ယူခ်င္ရင္ ရႏိုင္
ေအး .. ေအး … ပစၥည္းလဲ မကုန္ဘူး။ အလုပ္အကိုင္လဲ မပ်က္ဘူး။ သူတကာလဲ မသိဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ္လိုအပ္တဲ့ မွန္းထားခ်က္ေတြဟာ မေအာင္ျမင္ႏိုင္စရာ မၿပီးစီးႏိုင္စရာ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
သက္သာလိုက္တာ။ ေရွးက အရွင္ေတြဟာလဲ အဲသည္လို ေတာင့္တခ်က္ၿပီးမႈအတြက္ ဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါ ဘုရားရွင္သာသနာေတာ္ကို ေတြ႕ေအာင္ ဆည္းပူးေတာ္မူၾကတယ္။
ေတြ႕ၾကသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူတဲ့အခါႏွင့္ သိတဲ့အခါမွာ သူတို႔လိုခ်င္တာေတြ အကုန္လံုး ရတာဗ်ာ။
အခုလဲပဲ ကုိယ္အလိုရွိတဲ့ဟာေတြ ရႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္အခါ ဘဝပါပဲ။ ယူ႐ုံကေလးပါဗ်ာ။
ေရွးအရွင္ေတြဟာ သည္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳႀကိဳက္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္ႏွလံုးအလို ေတာင့္တတဲ့အတိုင္းဟာ အရယူၾကတာဗ်ာ။ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကိုမွ အခ်ည္းႏွီး မျဖဳန္းဘူးဗ်ာ။ အခုလဲ အခ်ိန္ဟာ ဘယ္လိုလိုက္ပါသလဲဆိုရင္ အသီးသီးတို႔ဟာ ယူမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္ေဗာဓိမဆို အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ရႏိုင္တယ္။
ဣရိယာပုတ္မွာလဲ ေလးပါးရွိတယ္။ ဘယ္ဣရိယာပုတ္ႏွင့္မဆို ဝိရိယထူေထာင္ၿပီးေတာ့ ယူမယ္ဆိုရင္ ရတယ္။
ေနရာကေကာဗ်ာ၊ ဘယ္ေနရာမဆိုဗ်။ ေတာထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္။ အဲသည္လို ယူရင္ ျဖစ္ႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ဘုရားဆံုးမတဲ့အတိုင္း ဘုရားအလိုေတာ္က်ေအာင္ ဝိရိယထူေထာင္ယူရင္ မျဖစ္ဘူးလား?
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေကာ။
တရားနာခံ။ ။ အမ်ားႀကီးနဲ႔လဲ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သူတကာတို႔က စကားေတြ ေျပာေနရင္ေကာ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ ထူေထာင္မယ္ဆိုရင္ မျဖစ္ဘူးလား?
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်။ လြယ္လိုက္တာ ဟင္။
တရားနာခံ။ ။ သို႔ေပတဲ့ တပည့္ေတာ္ သည္ေန႔ .. ေငြစာရင္းကေလး လုပ္ၾကည့္ပါတယ္ ဘုရား။ ေငြစာရင္းကေလး လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ အခ်က္ကေလးကလဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ ဘုရား။ ႏွစ္က်ပ္ခြဲက တစ္ခု … ဆယ့္သံုးက်ပ္တစ္မတ္က တစ္ခု … စသျဖင့္ အေတာ္မ်ားေတာ့ ဒါကေလး ေပါင္းေနတုန္း ထိသိကို မလုပ္ႏိုင္ဘူးဘုရား။ ထိသိကို လုပ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ေပါင္းတာေတြ မွားလိုက္တာ၊ ေပါင္းလို႔ကို မျဖစ္ပါဘူး ဘုရား။ ဒါေၾကာင့္ ေငြစာရင္းကေလးလဲ ေပါင္းလို႔ျဖစ္ေအာင္ ထိသိလဲ မလြတ္တဲ့နည္းကေလး သနားပါအုန္း ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီး စာရင္းေပါင္းတယ္ဆိုတာက ဒါဟာ ေပါင္းေနက်ပဲဗ်။ ဒါကို ေလ့က်င့္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ေနက် အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား?
