ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္၌ ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့အခါမွာ အေရးအႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းက မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ ‘သီလ’, ‘သမာဓိ’, ‘ပညာ’ ဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္သံုးခု ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။

သီလလည္း ျပည့္စံုရမယ္။
သမာဓိလည္း ျပည့္စံုရမယ္။
ပညာလည္း ျပည့္စံုရမယ္။

‘သီလ’ဆိုတာ ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ လူမ်ားမွာ ေအာက္ထစ္ဆံုးအားျဖင့္ ‘ငါးပါးသီလ’ (အာဇီဝ႒မကသီလ) ျပည့္စံုရမယ္။
ရဟန္းမ်ားမွာေတာ့ ပါတိေမာက္သီလ ျပည့္စံုရမယ္။
ဒီသီလ ျပည့္စံုတယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘဝ နတ္ဘဝ ေကာင္းရာဘဝေတြ ေရာက္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီသီလေလာက္နဲ႔ေတာ့ အပါယ္ေဘးက လံုးဝလြတ္ၿပီလို႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကုတၱရာသီလနဲ႔လည္း ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရမယ္။
‘ေလာကုတၱရာသီလ’ဆိုတာ မဂ္သီလ, ဖိုလ္သီလပဲ။
ဒီ မဂ္သီလ, ဖိုလ္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ အပါယ္ေလးပါးကို ဘယ္ေတာ့မွ မက်ေတာ့ဘူး။
လူ႔ဘဝ နတ္ဘဝဆိုတဲ့ ဘဝေကာင္းေတြမွာခ်ည္း ျဖစ္ၿပီး အစဥ္ ထာဝရ ေကာင္းစား ခ်မ္းသာသြားေတာ့တာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ အဲဒီ မဂ္သီလ, ဖိုလ္သီလေတြနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ၾကရမယ္။
တကယ္တမ္း အားထုတ္ရင္ ျပည့္စံုလည္း ျပည့္စံုႏိုင္ပါတယ္။
ဒီလို အခါေကာင္းႀကီးထဲမွာ အားမထုတ္မိဘဲ အဲဒီ မဂ္ဖိုလ္သီလထူးေတြနဲ႔ လြဲသြားရမယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီးပဲ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းတယ္။
အကုသိုလ္ကံေတြက အခြင့္ရတိုင္း အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးကို ပစ္ခ်လိမ့္ဦးမယ္။
ငရဲ, တိရစၧာန္, ၿပိတၱာဘံုေတြကို ေရာက္ေရာက္ၿပီးေတာ့ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳခံစားသြားရလိမ့္ဦးမယ္။

ဒါေၾကာင့္ ယခုလို ဘုရားသာသနာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳေနရတဲ့အခါဟာ အဲဒီ ေလာကုတၱရာ မဂ္ဖိုလ္သီလနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ပဲ။

ၿပီးေတာ့ ဒီ ‘မဂ္ဖိုလ္သီလ’ဆိုတာကလည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ အားထုတ္လို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။
သမာဓိကုိလည္း အားထုတ္ရေသးတယ္။

‘သမာဓိ’ဆိုတာက ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ စိတ္တည္ၾကည္မႈ၊ စိတ္ၿငိမ္သက္မႈပါပဲ။
ပကတိစိတ္ေတြက သြားခ်င္တိုင္း သြားေနတယ္။ ထိန္းထားလို႔ကို မရႏိုင္ဘူး။
သူ႔ဟာသူ သြားခ်င္ရာ သြား၊ ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္၊ စိတ္ကူးခ်င္ရာ ကူးေနတယ္။
အဲဒီလို စိတ္ကေလးေတြ သြားခ်င္တိုင္း မသြားႏိုင္ေအာင္ သမာဓိအာ႐ုံတစ္ခုခုကို စူးစိုက္ၿပီး အဖန္ဖန္ ႏွလံုးသြင္းေနရမယ္။
ဒီလို ႏွလံုးသြင္းဖန္မ်ားေတာ့ စိတ္ကေလးက ကိုယ္ႏွလံုးသြင္းတဲ့ အာ႐ုံထဲမွာသာ ၿငိမ္ဝပ္ ရပ္တည္ေနၿပီး ေနတယ္။
အဲဒါဟာ သမာဓိပဲ။

