စာဆိုတာ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေပၚလာလို႔ ေရးဖို႔စိတ္ကူးရွိေနတုန္း ေကာက္ေရးလိုက္ရင္ စၿပီး ေရးျဖစ္သြားတယ္။

စ,မေရးျဖစ္ဘူးဆိုရင္ စာတပုဒ္ထြက္လာဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ စ,ေရးမွ စာျဖစ္တယ္။

ဒါမွမဟုတ္ စ,ေရးခ် စာလို႔ ေျပာရမယ္။

တခါတရံက်ေတာ့လဲ စထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို အဆံုးသတ္ႏိုင္ဖို႔ လံုးပန္းေနရတာလဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါကိုေတာ့ စ,လံုးလို႔ပဲ ဆိုလိုက္ၾကပါစို႔။

လူေတြ အမ်ားအားျဖင့္ စိတ္ဝင္စားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘုရားေဟာေဒသနာမွာ ေဖြရွာစုေဆာင္းၿပီး၊ စာစီစာ႐ိုက္ စာအုပ္ပံုစံအျဖစ္ ကြန္ပ်ဴတာေပၚမွာ ဖန္တီး၊ အစမ္းပံုႏွိပ္၊ စာအုပ္ခ်ဳပ္၊ အဖံုးအတြက္ စီစဥ္၊ ၾကံဳတဲ့လူကို စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္း,မေကာင္း၊ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေဝရင္ အက်ိဳးရွိ,မရွိ စတာေတြကို စံုစမ္းၿပီး၊ စာတအုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္စီစဥ္ေနတာ အေတာ္ေလး အခ်ိန္ၾကာသြားတယ္။ ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့။

ပရိတ္ႀကီး၊ ပ႒ာန္း၊ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံသိမွတ္စရာ စတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြကို ကုိယ္တိုင္ အစအဆံုးလုပ္ၿပီး စာအုပ္စင္ေပၚ တင္ထားတဲ့အခါ လူႀကိဳက္မ်ားေၾကာင္း အက်ိဳးရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရေတာ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းေရာက္လာရင္ စာအုပ္တမ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ လိုခ်င္ရင္ ရသြားပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို ပံုႏွိပ္ခ်ဳပ္လုပ္တာပါ။ ေလာကီအက်ိဳးအျမတ္ တခုခုကို လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။

တခါက ဒကာႀကီးတေယာက္က “အရွင္ဘုရား၊ အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ဘယ္မွာဝယ္လို႔ရမလဲ၊ တပည့္ေတာ္ လူေတြကို လႉၿပီး ေကာင္းမႈျပဳခ်င္လို႔ပါ” လို႔ ေမးတယ္။

“ဒီလိုေတာ့ မရႏိုင္ဘူး ဒကာႀကီး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို ကိုယ္တိုင္ခ်ဳပ္တာဆိုေတာ့ တခါတခါ တမ်ိဳးကို ငါးဆယ္ေလာက္ပဲ ပံုႏွိပ္ခ်ဳပ္လုပ္တယ္။ လူေတြ ယူသြားလို႔ ကုန္တဲ့အခါမွ ေနာက္တခါ ပံုႏွိပ္ခ်ဳပ္လုပ္တယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။

သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို အမ်ားအျပား ေဝငွၿပီး အလႉလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးလဲ ပင္ပန္းမႈကင္းေစ၊ ေစတနာရွင္ေတြလဲ အလႉေပးၿပီး ေဝငွႏိုင္ပါေစဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ နယူးဂ်ာစီမွ ကိုဟင္နရီ၊ မမီးမီး၊ သား ဖရက္ဒီ၊ သမီး ဂ်က္ကလင္းတို႔က အဲဒီစာအုပ္ကေလးေတြကို တအုပ္လွ်င္ ငါးေထာင္စီ ထိုင္းမွာ ပံုႏွိပ္ၿပီး ကုန္က်စရိတ္ကို လႉပါမယ္။ ‘သိမွတ္ဖြယ္ရာ အဘိဓမၼာ’ကိုလဲ သူတို႔ပဲ အုပ္ေရ သံုးေထာင္ လႉခဲ့ပါတယ္။

