ဆရာေတာ္။ ။ ေအး … ဘာမွ မကုန္ဘူးဗ်ာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားေ႐ႊလက္ထက္ေတာ္က ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမေတြကို မွတ္ၿပီးေတာ့ သည္လို လိုက္ၾကတာဗ်ာ့။ ရွင္ဘုရင္ေတြက ရွင္ဘုရင္လုပ္ရင္း၊ သူေဌးေတြက သူေဌးလုပ္ရင္း၊ ရွင္ဘုရင္ သူေဌးမဟုတ္တဲ့ အားလုံးတို႔မွာလဲ သူတို႔အလုပ္ေတြႏွင့္တကြ မပ်က္ေပါင္ဗ်ာ။ သည္ေတာ့ ေနရာတကာမွာ ဘယ္လိုေနရာျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ဘုရင္လဲ ရွင္ဘုရင္ေနရာ ထီးႏွင့္နန္းႏွင့္ သည္လိုေနၿပီး သူလဲ ရတာပဲဗ်ာ့။ သူေဌးလဲ သူေဌးေနရာမွာ အျခံအရံေတြႏွင့္ ေနၾကတာပဲဗ်ာ့။ သည္လိုေနရင္း သည္အတိုင္းယူတာ မရဘူးလား။

တရားနာခံ။ ။ ရပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ေအး … လြယ္လိုက္တာဗ်ာ။ အခုလဲ ကိုယ့္ေနရာမွာ ကိုယ္ေနပါ။ ဘယ္မွ မသြားပါႏွင့္။ ကိုယ့္အိမ္ကို ႏွစ္သက္သလို စီမံၿပီး ဝင္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ ေနတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္လိုေနရာမွာ သည္လိုထားလို႔မရဘူးလား။

တရားနာခံ။ ။ လူကေတာ့ ရပါတယ္ဘုရား။ စိတ္က ထြက္ထြက္သြားပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဘာေၾကာင့္ လူက သည္လိုေနၿပီး စိတ္ကိုထားလို႔ မျဖစ္ရသလဲ။ စိတ္က ကဲဟဲ့ဆို ျဖစ္တာပဲဗ်ာ့။

တရားနာခံ။ ။ အခုလဲ တပည့္ေတာ္ လူကေတာ့ သည္ေနရာမွာပါပဲဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးက ဟိုသြားခ်င္ေနတာကိုးဗ်ာ့။ စိတ္ဆိုတာ ခ်မ္းသာကို ႀကိဳက္တယ္ဗ်ာ့။ ခ်မ္းသာမွန္းသိရင္ နင္သြားဆိုလို႔ေတာင္ မသြားဘူးဗ်ာ့။ အခုသြားတယ္ဆိုတာဟာ ဘာလဲဆိုရင္ ခ်မ္းသာခ်င္လို႔ ဟိုေနရာေရာက္ ခ်မ္းသာမလား၊ သည္ေနရာေရာက္ ခ်မ္းသာမလားႏွင့္ ေလွ်ာက္သြားေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက သူ႔ကို မခိုင္းဘူးဗ်ာ့။ သည္ေတာ့ သူက သူတို႔ကမွ မခိုင္းဘဲႏွင့္ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာဗ်ာ့။ သူသြားတတ္တာ ဘယ္ေနရာေတြလဲဗ်ာ့။

တရားနာခံ။ ။ အပါယ္ဘက္ သြားပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ေအး … အပါယ္ေလး႐ြာဘက္ကို သြားတတ္တာဗ်ာ။ ဘယ္႐ြာေတြလဲဗ်ာ့။

တရားနာခံ။ ။ ငရဲ၊ တိရိစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ပါဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ အဲသည္႐ြာေတြကို သြားတတ္တာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက အခု ဘုရားဆံုးမတဲ့ အဆံုးအမေတြကိုရေတာ့ သည္မွာ ေနဟဲ့ဆိုရင္ အဟုတ္သာထား ေနလိမ့္မယ္ဗ်။ အဟုတ္မထားလို႔ရွိရင္ေတာ့ ငါ့ကို ေကာင္းေကာင္းလဲမထားဘူး၊ အဖက္လဲမလုပ္ဘူး။ သည္ေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားတာဗ်ာ့။ သူက အအားမေနဘူးဗ်ာ့။ သည္ေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး သြားတာပဲဗ်ာ့။ သူဟာ နားေနသလား။

တရားနာခံ။ ။ အနားမေနပါဘူးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ သူက အင္မတန္ အလုပ္ေကာင္းတာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီးက သူ႔ကို မခိုင္းဘဲကိုး။

တရားနာခံ။ ။ ေနဟဲ့လို႔ ေျပာလဲ မေနဘူးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးက အဟုတ္ခိုင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲကိုးဗ်ာ့။

တရားနာခံ။ ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ အဟုတ္ခိုင္းတာပါပဲဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဒကာႀကီးမွာ သားေတြ သမီးေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲသည္လို သားေတြ သမီးေတြကို ေခၚခိုင္းတယ္ မဟုတ္လား။ အဲသည္လို ခိုင္းေတာ့ကို သူတို႔ကလဲ သိတယ္ဗ်ာ့။ ငါ့ကို အဟုတ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး ဟုတ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္ဗ်ာ့။ သိေတာ့ ငါတို႔ ေတာ္သလို ေနလိုက္မယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ဘဲ ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အဟုတ္ခိုင္းေတာ့ ဘယ္ေနလဲ။

တရားနာခံ။ ။ အဟုတ္လုပ္ပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဒါက ႐ိုက္ခိုင္းတာဗ်ာ့။

