“အရွင္ဘုရား … နိဗၺာန္ေစ်းက်င္းပရတာနဲ႔ အလုပ္မ်ားၿပီး ပင္ပန္းသြားၿပီလား ဘုရား”

“ေအး … နိဗၺာန္ေစ်းတစ္ပြဲလုပ္ရင္ အလုပ္မ်ားလို႔ တစ္လေလာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာ အမွန္ပဲ။ ေနာက္ပြဲေတြ လုပ္မွ လုပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနမိတယ္”

“ပင္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ဘုရား၊ ေစတီေတာ္နဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တစ္ပြဲကို ေဒၚလာတစ္ေသာင္းေက်ာ္ ရေတာ့ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ေဒၚလာတစ္ေသာင္းရဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘုရာ့။ တပည့္ေတာ္ေတာင္ နိဗၺာန္ေစ်းလုပ္တိုင္း ပါဝင္ေရာင္းခ်ၿပီး ကုသိုလ္ယူတာ ခု .. ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္ ၿပီးသြားတဲ့အခါ ေဒၚလာသံုးေထာင္ လႉလိုက္ႏိုင္ၿပီ။ ဒီေလာက္ေငြကို တစ္ႀကိမ္တည္း တစ္ခါတည္း လႉပါဆိုရင္ လႉျဖစ္ခ်င္မွ လႉျဖစ္မွာ။ ခုလို နိဗၺာန္ေစ်းက်င္းပတိုင္း က်င္းပတိုင္း ပါဝင္ေရာင္းခ်ၿပီး လႉတဲ့အခါ တစ္လံုးတခဲတည္း ေငြထုတ္ၿပီး လႉရတာေလာက္ မပင္ပန္းဘူးေပါ့ ဘုရား။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္လႉၿပီးတဲ့ နိဗၺာန္ေစ်းက ရတဲ့ အလႉေငြကို ျပန္ စဥ္းစားမိတိုင္း စဥ္းစားမိတိုင္း တပည့္ေတာ္မွာ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္ ဘုရား”

“ေအး … ဒကာသာ ေပ်ာ္ေန၊ ပီတိျဖစ္ေန၊ ဘုန္းႀကီးမွာေတာ့ နိဗၺာန္ေစ်းလုပ္ဖို႔ ရက္နီးလာၿပီဆိုရင္ နိဗၺာန္ေစ်းမွာ ေရာင္းမယ့္လူကို ေမွ်ာ္ရ၊ လာၿပီး ဝယ္စားမယ့္သူ ရွိမွ ရွိပါ့မလားဆိုတာ ပူရ၊ ရာသီဥတုေကာင္းဖို႔အေရးကို ဆုေတာင္းေပးရ၊ တဲထိုးျခင္း, စားပြဲ ကုလားထိုင္ ခင္းျခင္း ကိစၥေတြလုပ္ဖို႔ လုပ္အားေပးမယ့္သူေတြ ရွိမွ ရွိပါ့မလား၊ ေရာင္းတဲ့သူေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ေနရာခ်ေပးၿပီး ဝယ္စားမယ့္သူေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားရမလဲ၊ လာသမွ် ကားေတြ အဆင္တေျပ ရပ္နားႏိုင္ေအာင္ ကားရပ္ဖို႔ ေနရာအတြက္ စီစဥ္ရ၊ ကားရပ္ဖို႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေနရာခ်ေပးတဲ့အခါ တခ်ိဳ႕ကားပိုင္ရွင္ေတြက ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လုပ္အားေပး ကူညီသူေတြကို စိတ္ပ်က္ေအာင္ ငါရပ္ခ်င္တဲ့ ေနရာ ရပ္မယ္ .. မင္းေျပာစရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထားနဲ႔ ျပဳမူ ဆက္ဆံၾကေတာ့ လုပ္အားေပးသူေတြက မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့လို႔ အကူအညီေပးႏိုင္မယ့္သူကို ရွာရ ေဖြရ … စတဲ့ စတဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ အလုပ္မ်ားၿပီး စိတ္ပင္ပန္းလွတယ္ ဒကာရဲ႕”

အဲဒီလို ကိုယ္တိုင္ ပင္ပန္းလို႔ နိဗၺာန္ေစးပြဲ ၿပီးတိုင္း ၿပီးတိုင္း ျပဳလုပ္တဲ့ တရားနာ ေရစက္ခ်အၿပီးမွာ ‘ကဲ … ဒကာေတြ ဒကာမေတြ၊ ဘယ္လိုလဲ … ေနာက္တစ္ပြဲ လုပ္ၾကဦးမလား၊ မပင္ပန္းၾကေသးဘူးလား’လို႔ စီစဥ္သူ ေရာင္းခ်သူေတြကို ေမးတဲ့အခါ၊ ရတဲ့အလႉေငြကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ကာ ေမာပန္းရမွန္း မသိဘဲ …

