ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေဟာ .. ေျပာရင္း ဆိုရင္း လာပါၿပီဗ်ာ။

ဆရာေစာ။ ။ ေမွ်ာ္တုန္းေမွ်ာ္ဆဲ သူလဲေရာက္လာ ဆိုသလိုပဲ။ ကဲ .. လာဗ်ာ ကဖိုးထိန္ .. ဒီမွာ ထိုင္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ညက ေတာ္႐ုံနဲ႔ အိပ္မရဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စာဖတ္ .. တရားထိုင္လိုက္တာ မနက္ ၄-နာရီေလာက္မွပဲ အိပ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဒါေပါ့ဗ် .. အသက္က စကားေျပာလာတယ္ ဆိုတာ။ အအိပ္အေနလဲ နည္းလာရမယ္၊ မ်က္စိရင္လဲ မႈန္လာရမယ္၊ နားရင္လဲ ေလးလာရမယ္။ သတိေပးလာတဲ့ ဒီသဘာဝကို အသိရွိရွိနဲ႔ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုသေပါ့ဗ်ာ။

ဆရာေစာ။ ။ ရွင္းစမ္းပါအုန္းဗ်။ အသိရွိရွိနဲ႔ အသံုးခ်တတ္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာေလးကို။ ကဲ .. ကဖိုးထိန္ေရာ ဘာေသာက္မလဲ၊ အေအးလား .. အပူလား။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ဒီလုိဗ် .. ဆရာေစာ။ အသက္ကေလး ရလာလို႔ မ်က္စိမႈန္လာတာက မ်က္စိက ဝင္လာမယ့္ တဏွာေလာဘကို နည္းေစခ်င္လို႔ဗ်။ နားေလးလာတာဟာလဲ ေသာတအာ႐ုံက ျဖစ္လာမယ့္ ေလာဘ ေဒါသေတြ နည္းေစခ်င္လို႔ပဲ။ သြားေတြ မေကာင္းေတာ့တာက အစားအေသာက္ေပၚ ဆင္ျခင္ေစခ်င္လို႔ဗ်။ အအိပ္အေန နည္းလာတဲ့သေဘာကလဲ ဘာဝနာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းဖို႔၊ ဝိပႆနာဘာဝနာပြားမ်ားဖို႔ အခ်ိန္ပိုယူေတာ့ဆိုတဲ့ သေဘာပဲ။ ခုပဲ .. ကဖိုးထိန္ကို ၾကည့္ေလ။ အိပ္မရလို႔ စာဖတ္တယ္၊ တရားထိုင္တယ္၊ အက်ိဳးမမ်ားဘူးလား။

ဆရာေစာ။ ။ ဒါနဲ႔ ကဖိုးထိန္က ဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္ေနတာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားက စာဖတ္လဲ နာတဲ့သူဆိုေတာ့ စာအုပ္ေကာင္းေလးေတြ ဖတ္ရရင္ ေဖာက္သည္ခ် ေဝမွ်ပါအုန္း။

ကဖိုးထိန္။ ။ က်ေနာ္လဲ ဒီအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနတာဗ်။ အစားေကာင္းစားရေတာ့ အၾကိဳက္ခ်င္းတူသူေတြကို သတိရသလိုေပါ့ဗ်ာ။ ခု ေလာေလာဆယ္ ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ စာအုပ္က ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ‘ပရမတၱစကၡဳက်မ္း’ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပဲဗ်။ စာအုပ္အေၾကာင္း မေျပာခင္ ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ဗ်။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ တတိယေ႐ႊက်င္သာသနာပိုင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လားဗ်။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ဗ်ာ .. ဆားပုလင္းကိုခင္ေမာင္ဝင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း ႏွ႔ံႏွံ႔စပ္စပ္ သိတဲ့လူပဲဗ်။ က်ေနာ္တို႔ထက္ ပိုသိမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေဟာဒီမွာ .. က်ေနာ္ ‘ေ႐ႊက်င္သံဃရာဇာ ႏွစ္ ၁၀၀’ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း ေရးမွတ္လာေသးတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးကို မံု႐ြာခ႐ိုင္၊ ဒီပဲရင္းျမိဳ႕နယ္၊ ေထာက္ရွာ႐ြာမွာ ခမည္းေတာ္ ဦးေ႐ႊေဆး-မယ္ေတာ္ ေဒၚရွိန္တို႔ကေန ၁၂၁၄-ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလဆုတ္ (၁၀)ရက္ အဂၤါေန႔မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ငယ္နာမည္က ‘ေမာင္စံေပၚ’တဲ့။

၁၂၂၇-ခုႏွစ္မွာ ေထာက္ရွာ႐ြာဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘြဲ႕ေတာ္က ‘ရွင္ဉာဏ’တဲ့။ ေနာက္မွ ‘စလင္းဆရာေတာ္’က ‘ဝရ’ပုဒ္ တိုးဆင့္ ခ်ီးေျမႇာက္လို႔ ‘ရွင္ဉာဏဝရ’ ဆိုၿပီး တြင္တယ္။

