သႀကၤန္ကို ‘ေျပာင္းေ႐ြ႕ျခင္း’ဟု အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုၾက၏။

စာေရးသူအေနနဲ႔ ‘ေျပာင္းေ႐ြ႕ျခင္း’ဆိုေသာ စာသံေပသံ ေလသံကို ‘ေျပာင္းလဲျခင္း’ဟု ထပ္ခါ ဖြဲ႕ဆိုခ်င္ပါ၏။

‘ေျပာင္းလဲျခင္း’ဟု ဖြင့္ဆိုရျခင္းမွာ “အရာဝတၳဳတိုင္းဟာ အၿမဲတမ္း ေျပာင္းလဲေနတယ္”ဆိုတဲ့ သဘာဝ၊ အနိစၥ-မၿမဲျခင္းသေဘာကို ပိုၿပီး ပီျပင္စြာ ျမင္ေစခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ရာသီကုန္လို႔ တစ္ရာသီေျပာင္း၊ တစ္ႏွစ္ကုန္လို႔ တစ္ႏွစ္ေျပာင္း၊ အေဟာင္း အေဟာင္းေတြ ကုန္သြားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အသစ္ အသစ္ေတြ စဥ္ဆက္မျပတ္ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကားထဲက သတ္သတ္မွတ္မွတ္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုကို ‘သႀကၤန္’လို႔ ေခၚဆိုၿပီး ႐ိုးရာႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကတာလို႔ နားလည္ပါတယ္။

အဲဒီလို ေျပာင္းလဲျခင္းကိုပဲ ေတးေရးဆရာ ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိမ္းက “ေရာ္႐ြက္ဝါ ျမညႇာေညာင္းကာ ၫိႈးေလ်ာ့ေခြေျပာင္း ေႏြေႏွာင္းရာသီမွာ ေလယူႏွင္ရာ ေႂကြကာဝဲကာ ဆင္းေ႐ႊမႈန္ေရာရာ ေျမသို႔သက္ေလွ်ာ လြမ္းဘြဲ႕သာေမာစြာ”လို႔ ဆိုၿပီး ျမေရာင္စိမ္းေနသည့္ သစ္႐ြက္ညႇာတံေလးေတြဟာ ရင့္ေရာ္ကာ ေျပာင္းလဲ၊ အေတာင္ေညာင္းတဲ့ ငွက္ပမာ ေျမသို႔ဝဲကာ ဆင္းသက္လာတဲ့ဟန္ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာကို တင္စား ေရးစပ္ျပတာဟာျဖင့္ ႏွလံုးသားႏုသူေတြအဖို႔ ေ႐ႊရင္ဆို႔စရာပါပဲ။

သႀကၤန္ဆိုတာ ေျပာင္းလဲျခင္းကာလေတြ မ်ားစြာထဲက ေျပာင္းလဲျခင္းကာလတစ္ခုဟုဆိုလွ်င္ အဲဒီ ေျပာင္းလဲျခင္း အခ်ိန္ကာလနဲ႔အတူ လူေတြအတြက္လည္း ေျပာင္းလဲ ျဖတ္သန္းေနၾကရမွာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါဆိုရင္ တိုးတက္ဖို႔ ေျပာင္းလဲလိုတဲ့သူဟာ စဥ္းစားဖို႔ လိုလာၿပီေပါ့။
ေကာင္းေသာ တိုးတက္မႈနဲ႔ ေျပာင္းလဲတာလား?
မေကာင္းေသာ ဆုတ္ယုတ္မႈနဲ႔ ေျပာင္းလဲတာလား? ဆိုတာ စဥ္းစားစရာေပါ့။

လူတိုင္းဟာ အသက္အ႐ြယ္ အေတြ႕အၾကံဳအလိုက္ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းလဲတတ္တာ သဘာဝမို႔ ေျပာင္းလဲျခင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေတြးတစ္စကို စာေရးသူ ဆြဲထုတ္ၾကည့္မိပါတယ္။