“လုပ္ဦးမွာပါ ဘုရာ့။ ပင္ပန္းေပမယ့္ ပြဲတစ္ပြဲ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ၾက၊ ကုသိုလ္လည္း ရၾကတာေပါ့။ လုပ္အား ေငြအား ေစတနာအားေတြ အရင္းတည္ၿပီးရတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတဲ့ ပီတိဟာ အျခား အရာေတြမွာ ျဖစ္ရတဲ့ ပီတိနဲ႔ မတူဘူးဘုရာ့။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားၿပီး တစ္ႏွစ္ကို ႏွစ္ပြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာပါ။ တပည့္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းဝိုင္းထဲမွာ နိဗၺာန္ေစ်းလုပ္ဖို႔ အဆင္ေျပ မေျပ သိရေအာင္ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္က စမ္းသပ္ လုပ္ကိုင္ၾကည့္ရာကေန ခု ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္အထိ က်င္းပခဲ့တဲ့ပြဲေတြက ရတဲ့ေငြဟာ ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္သြားပါၿပီ။ ေစတီတည္ရာ ေက်ာင္းေဆာက္ရာမွာ အမ်ားႀကီး လႉႏိုင္ခဲ့ လႉႏိုင္ၿပီမို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘုရားဒကာ ဘုရားအမ၊ ေက်ာင္ဒကာ ေက်ာင္းအမေတြ ျဖစ္ၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ နိဗၺာန္ေစ်းကို လာေရာက္ ဝယ္ယူ အားေပးသူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရဦးမယ္။ ဝယ္သူမရွိရင္ ဒီေလာက္ ဘယ္လႉႏိုင္ပါ့မလဲ ဘုရား။ ဒီေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္မွာ သူတို႔အလႉလည္း ပါဝင္တာေပါ့ ဘုရား”

“ေအး … မင္းတို႔ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ။ ဆက္လုပ္ၾကေပါ့။ မင္းေျပာသလို နိဗၺာန္ေစ်း ေျခာက္ႀကိမ္က်င္းပရာက အလႉေငြ ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ ရတယ္ဆိုတာ သိရတာနဲ႔ ပင္ပန္းတာေတြ ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘုရားရွင္လက္ထက္က လုပ္အားကို အရင္းတည္ကာ ေပါင္းျမက္ရွင္းရာက ေက်ာင္းဒကာျဖစ္သြားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကို သတိရမိတယ္”

ဒကာတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ အိမ္က ထြက္လာေတာ့ ႐ြာအျပင္မွာ ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း႐ုံ(ျပင္ဝတ္)ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ ရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိတယ္။

ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း႐ုံတဲ့ ေနရာမွာ ျမက္ေတြ ေပါက္ေနေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သကၤန္းေအာက္နားစြန္းေတြဟာ ႏွင္းစိုေနတဲ့ ျမက္ပင္ေတြနဲ႔ ထိမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သကၤန္းကို ႏွင္းရည္စိုတာ ျမင္တဲ့ အဲဒီဒကာက ‘ဒီျမက္ပင္ေတြကို ရွင္းပစ္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ’လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ျမက္ေတြကို ရွင္းပစ္လိုက္တယ္။ ဘာမွ အကုန္အက်မရွိဘဲ လုပ္အားဒါနသက္သက္နဲ႔ ေကာင္းမႈျပဳလိုက္တာ အေဆာင္ႏွစ္ဆယ္ပတ္လည္ခန္႔က်ယ္တဲ့ ေနရာဟာ ျမက္ေတြ ရွင္းသြားတယ္။

ေနာက္ေန႔ အဲဒီေနရာကို သြားၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြ သကၤန္း႐ုံေနတာ အဆင္ေျပ မေျပ ေစာင့္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ သူ ျမက္ရွင္းလိုက္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပြစာႀကဲေနတဲ့ ေျမႀကီးနဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ သကၤန္းစြန္းေတြ ထိမိတဲ့အခါ သကၤန္းမွာ ေျမမႈန္႔ေတြ ေပတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘အင္း … ဒီေျမႀကီးေပၚမွာ သဲခင္းလိုက္ရင္ သကၤန္းကို ေျမမႈန္႔ေပမွာ မဟုတ္ဘူး’လို႔ အၾကံရၿပီး သဲခင္းလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ သြားၾကည့္ျပန္ေတာ့ ပူျပင္းတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္ လြင္တီးေခါင္မွာ သကၤန္း႐ုံေနၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ေခၽြးေတြ စိုေနတာ ျမင္ရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ‘အင္း … ဒီေနရာမွာ အမိုးပါတဲ့ အေဆာက္အဦေလး ေဆာက္ေပးထားရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြ သက္သက္သာသာနဲ႔ သကၤန္း႐ုံရမွာပဲ’လို႔ စိတ္ကူးၿပီး အမိုးပါတဲ့ အေဆာက္အဦေလး ေဆာက္လုိက္တယ္။