အသက္ (၂၀)ျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာက္ရွာ႐ြာ ေတာရေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဦးဝိသုဒၶကို ဥပဇၥ်ာယ္ျပဳၿပီး ရဟန္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။

၁၂၆၅-ခုႏွစ္မွာ အေရွ႕မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံတိုက္ရဲ႕ နာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ အပ္ႏွင္းျခင္းခံရတယ္။

၁၂၇၈-ခုႏွစ္မွာ အထက္ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယဥကၠဌမဟာနာယက’ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ခံရတယ္။

၁၂၈၉-ခုႏွစ္ ျပာသိုလဆန္း (၅)ရက္ေန႔မွာ တဘဝအတြက္ ၿငိမ္းေတာ္မူခဲ့တယ္။

ဒါကေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိအက်ဥ္းေပါ့ဗ်ာ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ‘မသိလွ်င္ တြယ္၊ သိလွ်င္ ျပယ္၊ တြယ္လွ်င္ ေဘး၊ ျပယ္လွ်င္ ေအး’ ဆိုတာ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ လူသိမ်ားတဲ့ လကၤာေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက လကၤာအေရးေကာင္းသလို သံခိပ္လဲ သိပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီစာအုပ္ျဖစ္ေပၚလာပံုအေၾကာင္းေလးလဲ စာအုပ္ထဲမွာ ပါမယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ ေျပာျပစမ္းပါအုန္း ကဖိုးထိန္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ဖတ္ၿပီးပါၿပီဗ်။ ဒီပဲရင္း ကန္ဖ်ား႐ြာက ဦးဘိုးခန္႔၊ ဦးဘိုးဆိုင္၊ ဦးဘိုးသန္႔တို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္တာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားခဲ့တဲ့ က်မ္းေပါ့ဗ်ာ။ ၁၂၇၅-ခုႏွစ္ (၁၉၁၃)၊ တေပါင္းလဆန္း (၈)ရက္ေန႔မွာ က်မ္းၿပီးတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္။ ခုဆို ၉၅-ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ရွိသြားၿပီေပ့ါဗ်ာ။ က်မ္းေရးရတဲ့အေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီးေရးထားတဲ့အတိုင္း ဖတ္ျပခ်င္တယ္။ စာတေၾကာင္းဆို တေၾကာင္း က်စ္လစ္သိပ္သည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ အဓိပၸါယ္ေပါက္ေစတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စာအေရးအသားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ၾကေပါ့ဗ်ာ။

“ပရမတၱ သဘာဝကို အမွန္က် သိရမည့္ အခြင့္အခါကို အလြန္ရခဲသည္။
ရျပန္ပါေသာ္လည္း အလြန္သိမ္ေမြ႕ အလြန္အသိခက္သည္။
အမွန္တက် အဟုတ္သိ သိရျပန္ကလည္း ေနာင္ခ်မ္းသာဖို႔ ဆင္းရဲကင္းဖို႔ အားထုတ္ဖြယ္ မရွိ။
အလံုးစံု ကိစၥၿပီး၍ ေအးႀကီးေအးရသည္။
ရိပ္မိ႐ုံ ရိပ္မိေသာ္လည္း အလြန္အက်ိဳးႀကီးရသည္။
ဤလို ေဟာေျပာသည္မ်ားကို ၾကားနာရဖူးပါသည္။”

“ဘုရားတပည့္ေတာ္တို႔လည္း အဟုတ္သိႀကီးပင္ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း ရိပ္မိ႐ုံမွ်ေသာ္လည္း ရိပ္မိ၍ သာသနာတြင္းခါ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္ပါရေအာင္ ေပၚထင္ သိသာစြာ ၾကံဖန္၍ ေဟာျပေတာ္မူပါမည့္အေၾကာင္းႏွင့္ ဒီပဲရင္းေတာင္လက္ မင္းတည္းကုန္း ကန္ဖ်ား႐ြာ ဒကာ ငဘိုးခန္႔၊ ဒကာ ငဘိုးဆိုင္၊ ဒကာ ငဘိုးသန္႔တို႔ ေလွ်ာက္ထားၾကသည္ကို အရင္းျပဳသျဖင့္
သိမ္ေမြ႕ မြန္ျမတ္လွေသာ ပရမတၳသဘာဝကို သိလို ရိပ္မိလိုေသာ သမၼာဆႏၵရွိၾကကုန္ေသာ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးတို႔
သိခ်င္ေသာ ဆႏၵ ဝီရိယရွိက မသိ မရွိေစရ
သၿဂႋဳဟ္ကို မသင္ဖူးေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ သိႏိုင္ေအာင္ ေဝါဟာရ ပရိယာယ္ ၾကံဖန္၍ ေပၚထင္ ထိမိ သိသိသာသာ ေရးသား၍ ေဟာျပေပအံ့” တဲ့။

ရိပ္မိ႐ုံမွ် ရိပ္မိေသာ္လည္း အလြန္အက်ိဳးႀကီးတဲ့
သာသနာတြင္းခါ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တယ္ ဆိုတဲ့ အဟုတ္ရွိေသာ တရားအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီး ရွင္းျပထားတာဗ်။

ၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး တိုက္တြန္းထားပါေသးတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါအုန္း။ က်ေနာ္ ဖတ္ျပပါ့မယ္။

“ယခုအခါ အရပ္ျဖစ္ရွစ္ပါး ကင္းလြတ္၍ နဝမေခတ္အတြင္း စက္ေလးပါးစံု သမၸတၱိၾကံဳ၍ လူ႔ဘံု၌ လူ႔အျဖစ္ကို ရၾကကုန္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသားတို႔သည္ –
– ဤဘဝတြင္ေသာ္လည္း မဂ္ေပါက္ ဖိုလ္ေပါက္ အသိအဆံုးေရာက္ဖို႔ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
– အႏၶပုထုဇဥ္ အျဖစ္မွ လြတ္၍ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္ အတြင္းသို႔ ဝင္ႏိုင္ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
– ရတနာသံုးပါးကို မႈန္မႈန္မြဲမြဲ သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္၍ ျပဳသမွ် ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာတို႔ တုတ္ခိုင္ သန္ျမန္၍ ေနာင္ မဂ္အေျခ ဖိုလ္အေျခ ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ရန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊
– ဝသီဆႏၵ အသိပညာ ပါရမီမ်ိဳး ျဖစ္ေစရန္ေသာ္လည္းေကာင္း တခ်က္ခ်က္ကို ရည္သန္၍ အဟုတ္ရွိ တကယ္ရွိ ပရမတ္သေဘာကို သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္ေသာ ပရမတ္မ်က္စိအလင္းကို အခြင့္သာခိုက္ ရမိေအာင္ ဆည္းပူးမွတ္သား သင္ၾကားေလ့လာၾကရမည္။
မွတ္ခ်င္ ၾကားခ်င္ နာခ်င္ေသာ ဆႏၵအေလ့အလာ ရွိၾကကုန္ရာသည္” တဲ့ဗ်။

ဆရာေစာ။ ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ တိုက္တြန္းခ်က္ဗ်ာ။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္က ဘာတဲ့ . . ဗ်ာ၊ ဝသီဆႏၵ အသိပညာ ပါရမီမ်ိဳး ျဖစ္ေစရန္တဲ့။ အခြင့္သာခိုက္မွာ ဆည္းပူးမွတ္သား သင္ၾကားေလ့လာၾကရမယ္တဲ့။ မွတ္ခ်င္ ၾကားခ်င္ နာခ်င္တဲ့ ဆႏၵ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးပါတဲ့။ ဒုတိယ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွာ ေျပာထားတာလဲ ၾကည့္ပါဦးဗ်ာ။ ‘ရတနာသံုးပါးကို မႈန္မႈန္မြဲမြဲ သိႏိုင္ ျမင္ႏိုင္၍’ ဆိုတာေလး။ က်ေနာ္ေတာင္ ကိုယ့္ကုိကိုယ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ ရတနာသံုးပါးကို ဘယ္ေလာက္သိၿပီလဲလို႔။ မႈန္မႈန္မြဲမြဲေလးေတာင္ သိၿပီ ျမင္ၿပီလားလို႔။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ ေအး .. ဗ်။ ဆရာေစာ ျပန္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းက အေျဖခက္တဲ့ ေမးခြန္းဗ်ေနာ္။

ကဖိုးထိန္။ ။ ေဟာဒီမွာဗ် … နားေထာင္လိုက္ၾကပါဦး။

‘ပုထုဇဥ္တို႔ အျပစ္ကို ျမင္မွ ရတနာသံုးပါးတို႔ဂုဏ္ ေပၚထင္ သိသာသည္ကို ျပျခင္း’ တဲ့။

“ေမာဟ-အမိုက္၊ တဏွာ-အ႐ႈပ္၊ ကိေလသာ-အညစ္၊ နီဝရဏ-အေနာက္၊ တစ္ဆယ့္တစ္ပါးေသာ မီးအပူ၊ ဤငါးခုမူ ေရာဂါဆိုး
တရား ကိုးပါးေဆးအလား၊
ဘုရားကား ေဆးစား၍ ေရာဂါကင္းၿပီး ေဆးဆရာ၊
သံဃာမွာ ေဆးကု၍ ေရာဂါစင္၊
ပုထုဇဥ္မွာ မိုက္-႐ႈပ္-ညစ္-ေနာက္ အပူေရာက္၍ ပူလား ပင္လား ေရာဂါသမား၊
ဉာဏ္အျမင္သန္ေလေလ ပုထုဇဥ္တို႔၏ အျပစ္ကိုျမင္ေလေလ
ပုထုဇဥ္တို႔ အျပစ္ေတြကို ျမင္ေလေလ ရတနာသံုးပါးတို႔၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို ျမင္ေလေလ ျဖစ္တတ္သည္။
ရတနာသံုးပါးဆိုသည္မွာ ဘယ္လုိဟာဟု ရိပ္မိခဲသည္။
ဘယ္လိုဟာဟု ရိပ္မိရမည္” တဲ့။

ဆရာေစာ။ ။ သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဗ်ာ။

ဇီးကုန္းဦးခင္ေမာင္ဝင္း။ ။ သာဓု .. သာဓု .. သာဓု ဗ်ာ။