စာမေရးျဖစ္ေပမယ့္

အဲဒီလို အလုပ္ေတြမ်ားေနတာနဲ႔ ေစတီေတာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စ,မေရးခ်မိလို႔ စာမျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္မႈ အဆင့္ဆင့္၊ ေက်ာင္းဝင္းအေနအထား ျပဳျပင္မႈအဆင့္ဆင့္ေတြကို မွတ္တမ္းအျဖစ္ က်န္ရစ္ရေအာင္ ၿပီးစီးခဲ့သမွ်ေတြကို ဓာတ္ပံုနဲ႔တမ်ိဳး၊ ဗြီဒီယိုကင္မရာနဲ႔တသြယ္ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေနဆဲလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဘုရားတည္ေဆာက္ရာမွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ေစတနာပါပါနဲ႔ အခမဲ့ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးေနတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ဒကာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္က ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္တဲ့ေနရာကို ေန႔စဥ္လာၿပီး ကိုအခင္ဦးေဆာင္တဲ့ အလုပ္သမားေတြ လုပ္တာကိုင္တာ အခ်ိဳးက် မက်၊ မွန္ မမွန္ မၾကည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ခရီးက အေတာ္ေဝးေတာ့ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကားေမာင္းရတယ္။ တဖက္ကလဲ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေန႔စဥ္လုပ္ငန္းက ရွိေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ ကိုအခင္တို႔ လုပ္ၿပီးသားကိစၥေတြကို အိ္မ္ကေန စာေရးသူ႐ိုက္ပို႔တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာကေန ရတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ၾကည့္႐ႈ စစ္ေဆးၿပီး ကိုအခင္နဲ႔ တိုင္ပင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရတာလဲ အလုပ္တခု ျဖစ္ေနပါတယ္။

လုပ္အားအလႉ မညည္းညဴ

ဒကာႀကီးဦးေမာင္ေမာင္အေနနဲ႔ ေျမျပင္အေနအထား ျပဳျပင္လုပ္ကိုင္တဲ့ ေကအင္န္အာရ္ကုမၸဏီ (K & R Sitework, Inc.)နဲ႔လဲ ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္သြယ္လုပ္ကိုင္ပါတယ္။

တခါတရံ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ေဆာင္စရာေတြ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးစရာေတြ ရွိရင္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုလာၿပီး ညအိပ္၊ ေနာက္ေန႔မနက္ အလုပ္သမားေတြ လုပ္တာကိုင္တာေတြကို ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆး ေျပာဆိုျပသၿပီးမွ အလုပ္ခြင္ကို သြားေလ့ရွိတယ္။ ဒါ့အျပင္ ေစတီေတာ္အတြက္ ေငြေၾကးသံုးစြဲရမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္ငန္းေဆာင္႐ြက္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးရင္ၿပီးေရာ့ဆိုတဲ့ သေဘာထားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ေငြေၾကးကို မကုန္သင့္တာမကုန္ေအာင္၊ လုပ္ငန္းကို သပ္ရပ္တိက်ႏိုင္သမွ် သပ္ရပ္တိက်ေအာင္ ေစတနာအျပည့္ထားၿပီး ေဆာင္႐ြက္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒါယကာႀကီး ဦးေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ေစတနာနဲ႔လုပ္အားဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ေျပာျပလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။

အလုပ္သမားမ်ား၊ လုပ္ငန္းဆိုင္ရာအလိုက္ အကူအညီေပးႏိုင္မယ့္သူမ်ား၊ ျမိဳ႕နယ္အာဏာပိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ အသင္းအမႈေဆာင္မ်ားနဲ႔လဲ အဆင္ေျပႏိုင္သမွ် အဆင္ေျပေအာင္ စိတ္ရွည္ သည္းခံၿပီး ေစတီေတာ္ အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေနပါတယ္။

ဘုရားေစတီ မတည္ေဆာက္ဖူးသူ ဒကာႀကီးရဲ႕ ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔ ဘုရားမတည္ေဆာက္ဖူးသူ ေကအင္န္အာရ္ကုမၸဏီ၊ ကိုအခင္တို႔က ေစတီေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဝိုင္းဝန္းေဆာင္႐ြက္ေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ား၊ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္မ်ား၊ ေဝယ်ာဝစၥေဆာင္႐ြက္သူမ်ား၊ ေစတနာရွင္ အလႉရွင္မ်ား၏ အၾကံဉာဏ္အား အလႉေငြအားတို႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အေလအလြင့္မရွိရေအာင္ ေစတီေတာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းေဆာင္တို႔ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနပါတယ္။

ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ရာတြင္ ေစတီေတာ္အုတ္ျမစ္မွ ထီးေတာ္တင္ႏိုင္သည္အထိလည္းေကာင္း၊ ေလွခါးေစာင္းတန္းမ်ားကိုလည္းေကာင္း ေကအင္န္အာရ္ ကုမၸဏီက အၾကမ္းထည္ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာက္လုပ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေစတီေတာ္ ပထမဆင့္ဌာပနာပိတ္ပြဲကို ၂၀၀၆-ခု ဧၿပီလ ၃၀-ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း၊

ဒုတိယဆင့္ဌာပနာပိတ္ပြဲကို ၂၀၀၆-ခု စက္တင္ဘာလ ၁၇-ရက္ေန႔တြင္လည္းေကာင္း က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဌာပနာပိတ္ပြဲမ်ား က်င္းပၿပီးစီး၍ ေစတီေတာ္ကို ဆက္လက္တည္ေဆာက္ရာ ၂၀၀၆-ခု ဒီဇင္ဘာလ ၄-ရက္တြင္ ထီးေတာ္တင္ႏိုင္တဲ့ အျမင့္ဆံုးအထိ ၿပီးေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အၾကမ္းထည္ျဖစ္ေနလို႔ ေစတီနဲ႔မတူဘဲ ဒံုးပ်ံနဲ႔တူေနပါတယ္။

စာေရးသူေတာင္ တခါတရံ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္လိုဟာႀကီးပါလိမ့္လို႔ အေတြးေပါက္မိပါတယ္။

အဲဒီလို အေတြးေပါက္ရတဲ့ ပံုအေျခအေနမွာပဲ ေစတီေတာ္ထီးေတာ္တင္ပြဲကို ၂၀၀၇-ခု ေမလ ၂၆-ရက္ေန႔တြင္ က်င္းပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံတဝွမ္းရွိ လက္လွမ္းမွီသမွ် ပင့္ခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္အပါး ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပင့္သံဃာေလးပါး၊ လူပရိသတ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ တက္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္သမားအခက္အခဲ

ထီးေတာ္တင္ပြဲအမွီ ေစတီေတာ္ကို အေခ်ာသတ္ ၿပီးႏိုင္သမွ် ၿပီးစီးေအာင္ ေစတီေတာ္႐ုပ္လံုးေပၚေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ရန္ လုပ္ကိုင္ေပးႏိုင္မယ့္သူကို ရွာေဖြရာ မ်ားစြာ အခက္အခဲ ေတြ႕ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွ ဘုရားတည္ေဆာက္ဖူးသူ ပန္းရံပညာရွင္မ်ားကို ေခၚဖို႔ စီစဥ္ၾကတဲ့အခါ ဗီဇာအခက္အခဲ စသည္တို႔ကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားၿပီး လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အသင္းအေနနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ေနတဲ့ ပညာရွင္တဦးနဲ႔ လုပ္ငန္းအတြက္ စကားေျပာဆိုပါတယ္။ အဲဒီပညာရွင္က ခု ဒကာ ဒကာမေတြ ဖူးေတြ႕ရတဲ့ ေစတီေတာ္ရဲ႕ သပိတ္ေမွာက္ေနရာအထိ လုပ္ေဆာင္ရန္ (ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္၊ ပစၥည္းဖိုးမပါ) လုပ္ခသက္သက္အတြက္ ေဒၚလာတသိန္းေက်ာ္ ေတာင္းပါတယ္။ လုပ္ငန္းမစတင္မီမွာ စရံအျဖစ္ ေျခာက္ေသာင္းေပးရမယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ေစတီေတာ္ အျမန္ၿပီးစီးလိုတဲ့ ဆႏၵရွိေပမယ့္ ေငြေၾကးအဆမတန္ မ်ားလြန္းလို႔ အသင္းအေနနဲ႔ အဲဒီပညာရွင္နဲ႔ မလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနာက္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံေရာက္ေနတဲ့ ဘုရားတည္ေဆာက္ဖူးသူ ဒကာႀကီးတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းရာ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ လာေရာက္ၾကည့္႐ႈၿပီး လုပ္ပံုလုပ္နည္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ျပသ အၾကံဉာဏ္ေပးသြားပါတယ္။ ေလယာဥ္စရိတ္အျပင္ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ခန္႔ ခ်ီးျမႇင့္လိုက္ပါတယ္။

မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေန

အလုပ္သမားအခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ အင္ဂ်င္နီယာဦးေမာင္ေမာင္က ကိုအခင္နဲ႔ ညိႇႏႈိင္းတိုင္ပင္ကာ ေစတီေတာ္ရဲ႕ ငွက္ေပ်ာဖူးကို အေခ်ာသတ္ပါတယ္။

