ေဟာေတာ္မူရာဌာန

နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာကကို ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ “ေယာ ေတ ဟေတၳစ ပါေဒ စ” အစရွိေသာ ဂါထာပုဒ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဤခႏၲီဝါဒီဇာတ္ကို ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူစဥ္ တစ္ပါးေသာ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ရဟန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူ၏။

ပစၥဳပၸန္ဝတၳဳ

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ကား ထိုရဟန္းကို “ရဟန္း … အဘယ့္ေၾကာင့္ သင္သည္ အမ်က္မထြက္အပ္ေသာ ဘုရားသာသနာ၌ ရဟန္းျပဳ၍ အမ်က္ထြက္ျခင္းကို ျပဳဘိသနည္း။ ေရွးပညာရွိတို႔သည္ ကိုယ္၌ အေထာင္မွ်ေလာက္ေသာ ပုတ္ခတ္ျခင္းျဖင့္ ပုတ္ခတ္ကုန္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္,ေျခ,နား,ႏွာေခါင္းတို႔ကို ျဖတ္ကုန္ေသာ္လည္းေကာင္း သူတပါးအား အမ်က္ထြက္ျခင္းကို မျပဳကုန္”ဟု ဆို၍ အတိတ္ကို ေဆာင္ေတာ္မူ၏။

အတိတ္ဝတၳဳ

လြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ ကလာဗုမည္ေသာ မင္းသည္ မင္းျပဳ၏။

ခႏၲီဝါဒီရေသ့

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ကုေဋရွစ္ဆယ္ ႂကြယ္ဝေသာ ပုဏၰားမ်ိဳး၌ ျဖစ္၍ ကု႑လ မည္ေသာ လုလင္ျဖစ္၍ အ႐ြယ္ေရာက္လတ္ေသာ္ တကၠသိုလ္ျပည္သို႔ သြား၍ ခပ္သိမ္းေသာ အတတ္ပညာတို႔ကို သင္၍ ဥစၥာကို ျဖစ္ေစ၍ မိဖကြယ္လြန္သျဖင့္ ဥစၥာစုကို ၾကည့္၍ ဤဥစၥာတို႔ကို “ငါ၏ေဆြမ်ိဳးတို႔သည္ မယူမူ၍သာလွ်င္ သြားကုန္၏။ ငါသည္ကား ထိုဥစၥာကို ယူ၍ သြားျခင္းငွာ သင့္၏”ဟု ခပ္သိမ္းေသာ ဥစၥာတို႔ကို ေ႐ြးခ်ယ္စိစစ္ေသာ လႉဒါန္းျခင္း၏ အစြမ္းအားျဖင့္ အၾကင္သူသည္ အၾကင္ဥစၥာကို ေဆာင္၏။ ထိုသူအား ထိုဥစၥာကို လႉ၍ ဟိမဝႏၲာသို႔ ဝင္၍ ရေသ့ရဟန္းျပဳ၍ သစ္သီးႀကီးငယ္တို႔ျဖင့္ မွ်တလ်က္ ၾကာျမင့္စြာ ေန၍ ခ်ဥ္,ဆား မွီဝဲအံ့ေသာငွာ လူ႔ျပည္သို႔ လာ၍ အစဥ္သျဖင့္ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ေရာက္၍ မင္း၏ဥယ်ာဥ္၌ ေန၍ နက္ျဖန္ ၿမိဳ႕၌ ဆြမ္းခံလတ္ေသာ္ စစ္သူႀကီးအိမ္တံခါးသို႔ ေရာက္၏။

စစ္သူႀကီးသည္ ဘုရားေလာင္း၏ ဣရိယာပုတ္တို႔၌ ၾကည္ညိဳ၍ အိမ္သို႔ ပင့္၍ မိမိတို႔စီရင္ေသာ ေဘာဇဥ္ကို ေကၽြး၍ ဝန္ခံျခင္းကို ယူေစ၍ ထိုမင္း၏ ဥယ်ာဥ္၌သာလွ်င္ ေနေစ၏။