ေနာက္အေတာ္ၾကာလို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ အဆင္ေျပ မေျပသိဖို႔ သြားၾကည့္တဲ့အခါ ေလေရာ မိုးပါ ျပင္းထန္စြာ တိုက္ခတ္ ႐ြာသြန္းေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ရဟန္းေတာ္ေတြ မိုးစိုေနတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘အင္း … ေလလံု မိုးလံု အေဆာက္အဦေလးျဖစ္ေအာင္ အကာအရံ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ အစစ အရာရာ အဆင္ေျပသြားမွာပဲ’လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ေလလံုမိုးလံု အေဆာက္အဦ(ေက်ာင္း)ျဖစ္ေအာင္ အကာပါ ကာလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြမွာ ရာဦဥတုမေ႐ြး မပင္းပန္းဘဲနဲ႔ သကၤန္း႐ုံစရာ ေက်ာင္းေလး ရရွိသြားတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ၿပီး ေက်ာင္းဒကာဟာ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူးမႈကို အထူးခံစားမိတယ္။

လုပ္အားကို အရင္းတည္ကာ ျမက္ရွင္းၿပီး ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ရာက တစတစ ကုသိုလ္ေစတနာေတြ တိုးၿပီး ေက်ာင္းအေဆာက္အဦေလး လႉျဖစ္သြားလို႔ သူ႔ေကာင္းမႈကို ေရစက္သြန္ခ် အမွ်ေပးေဝခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္နဲ႔ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္ေတြကို ပင့္ၿပီး ဆြမ္းဆက္ကပ္ လႉဒါန္းတယ္။

ဆြမ္းလႉၿပီးတဲ့အခါ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို သူဘယ္လိုျပဳခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘုရားရွင္အား ဝမ္းသာအားရ ေလွ်ာက္ၾကားေတာ့ ဘုရားရွင္က –

အႏုပုေဗၺန ေမဓာဝီ၊ ေထာကံ ေထာကံ ခေဏခေဏ။
ကမၼာေရာ ရဇတေႆဝ၊ နိဒၶေမ မလမတၱေနာ။
(အညၾတျဗဟၼဏဝတၳဳ၊ မလဝဂ္၊ ဓမၼပဒ)

ကမၼာေရာ – ေ႐ႊပန္းထိမ္သည္သည္၊
ရဇႆ – ေ႐ႊေငြ၏၊
မလံ – အညစ္အေၾကးကို၊
နိဒၶမတိ ဣဝ – မိမိတတ္ရာ ျမတ္ပညာျဖင့္ ထုတ္ခါဖယ္လစ္ သန္႔စင္ပစ္သကဲ့သို႔၊
ေမဓာဝီ – ထက္ျမက္ေသာ ပညာရွိသူသည္ (တနည္း – ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သည့္ ေၾကာင္းက်ိဳးျမင္သိ ပညာရွိသည္)၊
အႏုပုေဗၺန – အစဥ္အားျဖင့္၊
ခေဏခေဏ – အခြင့္ရတိုင္း အခြင့္ရတိုင္း၊
ေထာကံ ေထာကံ – အနည္းငယ္ေသာ အနည္းငယ္ေသာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို၊
ကေရာေႏၲာ – ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ ျပဳလုပ္လ်က္၊
အတၱေနာ – မိမိ၏၊
မလံ – ရာဂစေသာ အညစ္အေၾကးကို (တနည္း – ေမ့ေလ်ာ့သျဖင့္ ျပဳလုပ္မိျငား မေကာင္းမႈမ်ားကို)၊
နိဒၶေမ – ထုတ္ပယ္သျဖင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရာ၏ … လို႔ အႏုေမာဒနာ(ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္) စကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူတယ္။

