… သဒၶါၾကည္လင္ .. ပါရမီရွင္ အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား ….
“မိုးမလင္းေသးဘူး၊ ၾကားရၿပီ ဒီအသံ၊ `သဒၶါၾကည္လင္´လို႔ ၾကားေနရတယ္။ စိတ္ကေတာ့ တယ္ၿပီး မ႐ႊင္ဘူး။
ေစာေစာစီးစီးလည္း ေအာ္၊ ညဥ့္နက္ခ်ိန္မွာလည္း ေအာ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာပဲ။
အခ်ိန္အခါနဲ႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံဆို ေကာင္းတယ္´´လို႔ မယံုၾကည္သူ၊ သက္ႀကီး႐ြယ္အို၊ မနာမက်န္းျဖစ္သူတို႔က ဒီလို သေဘာထား ရွိမ်ား ရွိေပလိမ့္မယ္။

“အင္း … ဘာသာေရးဆိုင္ရာကိစၥကို လုပ္ဦးမွ၊ ဒီလို သတိေပးေနတဲ့ အသံ ၾကားေနရလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကုသိုလ္မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္သြားတာပဲ။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လႉရဦးမယ္´´လို႔ ေတြးကာ စိတ္ေကာင္းဝင္သူမ်ားလည္း ရွိေပလိမ့္မယ္။

“မတီး မျမည္၊ တီးမွ ျမည္´´ဆိုသလို မေအာ္ရင္လည္း သတိမရျဖစ္မွာမို႔ သီလ ဘာဝနာ စတဲ့ ေကာင္းမႈ တစ္ခုခု ျပဳလုပ္ႏိုင္ဖို႔ တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္ၾကပါတယ္။ ဒီလို တိုက္တြန္း ႏိႈးေဆာ္တဲ့အခါမွာလည္း သတိရေစဖို႔ေလာက္အတြက္သာ ျဖစ္သင့္ၿပီး၊ မလုပ္မေနရ အတင္းအၾကပ္ ျဖစ္သြားရင္ တဖက္သားမွာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ဝင္လို႔ ရွိၿပီးသား သဒၶါတရားေလးပင္ ပ်က္ျပားသြားႏိုင္ပါတယ္။

သဒၶါတရားဆိုတာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ဆိုတဲ့ ရတနာသံုးပါးရဲ႕ ဂုဏ္နဲ႔၊ ကံ, ကံရဲ႕အက်ိဳးကို ယံုၾကည္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

သဒၶါတရား

သဒၶါတရားဟာ ေရၾကည္ခေပါင္းေစ့နဲ႔ တူတယ္။ ေနာက္က်ိေနတဲ့ ေရထဲကို အဲဒီအေစ့ ထည့္လိုက္ရင္ ေရဟာ တျဖည္းျဖည္း သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္သြားၿပီး ေသာက္သံုးလို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ဒီခေပါင္းေစ့ကို စာေရးသူ မျမင္ဖူးပါဘူး။ မွန္းဆၾကည့္ရတာေတာ့ water purification tablet လိုမ်ိဳး ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအရာဝတၳဳကို ထည့္လိုက္လို႔ ေရဟာ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ၿပီး ေသာက္သံုးလို႔ ရၿပီဆိုရင္ ေသာက္သံုးသူမွာ ေရငတ္ေျပၿပီး အားသစ္ေတြနဲ႔ လန္းဆန္းလာတယ္။

ဒီလိုပဲ ဝန္တို မစၧရိယ၊ တဏွာ၊ ေလာဘေတြနဲ႔ ေနာက္က်ိ ညစ္ညဴးေနတဲ့ စိတ္ထဲကို သဒၶါတရား ထည့္ေပးလိုက္လို႔ စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ၿပီဆိုရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္၊ ထက္သန္လာမယ္။ အဲဒီအခါ ေကာင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္ျဖစ္လို႔ ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြားလိမ့္မယ္။

