“အရွင္ဘုရား … တရားေဟာ တရားျပ ႂကြလာတာလား ဘုရား”လို႔ မိမိကို အထင္တႀကီးနဲ႔ ကားေမာင္းသူက ေမးလိုက္တယ္။
စာေရးသူက သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ “ဒကာႀကီး အထင္ႀကီးေအာင္ ေျဖရရင္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျပာမွာပဲ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာ တရားေဟာ တရားျပဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မေတြ႕ရတာၾကာတဲ့ မိခင္ႀကီးကို ေတြ႕ဖို႔ပါပဲ”ဆိုတဲ့ အေျဖကို ေပးလိုက္ေတာ့ ဒကာလည္း အေတာ္သေဘာက်ၿပီး ျပံဳးစိစိ ျဖစ္သြားတယ္။
ပုဂံကို ဘုရားဖူးသြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားပါ။

ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္ထြန္းက ပုဂံမွာ တည္းခိုဖို႔ လည္ဖို႔ စီစဥ္ေပးတဲ့အခါ ကားသမားကို အေမရိကားက လာတဲ့ ဆရာေတာ္အတြက္ ကားေမာင္းေပးရမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားလို႔ အထင္တႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပါ။
မႂကြားတတ္ေတာ့ သူထင္ထားတဲ့ အေျဖမ်ိဳးကို စာေရးသူက မေပးမိလိုက္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ႂကြားရဦးမယ္။
အဲဒါကေတာ့ စာေရးသူ hot-air balloon စီးၿပီး ပုဂံၿမိဳ႕ကို အေပၚစီးက ၾကည့္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းပါ။

အို … လွလိုက္တဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ရဲ႕ ႐ႈခင္း။
မနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ေတာက္ပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အဆင္းနဲ႔ ဘုရားအခ်ိဳ႕ကို ဖူးေတြ႕ရသလို၊ အုတ္နီနီနဲ႔ အစီအရီ တည္ရွိေနၾကတဲ့ ဘုရားေစတီေတြကို ဖူးရတာလည္း အလြန္ ၾကည္ႏူးစရာပါ။
အေပၚစီးက ၾကည့္တာဆိုေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေဘးမွာ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးဧရာကို ျမင္ရတာလည္း အစဥ္လွေနပါတယ္။

သစ္ပင္ ျခံဳပုတ္ကေလးေတြ၊ လွည္းလမ္းေၾကာင္းကေလးေတြ၊ လယ္ကြင္းကေလးေတြကလည္း ထန္းပင္ေတြ အစီအရီနဲ႔ ပီပီျပင္ျပင္ ပဏာရလို႔ လွပေနတယ္။

စာေရးသူမွာ သာမန္အားျဖင့္ အျမင့္ေၾကာက္စိတ္ အနည္းငယ္ ရွိေပမယ့္ အျမင့္ေပ သံုးေထာင္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ဝဲပ်ံေနတဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚမွာေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေျမျပင္မွာ လွည့္လည္သြားလာၿပီး ၾကည့္တဲ့အခါ မျမင္ရတဲ့ ပုဂံရဲ႕ လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းက စိတ္တြင္းကို ဝင္ေရာက္ေနလို႔ ထင္ပါရဲ႕။
ဒီလိုနဲ႔ ပုဂံရဲ႕ သဘာဝအလွ႐ႈခင္းကို ခံစားရင္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာခဲ့တယ္။

အေမရိကကို ျပန္ေရာက္လို႔ မိုးပ်ံဗူေပါင္းေပၚက ႐ိုက္လာတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပေတာ့ ဒကာဒကာမေတြက လွပတဲ့ ပုဂံျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေပးၿပီး စီးခဲ့တာလဲ…တဲ့။
ဒီေတာ့ စာေရးသူက ဘယ္ေလာက္ေပးရတယ္ မသိလို႔ ေဒၚလာတစ္ရာေလာက္ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
ကိုယ္စီးခဲ့တဲ့ မိုးပ်ံဗူေပါင္းခ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ေပးရတယ္ဆိုတာ မသိရင္ သူမ်ား႐ိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုကို ျပၿပီး ႂကြားေနတာလားဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဇေဝဇဝါ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။
အဲဒီအခါ မထင္မွတ္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပရေသးတယ္။