ေ႐ႊပန္းထိမ္သည္ဟာ သူ႔အတတ္ပညာ ကိရိယာနဲ႔ ေ႐ႊေငြေတြမွာ ရွိတဲ့ အညစ္အေၾကးကို ဖယ္ထုတ္ သန္႔စင္ပစ္သလို၊ ကံ ကံ၏အက်ိဳးကို ယံုၾကည္သူ ပညာရွိဟာ အစဥ္အၿမဲ အခါအခြင့္သင့္တိုင္း ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို နည္းနည္း ျပဳျခင္းျဖင့္ မိမိမွာ ရွိေနတဲ့ မေကာင္းမႈ အညစ္အေၾကးကို တျဖည္းျဖည္း ဖယ္ထုတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။

တရားေဒသနာအဆံုးမွာ ေက်ာင္းဒကာဟာ ေသာတာပန္အဆင့္ ေရာက္သြားၿပီး၊ ၿငိမ္းေအးတဲ့ဓာတ္ နိဗၺာန္ျမတ္ကို ရရွိသြားတယ္။

ျမက္သစ္ပင္ရွင္းၿပီး ျပဳလုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အနည္းငယ္က စၿပီး ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အက်ိဳးထူးတရား ရရွိသြားပံုဟာ နမူနာယူစရာ ေကာင္းလွတယ္။

အဲဒီဇာတ္လမ္းထဲက ေက်ာင္းဒကာလိုပဲ နိဗၺာန္ေစ်း က်င္းပရာမွာ စီစဥ္သူ၊ ေရာင္းခ်သူ၊ ဝယ္ယူစားေသာက္သူ၊ အဘက္ဘက္က ပါဝင္ ကူညီ ေဆာင္႐ြက္ၿပီး လုပ္အားေပးသူ၊ ကံစမ္းမဲလက္မွတ္ေရာင္းေပးသူ၊ ဝယ္ယူကံစမ္းသူေတြလည္း ကိုယ္ျပဳလုပ္လို႔ရတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ကာ၊ ထိုပီတိကို အေျခခံၿပီး ဝိပႆနာတရား ႐ႈပြားျခင္းျဖင့္ ၿငိမ္းေအးရာမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္ကို လ်င္ျမန္စြာ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္အစဥ္ျဖင့္ သိျမင္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

နိဗၺာန္ကိုရည္
ေကာင္းမႈတည္
႐ႊင္ၾကည္ သာဓုေခၚေစေသာ္။

သာဓု … သာဓု … သာဓု။

အရွင္ပညာသီဟ

+++++

နိဗၺာန္ေစ်းမွ ေငြေၾကးအလႉ သာဓုေခၚေတာ္မူ

မဟာစည္သတိပ႒ာန္ရိပ္သာအတြင္းရွိ ေစတီေတာ္ႏွင့္ တရားရိပ္သာေက်ာင္းေဆာင္ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေနေသာ ေငြေၾကးျပည့္စံုေစရန္ နယူးဂ်ာစီေက်ာင္းဝင္းအတြင္း၌ နိဗၺာန္ေစ်း က်င္းပျပဳလုပ္၍ အလႉေငြ ရွာေဖြၾကရာ –

၂၀၁၁ ခု ဇြန္လ ၁၉၊ ယခု ဆ႒မအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၁၃,၈၅၅
၂၀၁၀ ခု ေအာက္တိုဘာလ ၁၀၊ ပၪၥမအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၁၄,၅၀၈
၂၀၁၀ ခု ဇြန္လ ၂၇၊ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၁၀,၀၆၄
၂၀၀၉ ခု ဇြန္လ ၂၈၊ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၁၀,၀၇၉
၂၀၀၈ ခု စက္တင္ဘာလ ၂၂၊ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၁၁,၂၂၅
၂၀၀၈ ခု ဇြန္လ ၂၂၊ ပထမအႀကိမ္ေျမာက္ပြဲတြင္ အလႉေငြ ေဒၚလာ ၇,၆၀၇

စုစုေပါင္း – ေဒၚလာ ၆၇,၃၃၈ လႉဒါန္းႏိုင္ၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအလႉေငြမ်ားသည္ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္သူ၊ တဲထိုးျခင္း ခုံခင္းျခင္း/သိမ္းဆည္းျခင္း၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း၊ ကားရပ္ရန္ ေနရာခ်ထားေပးျခင္း စသည့္ လုပ္အားေပးသူ၊ ေရာင္းခ်သူ၊ ဝယ္ယူစားသံုးသူ၊ နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ လာေရာက္ စားေသာက္ရန္ တိုက္တြန္း အားေပးသူတို႔၏ အလႉျဖစ္ပါေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ေစရန္ အသိေပးလိုက္ရပါသည္။