သဒၶါတရားဟာ မ်ိဳးေစ့နဲ႔လည္း တူတယ္။ သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္ဖို႔ မ်ိဳးေစ့ကို စိုက္ပ်ိဳးတဲ့အခါ မ်ိဳးေစ့ဟာ ေအာက္ဘက္မွာ အျမစ္တြယ္ၿပီး အထက္ဘက္မွာ အၫြန္႔တက္ျခင္းဆိုတဲ့ ကိစၥႏွစ္ခုကို ျဖစ္ေစတယ္။ ဒီလိုပဲ သဒၶါဆိုတဲ့ မ်ိဳးေစ့ေလး မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၿပီဆိုရင္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို ရျခင္းရဲ႕ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သီလဆိုတဲ့ အျမစ္တြယ္ဖို႔ရာ မခက္ေတာ့ဘူး။

သီလဆိုတဲ့ အေျခခံတရား မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၿပီဆိုရင္ ပင္စည္ အခက္အလက္နဲ႔ အၫြန္႔တက္ျခင္းနဲ႔ တူတဲ့ သမထ ဝိပႆ နာ အလုပ္ေတြကို အားထုတ္တာေတြလည္း ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ပကတိမ်ိဳးေစ့မွ ျဖစ္လာတဲ့ အျမစ္က ေျမရဲ႕အရသာကို စုတ္ယူၿပီး ပင္စည္႐ိုးတံက အပင္ရဲ႕ ရင့္က်က္မႈကို ျဖစ္ေစသလို သဒၶါမ်ိဳးေစ့က သီလအျမစ္နဲ႔ သမထ ဝိပႆ နာဆိုတဲ့ အရသာကို စုတ္ယူတယ္။ အရိယာမဂ္ဆိုတဲ့ ပင္စည္႐ိုးတံက အရိယာဖုိလ္ဆိုတဲ့ အသီးရဲ႕ ရင့္က်က္မႈကို ျဖစ္ေစတယ္။

သဒၶါတရားဟာ လက္နဲ႔ တူတယ္။ အဖိုးတန္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေကာက္ယူႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လက္ရွိမွ ျဖစ္တယ္။ လက္မရွိရင္ ကိုယ္တိုင္ ေကာက္ယူႏိုင္ဖို႔၊ ရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဒီလိုပဲ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူၿပီး ဘဝမွာ အဖိုးတန္တဲ့ အသံုးဝင္တဲံ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဟာေျပာ သင္ျပခ်က္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရွိေနေန ေတြ႕ေနေန ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ သဒၶါတရား မရွိဘူးဆိုရင္ နာယူႏိုင္ က်င့္သံုးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

လက္ရွိမွ အဖိုးတန္တဲ့ ရတနာေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေကာက္ယူ ရရွိႏိုင္ၿပီး ခ်မ္းသာသုခ ရရွိသလို သဒၶါတရားရွိမွ အဖိုးတန္တဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမေတြကို ရယူၿပီး က်င့္သံုးရင္ ခုဘဝအတြက္ေရာ ေနာင္ဘဝအတြက္ပါ ခ်မ္းသာသုခကို ရႏိုင္တယ္။

သဒၶါတရားဟာ အရင္းအႏွီးနဲ႔လည္း တူတယ္။ အရင္းအႏွီးဆိုတာ ပညာအရင္းအႏွီး ဥစၥာအရင္းအႏွီးလို႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ အဲဒီ အရင္းအႏွီးႏွစ္မ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို အခြင့္ေကာင္း အခါေကာင္း အမွီခိုေကာင္းေတြကိုလည္း ရၿပီဆိုရင္ လံု႔လ ဝီရိယေလး စိုက္ၿပီး အလုပ္လုပ္လိုက္တာနဲ႔ အစီးအပြားျဖစ္ၿပီး ႀကီးပြား တိုးတက္ႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခြင့္အေရးရရ ပညာအရင္းအႏွီး ဥစၥာအရင္းအႏွီး မရွိရင္ စီးပြားျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သဒၶါတရား မရွိဘူးဆိုရင္ သီလဥစၥာ သမာဓိဥစၥာ ပညာဥစၥာရေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းေတြကို မက်င့္လို႔ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ အစီးအပြားကို မရႏိုင္ဘူး။

