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းထားျခင္း စသည့္ အရာမ်ားကို အေသးစိတ္ ထည့္သြင္း ေရးဆြဲၿပီး ထပ္မံ တင္ျပရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ထည့္သြင္း၍ အၿပီးသတ္ ေရးဆြဲရန္ ဗိသုကာရွာေသာအခါ စတီဗင္ကုိင္လီကိုပင္ အလုပ္အပ္ရန္ စီမံခဲ့မိျပန္သည္။
အေၾကာင္းမွာ သူ႔အေနျဖင့္ ေစတီေတာ္ပံုသည္ ခက္ခဲ၍ အၿပီး မေရးဆြဲႏိုင္သည္ ျဖစ္ရမည္။ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦကေတာ့ သာမန္ ႐ိုး႐ိုး ျဖစ္၍ မခက္ခဲေလာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခကို အျခားသူအား ေပးမည့္အစား စီမံကိန္းစကတည္းက စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေသာ သူ႔ကို ေပးသင့္သည္၊ ေပးမည္ဟု အဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္သည္။
အျခား အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ကာစေနဒဗိသုကာကုမၸဏီက ေက်ာင္းအေဆာက္အဦ ပံုဆြဲခအတြက္ ေဒၚလာ တစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ေတာင္း၍ စတီဗင္ကိုင္လီက ေဒၚလာ ေလးေသာင္းသာ ေတာင္းသည္။ ေစ်းအလြန္ ကြာလြန္းလွသျဖင့္လည္း စတီဗင္ကိုင္လီကို အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သံုးႏွစ္ၾကာသည့္တိုင္ သူသည္ အလုပ္ကို ၿပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္မေပးျပန္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအတြက္ အခက္အခဲႏွင့္ ၾကံဳရျပန္သည္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေႏြရာသီ အေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းအၿပီး ဆရာ၊ မိဘႏွင့္ သင္တန္းသူ သင္တန္းသား ကေလးမ်ား စုေပါင္း ဆြမ္းကပ္၊ တရားေဟာ၊ တရားနာကာ စကားစျမည္ေျပာၾကရာ ေဒါက္တာၾကည္စိုးက “ကေလးေတြ စာသင္ေနစဥ္အတြင္း ကေလးမိဘေတြက တရားထိုင္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
“ေအး … ကေလးေတြ နည္းတုန္းက ဟိုဘက္ေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြကို စာသင္၊ လူႀကီးေတြက ဒီဘက္ ဓမၼာ႐ုံမွာ ဘုရားဝတ္တက္၊ တရားထိုင္တာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ခု ကေလးေတြက မ်ား၊ အတန္းေတြကိုလည္း ခြဲၿပီး သင္ရေတာ့ ေနရာမလံုေလာက္ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနရာအတြက္ အခက္အခဲ မရွိေအာင္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ဖို႔ စီမံေနတာလဲ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံဆြဲဖို႔ ဗိသုကာ အခက္အခဲက ရွိေနျပန္တယ္”လို႔ စာေရးသူက ျပန္ေျပာျပသည္။
ထိုအခါ ကေလးမိဘတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ကိုေအာင္သန္းက “တပည့္ေတာ္တို႔က အားလံုး အဆင္ေျပေနတယ္ ထင္တာ။ ဒီလို အခက္အခဲေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာကို မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္ ညီတဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္။ ဒဲရစ္ခ်ိဳ တဲ့။ အေမရိကားမွာ ဗိသုကာပညာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာပဲ။ အရွင္ဘုရား သိမွာပါ။ ဦးေစာဟုန္ရဲ႕ သားပါ။ သူ အကူအညီေပးႏိုင္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ တပည့္ေတာ္ သူ႔ကို ေမးၾကည့္ၿပီး အရွင္ဘုရားကို ေျပာပါမယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားသည္။