မိန္းမတို႔ကို တရားေဟာ

ထိုအခါ တေန႔သ၌ ကလာဗုမင္းသည္ သုရာယစ္လ်က္ ကၽြမ္းက်င္ကုန္ေသာ ကေခ်သည္တို႔ျဖင့္ ျခံရံလ်က္ မ်ားစြာေသာ အျခံအရံျဖင့္ ဥယ်ာဥ္သို႔ သြား၍ မဂၤလာေက်ာက္ဖ်ာ၌ အိပ္ရာခင္းေစ၍ တစ္ေယာက္ေသာ ခ်စ္ႏွစ္သက္ေသာ မိန္းမ၏ ရင္ခြင္၌ အိပ္၏။
သီဆိုျခင္း တီးမႈတ္ျခင္း ကျခင္းတို႔၌ ကၽြမ္းက်င္ကုန္ေသာ ကေခ်သည္ မိန္းမတို႔သည္ သီဆုိျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို ျဖစ္ေစကုန္၏။
သိၾကားနတ္မင္း၏ စည္းစိမ္ကဲ့သို႔ ႀကီးစြာေသာ စည္းစိမ္သည္ ျဖစ္၏။
မင္းသည္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။

ထိုအခါ ထိုမိန္းမတို႔သည္ “အၾကင္မင္း၏အက်ိဳးငွာ ငါတို႔သည္ သီဆိုျခင္း အစရွိသည္တို႔ကို ျဖစ္ေစကုန္၏။ ထိုမင္းသည္ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းသို႔ ေရာက္၏။ သီဆိုျခင္း တီးမႈတ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အဘယ္ျပဳအံ့နည္း”ဟု တီးမႈတ္မ်ိဳးတို႔ကို ထိုထိုေသာ အရပ္၌သာလွ်င္ စြန္႔၍ ဥယ်ာဥ္၌ လွည့္လည္ကုန္လ်က္ အပြင့္ အသီး အ႐ြက္ႏု အစရွိသည္တို႔သည္ ျဖားေယာင္းအပ္ကုန္သည္ျဖစ္၍ ဥယ်ာဥ္၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ကုန္၏။

ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ထိုဥယ်ာဥ္၌ ေကာင္းစြာ ပြင့္ေသာ အင္ၾကင္းပင္ရင္း၌ ရဟန္းခ်မ္းသာျဖင့္ လြန္ေစလ်က္ အမုန္ယစ္ေသာ ဆင္ကဲ့သို႔ ေန၏။
ထိုဥယ်ာဥ္၌ လွည့္လည္ကုန္ေသာ ထိုမိန္းမတို႔သည္ ဘုရားေလာင္းကို ျမင္၍ “ရွင္မတို႔ … ထိုသစ္ပင္ရင္း၌ ရဟန္းသည္ ေန၏။ မင္းႏိုးသည့္တိုင္ေအာင္ ရဟန္းအထံ၌ တစံုတခုေသာ တရားကို နာလ်က္ ေနကုန္အံ့”ဟု သြား၍ ရွိခိုး၍ ျခံရံလ်က္ ေနကုန္၍ “အကၽြႏု္ပ္တို႔အား ေဟာအပ္ေသာ တစံုတခုေသာ တရားကို ေဟာပါေလာ့”ဟု ဆိုကုန္၏။
ဘုရားေလာင္းသည္ ထိုမိန္းမတို႔အား တရားေဟာ၏။

မိန္းမမာန္ယစ္ေသာ မင္း

ထိုအခါ ထိုခ်စ္ႏွစ္သက္ေသာ မိန္းမသည္ ကိုယ္ကို လႈပ္၍ မင္းကို ႏိုးေစ၏။
မင္းသည္ ႏိုးလတ္ေသာ္ ထိုမိန္းမတို႔ကို မျမင္၍ “ထိုအယုတ္မတို႔သည္ အဘယ္သို႔ သြားကုန္သနည္း”ဟု ေမး၏။
“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ထိုမိန္းမတို႔သည္ သြား၍ တစ္ေယာက္ေသာ ရေသ့ကို ျခံရံ၍ ေနကုန္၏”ဟု ဆိုကုန္၏။
ထိုကလာဗုမင္းသည္ အမ်က္ထြက္၍ သန္လ်က္ကို ကိုင္၍ “ထိုရေသ့စဥ္းလဲကို သတ္အံ့”ဟု လ်င္ျမန္စြာ သြား၏။

