႐ုပ္သာႏြမ္းေစ စိတ္မပန္းေစနဲ႔
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၈ ရက္ စေနေန႔တြင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ မြန္းလြဲ ၂ နာရီမွ ၄ နာရီအထိ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က မဟာသတိပ႒ာနသုတ္သင္တန္းကို ပို႔ခ်ေပးၿပီး၊ ညေန ၄ နာရီခြဲမွ ၆ နာရီအထိ အရွင္ဝဏၰိတက ေလာကခ်မ္းသာ စေနေန႔ ဆည္းဆာတရားပြဲကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
+++++
ေညာင္ေလးပင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “သတိပ႒ာန္အရသာ”မွ ‘ေဝဒနာ႐ႈနည္း’ႏွင့္ ‘စိတ္႐ႈနည္း’
ေဝဒနာ႐ႈနည္း
သုခ ႏွစ္ပါးတို႔တြင္ တစ္ပါးပါးျဖစ္ေသာအခါ “ငါသည္ သုခေဝဒနာကို ခံစား၏”ဟု သိေသာသူသည္ ‘သုခေဝဒနာႏုပႆီပုဂၢိဳလ္’ မည္၏။
ေမး။ ။ ဤသို႔ေသာ သိျခင္းမ်ိဳးကို ဘုရားတရား မၾကားဖူးေသာ သာသနာပ လူ႐ိုင္း, ႏို႔စို႔အ႐ြယ္သူငယ္, အပါယ္ေလးဘံုသားတို႔ပင္လွ်င္ သိႏိုင္ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤေဝဒနာႏုပႆီပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ သိျခင္း အဘယ္သို႔ ထူးျခားသနည္းဟု ေမးဖြယ္ ရွိ၏။
ေျဖ။ ။ လူ႐ိုး, သူငယ္, အပါယ္သားတို႔သည္ “ငါ သုခခံစား၏”ဟု သိေသာ္လည္း သတၱဝါဟူေသာ အမွတ္သညာကို မစြန္႔မခြာမူ၍ သိၾက၏။ ကမၼ႒ာန္း မျဖစ္။ ေဝဒနာႏုပႆီပုဂၢိဳလ္ကား သတၱဝါဟူေသာ အမွတ္သညာကို စြန္႔ခြာ၍ သိ၏။ ကမၼ႒ာန္း ျဖစ္၏။ ဤသို႔ ထူးျခား၏။
သတၱဝါသညာ စြန္႔ခြာပံုကား – ေဝဒနာသည္သာလွ်င္ ခံစားလ်က္ ျဖစ္သည္ကို “ငါခံစားသည္”ဟူ၍ ေဝါဟာရစကား ေျပာဆိုျခင္းမွ်သာတည္း – ဟု သိရမည္။ ဤသို႔ သိလွ်င္ သတၱဝါသညာကို စြန္႔ခြာသည္ မည္၏။
ရွင္းဦးအံ့။
(၁) ဤေဝဒနာကို အဘယ္သူ ခံစားသနည္း။ ခံစားတတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ သတၱဝါ မရွိ။
(၂) ဤေဝဒနာကို အဘယ္သူ အစိုးတရ ပိုင္ဆိုင္သနည္း။ ပိုင္ဆိုင္သူ မရွိ၊ အစိုးရသူ မရွိ။
