ကံနဲ႔ စခဲ့တဲ့ တို႔ဘဝ

ဘုရားေဟာေဖာ္ တရားေတာ္မ်ားကို ေလ့လာၾကည္ညိဳ မွတ္သားရေသာအခါ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးတို႔က ဒီေလာကႀကီးကို ျခယ္လွယ္ေနသည္ဟု သိျမင္သေဘာေပါက္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုဆိုရင္ ေလာကႀကီးအတြင္းမွာ မွီတင္းေနၾကတဲ့ ကၽြႏု္ပ္တို႔အားလံုးကိုလည္း လူျဖစ္ေအာင္ ‘ကံတရား’ကပဲ စီရင္ ပံုသြင္းေပးခဲ့တယ္လို႔ မွတ္ယူမိပါတယ္။

မိမိျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကံအေၾကာင္းတရားအလိုက္လည္း ခ်မ္းသာ၊ ဆင္းရဲ၊ ရာထူးနိမ့္ျမင့္ စသည္ျဖင့္ ကြဲျပားေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
‘သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ’ အစလာေသာ ေဒသနာနဲ႔ ‘ကမၼံ သေတၱ ဝိဘဇၨတိ’ဟူေသာ ေဒသနာ ပါဠိတို႔က ဒါကို အတိအက် ၫႊန္ျပေနတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒါကိုပင္ ေရွးလူႀကီးသူမတို႔ကလည္း ‘ကံသာအမိ ကံသာအဖ’လို႔ ဆိုၿပီး ဆို႐ိုးစကား ထားခဲ့ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကံေၾကာင့္သာ

ဆင္းရဲျခင္း ခ်မ္းသာျခင္းလို႔ ကြဲျပားေနမႈရဲ႕ အေျခခံကေတာ့ ကံေၾကာင့္ပဲဟု ေယဘုယ် မွတ္ယူလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့သူေတြမွာေတာ့ ကုမၸဏီပိုင္, တိုက္ပိုင္, ကားပိုင္အျဖစ္နဲ႔ ခ်မ္းသာလို႔ က်န္းမာလို႔ ရာထူးႀကီးေတြနဲ႔ ေကာင္းစား ေအာင္ျမင္ေနၾကသကဲ့သို႔၊ တျခား တစ္ဖက္မွာ ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ မေကာင္းမႈကံ မ်ိဳးေစ့ ရွိခဲ့ၾကသူမ်ားၾကေတာ့လည္း ဘာၾကံၾကံ ဘာလုပ္လုပ္ မေအာင္မျမင္ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေတြ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရတာဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကတဲ့ သာဓကေတြပဲေပါ့။

ဒီလိုဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ျပဳစီမံႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အဲဒီကံကို ဉာဏ္ယွဥ္၍ ျပန္ျပင္ယူရင္ေရာ မရႏိုင္ေပဘူးလားလို႔ ေမးျမန္း စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္။
ေကာင္းကံျပဳခဲ့လို႔ ကံေကာင္းေနၾကတာျဖစ္သလို ဆိုးကံျပဳခဲ့ၾကလို႔လည္း ကံဆိုးေနၾကတာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာလို႔ ရတာေၾကာင့္ ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ စဥ္းစား ဆင္ျခင္ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္ဆိုတာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။

အသိက ပလာနတၳိ၊ သတိက လံုးဝ မရွိသူေတြမွာ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုး ၾကည့္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေလေတာ့ ေကာင္းတာကိုပဲ မေကာင္းထင္ၿပီး မျပဳခ်င္ၾကျပန္ဘူး။
မေကာင္းတာကိုေတာ့ အေကာင္းလို႔ ထင္ၿပီး ျပဳခ်င္ၾကျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ရလာဒ္က အဆင္မေျပျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္း၊ ကံဆိုးျခင္း စတဲ့ ဒုကၡေတြကိုသာ ေပြ႔ပိုက္ေနရေတာ့တယ္။

တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘယ္ခါမဆို ဘာကိုပဲ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္ပါေစ၊ သတိေရွ႕သြားတဲ့ ဆင္ျခင္ဉာဏ္တရားနဲ႔ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္ကိုင္တတ္ၾကတယ္။
မသိေသးရင္ သိေအာင္ ေမးလို႔၊
မတတ္ေသးရင္ တတ္ေအာင္ သင္ယူ ေလ့လာၿပီးမွ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ေလ့ရွိၾကတယ္။
အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြၾကေတာ့ ကံသံုးပါးလံုးတြင္ ဉာဏ္ယွဥ္ေနေတာ့ အမွားနည္းပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။
အမွားနည္းပါးလာတာနဲ႔အမွ် ေကာင္းက်ိဳးသုခေတြ ပြားမ်ားလာတာကိုလည္း ေတြ႕ရျပန္တယ္။

ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္

မိဘ ဆရာသမားေတြရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ျပ ဆိုဆံုးမမႈကို ရရွိေနၾကတဲ့ သားသမီးမ်ားနဲ႔ တပည့္မ်ားမွာ အသိအလိမၼာနဲ႔ သတိတရားမ်ား ရွိတတ္ၾကသလို စဥ္းစားမႈ ဆင္ျခင္မႈကို လက္ကိုင္ထားတတ္ၾကၿမဲ ျဖစ္တာကိုလည္း သတိထားမိျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ျပန္ေတာ့ ေကာင္းေသာ ကံေတြကို အျပဳမ်ားကာ ကံေကာင္းေနတတ္ၾကပါေတာ့တယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း အသိအလိမၼာဟာ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္းရဲ႕ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႔ မိဘစကား နားေထာင္ၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူေနထိုင္သူတို႔ဟာ အမွားနည္းမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ သူတို႔သႏၲာန္မွာ မိဘက သင္တဲ့ ဘဝနဲ႔ဆိုင္ရာ အသိပညာရယ္၊ ေက်ာင္းေတာ္က ဆရာေတြ သင္ေပးတဲ့ ေလာကနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အတတ္ပညာရယ္က ရွိေနၾကၿပီမဟုတ္လား။
ဒီေတာ့ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကို ဉာဏ္နဲ႔ ခ်ိန္ထိုးသြားတတ္ၿပီေပါ့။
အဲဒီလို အသိဉာဏ္နဲ႔ အတတ္ပညာေတြကို သိရင္ သိထားတဲ့အတိုင္း၊ တတ္ထားရင္ တတ္ထားတဲ့အတိုင္းသာ လိုက္နာ ေလ့က်င့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီသူရဲ႕ ၾကံစည္ ေျပာဆို လုပ္ကိုင္မႈေတြဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနတာေၾကာင့္ အမွားနည္းမွာ အမွန္ပါ။
အမွားစင္ေတာ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ကာ ကံေတြ စင္ၾကယ္ၿပီးေတာ့ ေစတနာေကာင္းလို႔ ကံေကာင္းသူေတြ ျဖစ္လာၾကမွာပါ။

ဒီေတာ့ ကံဆိုးေနသူမ်ားဟာ ကံေကာင္းခ်င္ပါတယ္ဆိုရင္ ေကာင္းကံေတြျဖစ္လာဖို႔ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ သြန္သင္ ၫႊန္ၾကားမႈကို နားေထာင္သင့္တယ္၊ လိုက္နာသင့္တယ္၊ ဉာဏ္ယွဥ္သင့္တယ္။
အသိဉာဏ္ေရွ႕သြားၿပီး သတိတရားနဲ႔ အၿမဲတမ္း ၾကံစည္ျခင္း(မေနာကံ)၊ ေျပာဆိုျခင္း(ဝစီကံ)၊ ျပဳမူျခင္း(ကာယကံ)တို႔ကို ျပဳသင့္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဘဝတစ္ခု ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာမွာ ကံတရားက အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား သိခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ “ကံေကာင္းလိုလွ်င္ စိတ္ေကာင္းဝင္၊ ျပဳျပင္တိုင္းရ ျပဳတိုင္းလွ” ဟူေသာ ရွင္ေတာ္ဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားကို ၾကားေယာင္ ဆင္ျခင္ေနမိျပန္ပါတယ္။
ကံဆိုတာ အလုပ္၊ အလုပ္ဆိုတာ ကံပင္ျဖစ္လို႔ အလုပ္ေကာင္းရင္ ကံေကာင္းမယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာကိုပင္ လုပ္ဟုသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း သတိေပးေနမိပါတယ္။

အသိေနာက္မွာ အက်င့္ပါမွ

ဒါဆိုရင္ ေကာင္းကံလုပ္မွ ကံေကာင္းမယ္ဟူေသာ အသိေလးမွ် ရွိထား႐ုံနဲ႔ ကံေကာင္းပါမည္လားလို႔ ေမးလာမယ္ဆိုရင္ ေဝးပါေသးတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