သဒၶါတရားဟာ ကမၼ႒ာန္းတရားအားထုတ္ရာမွာ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ (မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရားကို ရဖို႔) အေၾကာင္းတရား (ပဓာနိယဂၤ)ငါးပါးမွာ ေရွးဆံုးေနရာကို ယူထားတယ္။
“သဒၶါတရားနဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း၊
အနာေရာဂါ ကင္းရွင္းျခင္း၊
ဟန္မေဆာင္ မလွည့္ပတ္ ေျဖာင့္မတ္ ႐ိုးသားျခင္း၊
လံုလ ဝီရိယထက္သန္ျခင္း၊
ဥဒယဗၺယဉာဏ္နဲ႔ ျပည့္စံုျခင္း ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြနဲ႔လည္း ျပည့္စံုမယ္။ ဘုရား၊ ဘုရားရွင္လို မွန္ကန္တဲ့ နည္းလမ္းကို ျပသူ ဆံုးမႏိုင္သူ ဆရာေကာင္းကိုလည္း ရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီသူဟာ တစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ အရဟတၱဖိုလ္တည္ၿပီး နိဗၺာန္ကို ရႏိုင္တယ္´´လို႔ ဘုရားရွင္ ေဟာထားတယ္။

သဒၶါတရားဟာ ေလာကမွာ လူေတြရဲ႕ အျမတ္ဆံုးဥစၥာ ျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေ႐ႊေငြအစရွိတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာဟာ သံုးေဆာင္ခံစားရမႈ ခ်မ္းသာကို ေပးတယ္။ မြတ္သိပ္ျခင္း ေခါင္းပါးျခင္း ဆင္းရဲျခင္းေတြကို တားျမစ္တယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ဘဝကို ၿငိမ္းေစတယ္။ ယာဥ္ရထားနဲ႔ တိုက္တာ အိမ္ေျခ စိန္ ပတၱျမားစတဲ့ ရတနာေတြကိုလည္း ဝယ္ယူႏိုင္တယ္။

ဒီလုိပဲ သဒၶါတရားဟာလည္း ထိုက္သင့္သလို ေလာကုတၱရာခ်မ္းသာကို ေပးတယ္။ သဒၶါတရားကို အေျခခံၿပီး တရားက်င့္သံုးသူဟာ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္းစတဲ့ ဆင္းရဲေတြကို တားျမစ္တယ္။ ဂုဏ္ေက်းဇူးမရွိမႈ မြဲမႈဆိုတဲ့ ဆင္းရဲတဲ့အျဖစ္ကို ၿငိမ္းေစတယ္။ သတိသေမၺာဇၥ်င္ စတဲ့ ရတနာေတြကို ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သဒၶါတရားဟာ အျမတ္ဆံုးဥစၥာ ျဖစ္တယ္။

သဒၶါတရားကို အေျခခံၿပီး ဝိပႆ နာတရားကို ႀကိဳးစားအားထုတ္သူဟာ ၾသဃဆိုတဲ့ ေရအယဥ္ကို ကူးေျမာက္ႏိုင္တယ္။ ၾသဃေလးပါး (ကာေမာဃ၊ ဘေဝါဃ၊ ဒိေ႒ာဃ၊ အဝိေဇၨာဃ)ကို ကူးေျမာက္ႏိုင္သူဟာ သံသရာဆိုတဲ့ သမုဒၵရာကို ကူးေျမာက္ႏိုင္တယ္။ ဝဋ္ဆင္းရဲက လြတ္ေျမာက္တယ္။ ကိေလသာ အညစ္အေၾကးမွလည္း စင္ၾကယ္တယ္။