တရားနာခံ။ ။ ဒါကေတာ့ လုပ္ေအာင္ ခိုင္းရမွာေပါ့ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ျဖစ္ေအာင္ ခိုင္းရင္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ့။ မ႐ိုက္ေပါင္ဗ်ာ။ သားငယ္ သမီးငယ္ေတြဟာ သူတို႔ ဘာႀကိဳက္သလဲ။ သူတို႔ဟာ တမင္းႀကိဳက္လိမ့္မယ္။ အဝတ္အစားႀကိဳက္လိမ့္မယ္။ အဲဒါက ကိုယ့္သားသမီးေတြ ဘာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာလဲ သိတယ္ဗ်ာ့။ အဲသည္ေတာ့ သူတို႔ႀကိဳက္တာကို ေပးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ခိုင္းခ်င္တာ ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။

တရားနာခံ။ ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ေအးဗ်။ ပိုေတာင္ ဟုတ္ဦးမယ္။ အဲသည္ေတာ့ ႐ိုက္ရေသးသလား။

တရားနာခံ။ ။ မ႐ိုက္ရပါဘူးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ကဲ ဒါျဖင့္ ကေန႔ သည္လိုဆိုရင္ နက္ျဖန္ခါ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။

တရားနာခံ။ ။ နက္ျဖန္ခါေတာ့ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ဟာ ေပးရင္ လုပ္မွာပါပဲဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ေအး … ျဖစ္ပါတယ္ဗ်ာ့။ အခုလဲ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြက ခိုင္းကို မခိုင္းတာဗ်။ သားသမီးေတြကို သည္လို ခိုင္းလို႔ျဖစ္ရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုေတာ့ သည္လိုခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။ လူေတာင္ ခိုင္းလို႔ျဖစ္ရင္ စိတ္ကို ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူးလား။ ဒကာႀကီးက စိတ္ကို မခိုင္းဘူးဗ်ာ့။ မခိုင္းေတာ့ ငါသြားတတ္တဲ့ေနရာ သြားမွပဲဆိုၿပီး သြားတာပဲဗ်ာ့။ ဟုတ္ကဲ့လား။

တရားနာခံ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းခိုင္းထားဗ်ာ့။ ၿပီးေတာ့ အဲသည္လို အလုပ္ခိုင္းရင္ ဘယ့္ႏွယ္လဲ။

တရားနာခံ။ ။ အိပ္ခ်ိန္တန္ၿပီဆိုၿပီး အိပ္တာပဲဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ ေကာင္းေကာင္းသာ ခိုင္းထားရင္ မအားဘူး … မအားဘူးနဲ႔ ငါ့ကို ခိုင္းထားတယ္ဆိုၿပီး မအိပ္ဘဲ ေနမွာဗ်ာ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကသာ ခိုင္းဖို႔လိုတာဗ်ာ့။ စိတ္ကေလးကို ေမးရင္ သူတို႔က သည္လိုေျပာမွာဗ်ာ့။ မင္း … ဘာေၾကာင့္ ဟိုဟိုသည္သည္ သြားရသလဲဆိုရင္ ဒကာမႀကီး ဒကာႀကီးေတြက မခိုင္းဘူးလို႔ ေျပာမွာဗ်ာ့။ ဒကာႀကီး ဒကာမႀကီးေတြကလဲ မယ္မယ္ရရ မခိုင္းေသးလို႔ပါဗ်ာ့။ သူတို႔က အင္မတန္ ခ်မ္းသာႀကိဳက္တာဗ်ာ့ ၾကားလား။ အဲသည္လို ခ်မ္းသာကို မႏွစ္သက္တဲ့လူ မရွိဘူးဗ်ာ့။ ႏွစ္သက္ၾကတာခ်ည္းပဲဗ်ာ့။ သို႔ေသာ္လည္း သည္စိတ္ကေလးကို ခ်မ္းသာႀကိဳက္တယ္ ႀကိဳက္တယ္။ ႀကိဳက္ေပတဲ့ ဟိုသြား သည္သြား သြားတယ္ဆိုတာက သူ႔ခမ်ာမ်ားမွာ ခ်မ္းသာမလာလို႔ သြားရတာဗ်ာ့။ သို႔ေသာ္လဲ သူက ခ်မ္းသာတရားကို မသိတတ္ဘူး။ သူသြားေနက် ေနရာကိုပဲ သြားတာပဲဗ်ာ့။ တကယ့္ကို ထားရင္ေတာ့ ဘယ္မွ မသြားေတာ့ဘူးဗ်ာ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ ေ႐ႊလက္ထက္ေတာ္က ဘုရားထံေမွာက္ေရာက္၊ ဘုရားရွင္က သည္လိုသည္လိုဆိုတာကို မွတ္ထား။ မွတ္ထားၿပီးေတာ့ကာ ဆိုက္လာေရာက္လာေတာ့ သူတို႔သြားေသးသလား။

တရားနာခံ။ ။ မသြားေတာ့ပါဘူးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ အဲဒါ အဟုတ္လုပ္တာဗ်ာ့။ အဲသည္မွာ အရင္ကလို လုပ္ပါဆိုေတာ့ေကာ လုပ္ေသးသလား။

တရားနာခံ။ ။ မလုပ္ပါဘူးဘုရား။

ဆရာေတာ္။ ။ မလုပ္နဲ႔လို႔ ေျပာရေသးသလား။

တရားနာခံ။ ။ မေျပာရပါဘူး ဘုရား။

+++++
၁၉၅၅ ခု ေမလ ၁၁-ရက္ေန႔ည ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဓမၼာ႐ုံတြင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ `ထားတတ္ရင္ အပါယ္မက်´ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္။

တရားနာခံအျဖစ္ ဦးလွ ေဆာင္႐ြက္သည္။