ငွက္ေပ်ာဖူးကို အေခ်ာသတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ထီးေတာ္ကို အစမ္း တင္ၾကည့္ရပါတယ္။

ထီးေတာ္ အၿပီးတင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ငွက္ေပ်ာဖူးေအာက္ေျခရွိ ၾကာေမွာက္ၾကာလွန္ကို ျပဳလုပ္ပံုသြင္းဖုိ႔ တပ္ဆင္ဖို႔ ဦးေမာင္ေမာင္က ကိုထြန္းထြန္းအပါအဝင္ ေက်ာ္သံုးေက်ာ္ျဖစ္တဲ့ ကုိေက်ာ္မင္း၊ ကိုေက်ာ္သူျမတ္၊ ကုိေအာင္ေက်ာ္မိုးတို႔နဲ႔လည္းေကာင္း၊ ကိုအခင္နဲ႔လည္းေကာင္း ညိႇႏိႈင္းတိုင္ပင္ကာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။

ဦးဝင္းေမာ္နဲ႔ ကုိေစာၾကင္တို႔ရဲ႕ လုပ္အားအကူအညီကိုလဲ ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။

ထီးတင္ထားေပမယ့္ ထီးေတာ္ရဲ႕ေခါင္းေလာင္းေတြက ေခါင္းေလာင္းဆြဲလဲသံ မထြက္ဘဲ တခ်ပ္ခ်ပ္အသံျမည္ေနတာကို အရွင္ေသာဘနက စတင္ ျပင္ဆင္တယ္။

ဒါက လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ အခက္အခဲရဲ႕ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကးဆိုင္ရာ အခက္အခဲေတာ့ ရွိသေပါ့၊ ရွိေနဆဲေပါ့၊ ရွိေနဦးမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ ေစတနာမပ်က္ ဆက္လက္ လႉဒါန္းေနၾကသူ ဘုရားဒကာ ဒကာမ၊ ေက်ာင္းဒကာ ေက်ာင္းအမေတြေၾကာင့္ ခုလို အေကာင္အထည္ေပၚလာတာလဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဉာဏ္မီသေလာက္ လုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး သည္းခံေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။

ဒါမွ ကိုယ္လႉထားတဲ့ အလႉေငြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေစတနာ ေလ်ာ့က်မသြားဘဲ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၿပီး ကုသိုလ္ေတြ တိုးေနမွာပါ။

ခက္ခဲလွတဲ့ ၾကာေမွာက္ၾကာလွန္အပိုင္းကို အခ်ိဳးတက် လွလွပပ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္တာကို ေတြ႕ရတဲ့အခါ ၾကာေမွာက္ၾကာလွန္ေအာက္ရွိ ေစတီေတာ္ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို ထိုသူမ်ားပင္ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနရာ အလႉရွင္တို႔ ေတြ႕ျမင္ရတဲ့အတိုင္း ေစတီေတာ္မွာ တင့္တယ္သပၸာယ္စြာ တစတစ ႐ုပ္လံုးေပၚလာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၈-ခုတြင္ တိုးတက္မႈ

၂၀၀၇-ခုႏွစ္ ေဆာင္းတြင္းကာလတြင္ ရပ္နားထားခဲ့ရတဲ့ ေစတီေတာ္တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းကို ၂၀၀၈-ခု ဧၿပီလ ၂-ရက္ေန႔မွာ ဦးေမာင္ေမာင္နဲ႔ ကိုအခင္တို႔ စတင္ လုပ္ကိုင္ပါတယ္။

ေစတီေတာ္ေအာက္ပိုင္းရွိ ေဖာင္းရစ္မ်ားကို စၿပီး လုပ္ပါတယ္။

ျမိဳ႕နယ္ေျမထိန္းသိမ္းေရးဌာနမွ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈစစ္ေဆးရာ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အကာအကြယ္မဲ့ ထားသျဖင့္ ေျမမ်ား ေရတိုက္စားခံေနရတာကို ေတြ႕သြားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဧၿပီလ ၂၁-ရက္ေန႔အတြင္း လိုအပ္ခ်က္မ်ား ၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ဖို႔ ၫႊန္ၾကားတဲ့အတြက္ ေကအင္န္အာရ္ကုမၸဏီက ဧၿပီလ ၉-ရက္ေန႔မွာ အလုပ္စဝင္တယ္။