တေန႔တြင္ စာေရးသူထံ ဒဲရစ္ခ်ိဳ လာ၍ ဆြဲၿပီးသား ေက်ာင္းပံုစံ စသည္တို႔ကို ေတာင္းယူ ၾကည့္သည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီရန္လည္း ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ဦးေမာင္ေမာင္က အဖြဲ႕ကို တင္ျပ၍ ဗိသုကာ ဒဲရစ္ခ်ိဳအား ေက်ာင္းပံုစံဆြဲရန္ ေဒၚလာ ႏွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ျဖင့္ အလုပ္အပ္ႏွံခဲ့သည္။ လုပ္အားခထဲမွ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ေအဘီဘီေအအသင္းအား ျပန္၍ လႉဒါန္းသျဖင့္ သူယူေသာ လုပ္အားခမွာ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ျပင္
ဒဲရစ္ခ်ိဳႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ ညိႇႏိႈင္း တိုင္ပင္၍ ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္ လိုအပ္ခ်က္ကို ျပင္ဆင္သည္။
ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားမွာ – ေအာက္ထပ္ရွိ အေဆာင္ႏွစ္ခုၾကား အက်ယ္အဝန္းကို တစ္ေပတိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ ေလွကား ေလးခုအစား ႏွစ္ခုသာ ထည့္ျခင္း၊ ေလွကားမ်ားကို ဝရန္တာဘက္ ထုတ္လိုက္ျခင္း၊ ဝရန္တာကို ေလးေပ ရွစ္လက္မအစား ေျခာက္ေပ တိုးခ်ဲ႕ျခင္း၊ အေပၚထပ္တြင္ အိမ္သာမ်ား ထပ္မံ ထည့္ျခင္း၊ ေျမေအာက္ခန္းကို မူလက အေဆာင္တစ္ခု၏ ေအာက္မွာသာ ထားၿပီး၊ ယခု အေဆာင္ႏွစ္ခုစလံုး၏ ေအာက္တြင္ ထည့္ထားျခင္း၊ ယခင္က ဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္ဝရန္တာကို အလံုပိတ္ကာျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။
ပါမစ္ ထပ္မံေလွ်ာက္ရ၊ ကန္႔ကြက္ၾက
ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံ ဆြဲၿပီးေသာအခါ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ မိမိတို႔ စီမံကိန္းကို ေရွ႕ေနႏွင့္ တင္သြင္း ေလွ်ာက္ထားရသည္။
ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ကို လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ခ်ေပးၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔အေနျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ပံုစံကို ပိုမို ေကာင္းမြန္ေအာင္ အသံုးဝင္ေအာင္ အထက္ပါအတိုင္း ျပင္ဆင္လိုက္သျဖင့္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ ထပ္မံ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္သည္။
မိမိတို႔ တင္ျပခ်က္အတြက္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား၏ သေဘာထားကို သိရန္ ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ၂၀၀၉ ခု ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေခၚသည္။
မိမိတို႔ ေက်ာင္းႏွင့္ ေပႏွစ္ရာ အကြာအေဝး အတြင္းရွိ အိမ္မ်ားကို ေရွ႕ေနမွတဆင့္ စာပို႔၍ အသိေပးရသည္။
ပထမအစည္းအေဝးတြင္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစု ႏွစ္စု လာ၍ ေျပာဆို တိုင္တန္းၾကသည္။
ပထမ မိသားစုက “ေျမကြက္အသစ္ ေနရာကို ဘာလုပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ရွိသလဲ၊ သစ္ပင္စိုက္ေပးပါ၊ … စသည္ျဖင့္” ေတာင္းဆိုသည္။ သူတို႔အိမ္အတြက္ အကာအကြယ္ရရန္ မိမိတို႔ကို သစ္ပင္စိုက္ေပးရမည္ဟု ေတာင္းဆိုျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ မရွိေပ။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔ကိစၥ ၿပီးေျမာက္ေရးအတြက္ စိုက္ေပးပါမည္ဟု ကတိေပးရသည္။
ေနာက္မိသားစုကေတာ့ “သူ႕အိမ္နားကပ္ရက္က အိမ္တြင္ လူအဝင္အထြက္ မ်ားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းႏွင့္ လူအဝင္အထြက္ အကူးအသန္းမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕လာတာျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္။