လူ႔ဘဝ လူရယ္လို႔ သိတတ္ခါစ … ကေလးဘဝ ေက်ာင္းေနကာစ အ႐ြယ္မွာ တုတ္ကေလးေတြ ဓားကေလးေတြနဲ႔ ကေလးသဘာဝ တုတ္သိုင္း ဓားသိုင္း ကကာ,ဆိုကာ ကစားေနၾကရင္ မိဘေတြ အစ္ကိုအစ္မေတြက ဝမ္းဗိုက္ကို ထိုးမိမွာ မ်က္လံုးထိခိုက္မိမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ တုတ္နဲ႔ ဓားနဲ႔ မေဆာ့ဖို႔ တားျမစ္တတ္ၾကပါတယ္။
ဒါကို ကေလးက မႀကိဳက္ပါဘူး။
ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တုတ္နဲ႔ ဓားနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနရတာကိုပဲ သူ႔အ႐ြယ္ သူ႔အေတြး သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မႈအတြက္ အမွန္တရားအျဖစ္ ေတြးထင္ေနလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အကယ္၍မ်ား တုတ္ဓားနဲ႔ ကစားရာက ခႏၶာကိုယ္ထိခိုက္မႈ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိခုိက္ အနာတရျဖစ္၊ မိဘအသိုင္းအဝိုင္းလည္း စိုးရိမ္ပူပန္ရတတ္ပါတယ္။
စာေရးသူရဲ႕ အစ္ကိုဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အုန္းလက္တံေလးကို လက္ၫိႈးေပၚမွာတင္၊ အဖ်ားကိုေခါက္ၿပီး ပစ္လိုက္တဲ့ အုန္းလက္ျမားေၾကာင့္ မ်က္စိတစ္ဖက္ ပ်က္စီးခဲ့ရတာ အစားထိုးလို႔မရတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈတစ္ခုပါ။

တုတ္နဲ႔ ဓားနဲ႔ ကစားရတာဟာ အႏၲရာယ္မ်ားမွန္း သိတတ္လာတဲ့အ႐ြယ္က်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္လည္း တုတ္နဲ႔ ဓားနဲ႔ မကစားၾကေတာ့သလို၊ တျခားကေလးေတြ တုတ္နဲ႔ ဓားနဲ႔ ကစားေနၾကတာ ေတြ႕ရင္ပဲ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္လို႔ တားျမစ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အ႐ြယ္နဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲျခင္းတစ္ခုပါ။

အသက္ ၁၅-ႏွစ္ ၁၆-ႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘဝ၊ စာသင္ခန္းထဲ စာကို ႀကိဳးစား သင္ယူရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေျပး က်ဴရွင္မတက္ အေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ ေဟးလားဝါးလား လုပ္ေနရတာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတစ္ခုလို႔ သေဘာထားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ဆရာဆရာမေတြက စာကို ႀကိဳးစား သင္ယူဖို႔ ဆံုးမၾကတဲ့အခါ သေဘာမက် မေက်မနပ္ ပုန္ကန္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ၾကရတတ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားဘဝ သူ႔အ႐ြယ္ သူ႔အေတြးနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ အမွတ္ေပးၿပီး အမွန္လို႔ သေဘာထားေနတာေၾကာင့္ပါ။

ဒီေနာက္ အသက္ ၃၀-၄၀ အ႐ြယ္ စီးပြားရွာၾကျပန္ေတာ့ ပညာလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာသူက အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ဝင္ေငြေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘဝတစ္ခုကို ရပ္တည္ေနႏိုင္ၿပီး၊ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖည္လို႔ လမ္းေဘးေရာက္သြားသူကေတာ့ ၾကံဳရာ က်ပန္းအလုပ္နဲ႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အသက္ေမြးေနၾကရတာ ေတြ႕ၾကရတတ္ျပန္ပါတယ္။
အဲဒီအခါ ငယ္ငယ္က ပညာကို ႀကိဳးစား မသင္ယူခဲ့မိတဲ့ ေနာင္တကို ေျပာင္းလဲ ရတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။