ထိုအခါ အမ်က္ထြက္လ်က္ လာလတ္ေသာ မင္းကို ျမင္၍ ထိုမိန္းမတို႔တြင္ အလြန္အကၽြမ္းဝင္ကုန္ေသာ မိန္းမတို႔သည္ သြား၍ မင္း၏လက္၌ သန္လ်က္ကို ယူ၍ မင္းကို အမ်က္ၿငိမ္းေစကုန္၏။

ထိုကလာဗုမင္းသည္ လာလတ္၍ ဘုရားေလာင္း၏ အထံ၌ တည္၍ “ရဟန္း … သင္သည္ အဘယ္ဝါဒရွိသနည္း”ဟု ဆို၏။

“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ခႏၲီဝါဒရွိ၏”ဟု ဆို၏။

“ထိုခႏၲီမည္သည္ကား အဘယ္နည္း”ဟု ေမး၏။

“ဆဲေရးကုန္ေသာ သူတို႔၌လည္းေကာင္း, ပုတ္ခတ္ကုန္ေသာ သူတို႔၌လည္းေကာင္း အမ်က္မထြက္ေသာ အျဖစ္သည္ ခႏၲီမည္၏”ဟု ဆို၏။

ရေသ့ အ႐ိုက္အႏွက္ခံရပံု

မင္းသည္ “ယခု သင့္အား ခႏၲီရွိသည္၏အျဖစ္ကို သိအံ့”ဟု ဆို၍ ခိုးသူသတ္ကို ေခၚေစ၏။

ခိုးသူသတ္သည္ မိမိစာရိတၱအားျဖင့္ ပုဆိန္,အဆူးတပ္ေသာႀကိမ္ကို ယူ၍ ဖန္ရည္ဆိုးေသာ အဝတ္ကို ဝတ္လ်က္ ပန္းနီပန္လ်က္ လာ၍ မင္းကို ရွိခိုးလ်က္ “အရွင္မင္းႀကီး … အဘယ္အမႈကို ျပဳရအံ့နည္း”ဟု ဆို၏။

“ဤခိုးသူျဖစ္ေသာ ရေသ့ပ်က္ကို ဆြဲငင္၍ ေျမ၌လဲေစ၍ အဆူးတပ္ေသာႀကိမ္ကို ကိုင္၍ ေရွ႕ေနာက္ နံပါးႏွစ္ဘက္ဟူကုန္ေသာ ေလးမ်က္ႏွာတို႔၌ အခ်က္ႏွစ္ေထာင္ ႐ိုက္ျခင္းတို႔ကို ေပးေလာ့”ဟု ဆို၏။

ခိုးသူသတ္သည္ မင္းဆိုတိုင္း ျပဳ၏။
ဘုရားေလာင္း၏ အေပၚေရ အတြင္းေရသည္ စုတ္၏။ အသားသည္ ျပတ္၏။ ေသြးသည္ ယိုစီး၏။

လက္ေျခတို႔ ျပတ္ၿပီ

မင္းသည္ တဖန္ “ရဟန္း … သင္ကား အဘယ္ဝါဒရွိသနည္း”ဟု ဆို၏။

“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ခႏၲီဝါဒရွိ၏။ သင္မင္းႀကီးသည္ ငါ၏ခႏၲီကား အေရၾကား၌ ရွိ၏ဟု ထင္၏။ ငါ၏ခႏၲီသည္ အေရၾကား၌ ရွိသည္မဟုတ္။ သင္မင္းႀကီးသည္ ခႏၲီကို ျမင္ျခင္းငွာ မတတ္ေကာင္း။ ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ငါ၏ခႏၲီသည္ စိတ္အတြင္း၌ တည္၏”ဟု ဆို၏။

ခိုးသူသတ္သည္ တဖန္ “ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … အသို႔ျပဳရအံ့နည္း”ဟု ေမး၏။