(၃) ဤေဝဒနာသည္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါတို႔အလိုေၾကာင့္ ျဖစ္သေလာ။ မျဖစ္၊ ဝတၳဳအာ႐ုံေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေဝဒနာသာလွ်င္ ခံစားလ်က္ ျဖစ္သည္ကို ငါခံစားသည္ ဟူ၍ ေျပာဆိုျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။
စင္စစ္ ခံစားေသာသူ မရွိ။
ဤသို႔ သတၱဝါ သညာကို စြန္႔ခြာ၍ သိမွသာလွ်င္ ကမၼ႒ာန္း ျဖစ္သည္။
သတၱဝါ သညာ မစြန္႔ႏိုင္လွ်င္ သိ႐ုံမွ်ျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း မျဖစ္ေသး။
(ဒုကၡေဝဒနာကို ငါခံစား၏၊ အဒုကၡ မသုခ ေဝဒနာကို ငါခံစား၏ ဟု သိရာ၌လည္း ဤအတူ သတၱဝါ သညာ စြန္႔ခြာ၍ သိရမည္သာတည္း။)
ခံစားသူ မရွိပံု ဝတၳဳ
စိတၱလေတာင္၌ မေထရ္တစ္ပါး ေလနာႏွိပ္စက္၍ ၿငီးတြားစဥ္ ရဟန္းငယ္တစ္ပါးက “အရွင္ဘုရား … အဘယ္ေနရာ နာပါသနည္း”ဟု ေလွ်ာက္၏။
“ငါ့ရွင္ … နာေသာေနရာ ျပစရာ သီးျခား မရွိ။ အာ႐ုံကို အာ႐ုံျပဳလ်က္ ေဝဒနာသာလွ်င္ ခံစား၏”ဟု ေျဖလတ္ေသာ္ –
“ဤသို႔ သိလွ်င္ သည္းခံသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ”ဟု ေလွ်ာက္၏။
“ေကာင္းၿပီ၊ သည္းခံေတာ့မည္ ငါ့ရွင္”ဟု ဆိုလတ္ေသာ္ –
“သည္းခံျခင္းသည္ အလြန္ေကာင္းပါသည္ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္၏။
မေထရ္သည္ မၿငီးမတြား သည္းခံလ်က္ ေနစဥ္ ေလသည္ ရင္ကို ခြဲ၏။ အူေခြသည္ အပသို႔ ထြက္၍ ေညာင္ေစာင္း၌ တည္၏။
“ငါ့ရွင္ … ဤမွ်ေသာ သည္းခံျခင္းသည္ သင့္ေလ်ာ္ၿပီ မဟုတ္ေလာ”ဟု ဆိုလတ္ေသာ္ – ရဟန္းငယ္သည္ ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနေလ၏။
မေထရ္သည္ ဝီရိယ, သမာဓိ ညီမွ်ေအာင္ ယွဥ္ေစသျဖင့္ ပဋိသမ႓ိဒါပတၱ ရဟႏၲာျဖစ္၍ သမသီသီပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူ၏။
(ဤ၌ လြန္စြာ သည္းခံျခင္းေၾကာင့္ သည္းခံျခင္းသည္ပင္ လြန္ကဲေသာ ဝီရိယ မည္၏။ ဝီရိယရွိသေလာက္ သမာဓိကုိ ျဖစ္ေစျခင္း, သမာဓိရွိသေလာက္ ဝီရိယကို ျဖစ္ေစျခင္းသည္ ညီမွ်ေအာင္ ယွဥ္ေစသည္ မည္၏။)
xxx
စိတ္႐ႈနည္း
မိမိသႏၲာန္၌ ရာဂရွိေသာ စိတ္ျဖစ္ေသာအခါ “ငါ၏ စိတ္သည္ ရာဂရွိ၏။ ငါ့အား ရာဂရွိေသာ စိတ္ျဖစ္၏”ဟု သိေသာသူသည္ စိတၱာႏုပႆီပုဂၢိဳလ္ မည္၏။
“ေရွး၌ မျဖစ္၊ ယခုမွ ျဖစ္ဆဲ”ဟု သိေသာ သူသည္လည္း စိတၱာႏုပႆီပုဂၢိဳလ္ မည္၏။