“သူ႔အိမ္နီးခ်င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသည္ အတူတူ မဟုတ္၊ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႀကိမ္သာ မိမိတို႔ ေက်ာင္းမွ လူအမ်ား အသံုးျပဳေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေသာ္လည္း လက္မခံသျဖင့္ သီးျခားျဖစ္ေၾကာင္း သိသာထင္ရွားေစရန္ ျခံစည္း႐ိုးကာေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။
ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ စာေရးသူ၊ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေစာဝင္း၊ ဒဲရစ္ခ်ိဳ၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈ ျဖစ္ခဲ့သည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ ၁၉၉၇-၉၉ ခုႏွစ္မ်ားက ျမိဳ႕နယ္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးမ်ားတြင္ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိၿပီးသား ျဖစ္၍ ပူပန္မႈ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
အေၾကာင္းမွာ လက္ရွိေနရာကို အဓိက ဘာသာေရးဌာနအျဖစ္ တင္ျပ ေတာင္းဆိုရာ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရၿပီးသားျဖစ္သည့္အျပင္ အေဆာက္အဦမွာလည္း ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးၿပီးသားျဖစ္သည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္စိုက္ျခင္း၊ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ျခင္း ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္မည္ဟု ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနက ေျပာကာ ေနာက္တႀကိမ္ ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု စက္တင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးလိုက္သည္။
ေပးထားသည့္ ကတိအတိုင္း သစ္ပင္ အပင္သံုးဆယ္ေက်ာ္ စိုက္ရ၍ ေအဘီဘီေအအသင္းအေနျဖင့္ ေငြ ခုနစ္ေထာင္ေက်ာ္ ရွစ္ေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံလိုက္ရသည္။
ျခံစည္း႐ိုး ကာလိုက္ရသျဖင့္ ေငြ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ ကိုးေထာင္နီးပါး အကုန္အက် ခံရျပန္သည္။
ထို႔အျပင္ အစည္းအေဝးေခၚတိုင္း ျမိဳ႕နယ္သို႔ ေငြ ႏွစ္ေထာင္နီးပါးခန္႔ တင္သြင္းရျပန္သည္။
ေရွ႕ေနခကလည္း နာရီအလိုက္ ေပးရသည္မို႔ အေကာင္အထည္ မျမင္ရဘဲ ကုန္က်ေနရသည့္ေငြမွာ နည္းလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေပ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ စာေရးသူ မတက္ေရာက္ဘဲ၊ ဆရာေတာ္ ဦးဣႏၵက၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးစိန္ျမင့္၊ ေဒၚလီလီေဌး၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
တဆင့္စကား ၾကားရသည္မွာ ေနာက္ထပ္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိသားစုမွ (ေက်ာင္းႏွင့္ကပ္ရက္၊ ေရကူးကန္ရွိေသာ အိမ္) အမ်ိဳးသမီးက “ေက်ာင္းျခံစည္း႐ိုးတြင္ မတ္တတ္ရပ္၍ က်င္ငယ္စြန္႔ေနေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးကို ႐ိုက္ထားသည့္ ဓာတ္ပံုကို အဖြဲ႕သို႔ တင္ျပကာ သူ႕မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးရွိေၾကာင္း၊ အလြန္ပူပန္ရေၾကာင္း၊ ကားမ်ား ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းက ျမက္ခင္းေပၚ ရပ္ေၾကာင္း၊ ညအခ်ိန္ ကားမီး သူတို႔အိမ္ထိုးေၾကာင္း၊ ေနာက္တင္ျပရန္ ဓာတ္ပံုေပါင္း ရာခ်ီရွိေၾကာင္း စသည္ စသည္”ကို တိုင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔အျပင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရန္ စည္း႐ုံးေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာက စပီကာ (ဘူးလ္ဟြန္း) အသံုးျပဳ၍ ေျပာဆို