တရားနာခံ။ ။ လုပ္ေနက်အလုပ္ေပမယ့္ စိတ္အင္မတန္ စိုက္ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လုပ္ေနက်အလုပ္ဆိုေတာ့ ဝန္မေလးဘူးဗ်ာ။ အဲသည္လို လုပ္ေနက်အလုပ္ကို လုပ္ရင္း ကိုယ္အလိုရွိတဲ့ဟာကို ထားေတာ့ မျဖစ္ဘူးလားဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ျခံထဲမွာ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ ဘာတို႔ မရွိတဲ့ေနရာမ်ိဳး ေရာက္ရင္ေတာ့ ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ထိုင္ေနရင္းေကာ။
တရားနာခံ။ ။ ရပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စကားေျပာရင္းေကာ။
တရားနာခံ။ ။ အခုပဲ စကားေျပာရင္း လြတ္ေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စကားေျပာတာနဲ႔ ဒကာႀကီးက ထားမွ မထားဘဲ။ မထားလို႔ လြတ္တာဗ်ာ။ ထားရင္ လြတ္ပါ့မလား။
တရားနာခံ။ ။ ထားေတာ့ ထားပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ လြတ္တာက မ်ားေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အစတုန္းက ဒကာႀကီးဟာ ခုလို ဘယ္အခါမွ မထားေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေနဘူး မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အရင္တုန္းကေတာ့ သတိကို မရပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။ တစ္ေန႔လံုး ေနရင္း အခုလို ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ဘယ္ေလာက္မ်ား စင္ၾကယ္သတုန္းဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ေရွးတုန္းကေတာ့ စင္ၾကယ္တဲ့အခါရယ္လို႔ မရွိပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမကို ထားရမယ္ဆိုရင္ လိုက္နာၿပီး အခုထား – အခုစင္ၾကယ္ႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ စင္ၾကယ္ႏိုင္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဒကာႀကီး ေရွးတုန္းကဟာက ထားလ်က္သားနဲ႔ မစင္ၾကယ္တာလား။ မထားလို႔ မစင္ၾကယ္တာလား။
တရားနာခံ။ ။ ေရွးက မထားလို႔ မစင္ၾကယ္တာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခု အဟုတ္ထားလိုက္ေတာ့ အဟုတ္စင္ၾကယ္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ထားေပမယ့္ လြတ္လြတ္သြားပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္ထားေတာ့ မလြတ္ဘူးဗ်။ လြတ္လြတ္သြားတာဟာ အဟုတ္မထားလို႔ဗ်။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ထားတယ္ဆိုတာက တခါတခါ စကားေျပာရင္း မလြတ္ေအာင္ ဘယ္လို အဟုတ္ထားရမလဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးတို႔မ်ား အဟုတ္ အေလးဂ႐ုျပဳၿပီး ထားရင္း သြားရင္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ အေလးဂ႐ုမျပဳတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးမ်ား ျပဳတတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ သည့္ျပင္ဟာ မေျပာပါနဲ႔။ အဖိုးထိုက္တန္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ … ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးမ်ားတို႔ အသီးသီးကို ဆီေပးမယ္ … ယူလွည့္ၾကဆိုရင္ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြဟာ ထည့္စရာအသီးသီး ယူခဲ့ၾကရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူခဲ့ၾကရမွာပါ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ယူခဲ့ေတာ့ … ပါသေလာက္ ခြက္ေတြကို အကုန္ျပည့္ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္မယ္။ ယူၾကမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူၾကမွာပါ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဲသည္လို ယူတဲ့အခါက်ေတာ့ မဖိတ္ေအာင္ ယူၾကမွာပဲ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ တို႔က ေျပာရဦးမလား။ ထည့္ေပးလိုက္တာကေလးေတြ မဖိတ္ေအာင္ ယူၾကလို႔ ေျပာရဦးမလား။