အဲဒါကေတာ့ –
စာေရးသူ လန္ဒန္မွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာ ေနခဲ့တုန္းက ပထမဆံုး ဆရာဒကာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ေဟာင္း ဒကာႀကီး ဦးဝင္းေမာင္ကို သူ႕ဇနီး ေဒၚညိဳနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနခိုက္ စာေရးသူကို ခရီးသြားလာေရးအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စသည္ကို လိုေလေသးမရွိ ကူညီေဆာင္႐ြက္ေပးတဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထြန္းနဲ႔အတူ ပုဂံေညာင္ဦးထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ကို နားေနခန္းမွာ ေစာင့္ေနတုန္း သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဝင္လာတာကို ေတြ႕ရလို႔ အံ့ၾသဝမ္းသာစြာ လွမ္းေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။

သူတို႔လည္း ဘယ္သူက သူတို႔နာမည္ေခၚေနတာလဲလို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတယ္။
စာေရးသူကို ျမင္ေတာ့မွ တအံ့တၾသျဖစ္ၿပီး “ၾကည့္စမ္း၊ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ဆရာေတာ္ ဘယ္ႂကြမလို႔လဲ”လို႔ ေမးၾကတယ္။
“ပုဂံေညာင္ဦး သြားမွာ”လို႔ ေျပာေတာ့ –
သူတို႔လည္း သမီးရွိတဲ့ ပုဂံေညာင္ဦးသြားမွာလို႔ ဆိုၾကတယ္။

“ေအး၊ ဒကာႀကီးတို႔သမီး ပုဂံမွာ ေနၿပီး hot-air balloon လုပ္ငန္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ အရင္တစ္ေခါက္ ပုဂံေရာက္ကတည္းက သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ။ မီးပံုပ်ံစီးခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လန္ဒန္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ခင္မင္ၾကလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ”လို႔ ေျပာမိတယ္။

မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကုမုႁဒၵာဟိုတယ္မွာ တည္းခိုေနတုန္း “နက္ျဖန္နံနက္ မီးပံုပ်ံစီးဖို႔ လာပင့္မယ္၊ အသင့္လုပ္ထားပါ ဘုရား”လို႔ ဆိုတဲ့ ေလွ်ာက္ၾကားခ်က္ကို လက္ခံရရွိတယ္။
ဒါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ မနက္ေစာေစာ လာေခၚတယ္။
စီးရမယ့္ ကားကို ျမင့္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မ႐ႊင္ျပဘူး။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္က စီးခဲ့ရတဲ့ ကားျဖစ္ေနတာကိုး။
ကုိယ္ထင္ထားတာက hot-air balloon စီးရမွာဆိုေတာ့ လာႀကိဳတဲ့ကားက ဆလြန္းကားျဖစ္လိမ့္မယ္ေပါ့။
အမယ္ … ကားေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ထက္အရင္ ႏိုင္ငံျခားသူတစ္ေယာက္ ပါလာတာကို ေတြ႕ရတယ္။
စာေရးသူကို တင္ၿပီး ကားစထြက္ေတာ့ နံနက္ေစာေစာ ပုဂံရဲ႕ ေလကို ေအးေအးျမျမေလး ထိေတြ႕ခံစားလိုက္ရတယ္။
အျပင္ေလက သန္႔ရွင္း လတ္ဆတ္ေပမယ့္ ကားဦးေခါင္းကို တိုးေဝွ႕ၿပီး အထဲကို ဝင္လာတဲ့ ေလကေတာ့ အင္ဂ်င္န႔ံ ဒီဇယ္ဆီေညႇာ္နံ႔နဲ႔ မသန္႔မရွင္း နံေစာ္ေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ လက္ကိုပုဝါနဲ႔ နွာေခါင္းကို ပိတ္ၿပီး လိုက္ခဲ့ရတယ္။
အတူပါလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသူကို တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ေနတာ မေတြ႕ရဘူး။
အင္း … ဗမာျဖစ္ၿပီး ဗမာျပည္က အနံ႔အသက္ကို မခံႏိုင္တာ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္သလိုလို ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ ကိုယ့္က်န္းမာေရးက အေရးႀကီးတာပဲလို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး မေခ်ာေမြ႕တဲ့ ပုဂံလမ္းမွာ ဂ်ဳံဂြမ္း ဂ်ဳံဂြမ္းဆိုတဲ့ အသံကို နာခံရင္း အင္း … ႏိုင္ငံျခားသား အသြားအလာမ်ားတဲ့၊ ႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြ ေပးေနတဲ့ ဒီေနရာ ဒီေဒသမွာ လမ္းကေလးေလာက္ေတာင္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္မထားႏိုင္တာ အေတာ္ကို ဒို႔ဗမာေတြ ညံ့ေသးတာပဲလို႔ ေတြးကာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး စီးခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသား သားအမိကို ဝင္ေခၚကာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ခရီးထြက္ခဲ့ေတာ့ hot-air balloon စီးရမယ့္ ေနရာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။

လုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ရဲ႕ မိဘေတြ(လက္ဝဲအစြန္)က အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး စာေရးသူကို လာေရာက္ ႀကိဳဆိုကာ “ဆရာေတာ္ဘုရား၊ အေတာ္ကံေကာင္းတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီတခါ မီးပံုပ်ံစီးမယ့္ ႏိုင္ငံျခားသားခရီးသည္က သံုးစီးစာျပည့္ၿပီး တစ္စီးအတြက္ သံုးေယာက္ပဲျဖစ္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္အပါအဝင္ တပည့္ေတာ္မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ တပည့္ေတာ္တို႔ စီးခြင့္ရသြားတယ္ ဘုရား။ ေစ်းႀကီးေတာ့ ဗမာေတြ သိပ္မစီးျဖစ္ၾကဘူး”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။

ေစ်းႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အသံ ၾကားတာနဲ႔ ေစ်းေမးရင္ ႐ိုင္းတယ္ထင္မွာ စိုးလို႔၊ ရင္းႏွီးတဲ့ ဒကာ ျဖစ္ေနတာမို႔ စီးနင္းခကို လႉမယ္ဆိုတာ အလိုလို သိေနလို႔ တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေလာက္လဲဆိုတာ မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ‘ျမင္းစီးလို႔ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘူး’လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ ‘အလကားရတဲ့ႏြား သြးၿဖဲၾကည့္မေနနဲ႔’ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပ်ံတက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မီးပံုးပ်ံေပၚတက္ကာ ႐ႈမၿငီးတဲ့ ပုဂံရဲ႕အလွအပကို တဝႀကီး ခံစားလိုက္တယ္။

အသက္ႀကီးလာလိို႔လား မသိ၊ ျမန္မာျပည္ကို အလည္အပတ္ခရီးထြက္ရာကအျပန္ အိပ္ခ်ိန္မွန္ေအာင္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူရတယ္။
အေတာ္ပင္ပန္းတယ္လို႔လည္း ခံစားမိတယ္။
အေမရိကျပန္ေရာက္ၿပီး အေမာမေျပေသးမီ နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ကေလးေတြကို ဗုဒၶဘာသာစာေပ သင္ၾကားေပးေနတဲ့ မတင္ႏြယ္ေအးက Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ကေလးေတြအတြက္ သံုးရက္တရားစခန္း ဖြင့္ေပးဖို႔ လာေလွ်ာက္တယ္။
စိတ္ဝင္စားလို႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ လာေလွ်ာက္တာဆိုေတာ့ ‘အေမာမေျပေသးလို႔ တရားစခန္း လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး’လို႔ မညင္းသာဘဲ ပင္ပန္းမႈကို ေဘးဖယ္ၿပီး ‘ေအးကြယ္’လို႔ဆိုကာ လက္ခံလိုက္တယ္။

အေတြ႕အၾကံဳအေပၚ မူတည္ၿပီး ကေလးေတြနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ အခ်ိန္ဇယား၊ သူတို႔ ေလ့လာသင့္တဲ့ တရားစကား စတာေတြကို စီစဥ္ရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ေမလဘုရားပြဲအမီ ဘုရားအတြက္ အလႉခံထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္အေသးေလး(စိန္ေတာင္)ေတြကိုလည္း ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ဦးေသာဘနနဲ႔အတူ ဝိုင္းကူလုပ္၊ ေဆးသုတ္၊ ေဆးျခယ္နဲ႔ တကယ္ အလုပ္မ်ားေနေသးတယ္။

တရားစခန္းအတြက္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မ်ားမ်ားစားစား လက္မခံႏိုင္ေသးဘဲ ဆယ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပမယ္ဆိုတာ စီစဥ္ ေဆာ္ၾသသူေတြကို ႀကိဳၿပီး ေျပာထားရေသးတယ္။
လက္ရွိဓမၼာ႐ုံက ေနရာသိပ္မက်ယ္ေတာ့ လာၿပီး တရားအားထုတ္မယ့္ ကေလးမ်ားရင္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး။