ဒီသမာဓိကလည္း ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
ဒီႏွစ္မ်ိဳးထဲမွာ သမထဘာဝနာကို အားထုတ္ရင္ ‘႐ူပစ်ာန္, အ႐ူပစ်ာန္’ဆိုတဲ့ ေလာကီစ်ာန္ သမာဓိေတြကို ရသြားႏိုင္တယ္။
ဒီစ်ာန္သမာဓိေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္ အင္မတန္ အသက္တမ္းရွည္တဲ့ ျဗဟၼာ့ဘံုေတြကို ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။
အဲဒီမွာ ေရာက္ၿပီးေတာ့ တစ္ကမ႓ာ, ႏွစ္ကမ႓ာ, ေလးကမ႓ာ, ရွစ္ကမ႓ာ စသည္ျဖင့္ ကမ႓ာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္တိုင္ေအာင္ အသက္ရွည္ၿပီး တည္ေနႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ အသက္တမ္းကုန္တဲ့အခါက်ေတာ့ အဲဒီျဗဟၼာ့ဘဝက ေသရျပန္တာပဲ။
ေသၿပီးေတာ့ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ဒီလို ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ခ်ည္း ေနသြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘဝေကာင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သြားဖို႔ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကိေလသာက မကင္းေသးေတာ့ မေကာင္းမႈကိုလည္း သူျပဳမိဦးမွာပဲ။
ဒီေတာ့ အဲဒီမေကာင္းမႈက အက်ိဳးေပးၿပီး အပါယ္ေလးပါးသို႔လည္း က်ေရာက္သြားႏိုင္ေသးတာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာကီ သမာဓိေလာက္နဲ႔ စိတ္မခ်ရေသးဘူး။
ေလာကုတၱရာသမာဓိနဲ႔လည္း ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရဦးမယ္။

‘ေလာကုတၱရာသမာဓိ’ဆိုတာ မဂ္သမာဓိ, ဖိုလ္သမာဓိပဲ။
ဒီသမာဓိကလည္း ‘ပညာ’ပါ ျပည့္စံုမွ သူကလည္း ျပည့္စံုတာ။
ဒါေၾကာင့္ ပညာကိုလည္း ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရေသးတယ္။

ဒီပညာကလည္း ေလာကီနဲ႔ ေလာကုတၱရာ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတာပဲ။
ယခုကာလမွာ လက္မႈပညာ, ႏႈတ္မႈပညာ အစရွိတဲ့ ေလာကေရးရာ အသိအလိမၼာပညာေတြကိုလည္း ေလာကီပညာလို႔ပဲ ေခၚေနရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီပညာမ်ိဳးေတြကေတာ့ ဘာဝနာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး။
ကုသိုလ္တရားရယ္လို႔လည္း မုခ် ကိန္းေသ မဟုတ္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ေတာ့ ယခု သတၱဝါေတြ အေျမာက္အျမား ေသေၾက ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္ေနၾကတာဟာ ဒီပညာေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ။
ေလာဘ ေဒါသ အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပဲ။

‘ပညာအစစ္’ဆိုတာကေတာ့ အကုသိုလ္ရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ကုသိုလ္ခ်ည္းပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ‘ေလာကီပညာအစစ္’ဆိုတာကေတာ့ သတၱဝါအမ်ား ေကာင္းစား ခ်မ္းသာေရးကို ၾကံစည္ သိျမင္တာရယ္၊ တရားက်မ္းဂန္အရာတို႔မွာ သဘာဝက်က် သိျမင္တာရယ္၊ ဝိပႆနာပညာရယ္၊ ဒီ သုတမယ, စိႏၲာမယ, ဘာဝနာမယ အသိဉာဏ္ပညာေတြဟာ ေလာကီပညာအစစ္ေတြပဲ။
ဒီေလာကီပညာေတြနဲ႔ ျပည့္စံုရင္လည္း ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ပြားၿပီး ေကာင္းစား ခ်မ္းသာသြားႏိုင္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေလာကီပညာေလာက္နဲ႔လည္း အပါယ္ေလးပါးကေတာ့ လံုးဝလြတ္ၿပီလို႔ မဆိုႏိုင္ေသးဘူး။
ဒါေၾကာင့္ အပါယ္ေဘးက လံုးဝ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္ ‘ေလာကုတၱရာပညာ’နဲ႔လည္း ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရဦးမယ္။

‘ေလာကုတၱရာပညာ’ဆိုတာ မဂ္ဉာဏ္, ဖိုလ္ဉာဏ္ပဲ။
ဒီမဂ္ဉာဏ္, ဖိုလ္ဉာဏ္ကို ရေအာင္ ဘာကို အားထုတ္ရမလဲဆိုလို႔ရွိရင္ သီလ, သမာဓိ, ပညာဆိုတဲ့ ဒီအက်င့္သံုးမ်ိဳးထဲမွာ ပညာအက်င့္ဆိုတဲ့ ဝိပႆနာဘာဝနာကို အားထုတ္ရမယ္။
ဒီပညာဘာဝနာက ျပည့္စံုသြားရင္ေတာ့ သီလေရာ၊ သမာဓိေရာ၊ ပညာေရာ အကုန္လံုး တပါတည္း ျပည့္စံုသြားေတာ့တာပဲ။

ဒီပညာဘာဝနာက ဘယ္လိုအားထုတ္ရတာလဲ ဆိုလို႔ရွိရင္ မိမိသႏၲာန္မွာ ထင္ရွားရွိတဲ့ ႐ုပ္တရား, နာမ္တရားေတြကို အမွန္အတိုင္း သိေအာင္ ခြဲစိတ္ၿပီး ႐ႈရတာပါပဲ။

+++++
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ “ဝိပႆနာအလုပ္ေပးတရားေတာ္” မွ