သဒၶါတရား မရွိတဲ့သူဟာ ၾသဃကို ကူးေျမာက္ႏိုင္ေၾကာင္း အက်င့္ေတြကို မယံုၾကည္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအက်င့္ေတြကို မက်င့္ဘဲ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆနဲ႔ ကာမဂုဏ္ငါးပါးကို စိတ္တိုင္းက် ခံစားၿပီး ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြအေပၚမွာပဲ ကပ္ၿငိေနလို႔ သံသရာဆိုတဲ့ သမုဒၵရာကို မကူးေျမာက္ႏိုင္ဘူး။

သဒၶါဆိုတဲ့ ဥစၥာဟာ တမလြန္ေလာကကို သြားတဲ့သူေနာက္ အစဥ္လိုက္ပါတယ္ ေရ မီး မင္း သူခိုးစတဲ့ ရန္သူေတြနဲ႔ မဆက္ဆံဘူး။ သီလရွိျခင္းစတဲ့ ေလာကီေလာကုတၱရာ ခ်မ္းသာအားလံုး ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕အေၾကာင္း ျဖစ္တယ္။ ေလာကီျဖစ္တဲ့ ေ႐ႊေငြစတဲ့ ဥစၥာရတနာေတြကို ရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းလည္း ျဖစ္တယ္။ မွန္ပါတယ္။ သဒၶါတရားရွိသူအတြက္ ပစၥည္းဥစၥာဟာ အလႉေပးျခင္း၊ သီလလံုျခံဳျခင္း စတဲ့ ေကာင္းမႈရဲ႕ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ၿပီး စီးပြားတိုးတက္ျခင္းကို ျဖစ္ေစတယ္။ သဒၶါမရွိသူအတြက္ေတာ့ ေ႐ႊေငြစတဲ့ ဥစၥာေတြကို တလြဲမွာ အသံုးျပဳတတ္လို႔ ယခုဘဝ ေနာက္ဘဝေတြမွာ အက်ိဳးမဲ့ကို အလြန္အကဲ ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သဒၶါတရားရွိဖို႔က အေရးႀကီးတယ္။

ဆီခ်ဴလိုက္မွ စက္ႏိုးေတာ့တယ္

သဒၶါတရားရွိေအာင္၊ ရွိၿပီးသား သဒၶါတရားကိုလည္း ထက္သန္လာေအာင္ တိုက္တြန္း အားေပးဖို႔ လိုတဲ့အခါလည္း ရွိေသးတယ္။

ဒီလို တိုက္တြန္းအားေပးတာကို `ႏိႈးေဆာ္တယ္´လို႔ ေခၚတယ္။

ႏိႈးေဆာ္မႈ မရွိရင္ သဒၶါတရားဟာ ႏိုးထမလာဘဲ ရွိေနတတ္တယ္။ တခါတရံ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏိႈးေဆာ္ ႏိႈးေဆာ္ အစပ်ိဳးမႈ မရွိရင္လည္း ႏိုးထဖို႔ အေတာ္ခက္တယ္။

ျမက္ရိတ္စက္ႏိႈးတာနဲပ ဥပမာေပးရမယ္ ထင္တယ္။ အင္ဂ်င္စက္ကို ႏိႈးတဲ့အခါ ျမက္ရိတ္စက္မွာ ပါတဲ့ အင္ဂ်င္ကို လည္ပတ္ေစတဲ့ ႀကိဳးကို ဘယ္လိုပဲ ခြန္အားစိုက္ၿပီး ဆြဲဆြဲ၊ တခါတေလ အင္ဂ်င္စက္က ႏိုးမလာတတ္ဘူး။ အင္ဂ်င္စက္လည္ဖို႔ ဓာတ္ဆီအလံုအေလာက္ ရသြားေအာင္ ဓာတ္ဆီကို ခ်ဴေပးလိုက္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ဆြဲလိုက္တာနဲ႔ စက္က ႏိုးသြားတယ္၊ လည္ပတ္သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စက္ႏိုးေအာင္ ႀကိဳးကိုခ်ည္း ဆြဲမေနဘဲ ဓာတ္ဆီလည္း ခ်ဴေပးရေသးသကိုးလို႔ သေဘာေပါက္မိတယ္။ ဒီဥပမာကို ျမက္ရိတ္စရာမလိုတဲ့ နယူးေယာက္က ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြကေတာ့ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မွာပါ။