အခန္း ၁၆-ခန္း ပါရွိတဲ့ ေဆာက္လုပ္ေနဆဲ တရားရိပ္သာ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးၿပီးရင္ေတာ့ ကေလး လူႀကီး လာႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ား လက္ခံၿပီး အသက္အ႐ြယ္အလိုက္ ခြဲျခားကာ တရားဘာဝနာ အားထုတ္ေစႏိုင္မွာပါ။

Easter ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကေလးတရားစခန္းကို လာေရာက္သူေတြကေတာ့ ကိုေအးေမာင္၊ ကိုေအာင္သန္း၊ မဥမၼာေ႐ႊ၊ မေမာ္လီ၊ မစန္းစန္းေဌး၊ ကိုရာျပည့္တို႔ရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္တယ္။
စုစုေပါင္း ကေလးဆယ္ေယာက္ တရားထိုင္ၾကတယ္။
ကိုဝင္းထြန္း၊ မခ်ိဳမိသားစုကေတာ့ တရားစခန္းမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြ ဆြမ္းကိစၥ မပင္ပန္းရေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ လႉဒါန္းၿပီး ကုသိုလ္ယူတယ္။
ကေလးမိဘေတြလည္း ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ေရာ ကေလးေတြအတြက္ပါ အစားအေသာက္ေတြ ယူလာၾကတာ အလွ်ံပယ္ပါ။
အဲ … လိုအပ္တာကေတာ့ ကေလးေယာဂီေတြကို ထိန္းမယ့္သူပဲ။
အရင္ကလည္း တရားစခန္းဝင္ဖူးသူေတြျဖစ္ေနေတာ့ အထူးထိန္းေပးစရာေတာ့ မလိုပါဘူး။

ကေလးသဘာဝအရ လစ္ရင္ လစ္သလို သက္သာသလို ေနခ်င္သလို ေနတာေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ လူႀကီးေတြေတာင္မွ ျဖစ္တတ္ေသးတာပဲဆုိၿပီး မညည္းညဴဘဲ ခြင့္လႊတ္ရပါတယ္။
လစ္ရင္ လစ္သလို ေနခ်င္သလို မေနႏိုင္ေအာင္ တရားစခန္းသံုးရက္အတြင္းမွာ အက်ိဳးရွိႏိုင္သမွ် ရွိေစရေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ သူတို႔ကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း မျပတ္ၾကည့္ေပးေနရေတာ့ စာေရးသူလည္း နည္းနည္းေတာ့ ပင္ပန္းသေပါ့။

ဒါေပမယ့္ ‘မနက္ ကိုးနာရီမွာ စၿပီး ဘုရားဝတ္ျပဳ၊ ကိုးနာရီခြဲကေန ဆယ့္တစ္နာရီအထိ နာရီဝက္စီ ထိုင္မွတ္၊ စႀကၤန္မွတ္ေတြ မွတ္။
ဆယ့္တစ္နာရီကေန တစ္နာရီအထိ အစားအေသာက္စား၊ နားေနမႈျပဳ။
တစ္နာရီကေန ႏွစ္နာရီအထိ တရားနာ၊ စာေမးပြဲစစ္။
ႏွစ္နာရီကေန ေလးနာရီအထိ စႀကၤန္မွတ္၊ ထိုင္မွတ္ေတြကို နာရီဝက္စီ မွတ္ဖို႔’ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း ေလးစား လိုက္နာၾကတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။
႐ို႐ိုေသေသ စည္းကမ္းလိုက္နာၿပီး အားထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္ေလွ်ာ့ေပးၿပီး၊ ႐ို႐ိုေသေသ အားမထုတ္ရင္ ငါးမိနစ္တိုးၿပီး အားထုတ္ခိုင္းတဲ့အခါမွာလည္း တိုင္တန္း ညည္းညဴမႈ မျပဳၾကပါဘူး။
ကေလးတရားစခန္းကို ၂၀၁၁ ခု ဧၿပီလ ၂၁ ရက္ေန႔က အစျပဳၿပီး ၂၃ ရက္ေန႔မွာ အၿပီးသတ္ပါတယ္။

မိဘေတြလည္း ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါတယ္။
ကေလးေတြကို ေနာက္တစ္ခါ လာၾကဦးမလားလို႔ ေမးေတာ့ … ‘လာဦးမယ္’တဲ့။
တကယ့္ ပါရမီရွင္ေလးေတြပဲလို႔ မွတ္ယူၿပီး၊
“ေအးခ်မ္းေစရာ ဘာဝနာ ခါခါ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစေသာ္”လို႔ ဆုေတာင္း ေမတၱာပို႔သကာ ပီတီျဖာရပါေတာ့တယ္။

အရွင္ပညာသီဟ