ဒီကတခါ ငယ္စဥ္အခါက စီးပြားေကာင္းစြာ မရွာခဲ့လို႔ အသက္အ႐ြယ္ရလာၿပီး တကယ္လို႔မ်ား အားကိုးရာမဲ့ ေလာကအလယ္ မ်က္ႏွာငယ္စြာ ဘဝကို ျဖတ္သန္းေနရတဲ့အခါ မလန္းဆန္းေတာ့တဲ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ အေတြးေတြ ေျပာင္းလဲတတ္ျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေနလံုးႀကီးလည္း တျဖည္းျဖည္း ႏြမ္း၊ ဘဝလည္း ပန္းလွ်တဲ့ အခ်ိန္က်၊ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ဝင္သက္ကို ႀကိဳးစား ႐ႉ႐ိႈက္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ အားကိုးေလာက္စရာ ကုသိုလ္ဥစၥာ ရွာမထားမိဘူးဆိုရင္ … ေၾသာ္ .. အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းက သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ အားထုတ္ဖို႔ နာယူဖို႔ က်င့္ၾကံဖို႔၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီဖို႔ စသည္ျဖင့္ ရခဲလွပါတယ္ဆိုတဲ့ လူ႔ဘဝႀကီးမွာ လုပ္ႏိုင္ ယူႏိုင္ ရႏိုင္တာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္သားနဲ႔ ငါ့မွာေတာ့ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ေနခဲ့မိတာ မွားလိုက္ေလျခင္းဆိုၿပီး ေနာင္တ တလံုးတေထြးနဲ႔ သံသရာအေရးကို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ အေတြးေတြ ေျပာင္းခဲ့မိရင္ေတာ့ ဝမ္နည္းစရာပါလို႔ ဝမ္းနည္းစကားမွ်ပင္ မဆိုသင့္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေနာက္အက်ခ်ည္း ေနာက္က်သြားၿပီေပါ့။

ဒီေတာ့ သႀကၤန္ – ေျပာင္းေ႐ြ႕ျခင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာင္းလဲျခင္းနဲ႔အတူ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြ မ်ားစြာထဲက အပူေနာင္တနဲ႔ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ၾကရေအာင္ –

ပိုးစုန္းၾကဴးေတြကို စု၊ အေပၚမွာ အမိႈက္ တင္၊ မီးရေလမလားရယ္လို႔ ႀကိဳးစားကာ မီးေမႊးေနတဲ့လူလို အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းၿပီး အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္ၾကရေလေအာင္ –

ကိုယ့္အ႐ြယ္ ကိုယ့္အေတြး မွန္သမွ်ေတြဟာ အၿမဲတမ္း ျပည့္စံုၿပီလို႔ အတၱကို ကိုင္စြဲ၊ ငါမွ ငါပဲဆိုတဲ့ တယူသန္အေတြးေတြနဲ႔ ဘယ္သူေျပာတာမွ လက္မခံ မာနေတြ တင္းခံေနဖို႔ သင့္,မသင့္ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ သံုးသပ္ကာ –
ယခု ေကာင္းက်ိဳး၊ ေနာင္ ေကာင္းက်ိဳးေတြကို လက္မလြတ္ရေအာင္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဆႏၵ၊ တည္ၾကည္တဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႔လ၊ ေဝဖန္ပိုင္းျခားႏိုင္တဲ့ ဉာဏ္၊ မေမ့ေလ်ာ့ေသာ သတိေတြနဲ႔ သံုးသပ္ ဆံုးျဖတ္ၾကေစလိုပါတယ္။

ယခုဘဝ ရလာတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ယႏၲယားႀကီးက အိုရာကေန နာရာဆီသို႔၊ နာရာကေန ေသနယ္ဆီသို႔ မေရာက္,ေရာက္ေအာင္ တျဖည္းျဖည္း ‘ေျပာင္း’ပို႔ေပးေနတာ တားလို႔မရတဲ့ သဘာဝတရားႀကီးပါ။
အဲဒီထဲကမွ အႏွစ္သာရရယ္လို႔ ဘာမွ်မပါ ရထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို အႏွစ္သာရျဖစ္ဖို႔ ဒီႏွစ္ သႀကၤန္က စလို႔ အသက္ရွင္ေနသမွ်ကာလ အက်ိဳးမဲ့ကို ေပးတတ္တဲ့ မေကာင္းမႈေတြကို ပယ္ရွား၊ ေကာင္းက်ိဳးကို ေပးတတ္တဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သမွ် အားခဲကာ ‘လဲ’လွယ္ ေနထိုင္သြားပါစို႔လို႔ ဆႏၵျပဳ တိုက္တြန္းပါတယ္။

ရွင္နန္
ေလာကခ်မ္းသာ၊ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕
ဧၿပီလ ၈ ရက္၊ ၂၀၁၁