ဤသို႔ စိတ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈ၍ နာမ္ကို သိမ္းဆည္း၍လည္းေကာင္း၊ နာမ္႐ုပ္ကို သိမ္းဆည္း၍လည္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းရွာ၍လည္းေကာင္း၊ စူဠေသာတာပန္ ျဖစ္ေစ၍လည္းေကာင္း ပြားမ်ားပံုနည္းတို႔ကို ေဝဒနာႏုပႆနာ၌ ဆိုၿပီးသည္ကို မွီး၍ သိအပ္ကုန္၏။
ႂကြင္းေသာ စိတ္႐ႈပံု, ဗဟိဒၶ႐ႈပံု, အဇၥ်တၱဗဟိဒၶ႐ႈပံုတို႔လည္း သိလြယ္ေသာ သေဘာ ရွိကုန္ၿပီ။
အားရွိဖြယ္
ဤစိတၱာႏုပႆနာနည္းကို သိေသာသူသည္ ထူးေသာ အရသာကို ရေလ၏။
မီးေသြးမည္းညစ္ကို ေ႐ႊ ေငြ စိန္ေက်ာက္ ျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ အကုသိုလ္တရားညစ္ကို စိတၱာႏုပႆနာ႐ႈျခင္းျဖင့္ အဖိုးတန္တရား ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီ။
မိမိရင္ဝသို႔ ခ်ိန္လႊတ္ေသာ လက္နက္ ဦးခၽြန္ကို ေ႐ႊေျခနင္း ေ႐ႊရထား ျဖစ္ေစသကဲ့သို႔ အပါယ္သံသရာ၌ ႏွစ္ျမႇဳပ္လတံ့ေသာ တရားဖ်င္း တရားညံ့တို႔ကို သံသရာမွ လြတ္ေၾကာင္း မဂၢင္ရထား တရားထူး တရားျမတ္ ျဖစ္ေစႏိုင္ၿပီ။
ဥယ်ာဥ္မႉးတို႔သည္ လင္းႏို႔ အညစ္အေၾကး ႐ြံဖြယ္ကို သစ္ပင္သန္ေအာင္ ဝဲေပးကုန္၏။ (ဝါ) ေျမစာေကၽြးကုန္၏။
အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔သည္ ေလာဘ, ေဒါသ စေသာ အကုသိုလ္စိတ္ ႐ြံဖြယ္ကို စိတၱာႏုပႆနာ ဘာဝနာသန္ေအာင္ ဝဲေပးကုန္၏။ (ဝါ) အာ႐ုံစာ ေကၽြးကုန္၏။
ေရွးအခါ လယ္သမားတစ္ေယာက္ သူတပါး၏ ေရကို ခိုးေသာက္၏။
ထိုေနာက္ ဤေလာဘသည္ အေဖာ္ရလွ်င္ ငါ့ကို အပါယ္ခ်လတံ့ဟု စဥ္းစားမိ၍ –
“ဤေလာဘစိတ္သည္ ေရွး၌ မျဖစ္၊ ယခု ျဖစ္သည္၊ အၿမဲ မရွိ၊ အနိစၥ, ဒုကၡ, အနတၱ”ဟု ဆင္ျခင္စဥ္ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ ရသတတ္။
ေလာဘေၾကာင့္ ၿပိတၱာ၊
ေဒါသ – ငရဲ၊
ေမာဟ – တိရစၧာန္၊
မာန – အမ်ိဳးယုတ္၊
ဣႆာ – အ႐ုပ္ဆိုး၊
မစၧရိယေၾကာင့္ အမြဲ ျဖစ္တတ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၿပိတၱာ, ငရဲ စသည္တို႔မွ လြတ္လိုေသာ သူသည္ ဤနည္းသိသည္မွ စ၍ ေလာဘ, ေဒါသ စသည္ ျဖစ္သမွ်ကို သတိရတိုင္း စိတၱာႏု ထက္သန္ေရး ဘာဝနာ ေျမစာေကၽြး၍ ဝဲေပးလိမ့္မည္ စင္းစင္းတည္း။