ေၾကညာေနသည့္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕၍ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအား ေဝငွကာ အသံဆူညံေၾကာင္းကို တုိင္တန္း ေျပာဆိုသည္ဟု သိရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အင္ဂ်င္နီယာ ဦးေမာင္ေမာင္က အခ်ိဳ႕ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပန္လည္ ရွင္းလင္း တင္ျပသည့္အခါ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအေနျဖင့္ နားလည္ လက္ခံသည္ဟု သိရပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ ဆီေလ်ာ္ သင့္ျမတ္မႈရွိေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ တိုင္တန္းမႈသည္ အဓိပၸာယ္ မရွိဟု ယူဆကာ စိတ္ပ်က္မိသည္မွတပါး မိမိတို႔ ကိစၥအတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရမည္ကို မစိုးရိမ္ပါ။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး အၿပီးတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မေပးေသးဘဲ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအတြက္ ၂၀၀၉ ခု ေအာက္တိုဘာ ၁ ရက္ေန႔ကို ခ်ိန္းဆိုလိုက္ျပန္သည္။
အတိတ္နိမိတ္ဆိုတာ တကယ္လား
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး မတိုင္မီ တစ္ရက္တြင္ စာေရးသူအေနျဖင့္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ကို ပကၡဒိန္တြင္ မွတ္တမ္း မတင္ရေသးသျဖင့္ ပကၡဒိန္ကို လွန္၍ ယေန႔ အစည္းအေဝးရွိသည္ ဟု ေရးျခစ္ မွတ္သားရာ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝးရက္ျဖစ္သည့္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ေရးမွတ္ရမည့္အစား စာ႐ြက္အလွန္မွားကာ ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ ေနရာတြင္ ေရးမွတ္မိလိုက္သည္။
ေနာက္မွ ပကၡဒိန္ထိပ္ရွိ လအမည္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ရာ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ကာ ေရးမွတ္ၿပီးသည္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿပီး မွင္ျဖင့္ ေရးျခစ္ ဖ်က္မိျပန္သည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အတိတ္နိမိတ္ေကာက္ကာ “ဟ… တတိယအႀကိမ္နဲ႔ မၿပီးေသးဘဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အစည္းအေဝး သြားရဦးမွာပါလား။ ဇာတ္လမ္းက ရွည္ေနဦးမွာပါလား။ အဆင္ေျပမွ ေျပပါ့မလား”ဟု ေတြးေတာ ပူပန္မိလိုက္သည္။
ထို႔အျပင္ ပထမအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ညမတိုင္မီ ထိုေန႔ နံနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ရာ ေက်ာင္းဝင္း၏ ျခံစည္း႐ိုး ငုတ္တုိင္တြင္ ဗိုက္စူးဝင္ၿပီး သမင္တစ္ေကာင္ ေသေနသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ျမဴနီစီပယ္ဌာနကို ေခၚၿပီး အရွင္းခိုင္းရသည္။
ပထမ သမင္အေသေကာင္ကို ရွင္းၿပီးလို႔မွ မၾကာေသးမီ ေနာက္သမင္တစ္ေကာင္ ေက်ာင္းအဝင္ဝတြင္ ေသေနတာ ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ “ဒီေန႔ည ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အစည္းအေဝးသြားရမွာ တယ္ နိမိတ္မေကာင္းပါလား၊ ဘာျပႆနာေတြ ၾကားရမလဲ”ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္မိပါသည္။
ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္ရန္ ေငြမျပည့္စံုေသး၍ ေႏွာင့္ေႏွးေနသည္ကို ေဗဒင္ဆရာတစ္ဦးက အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ဒီေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ရွိေနတယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ေႏွာက္ယွက္ေနလို႔ ၾကေနတာ ဟု ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ အျဖဴေကာင္ႏွစ္ေကာင္ဆိုသည္မွာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာႏွင့္ အျခား (အမည္မသိရသည့္) အန္ေထာ္နီမ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု မဆီမဆိုင္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ခန္႔က ၾကားခဲ့ရသည့္ စကားကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရမိျပန္ေသးသည္။