‘ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုအတြင္း မဆင္းအပ္စြာ’၊ ‘က်ားရဲရာ ၾကမၼာမ႐ိုးသာ’၊ ‘လံု႔လမကူ ဉာဏ္မကူဘဲ မေကာင္းလည္းကံ ေကာင္းလည္းကံဟု ကံကိုခ်ည္းသာ မကိုးရာဘူး’ စသည္ျဖင့္လည္း ေရွးသူေတာ္မြန္တို႔က စာခၽြန္ခ်န္ထား မွာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။

စာေရးသူအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္၏ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးထဲက “ဝိဇၨာစရဏသမၸႏၷ”ဂုဏ္ေတာ္အဖြင့္ကို အာ႐ုံယူေမွ်ာ္ ပူေဇာ္သည့္အခါ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ္လည္း ‘စရဏ’ဟူေသာ သိတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္း မရွိပါက နိမ့္က်ျခင္း က်႐ႉံးျခင္း စေသာ ဆင္းရဲဒုကၡက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု သိခဲ့ပါတယ္။

ထို႔အတူပင္ ‘စရဏ’ဟု ေခၚေသာ အက်င့္သာ ရွိ၍ ‘ဝိဇၨာ’ဟူေသာ အသိဉာဏ္ မရွိျပန္လွ်င္လည္း လမ္းမွန္ မေရာက္ဘဲ အလြဲကိုသာ က်င့္ေနမိကာ စီးပြားေရး လူမႈေရးမွအစ အေရးတကာဝယ္ ခရီးမတြင္ဘဲ ရွိတတ္ပါလားလို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။

မည္သူမဆို အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အသိပညာ အတတ္ပညာ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရး နည္းလမ္းမ်ားကို တီးမိ ေခါက္မိေတာ့ သိရွိၾကမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
သိသလို မက်င့္ မႀကိဳးစားခဲ့လို႔သာ ေအာင္ျမင္မႈ ခ်မ္းသာနဲ႔ ေဝးေနၾကရျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သိၿပီးေတာ့လည္း လိုက္မက်င့္ရင္လည္း မသိသည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးျခားေတာ့ ပညာမဲ့ဟူေသာ နာမည္ျဖင့္ စာရင္းသြင္းခံရကာ ႏြမ္းပါး ဆင္းရဲ လူေတာထဲမတိုး လူရာမဝင္တာမ်ိဳးဟူေသာ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕ေနရျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

သို႔ျဖစ္ရာ ကံေကာင္းခ်င္သူတိုင္းဟာ ဦးစြာပထမအေနနဲ႔ ေကာင္းကံကို လုပ္ျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သိထားရမွာျဖစ္သလို သိထားတဲ့အတိုင္းလည္း မျဖစ္မေန လိုက္နာျပဳက်င့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာပါရေစ။
လက္ေတြ႕က်င့္ဖို႔ သိေအာင္ ေလ့လာသင္ယူရတာျဖစ္သလို သိၿပီးရင္လည္း လိုက္နာက်င့္ၾကံ အားထုတ္ရအုန္းမယ္လို႔ သတိမူမိေစခ်င္တာပါ။

ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိယွဥ္

ေလာကမွာ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ ခ်မ္းသာခ်င္သူတိုင္းဟာ အဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့ အဓိပတိတရား ေလးပါးကို လက္ကိုင္ က်င့္သံုးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စာေရးသူ နားလည္သလို ေျပာျပရရင္ ျပဳလုပ္ ေျပာဆို ၾကံစည္တာမွန္သမွ်ဟာ ကံတရားပါလို႔ လက္ခံရင္ ထိုကံထဲတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵ၊ ဉာဏ္၊ လံု႔လ ထည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔ပဲ ေျပာျပခ်င္မိတယ္။

မိမိဘဝ ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ကာ ခ်မ္းသာလိုတယ္၊ အဆင္ေျပလိုတယ္ဆိုရင္ မိမိလုပ္ေနဆဲ အလုပ္ထဲမွာ လုပ္ကိုင္ခ်င္တဲ့ဆႏၵ၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မႈ ပညာနဲ႔၊ လုပ္ေနမႈဆိုတဲ့ ဝိရိယ ဒီတရားေလးပါး ထည့္သြင္းထားဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ နားလည္ရပါမယ္။
ဒီတရားေလးပါး ညီမွ်မွသာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝႏိုင္တယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။
ဒီတရားေလးပါးဟာ တစ္ပါးက ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္သြားေနခိုက္မွာ က်န္သံုးပါးက ေနာက္နားက ကပ္လိုက္လာတတ္တဲ့ သေဘာလည္း ရွိပါတယ္။