ဒီဥပမာအတိုင္းပဲ နယူးဂ်ာစီ မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္း တည္ထား ကိုးကြယ္တဲ့ ေလာကခ်မ္းသာ ဓာတ္ေပါင္းစု ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီရဲ႕ ခုနစ္ႀကိမ္ေျမာက္ပူေဇာ္ပြဲမွာ တရားပြဲ မစမီ အလႉခံဌာနနား သြားရပ္ေတာ့ အလႉခံေပးေနတဲ့ ခင္ေလးျမင့္နဲ႔ ဇင္မာတို႔က `ဘုန္းဘုန္း၊ ဒီေန႔ သိပ္အေျခအေန မေကာင္းဘူး´လို႔ ဆီးႀကိဳေျပာတယ္။ `ေဟ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ´လို႔ ေမးေတာ့ `ႏွစ္ေသာင္းပဲ ရတယ္´တဲ့။ `ဟာ … နင္တို႔ကလည္း ႏွစ္ေသာင္းဆို မဆိုးပါဘူးဟ´လို႔ ေျပာၿပီး တရားေဟာမယ့္ ဓမၼာ႐ုံထဲ လွမ္းႂကြသြားတဲ့အခါ … ဘုန္းဘုန္းကလည္း ငါးေသာင္းေလာက္ဆို ေက်ာင္းႀကီး ျမန္ျမန္ၿပီးမွာ … ဆိုတဲ့အသံက ေနာက္က လိုက္လာတယ္။

ဓမၼာ႐ုံထဲ ေရာက္တဲ့အခါ တရားပြဲ မစမီ စာေရးသူက ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ သဒၶါတရားဆိုတဲ့ အင္ဂ်င္စက္ႏိုးေစဖို႔အတြက္ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္အား ေစတီေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားရဲ႕ တိုးတက္မႈ အေျခအေန၊ ေငြေရးေၾကးေရး လိုအပ္မႈ အေျခအေန စတာေတြကို အနည္းငယ္ ေျပာေပးဖို႔ တိုက္တြန္းရတယ္။

တရားေဟာမယ့္ မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္ ဦးေကာဝိဒကလည္း `ဘာေတြ ဘာေတြ လိုေသးလို႔၊ ဘယ္လို ဘယ္လို အလႉခံေနသလဲ´ စသည္ကို စာေရးသူအား ေမးျမန္းတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဦးေမာင္ေမာင္က ေစတီေတာ္ေပၚ ေက်ာက္ျပားခင္းဖို႔ အေျခအေနနဲ႔ အလႉေငြ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ လိုေနေသးေၾကာင္းကို တရားနာပရိသတ္အား ရွင္းျပေနပါတယ္။

ဦးေမာင္ေမာင္ စကားေျပာၿပီးေနာက္ တရားပြဲ စတဲ့အခါ ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ရွင္းျပခ်က္ကို အေျခခံၿပီး မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္က တရားေဟာရင္း သဒၶါတရားဆိုတဲ့ စက္ႀကီးကို စႏိႈးတဲ့အေနနဲ႔ ေစတီေတာ္ေပၚ ေက်ာက္ျပားခင္းဖို႔အတြက္ လိုေငြ ေဒၚလာတစ္ေသာင္းခြဲ ျပည့္စံုရန္ သူက ေဒၚလာငါးေထာင္ လႉမယ္လို႔ ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်န္လိုအပ္ေငြကို တရားနာပရိသတ္က ျဖည့္ေစခ်င္ေၾကာင္း၊ တစ္ေသာင္းခြဲ မျပည့္ရင္ တရားပြဲကို အဆံုးသတ္ေပးမွာ မဟုတ္ောကာင္း ရယ္စရာ ေမာစရာအေနနဲ႔ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေဟာတယ္။