တရားနာခံ။ ။ မေျပာဘဲနဲ႔ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဘယ္လိုယူမလဲ။ ယူရမွာက လူေတြ အမ်ားႀကီး။ အလယ္က ယူရမွာ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ သတိေဆာင္ၿပီး မဖိတ္ေအာင္ ယူရမယ္မဟုတ္လား။ သည္လိုယူေတာ့ လူေတြက ဖယ္ေပးၾကမွာလား။
တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္က ေရွာင္ၿပီး သြားရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ လူေတြကိုလဲ ေရွာင္ရေသးတယ္။ ဆီကိုလဲ အဟုတ္ မဖိတ္ေစရေအာင္ စိတ္ကထားေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။
တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္ မဖိတ္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေရွာင္တယ္ဆိုတာက ဘယ္လုိလဲ။ ေက်ာ္တန္ ေက်ာ္ရမယ္။ ေကြ႕တန္ ေကြ႕ရမယ္။ ေကာက္တန္ ေကာက္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သည္ေနရာမွာ တို႔က ေျပာရဦးမလား။ ဒီေနရာမွာ ေက်ာ္လိုက္ဦး၊ ဟိုေနရာက်ေတာ့ ေကြ႕လိုက္ဦး၊ ဒီေနရာက်ေတာ့ ဒီဘက္ကို ေကာက္လိုက္ဦးလို႔ ေျပာရဦးမလား။
တရားနာခံ။ ။ မေျပာရပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေျခလွမ္းကေကာ ပကတိလွမ္းတာထက္ တခါတေလက်ရင္ ခပ္မ်ားမ်ား ပိုလွမ္းရတဲ့အခါလဲ မရွိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ တိမ္းတတ္ ေရွာင္တတ္ဆိုတာကလဲ ကုိယ္အခါခပ္သိမ္း လွမ္းေနက်အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ နည္းနည္းလွမ္းရတဲ့အခါ ႀကဲႀကဲလွမ္းရတဲ့အခါေကာ မရွိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေတြကိုလဲ ျပဳျပင္ရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဒါေတြကိုလဲ အကုန္လံုး ေလွ်ာက္ျပဳရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ စိတ္က ဘယ္လိုထားရမလဲဆိုေတာ့ အခုန ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ဆီလဲ မဖိတ္ေစရဘူးဆိုတဲ့ စိတ္လဲ ထားရမယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ဆီမဖိတ္ေအာင္ အင္မတန္ လံု႔လဝိရိယစိုက္သြားရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္လို စိတ္က စိုက္ၿပီး သြားေတာ့ အခုနက ေကြ႕ရမယ့္ ေနရာကို ေစာေစာက တင္ႀကိဳၿပီး ေကြ႕ဖို႔ မသိဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ ေစာေစာက တင္ႀကိဳၿပီး သိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သိေတာ့ ဆီဖိတ္ေသးသလား။
တရားနာခံ။ ။ ဆီမဖိတ္ေအာင္ ထားတာလဲ စိတ္ပဲ။ လူေတြကို ဖယ္ရ ေရွာင္ရ ေကြ႕ရတာလဲ စိတ္ပဲ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ စိတ္က တၿပိဳင္နက္တည္း တစ္ခုလား ႏွစ္ခုလားဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး သို႔ေသာ္လဲ ဝိရိယထားသြားၿပီဆိုေတာ့ စိတ္က အင္မတန္ ျမန္တယ္ဗ်။ စိတ္ျမန္ပံုဟာ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ လွ်ပ္တျပက္မွာကိုပဲ ကုေဋတစ္သိန္းဆိုတာ မွန္တယ္မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မွန္ပါတယ္ ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ သည္ေတာ့ ဒကာႀကီးလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သည္လိုလုပ္ပါ။
တရားနာခံ။ ။ သည္လိုမွတ္ၿပီး လုပ္ပါ့မယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုနလို ၾကားထဲ လပ္သြားမွာလား။
တရားနာခံ။ ။ မလပ္ပါဘူး ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုန ထားတယ္ဆိုတာက ဒကာႀကီးက အဟုတ္ထားလ်က္နဲ႔ မျဖစ္တာလား။ မထားလို႔လား။