+++++
ေလာကခ်မ္းသာ ဆည္းဆာတရားပြဲကို အရွင္ဝဏၰိတက “႐ုပ္သာႏြမ္းေစ စိတ္မပန္းေစနဲ႔” ဒုကၡေဝဒနာတရားေတာ္ကို ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ တရားေတာ္ေဆာင္ပုဒ္ လကၤာမ်ားျဖင့္ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။
ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “သလႅသုတ္တရားေတာ္” ေဆာင္ပုဒ္မ်ား
ျခားနားခ်က္
ေဝဒနာမ်ား၊ ေတြ႕ခံစားလွ်င္
တရားအသိ၊ မျပည့္ဝသူ
ျပည့္ဝသူ၊ ထူးမူ ဘယ္သို႔နည္း။
တရားအသိ မျပည့္ဝသူ
တရားအသိ၊ မျပည့္ဝမူ
ထိုသည့္သူကား၊ ေတြ႕မူဆင္းရဲ
မ႐ႈဘဲမို႔၊ ကိုယ္လဲၫိႈးႏြမ္း
စိတ္ပင္ပန္း၊ ခ်မ္းသာ မရၿပီ။
ဆူးတစ္ေခ်ာင္းစူးလွ်င္၊ ေနာက္ဆူးထြင္၊ နာက်င္ ထပ္ဆင့္ပြား
ကိုယ္၌ဆင္းရဲ၊ မ႐ႈဘဲ၊ စိတ္ထဲ ပင္ပန္းျငား။
ကိုယ္လဲဆင္းရဲ၊ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ဆင္းရဲ ထပ္ဆင့္ပြား။
ဆင္းရဲကိုသာ၊ မခံသာ၊ စိတ္မွာ လြန္ထိပါး။
စိတ္မွာခိုက္ထိ၊ ဆင္းရဲဘိ၊ ပဋိဃာႏုသယ ပြား။
ထိုဆင္းရဲမွ၊ လြတ္လိုလွ၍၊ ကာမခ်မ္းသာ၊ ေတာင့္တပါ၊ ရာဂါႏုသယ ပြား။
ထို‘ေဝ’ႏွစ္ဆစ္၊ ျဖစ္ခ်ဳပ္သာယာ
ျပစ္နာဆာႏွင့္၊ လြတ္ရာစင္စစ္
ဉာဏ္မဆစ္၍၊ ဥေပက္ ေဝဒနာ
ျဖစ္ေပၚလာ၊ အဝိဇၨာႏုသယ ပြား။
ယင္းသို႔ျဖစ္ျငား၊ ထိုသူစားက
သံုးပါးေဝဒနာ၊ ခံစားရာ၌
ယွဥ္ကာကိေလ၊ ခံစားေပ၍
မ်ားေထြဒုကၡ၊ မလြတ္ရသည္
သုတကင္းသူ သေဘာတည္း။
တရားအသိ ျပည့္ဝသူ
တရားအသိ၊ ျပည့္ဝဘိမူ
ထိုသည့္သူကား၊ ေတြ႕မူဆင္းရဲ
႐ႈမွတ္ၿမဲ၍၊ စိတ္ထဲမပန္း
႐ုပ္သာႏြမ္း၊ ႐ႊင္လန္း ၾကည္ေတာ့သည္။
ဆူးတစ္ေခ်ာင္းစူးလွ်င္၊ ေနာက္မထြင္၊ နာက်င့္ ဆင့္မပြား။
ကိုယ္၌ဆင္းရဲ၊ ႐ႈမွတ္ၿမဲ၊ ဆင္းရဲ အသိပြား။
စိတ္မဆင္းရဲ၊ မထိဘဲမို႔
မစြဲႏုသယာ၊ ေဝဒနာ၏
ငါးျဖာျဖစ္ေသာ၊ ထိုသေဘာကို
နက္ေနာပိုင္ပိုင္၊ သိျမင္ႏိုင္၊ ၿမဲခိုင္ ဉာဏ္တိုးပြား။
ယင္းသို႔ျဖစ္ျငား၊ ထိုသူစားက
သံုးပါးေဝဒနာ၊ ခံစားရာ၌
ကင္းကြာကိေလ၊ ခံစားေပ၍
မ်ားေထြဒုကၡ၊ ကင္းလြတ္ရသည္၊ သုတရွိသူ သေဘာတည္း။
တရားပြဲၿပီးေသာ္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။
သာဓု … သာဓု … သာဓု။