မၿပီးျပတ္ေသး၊ တတိယအစည္းအေဝး
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးမတိုင္မီတြင္ ျခံစည္း႐ိုးကာျခင္း၊ သစ္ပင္စိုက္ျခင္းတို႔ကို ၿပီးစီးေအာင္ အလ်င္အျမန္ လုပ္၍ မိမိတို႔ ေဆာင္႐ြက္ၿပီးသည္မ်ားကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ကာ တတိယအစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးအၿပီးတြင္ ေရွ႕ေနက ဦးေမာင္ေမာင္ကို “မင္းတို႔အဖြဲ႕က အစည္းအေဝးလာတာ နည္းလိုက္တာ၊ မူဆလင္ ဗလီေဆာက္ဖို႔ တင္ျပတုန္းကဆို အခန္းကို ျပည့္ေနတာပဲ၊ ငါတို႔ဘက္က လူမ်ားရင္ အျခားတဘက္က သိပ္မေျပာရဲဘူးေပ့ါကြ၊ လူရႏိုင္သမွ် လာေအာင္ ေခၚခဲ့ပါ”ဟု ေျပာလာသည္။
အစည္းအေဝးက်င္းပခ်ိန္မွာ ည ၈ နာရီ ျဖစ္ၿပီး မိမိတို႔ကိစၥကို ေနာက္ဆံုး ၉ နာရီေလာက္မွ ေဆာင္႐ြက္ရာ ည ၁၁ နာရီေက်ာ္မွ အစည္းအေဝးၿပီးသျဖင့္ မိမိ၏ ဒကာ ဒကာမမ်ား လာေရာက္ရန္ အခက္အခဲရွိမည္ကို ေတြး၍ ေခၚရမွာ အားနာသျဖင့္ စာေရးသူက ဒကာ ဒကာမမ်ားကို အစည္းအေဝးလာရန္ မေခၚခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ က်န္းမာေရးအေျခအေနအရ ဆရာေတာ္ဦးဣႏၵက မတက္ေရာက္ႏိုင္ဘဲ၊ စာေရးသူ၊ ဦးေသာဘန၊ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ေဒၚျမတ္ျမတ္၊ ေဒါက္တာခင္ေမာင္၊ ဦးေစာႏိုင္၊ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုး၊ ေဒၚေမႊး၊ မစၥတာေပါလ္ပါ့စဝသ္၊ မစၥတာေကဗင္၊ ေရွ႕ေနတို႔ တက္ေရာက္ နားေထာင္ၾကသည္။
ထိုအစည္းအေဝးတြင္ မိမိတို႔၏ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္လုပ္ေရးကို အဓိက ကန္႔ကြက္ေနသည့္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာဆိုသူက ရပ္ကြက္ထဲရွိ မိသားစု အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေခၚလာသည္။
ျခံစည္း႐ိုးကာရံၿပီးေသာ္လည္း အန္ေထာ္နီမွာ ေက်နပ္မႈ မျပဘဲ မိမိတို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ေဆာက္လုပ္မႈကို လံုးဝ မလိုလားသည့္အေနျဖင့္ ကန္႔ကြက္ ေျပာဆိုျပန္သည္။
“သူ႔အေနျဖင့္ တည္းခိုခန္းလို ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ လူအဝင္အထြက္မ်ားမည့္ အေဆာက္အဦနားမွာ မေနလိုေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ခြင့္မျပဳသင့္ေၾကာင္း စသည္ .. စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္သည္။
ေရကူးကန္ရွိသည့္ အိမ္မွ အမ်ိဳးသမီးကလည္း “ဘုတ္အဖြဲ႕အေနျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ ၉-၁၁ ကိစၥကို ထည့္သြင္း စဥ္းစားသင့္ေၾကာင္း၊ ဗမာျပည္ဟာ အေမရိကန္အစိုးရရဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္စာရင္းတြင္ ပါဝင္ေနေၾကာင္း၊ တကယ္လို႔ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဒီေနရာမွာ ေျခကုတ္ယူလာရင္ သူ႕မိသားစုအတြက္ စိုးရိမ္ရေၾကာင္း စသည္ စသည္” ေျပာဆို ကန္႔ကြက္ျပန္သည္။
ထိုစကားကို ၾကားရသည့္ စာေရးသူစိတ္မွာ “ေအာ္ … ဘယ္ေလာက္ပဲ ေငြ ရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပညာတတ္တယ္လို႔ ထင္ရ ထင္ရ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျဖဴပဲျဖစ္ျဖစ္ အမဲပဲဆိုဆို ေလာဘ ေဒါသနဲ႔ မနာလို ဝန္တိုမႈရွိရင္ ေမာဟက ဖံုးလႊမ္းလာတဲ့အခါ ကိုယ္ဘာေျပာမိတယ္ ဆိုတာ၊ ကုိယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားအရ ကုိယ္ဘယ္အဆင့္အတန္း ေရာက္သြားတယ္ဆိုတာ သတိမထားမိၾကပါလား”ဟု ေတြးၾကည့္မိလိုက္ပါသည္။