တရားနာခံ။ ။ မထားလို႔ ဆီဖိတ္တာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုေတာ့ ထားလ်က္သားနဲ႔ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အခုေတာ့ အဟုတ္ထားလို႔ အဟုတ္သိၿပီ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ နားလည္ပါၿပီဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အဟုတ္သိေတာ့ အဟုတ္လုပ္ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ အခုန ဆီယူသြားရတာလို ဆီလဲ မဖိတ္ရေအာင္ စိတ္ကထားၿပီး သြားရတယ္။ အသြားလဲ မပ်က္ဘူး။ သည္ေနရာက်ေတာ့ ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲ လွမ္းရဦးမယ္။ ဟိုေနရာက်ေတာ့လဲ ကိုယ္လွမ္းခ်င္သလို လွမ္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဟိုေရွ႕ကို သိပ္လွမ္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ သည္ေလာက္ကေလး လွမ္းမွာနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ဟိုေနရာက်ရင္ ေကြ႕ရဦးမယ္။ သည္ေနရာက်ေတာ့ ေက်ာ္ရဦးမယ္နဲ႔ စိတ္က သည္လိုထားၿပီး သြားရတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါ ဘာလဲဆိုရင္ စိတ္ကို အတင္းထားၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဆီကိုလဲ မဖိတ္ေအာင္၊ လူေတြကိုလဲ ေရွာင္လို႔ လြတ္ေအာင္ အတင္းထားတာဗ်။ ေအး … အခုလဲ ဘုရားဆိုဆံုးမတဲ့ဟာနဲ႔ ဆီဟာ ဘယ္ဒင္းက အဖိုးထိုက္တန္သလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရား ဆိုဆံုးမတဲ့ဟာက အဆမတန္ အဖိုးထိုက္တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီကို ယူသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ မဖိတ္ေစနဲ႔ ဘာနဲ႔လို႔ မွာရဦးမလား။ ေကြ႕တန္ေကြ႕၊ ေကာက္တန္ေကာက္၊ ကြင္းတန္ကြင္းလို႔ မွာရဦးမလား။ ကြင္းပံုက ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလို႔ သည္လို ေလွ်ာက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ မွာရမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ အၾကာႀကီးပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ စာအုပ္ေရးရင္ ဘယ္ေလာက္ေရးရမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ စာအုပ္ေရးရင္ စကၠဴမေလာက္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေလွ်ာက္ဖတ္ရင္ေကာဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ဖတ္လဲ အေတာ္ၾကာၾကာႀကီး ဖတ္ရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ သို႔ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုဟာတုန္းဆိုရင္ ဒါဟာ ဆီမဖိတ္ဖို႔ကေလးပါပဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ဆီမဖိတ္ေအာင္ဟာ သည္လိုလဲ မေျပာလိုက္ဘူး။ မေျပာလိုက္ေပမယ့္ မဖိတ္ေအာင္ ယူရမွာမဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူရမွာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြကိုလဲ အခု သတိေပးတယ္။ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမကို ရၿပီး ဒါကို မလြတ္ေစနဲ႔။ တဆက္တည္းသာ ယူၾကလို႔ဆိုရင္ ဒီက ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့၊ အိမ္ေရာက္ေအာင္ တဆက္တည္း ပါရဲ႕လား။
တရားနာခံ။ ။ မပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဆီႏွင့္ ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမဟာ ဘယ္ဒင္းက အဖိုးတန္သလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရားရွင္ဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမဟာ အဆေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ သာလြန္ အဖိုးထိုက္တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီကို မဖိတ္ေအာင္ ဧရာမခြက္ႀကီးနဲ႔ ထည့္ၿပီး ယူရင္ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ႏွစ္ပိသာအျပင္ တိုးမပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ မဖိတ္ေအာင္ ယူသြားရင္ ဆီႏွစ္ပိသာရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ။