ဒါေပမယ့္ … တပည့္ေတာ္ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ် လႉပါ့မယ္ …လို႔ အာမခံသူ တစ္ေယာက္မွ ေပၚမလာဘူး။ တစ္ေယာက္အေျပာ တစ္ေယာက္ေစာင့္ေနပံု ေပၚပါတယ္။

ဒီလို ေပၚမလာေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း တရားပြဲကို အဆံုးသတ္ရေတာ့တာပါပဲ။ တရားပြဲၿပီးလို႔ ေရစက္ခ် အမွ်မေဝခင္မွာ ဒကာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္က `အင္း … ဆရာေတာ္ကသာ အာေပါက္ေအာင္ ေဟာေနရတယ္၊ ဘယ္သူမွလည္း မလႈပ္ဘူး။ ကဲ ငါစၿပီးေတာ့ လႉမယ္´လို႔ စိတ္ဆႏၵျဖစ္ၿပီး က်န္လိုအပ္ေငြ တစ္ေသာင္းျပည့္ဖို႔ သူ တစ္ေထာင္လႉမယ္လို႔ ေၾကညာလိုက္ပါတယ္။

စက္ႏိုးဖို႔ ဓာတ္ဆီအနည္းငယ္ လိုေနတဲ့ အင္ဂ်င္ကို ဆီခ်ဴေပးၿပီး ႏိႈးလိုက္တဲ့အခါ ဝူးကနဲ အင္ဂ်င္လည္ပတ္သြားသလို ဒကာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္က လႉပါမယ္လို႔ စၿပီး အာမခံလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမေတြရဲ႕ သဒၶါတရားဆိုတဲ့ စက္ႀကီး ႏိုးၿပီး `တပည့္ေတာ္က တစ္ေထာင္ လႉပါ့မယ္၊ တပည့္ေတာ္က ငါးရာ လႉမယ္၊ တပည့္ေတာ္က တစ္ေသာင္း လႉပါ့မယ္´ စသည္ျဖင့္ အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါ အလႉရွင္မ်ား ထြက္ေပၚလာရာ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ ေက်ာက္ျပားခင္းဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြထက္ပင္ ေက်ာ္လြန္ကာ ေဒၚလာသံုးေသာင္း အလႉခံရရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

စာေရးသူအေနနဲ႔ ၂၀၁၀-ခုႏွစ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တရားရိပ္သာေဆာင္ရဲ႕ ဘုရားခန္းအတြက္ ေဒၚလာတစ္သိန္း လႉၿပီး ေစတနာသဒၶါတရားကို ႏိႈးဆြလိုက္ရာ ကြယ္လြန္သူ ေအဘီဘီေအအသင္းရဲ႕ ဥကၠ႒ႀကီး ဦးဟန္ၾကဴအား ရည္စူးၿပီး ဇနီး ေဒၚခင္ဝါနဲ႔ မိသားတစ္စုတို႔ကလည္း ဘုရားခန္းအတြက္ ထပ္ေဆာင္းၿပီး အလႉေငြ ေဒၚလာတစ္သိန္း လႉဒါန္းၾကပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လူေတြရဲ႕ သဒၶါတရားဆိုတဲ့ စက္ႀကီး ႏိုးထဖို႔အတြက္ ႏိႈးဆြဖို႔လည္း လိုအပ္ေသးလို႔ `သဒၶါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္အေပါင္းတို႔ ခင္ဗ်ား …´ စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုကာ နိဗၺာန္ေဆာ္လုပ္ျခင္းဟာ သဘာဝလည္း က်၊ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလည္း ရတဲ့ ခ်စ္စရာ့ ဓေလ့ထံုးစံေလး တစ္ခုပါ။

က်န္းမာ၊ ခ်မ္းသာ၊ ေဘးရန္ကြာ၊ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပ၍
ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ားမ်ားျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။
မိမိစိတ္ဓာတ္ကို တရားထူး တရားျမတ္နဲ႔ လႊမ္းပတ္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္။

ဘုန္းဘုန္းဦးပညာ
နယူးဂ်ာစီ