“ဤရေသ့စဥ္းလဲ၏ လက္ႏွစ္ဘက္တို႔ကို ျဖတ္ေလာ့”ဟု ဆို၏။

ခိုးသူသတ္သည္ ပုဆိန္ကို ယူ၍ စဥ္းတီတံုး၌ လက္ႏွစ္ဘက္တို႔ကို ထားေစ၍ ျဖတ္၏။

ထိုေနာက္ “ေျခတို႔ကို ျဖတ္ေလာ့”ဟု ဆို၏။
ေျခတို႔ကိုလည္း ျဖတ္၏။

ျဖတ္အပ္ကုန္ၿပီးေသာ လက္စြန္း ေျခစြန္းတို႔မွ ခ်ိပ္ရည္ကဲ့သို႔ေသာ ေသြးသည္ ယိုစီး၏။

နားႏွာေခါင္းတို႔ ျဖတ္ၿပီ

တဖန္လည္း မင္းသည္ “ရဟန္း … သင္သည္ အဘယ္ဝါဒရွိသနည္း”ဟု ေမး၏။

“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ငါသည္ ခႏၲီဝါဒရွိ၏။ သင္မင္းႀကီးသည္ကား ငါ၏ခႏၲီသည္ လက္စြန္း ေျခစြန္းတို႔၌ ရွိ၏ဟု ထင္မွတ္၏။ ဤငါ၏ခႏၲီသည္ လက္စြန္း,ေျခစြန္းတို႔၌ မရွိ။ နက္နဲေသာ အရပ္၌ တည္၏”ဟု ဆို၏။

မင္းသည္ “ရေသ့၏ နား,ႏွာေခါင္းတို႔ကို ျဖတ္ေလာ့”ဟု ဆို၏။

ခိုးသူသတ္သည္ နား,ႏွာေခါင္းကို ျဖတ္၏။
ကိုယ္အလံုးမွ ေသြးယိုစီး၏။

ေျချဖင့္ ကန္ေက်ာက္ခံရၿပီ

တဖန္ “ရဟန္း … သင္သည္ အဘယ္ဝါဒရွိသနည္း”ဟု ေမး၏။

“ျမတ္ေသာမင္းႀကီး … ခႏၲီဝါဒရွိ၏”ဟု ဆို၏။
“သင္မင္းႀကီးသည္ ရေသ့၏ ခႏၲီကား နား,ႏွာေခါင္းအစြန္းတို႔၌ တည္၏ဟု မမွတ္လင့္။ ငါ၏ခႏၲီသည္ နက္နဲေသာ စိတ္အတြင္း၌ တည္၏”ဟု ဆို၏။

မင္းသည္ “ရေသ့စဥ္းလဲ … သင့္ခႏၲီကို သင္သည္လွ်င္ ႐ြက္ေဆာင္၍ ေနေလာ့”ဟု ဆို၍ ဘုရားေလာင္း၏ ရင္ကို ေျချဖင့္ ေက်ာက္၍ သြား၏။

စစ္သူႀကီး ေတာင္းပန္ျခင္း

ထိုမင္းသြားသည္ရွိေသာ္ စစ္သူႀကီးသည္ ဘုရားေလာင္း၏ ကိုယ္မွ ေသြးကို သုတ္၍ လက္,ေျခ,နား,ႏွာေခါင္းအစြန္းတို႔ကို ပုဆိုးအိတ္ေထာင္၌ ထည့္၍ ဘုရားေလာင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ထိုင္ေစ၍ ရွိခုိးၿပီးေသာ္ တင့္အပ္စြာ ေန၍ “အရွင္ဘုရား … အရွင္ဘုရားတို႔သည္ အမ်က္ထြက္လိုကုန္သည္ရွိေသာ္ အရွင္ဘုရားတို႔၌ အျပစ္ျပဳေသာ မင္းအားသာလွ်င္ အမ်က္ထြက္ပါကုန္ေလာ့။ တပါးေသာ တိုင္းသားျပည္သူတို႔အား အမ်က္မထြက္ပါကုန္လင့္”ဟု ေတာင္းပန္လိုရကား –