ေငြေၾကးအကုန္အက် မခံလိုေသးေပမယ့္ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ စည္းကမ္းအရ မျဖစ္မေန လုပ္ရမွာမို႔ လူအမ်ား မျမင္ရတဲ့ ကုန္က်စရိတ္ကို စတင္ အသံုးျပဳရျပန္ပါတယ္။

ေစတီပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အၿပီးသတ္ ေျမညႇိၿပီး ေျမၾသဇာထည့္ကာ ျမက္အေစ့ ႀကဲခ်တယ္။

ဒီေနာက္ ေကာက္႐ိုးဖံုးကာ ေကာက္႐ိုးေတြ ေလတိုက္တဲ့အခါ လြင့္ပါမသြားရေအာင္ ခပ္ေစးေစး ေဆးရည္အစိမ္း ပက္ဖ်န္းတယ္။

ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္အရ ေစတီနဲ႔ေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္ၿပီးမွ ေျမျပင္အလွျပဳျပင္မႈကိစၥမ်ားကို လိုအပ္သလို ျပဳျပင္လုပ္ကိုင္မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားေပမယ့္ ေျမကို ထိုးဆြၿပီးပါက ျမက္ရင္လဲ စိုက္ရမယ္၊ ေကာက္႐ိုးရင္လဲ ခင္းထားရမယ္လို႔ ေလ့လာသိရွိရပါတယ္။

ဒါေတြကို ဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ ေဆာက္လုပ္ေရးပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ စာေရးသူလို အေတြ႕အၾကံဳမရွိသူေတြ သိမွာ မဟုတ္ေသးလို႔ ထည့္ေရးလိုက္ရတာပါ။

ပန္းပံုေဖာ္ျခင္း၊ ပစၥည္းစုေဆာင္းျခင္း၊ တိုင္းတာျခင္းကိစၥမ်ားကို ေစာေစာပိုင္းကပင္ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားၿပီး ၂၀၀၈-ခု မတ္လ ၂၉-ရက္ေန႔တြင္ ေစတီေတာ္၏ သပိတ္ေမွာက္အပိုင္းတြင္ တပ္ဆင္ဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ပန္းဆြဲမ်ားအတြက္ ကိုေအာင္ေက်ာ္မိုးနဲ႔ ကိုထြန္းထြန္းတုိ႔ ပံုေလာင္းရန္ ရာဘာေစးနဲ႔ ပံုစံလုပ္ၾကတယ္။

ပံုစံရအၿပီးတြင္ ကိုအခင္က အဂၤေတျဖင့္ ပံုေလာင္းတဲ့အခါ အဆင္ေျပတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ပန္းဆြဲတခုရဖို႔ အခ်ိန္ သံုးရက္ ၾကာပါတယ္။

ဧၿပီလ ၉-ရက္ေန႔မွာပဲ စက်င္ေက်ာက္ ျခေသၤ့႐ုပ္တုမ်ားကို ေကအင္န္အာရ္ကုမၸဏီရဲ႕အကူအညီနဲ႔ ေစာင္းတန္းေလွခါးထိပ္က ခံုေတြေပၚ တင္ၿပီးခဲ့တယ္။

ျခေသၤ့႐ုပ္တု ေအာက္ခံခံုေတြ မညီလို႔ မသပ္ရပ္လို႔ ျပင္ဆင္ရျပန္ပါတယ္။

ေစတီေတာ္ေအာက္ပိုင္းရွိ မ်က္ႏွာျပင္ညီတဲ့ဘက္ေတြမွာ ေဖာင္းရစ္ေတြ ထည့္ၿပီးလို႔ ေစတီရဲ႕အေနာက္ဘက္ အရပ္မ်က္ႏွာတြင္ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ သီတင္းသံုးဖို႔ စံေက်ာင္းေဆာင္ကို ကိုအခင္နဲ႔ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔က အခ်ိဳးက် မက် သိရေအာင္ သစ္သားနဲ႔ နမူနာ လုပ္ၾကည့္တယ္။

ဧၿပီလ ၁၀-ရက္ေန႔မွာေတာ့ အဂၤေတနဲ႔ ယာယီစံေက်ာင္းေဆာင္အျဖစ္ တည္ေဆာက္ၿပီး ပူေဇာ္ထားပါတယ္။

တ႐ုတ္ျပည္ကို မွာထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ အတည္တက် အၿပီးသတ္ တည္ေဆာက္မွာပါ။

ဆင္းတုေတာ္ကို ဖံုမတက္ေအာင္ မွန္အလံုပိတ္ၾကည့္တဲ့အခါ အထဲမွာ ေရေငြ႕႐ိုက္ေနတာ ေတြ႕ရလို႔ အဆင္မေျပေသးဘူး။