က်န္းမာ ခ်မ္းသာမႈနဲ႔ ျပည့္စံု ေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားလိုတယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ခ်မ္းသာေအာင္ျမင္ ေက်ာ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵ ျဖစ္ေပၚရပါမယ္။
အဲဒီေနာက္မွာမွ ခ်မ္းသာလိုစိတ္ ေအာင္ျမင္လိုစိတ္တို႔ ျဖစ္ေပၚလာမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ေၾကာင့္ အသိပညာ အတတ္ပညာတို႔ကို ေလ့လာ သင္ယူၾကကာ စိတ္ကူးယဥ္ဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကလို႔ ရာထူးႀကီးေတြ ရၿပီး စည္းစိမ္မ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနၾကတာျဖစ္တယ္။

အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ထိုအဓိပတိတရားေလးပါး ျဖစ္ေပၚ သိရွိ လိုက္နာက်င့္သံုးမႈ အားနည္းသူေတြမွာေတာ့ ‘ဘဝဆိုတာ စိတ္နဲ႔ တန္သလို ျဖစ္တာ’ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပဲ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္၊ ဆႏၵ၊ ႀကိဳးစားမႈ၊ ပညာ နည္းခဲ့တာနဲ႔အညီ နိမ့္က်စြာ လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ ေပးဆပ္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရေတာ့တယ္။
ဒီေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈ လမ္းခရီးဟာ ၾကမ္းတမ္းလာၿပီး ဒုကၡေတြနဲ႔ ႁပြမ္းတီးေနရတဲ့ သူတို႔ချမာ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ညည္းညဴသံကိုသာ အေဖာ္ျပဳကာ ေနရပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ ဆင္းရဲက လြတ္ၿပီး ခ်မ္းသာျပည့္ဝ ဂုဏ္ဓနနဲ႔ ေလာကအလယ္မွာ တင့္တယ္စြာ ေနႏိုင္ေအာင္ဆိုရင္ ကံသံုးပါးတြင္ အဓိပတိတရားေလးပါးကို ယွဥ္ေစၿပီး ႀကိဳးစား ျပဳမူ၊ ေျပာဆို၊ လုပ္ကိုင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာအတြက္နဲ႔ေရာ မိဘေမာင္ဖား ဇနီးမယား သမီးသားေတြအတြက္ပါ ႀကိဳးစား ႐ုန္းကန္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဘဝအဓိပၸာယ္နဲ႔ ဘဝတန္ဖိုးဆိုတာကို မသိႏိုင္ရွာတဲ့ အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ တိုးရမွာ ေသခ်ာပါေတာ့တယ္။

ကိုယ့္ဘဝအဆင့္ ကိုယ္တိုင္ျမႇင့္စို႔

အခ်ိဳ႕ အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္းမယ္၊ ကံေကာင္းေအာင္ ေကာင္းတာ လုပ္ရမယ္၊ မိဘဆရာသမားတို႔ရဲ႕ စကားနားေထာင္သင့္တယ္လို႔ အေျခခံအားျဖင့္ အသိဉာဏ္ ရင့္သန္ ျပည့္စံုၾကတာ မ်ားပါတယ္။
အၾကားအျမင္နဲ႔ ဗဟုသုတေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း လိုက္နာ က်င့္ၾကံ အားထုတ္မႈလို႔ ေခၚတဲ့ စရဏတရားကေတာ့ အသိရဲ႕ ေနာက္ပါးမွ ကပ္ပါမလာၾကဘူး။

ဒီေတာ့ ေအာက္က်ေနာက္က်နဲ႔ ပညာမဲ့ၿပီး ဆင္းရဲေနၾကတဲ့ သူေတြရဲ႕ တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုရင္ မိမိသိသလို လိုက္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းကိုပဲ ၫႊန္းျပရမလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ဒီလို ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ လူေတြကို ၾကည့္ကာ စဥ္းစားဉာဏ္ သက္ဝင္၍ ကံကို ျပဳျပင္ႏိုင္ပါမူ လက္ရွိဘဝရဲ႕ အနာဂတ္ဟာ ခ်မ္းသာသုခနဲ႔ အေနလွႏိုင္သလို သံသရာခရီးလမ္းမွာလည္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕နဲ႔ အေျခလွႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ကံကို မိမိရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အသိဉာဏ္ျဖင့္ ယွဥ္ၿပီး မိမိတို႔ဘဝေတြရဲ႕ လက္ရွိအေနအထားကို အသိဉာဏ္နဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းျမတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ပါလွ်င္ ေကာင္းစားႏိုင္သည္ခ်ည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူ နားလည္မိလိုက္ပါတယ္။