တရားနာခံ။ ။ သံုးက်ပ္ ေလးက်ပ္ေလာက္ တန္ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒီသံုးက်ပ္ ေလးက်ပ္တန္ကို မဖိတ္ေအာင္ ယူသြားလို႔ မမွာဘဲနဲ႔ မဖိတ္ေအာင္ ယူမွာဗ်။ ဟုတ္ကဲ့လား။
တရားနာခံ။ ။ တင္ပါ့ဘုရား။ ဒါက ေလာဘကေလးနဲ႔ကိုးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ ဒါျဖင့္ ဒါကို တဆက္တည္းပါေအာင္ ေဆာင္ၾကဆိုေတာ့ တဆက္တည္း ပါရဲ႕လားဗ်ာ။
တရားနာခံ။ ။ မပါပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဘယ္က်န္ရစ္ခဲ့သလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ကားေပၚအတက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။ ကားေပၚအတက္မွာ လူေတြက က်ိတ္က်ိတ္တိုးၿပီးေနေတာ့ တပည့္ေတာ္က မစၧရိယစိတ္ႀကီးနဲ႔ နင္တို႔ မတက္နဲ႔အုန္း။ ငါဦးဆံုး တက္အုန္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဆီလိုယူရင္ ဖိတ္ပါ့မလား။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါျဖင့္ ဘုရားေဟာတာနဲ႔ ဆီနဲ႔ ဘယ္ဟာက တန္ဖိုးရွိသလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ ဘုရားေဟာတာက အဆမတန္ တန္ဖိုးရွိပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေအး သည္ေလာက္သိရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ ဒါကေတာ့ မမွန္တတ္စရာ မလုပ္တတ္စရာ မရွိပါဘူးဗ်။ ဆီကေတာ့ ယူေနက်မဟုတ္လား။
တရားနာခံ။ ။ ယူေနက်ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ေရတြင္းထဲက ေရခပ္မယ္ဆိုရင္ ေရခပ္တဲ့အခါမွာ မဖိတ္ရေအာင္ ယူရတယ္မဟုတ္လား။ သည္လိုယူေတာ့ မဖိတ္မယိုဘဲနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ပါသလဲဗ်။
တရားနာခံ။ ။ မဖိတ္မယိုဘဲနဲ႔ ကုိယ္လိုခ်င္တဲ့အထိ ေရာက္ေအာင္ ပါပါတယ္ဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရာေတာ္ေတာ့ေကာ။
တရားနာခံ။ ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္ကေတာ့ တယ္ မၾကာဘူးဘုရား။ အဟုတ္ကို မလိုခ်င္လို႔ပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာင္းေတာ့ ဘယ္လိုေတာင္းသလဲ။
တရားနာခံ။ ။ ဒါကေတာ့ အေမသင္ေပးတဲ့ ၾသကာသကို ေလွ်ာက္ဆိုတာပဲဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ လိုေတာ့ မလိုခ်င္ဘူးလား။
တရားနာခံ။ ။ လိုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္ဘုရား။ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ဆိုတာလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ လိုခ်င္တယ္ဆိုတာလဲ ပါးစပ္ေျပာပါဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ လိုခ်င္တာ မလိုခ်င္တာ ေနေပ့ေစ။ လိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ျဖစ္ ဒါလုပ္ဆိုရင္ လုပ္သာလုပ္။ အဲသည္အတိုင္းဆိုရင္ ရမွာပါပဲဗ်။ လိုခ်င္လဲ လုပ္၊ မလိုခ်င္လဲ လုပ္။ ၾကားလား။
တရားနာခံ။ ။ မလိုခ်င္လို႔ လုပ္ရင္ ရလိမ့္မယ္ မထင္ပါဘူးဘုရား။
ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေတြကို စဥ္းစားမေနနဲ႔။ အခုန လုပ္ဆိုတာသာ လုပ္ဗ်ာ။
+++++
၁၉၅၅ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔ည ၇-နာရီခြဲတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံ၌ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `သည္းခံလွ်င္ လိုေသာဆု ျပည့္မည္´ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။
တရားနာခံအျဖစ္ ဦးလွက ေဆာင္႐ြက္သည္။