ထိုအစည္းအေဝး၌ မိမိတို႔၏ တင္ျပခ်က္ကို ခြင့္ျပဳ မျပဳ မဲခြဲရန္အလိုတြင္ အန္ေထာ္နီထရိန္နာ၏ ဇနီးက ေနာက္ဆံုး ကန္႔ကြက္သည့္အေနျဖင့္ “ငါ့ကေလးေတြ ဟိုဘက္က မူလတန္းေက်ာင္းမွာ စာသင္ေနတယ္။ တကယ္လို႔ မင္းတို႔ဘက္က အေဆာက္အဦေဆာက္ရင္ ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆူညံသံက ငါ့ကေလးေတြကို ထိခိုက္မွာေပါ့။ အဲဒါကို မင္းတို႔ ဘယ္လို တာဝန္ယူမလဲ”ဟု ေမးရာ၊ ေရွ႕ေနက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ … မူလတန္းေက်ာင္းနဲ႔ ၇၅-ေပ အကြာမွာ ေဆာက္လုပ္ေနတာမို႔ ပူပန္စရာ မလိုေၾကာင္း ေျပာျပရာ စိတ္မခ်မ္းမသာႏွင့္ သူ႔ေနရာတြင္ သူျပန္ထိုင္သည္။ စာေရးသူက ျပံဳးစရာ တိုင္တန္းမႈ တစ္ခုဟုသာ မွတ္ခ်က္ခ်မိပါသည္။
ထိုတတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးတြင္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားဘက္မွ လက္ေထာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို ေခၚလာသည္။ ထိုေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ အစည္းအေဝး မစမီတြင္ ဘာျဖစ္မလဲ၊ တို႔ကိစၥကို ပယ္ခ်မွာလား စသည္ျဖင့္ ေတြးေတာ ပူပန္ၾကသည္။
မိမိတို႔ဘက္မွ မစၥတာေကဗင္က … ဗုဒၶဘာသာသည္ အလြန္ၿငိမ္းေအးသည့္ ဘာသာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာ လိုက္စားေနေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕သူေတြ ထင္သလို ဗုဒၶဘာသာသည္ အၾကမ္းဖက္မႈႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္ဟု သူမၾကားမိေၾကာင္း … စသည္တို႔ကို ေျပာဆိုေသာအခါ ကန္႔ကြက္သူမ်ားမွာ ထိုသို႔ အေမရိကန္တစ္ေယာက္က မိမိတို႔ဘက္မွ ေထာက္ခံ ေျပာဆိုလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာန အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက မိမိတို႔ကိစၥကို ယာယီမဲျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရာ မဲေပးႏိုင္သည့္ ဘုတ္အဖြဲ႕ဝင္ ငါးဦးတြင္ ေလးဦးက မိမိတို႔ဘက္ကို အႏိုင္မဲေပးသည္။
ေနာက္တစ္ဦးက ကန္႔ကြက္သူမ်ား ေက်နပ္ေစရန္ မိမိတို႔ဘက္ကို မဲမေပးပါ။
ထိုေန႔တြင္ တက္ေရာက္သည့္ အခ်ိဳ႕အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ အၿမဲတမ္းအဖြဲ႕ဝင္မ်ား မဟုတ္သျဖင့္ ၎တို႔၏ မဲေပးမႈသည္ အတည္မျဖစ္ေသးပါ။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ မတက္ေရာက္ခဲ့ေသာ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားက အသံဖမ္းယူထားသည့္ တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို တိတ္ေခြဖြင့္၍ နားေထာင္ရပါမည္။
ထို႔ေနာက္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးသို႔ လာေရာက္သည့္အခါ မဲေပးရပါမည္။
တတိယအႀကိမ္ အစည္းအေဝး ၿပီးခါနီး၌ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနမွ ေရွ႕ေနက အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို ပါဝင္ေျပာဆိုရန္ ေနာက္အစည္းအေဝးတြင္ ခြင့္မျပဳေတာ့ေၾကာင္း အသိေပးလိုက္သည္။
ထို႔ျပင္ မိမိတို႔ ကိစၥကို အၿပီးသတ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရန္ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို ၂၀၀၉ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔သို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္။
ထိုအခါ … ငါ နိမိတ္ေကာက္တာ မွန္မ်ား မွန္ေနသလား … ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚလာျပန္သည္။
ခြင့္ျပဳခ်က္ေပး