၄၉။ ေယာ ေတ ဟေတၳ စ ပါေဒ စ၊
ကဏၰနာသၪၥ ေဆဒယိ။
တႆ ကုဇၥ် မဟာဝီရ၊
မာ ရ႒ံ ဝိနသာ ဣဒံ – ဟူေသာ ေရွးဦးစြာေသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။ (ဇာ-႒။ ၃။ ၃၉။)

မဟာဝီရ – ႀကီးေသာလံု႔လရွိေသာ ရွင္ရေသ့။
ေယာ – အၾကင္မင္းသည္။
ေတ – သင္၏။
ဟေတၳ စ – လက္တို႔ကိုလည္းေကာင္း။
ပါေဒ စ – ေျခတို႔ကိုလည္းေကာင္း။
ကဏၰနာသၪၥ – နား,ႏွာေခါင္းကိုလည္းေကာင္း။
ေဆဒယိ – ျဖတ္၏။
တႆ – ထိုမင္းအား။
ကုဇၥ် – အမ်က္ထြက္ေလာ့။
ဣဒံ ရ႒ံ – ဤတိုင္းကို။
မာ ဝိနသာ – မဖ်က္ဆီးပါလင့္။

+++++

ေမတၱာပင္ ပို႔သလိုက္ပံု

ထိုစကားကို ၾကား၍ ဘုရားေလာင္းသည္ –

၅၀။ ေယာ ေမ ဟေတၳ စ ပါေဒ စ၊
ကဏၰနာသၪၥ ေဆဒယိ။
စိရံ ဇီဝတု ေသာ ရာဇာ၊
န ဟိ ကုဇၥ်ႏၲိ မာဒိသာ – ဟူေသာ ႏွစ္ခုေျမာက္ေသာ ဤဂါထာကို ဆို၏။ (ဇာ-႒။ ၃။ ၃၉။)

ေယာရာဇာ – အၾကင္မင္းသည္။
ေမ – ငါ၏။
ဟေတၳ စ – လက္တို႔ကိုလည္းေကာင္း။
ပါေဒ စ – ေျခတို႔ကိုလည္းေကာင္း။
ကဏၰနာသၪၥ – နား,ႏွာေခါင္းကိုလည္းေကာင္း။
ေဆဒယိ – ျဖတ္၏။
ေသာ ရာဇာ – ထိုမင္းသည္။
စိရံ – ၾကာျမင့္စြာ။
ဇီဝတု – အသက္ရွည္ေစသတည္း။
မာဒိသာ – ငါႏွင့္တူေသာ ပညာရွိတို႔သည္။
န ဟိ ကုဇၥ်ႏၲိ – အမ်က္မထြက္ကုန္သည္သာလွ်င္တည္း။

+++++

မင္းကို ေျမမ်ိဳၿပီ

မင္းသည္ ဥယ်ာဥ္မွ ထြက္၍ ဘုရားေလာင္း၏ ျမင္ေကာင္းေသာ အရပ္ကို လြန္ေသာ ကာလ၌လွ်င္ ယူဇနာႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း အထုရွိေသာ ဤေျမႀကီးသည္ ကစီျဖင့္ ဖြဲ႕အပ္ေသာ ပုဆိုးကဲ့သို႔ ကြဲ၍ အဝီစိမွ မီးလွ်ံသည္ ထြက္၍ မင္းကို အမ်ိဳးေပးေသာ ကမၺလာနီျဖင့္ ႐ုံဘိသကဲ့သို႔ ႐ုံ၍ ယူ၏။

ထိုကလာဗုမင္းသည္ ဥယ်ာဥ္တံခါး၌သာလွ်င္ ေျမသို႔ ဝင္၍ အဝီစိငရဲႀကီး၌ တည္၏။

ဘုရားေလာင္းသည္လည္း ထိုေန႔၌ပင္လွ်င္ ေသလြန္၏။ မင္း၏ပရိသတ္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ျပည္သူျပည္သားတို႔သည္လည္းေကာင္း နံ႔သာ, ပန္းအခိုးအထံု လက္စြဲကုန္လ်က္ လာလတ္ကုန္၍ ဘုရားေလာင္း၏ အေလာင္းကို သၿဂႋဳဟ္ကုန္၏။

(အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာတို႔သည္ကား ဘုရားေလာင္းသည္ တဖန္ ဟိမဝႏၲာသို႔ သြား၏ဟု ဆို၏။ ထိုစကားသည္ကား မမွန္ေသာ စကားတည္း။)

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး၍ –

၅၁။ အဟူ အတီတမဒၶါနံ၊
သမေဏာ ခႏၲီဒီပေနာ။
တံ ခႏၲိယာေယဝ ဌိတံ၊
ကာသိရာဇာ အေဆဒယိ။

၅၂။ တႆ ကမၼဖ႐ုသႆ၊
ဝိပါေကာ ကဋဳေကာ အဟု။
ယံ ကာသိရာဇာ ေဝေဒသိ၊
နိရယမွိ သမပၸိေတာ – ဟူေသာ ဤႏွစ္ဂါထာတို႔ကို ထုတ္ေဆာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ (ဇာ-႒။ ၃။ ၄၀။)

အတီတမဒၶါနံ – လြန္ေလၿပီးေသာအခါ၌။
ခႏၲီဒီပေနာ – သည္းခံျခင္းႏွင့္ျပည့္စံုေသာ။
သမေဏာ – ရဟန္းသည္။
အဟု – ျဖစ္ၿပီ။
ခႏၲိယာေယဝ – သည္းခံျခင္း၌သာလွ်င္။
ဌိတံ – တည္ေသာ။
တံ – ထိုရဟန္းကို။
ကာသိရာဇာ – ကာသိမင္းသည္။
အေဆဒယိ – ျဖတ္ေစ၏။

ကာသိရာဇာ – ကာသိမင္းသည္။
ယံ ကမၼံ – အၾကင္မေကာင္းမႈကံကို။
အကာသိ – ျပဳ၏။
တႆ ကမၼဖ႐ုသႆ – ထိုၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ မေကာင္းမႈကံ၏။
ကဋဳေကာ – ခါးစပ္လွစြာေသာ။
ဝိပါေကာ – အက်ိဳးသည္။
အဟု – ျဖစ္၏။
ကာသိရာဇာ – ကာသိမင္းသည္။
နိရယမွိ – ငရဲ၌။
သမပၸိေတာ – တည္၍။
ေဝေဒသိ – ဆင္းရဲခံစား၏။

(အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာတို႔သည္ကား ဘုရားေလာင္း၏ လက္,ေျခ,နား,ႏွာေခါင္းတို႔သည္ တဖန္ စပ္ျပန္ကုန္၏ဟု ဆိုကုန္၏။ ထိုစကားသည္လည္း မဟုတ္မမွန္သည္သာလွ်င္တည္း။)

ဇာတ္ေပါင္း

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဓမၼေဒသနာကို ေဆာင္ေတာ္မူ၍ သစၥာတို႔ကို ျပေတာ္မူ၍ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူ၏။
သစၥာတို႔ကို ျပေတာ္မူသည္၏ အဆံုး၌ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ရဟန္းသည္ အနာဂါမိဖိုလ္၌ တည္၏။
တပါးကုန္ေသာ မ်ားစြာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ ေသာတာပတၱိဖိုလ္အစရွိသည္တို႔သို႔ ေရာက္ကုန္၏။

အဘယ္သို႔ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူသနည္းဟူမူကား –
ယခုအခါ ေဒဝဒတ္သည္ ထိုအခါ ကလာဗုမည္ေသာ မင္း ျဖစ္ဖူးၿပီ။
ယခုအခါ သာရိပုတၱရာသည္ ထိုအခါ စစ္သူႀကီး ျဖစ္ဖူးၿပီ။
ယခုအခါ ငါဘုရားသည္သာလွ်င္ ထိုအခါ ခႏၲီဝါဒီရေသ့ ျဖစ္ဖူးၿပီ”ဟု ဤသို႔ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူ၏။

“သူေတာ္ေကာင္းအား၊ မိုက္ျပစ္မွား၊ ႀကီးမား ကံႀကီးသင့္။”

သံုးခုတို႔၏ ျပည့္ေၾကာင္းျဖစ္ေသာ ခႏၲီဝါဒီဇာတ္သည္ ၿပီး၏။

+++
(ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္၏ ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ဝတၳဳ မွ)