ကံတရားဆိုတာ ဆန္းၾကယ္ၿပီး၊ ကံတရားခ်ည္းသက္သက္ကိုလည္း ပံုၿပီး ယံုလို႔ မေနသင့္ပါဘူး။
ေလာကႀကီးကို ကံတရားက ျခယ္လွယ္ေနတယ္။
ကံကို မွီၿပီးေတာ့ ဆင္းရဲနဲ႔ ခ်မ္းသာ၊ ပညာမဲ့ ပညာတတ္ စသည္ ကြဲျပားေနတယ္။
အဲဒီကံကို ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ျပဳျပင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ရႏိုင္တယ္ဆိုတာေတြကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္ သံုးသပ္ၿပီး အဲဒီ ကံတရားကိုပဲ ဆႏၵ၊ စိတၱ၊ ဝိရိယ၊ ဝီမံသ ဟူေသာ အဓိပတိတရားေလးပါးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ကာ ေကာင္းကံေတြ ျပဳသူဟာ ကံေတြေကာင္းမယ္၊ ဆိုးကံျပဳသူေတြ ကံဆိုးမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္လို႔ မွတ္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ‘ကံ’ပိုင္ရွင္ လူသားက ကံတရားကို ဉာဏ္အားသံုးၿပီး ျပဳျပင္ယူလို႔ရတာ ထင္ရွားပါတယ္။
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ကံတရားကသာ ကံပိုင္ရွင္လူသားကို ကစားသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေကာင္းဆိုးႏွစ္တန္ ေလာကဓံမွာ ခါးသီးတဲ့ အဆိုးကံေတြနဲ႔သာ ၾကံဳေနရၿပီး ကံေတြ ဆိုးေနၾကေတာ့မွာပါပဲ။

ကံကို ဉာဏ္ယွဥ္ ျပင္ပါစို႔လို႔ ေတြးမိခဲ့တဲ့ အေတြးေလးေတြကေန စာေရးသူရင္ထဲမွာ ကံသုံးပါးတြင္ အသိဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ဆင္ျခင္ျပဳပါလွ်င္ ကံေကာင္းႏိုင္ပါသည္လို႔ ေတြးသိ ခံယူမိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ယခုခ်ိန္က စလို႔ ဘဝတေလွ်ာက္ ေကာင္းေကာင္း ျပဳမူေနထိုင္၊ လုပ္ကိုင္၊ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္ကာ ေကာင္းျမတ္ သာယာ လွပေသာ ဘဝအနာဂတ္ ရရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္တယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေတြးျမင္ ဆင္ျခင္ အသိတရား သတိတရားေတြ ပြားရင္း အႀကိဳက္ဆံုးေသာ ေအာက္ပါကဗ်ာေလးကို ႐ြတ္ဆိုေနမိပါေတာ့တယ္။

“အတိတ္ကိုေတြး၊ စိတ္မေလးနဲ႔
အတိတ္ဆိုတာ ျပန္မလာဘူး။

အနာဂတ္ကိုမွန္း၊ သိပ္မလြမ္းနဲ႔
အနာဂတ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူး။

ပစၥဳပၸန္မွာ၊ လုပ္သင့္ရာကို
ပညာလံု႔လ၊ အသံုးခ်ၿပီး
ဘဝေနာက္ေႏွာင္း၊ ေကာင္းထက္ေကာင္းေအာင္
သတိေဆာင္လ်က္
လက္ရွိကာလ၊ တဒဂၤကို
ကံ,ဉာဏ္,ဝီရိ၊ ေစာင္းႏွယ္ညိႇကာ
ႀကိဳးစားကာျဖင့္
ဘဝတန္ဖိုး၊ အားမာန္ကိုး၍
ျမတ္ႏိုးၾကည္ျဖဴ အရယူ။”

ေမတၱာသီေသန စိေတၱန …..

အရွင္နႏၵဝံသ (ရမည္းသင္း)
ေဇယ်ဝတီေက်ာင္း၊ အမာလိုရီၿမိဳ႕
တကၠဆပ္ျပည္နယ္
အေမရိကန္ႏိုင္ငံ