ေရွ႕ေနအၾကံေပးသည့္အတိုင္း ႏိုဝင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔ စတုတၳအႀကိမ္ အစည္းအေဝးကို မိမိတို႔ဘက္မွ လူအမ်ားတက္ေရာက္ရန္ လက္လွမ္းမီွသမွ် ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေခၚလိုက္ရာ အမ်ားအျပား လာေရာက္ နားေထာင္ၾကပါသည္။
ကန္႔ကြက္သူဘက္မွ မိသားစု ႏွစ္ဦးသာ လာေရာက္ နားေထာင္သည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ေရွ႕ေန၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အဖြဲ႕ဝင္မ်ား အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကကာ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္ေရးကိစၥကို ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးလိုက္ပါသည္။
မိမိတို႔ ေရွ႕ေနကေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိတို႔အဖြဲ႕မွေသာ္လည္းေကာင္း ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကားလိမ့္ဦးမည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ အစည္းအေဝးခန္းမမွ မိမိတို႔ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါသည္။
ကားဆီသို႔ မေရာက္မီ လမ္းခရီးတြင္ မစၥတာေကဗင္က ေပ်ာ္ရဲ႕လားလို႔ စာေရးသူကို ေမးရာ စာေရးသူက … ေအး ေပ်ာ္ေတာ့ ေပ်ာ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ေခါင္းခဲစရာ ရွိေနတယ္ …လို႔ ျပန္ေျပာမိသည္။
ေကဗင္က နားမလည္သည့္ သေဘာျဖင့္ မိမိကိုၾကည့္ရာ “ေခါင္းခဲစရာ ဘာလဲဆိုတာက ေက်ာင္းေဆာက္ဖို႔ရာ အလႉေငြ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရရွိဖို႔ပဲ”ဟု ရွင္းျပလိုက္ပါသည္။
ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းအဖြဲ႕မွ ခြင့္ျပဳခ်က္ ခ်ေပးၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုခြင့္ျပဳခ်က္ကို သတင္းစာထဲထည့္ ေၾကညာကာ ၄၅-ရက္အထိ ကန္႔ကြက္သူ ရွိ,မရွိ ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမည္။
ကန္႔ကြက္လိုသူမ်ားသည္ မနာလပန္ ျမိဳ႕ျပစီမံကိန္းဌာနသို႔ လာေရာက္ ကန္႔ကြက္ရမည္မဟုတ္ဘဲ ေရွ႕ေနငွား၍ သက္ဆိုင္ရာ အဆင့္ျမင့္ တရား႐ုံးသို႔ ကန္႔ကြက္စြာ တင္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ လုပ္ရန္မွာ ေငြေၾကးကိစၥ ပါလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကန္႔ကြက္သူမ်ားအေနျဖင့္ လုပ္မည္မဟုတ္ဟု ယူဆရပါသည္။
၄၅-ရက္ေက်ာ္လြန္ေသာအခါ အေဆာက္အဦဌာနသို႔ ေဆာက္လုပ္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းျခင္း၊ အေဆာက္အဦေဆာက္မည့္ ကုမၸဏီကို ေစ်းၿပိဳင္ေခၚယူျခင္း စသည့္ ေဆာင္႐ြက္စရာမ်ား ရွိေနရာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ၂၀၁၀ ခု ေႏြဦးေပါက္ကာလမွ စတင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုအေတာအတြင္း အလႉေငြ ရရွိရန္လည္း ေဆာင္႐ြက္ၾကရပါဦးမည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အလႉေငြအတြက္ ေခါင္းခဲမႈ သက္သာေစရန္၊ ပေပ်ာက္ေစရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး အျမန္ ၿပီးေျမာက္ႏိုင္ရန္၊ တဲမထိုးရဘဲ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ အမိုးအကာေအာက္တြင္ အလႉအတန္းမ်ား ျပဳလုပ္ႏိုင္ရန္၊ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးေပၚတြင္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ တည္းခို၍ တရား ဘာဝနာ ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ရန္ တတ္စြမ္းသမွ် လႉဒါန္းၾကပါဦးလို႔သာ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။
အရွင္ပညာသီဟ
မဟာစည္ သတိပ႒ာန္ရိပ္သာ
မနာလပန္၊ နယူးဂ်ာစီ
ႏိုဝင္ဘာ ၁၇, ၂၀၀၉