ဒါေတြ ေရးျပေနရတာက အေျပာလြယ္သေလာက္ အျမင္လြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တယ္ဆိုတာကို သိဖို႔ပါ။

ခုစာေရးေနတဲ့ ရက္ပိုင္းမွာ ေကအင္န္အာရ္ကုမၸဏီက ေစတီေတာ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ေဆာင္စရာမ်ားကို စနစ္တက် လုပ္ေဆာင္ၿပီးသြားပါၿပီ။

ေမလ ၂၅-ရက္မွာ က်င္းပမယ့္ ဘုရားပြဲအမီ ဒကာဒကာမေတြ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျမင္ရပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုးလုပ္ေနတာ ဧၿပီလ ၁၇-ရက္ေန႔တြင္ ေခါင္းေလာင္းတလံုးကို အစမ္း ခ်ိတ္ၾကည့္ပါတယ္။

အဆင္မေျပ အျမင္မလွေသးလို႔ ျပင္ရပါဦးမယ္။

စာေရးသူရဲ႕ စိတ္ကူးအရ ေနာက္ထပ္ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ ဧၿပီလ ၁၉-ရက္ေန႔က ပိုမိုလွပေအာင္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားပါတယ္။

ဒါလဲ နမူနာပဲ ျဖစ္ပါေသးတယ္။

ေနာက္မွ သံမဏိတိုင္နဲ႔ အခိုင္အခန္႔ လွလွပပ ျပဳလုပ္မွာပါ။

အဲဒီေန႔မွာပဲ ဓမၼာ႐ုံေရွ႕မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္ဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ကိုအခင္က ေက်ာင္းဝင္းသန္႔ရွင္းဖို႔ လုပ္အားေပးလာၾကသူေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဓမၼာ႐ုံထဲကို ပင့္ေဆာင္ထားခဲ့ပါတယ္။

ကိုအခင္နဲ႔ အလုပ္သမားေတြက ေစတီေတာ္ရဲ႕ ေဖာင္းရစ္ေတြကို ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနရာ မၾကာမီ ၿပီးပါေတာ့မယ္။

ၿပီးရင္ ေစတီေတာ္ဟာ ေတာ္ေတာ္႐ုပ္လံုးေပၚလာၿပီး ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ဖူးေတြ႕ရေတာ့မွာပါ။

ျမန္မာ ဒကာဒကာမေတြက ထီးေတာ္တင္ပြဲမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ပံုစံနဲ႔မတူ တမူတိုးတက္ၿပီး ေစတီေတာ္ပံုေပၚလာတာကို ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ဖူးေတြ႕ၾကည္ညိဳၾကသလို ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူ လူမ်ိဳးျခားေတြလဲ ေစတီေတာ္ကို အေဝးကျမင္ၿပီး ဘာပါလိမ့္လို႔ တဖြဲဖြဲ လာေရာက္ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲ ျဖစ္မွာေပါ့။

(အေနာက္ဘက္ေစာင္းတန္း)

(ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္း)

(ေျမာက္ဘက္ေစာင္းတန္း)

ၿပီးဖို႔ရန္ ပန္းတင္ခံု မြမ္းမံျခင္း၊ ေစတီေတာ္လက္ရန္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေလွခါးလက္ကိုင္မ်ား တပ္ဆင္ျခင္း စတဲ့ စတဲ့ လုပ္ေဆာင္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတာမို႔ ငါတို႔က ဒါေတြဒါေတြအတြက္ ဒီေလာက္ဒီေလာက္ လႉၿပီးၿပီမို႔ လံုေလာက္ၿပီလို႔ စိတ္မထားဘဲ ေစတီေတာ္ႀကီး အျမန္ၿပီးစီးသြားေအာင္ သာသနာေတာ္ႀကီးေဝစည္သြားေအာင္ ဒါမွ ငါတို႔လူမ်ိဳးရဲ႕ ဂုဏ္က်က္သေရေဆာင္လို႔ ဝင့္ႂကြားေျပာဆိုရေအာင္ မခ်ိဳ႕တဲ့ေစတနာေတြသာသာနဲ႔ တိုးခ်ဲ႕၍ အခါခါ လႉလွည့္ၾကပါအံုးလို႔ ဖိတ္ေခၚ တိုက္တြန္းလိုက္ရျပန္ပါတယ္။

လႉဒါန္းႏိုင္ၾကပါေစ။

အရွင္ပညာသီဟ

၂၀၀၈-ဧၿပီ-၁၉