ေသရိဝ ဝါဏိဇဇာတ္
ေကာက္က်စ္ေသာေၾကာင့္ ေ႐ႊခြက္မွ ယုတ္ေသာ ႐ြဲကုန္သည္အေၾကာင္း

ပစၥဳပၸန္ဝတၳဳ

နတ္ႏွင့္တကြေသာ ေလာကကို ဆံုးမေတာ္မူတတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားသည္ “ဣဓ ေစ နံ ဝိရာေဓသိ” အစရွိေသာ ဂါထာပုဒ္ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ ဤေသရိဝ ဝါဏိဇဇာတ္ ေဒသနာေတာ္ကို သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ ေနေတာ္မူလ်က္ တပါးေသာ “ေလွ်ာ့ေသာ ဝီရိယရွိသည္သာလွ်င္ျဖစ္ေသာ ရဟန္း”ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာေတာ္မူ၏။

သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးနည္းျဖင့္ ရဟန္းတို႔သည္ ေဆာင္အပ္ေသာ ထိုရဟန္းကို ျမင္ေတာ္မူ၍ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ရဟန္း … သင္သည္ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ မဂ္ဖိုလ္ကို ေပးတတ္ေသာ သာသနာ၌ ရဟန္းျပဳ၍ ဝီရိယကို ေလွ်ာ့၍ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ ေ႐ႊခြက္မွ ယုတ္ေသာ ေသရိဝတိုင္းသား ႐ြဲကုန္သည္ကဲ့သို႔ ၾကာျမင့္စြာ စိုးရိမ္ရလတၱံ႕” ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔သည္ ထိုအေၾကာင္းကို ထင္စြာ ျဖစ္ေစျခင္းငွာ ျမတ္စြာဘုရားကို ေတာင္းပန္ကုန္၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဘဝတပါးျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းအပ္ေသာ အေၾကာင္းကို ထင္စြာ ျပေတာ္မူ၏။

အတိတ္ဝတၳဳ

လြန္ေလၿပီးေသာအခါ ဤဘဒၵကပ္ကမ႓ာမွ ျပန္၍ ေရသည္ရွိေသာ္ ငါးကမ႓ာထက္၌ ဘုရားေလာင္းသည္ ေသရိဝတိုင္း၌ ႐ႊဲကုန္သည္သည္ ျဖစ္၏။
ထိုဘုရားေလာင္း ႐ြဲကုန္သည္သည္ ေသရိဝမည္ေသာ ေလာဘရမၼက္ႀကီးေသာ ႐ြဲကုန္သည္ႏွင့္တကြ ေရာင္းအံ့ေသာငွာ သြားကုန္သည္ရွိေသာ္ ‘နီလဝါဟ’မည္ေသာ ျမစ္ကို ကူး၍ ‘အရိ႒ပုရ’မည္ေသာ ျပည္သို႔ ဝင္သည္ရွိေသာ္ ၿမိဳ႕ခရီးတို႔ကို ခြဲေဝ၍ မိမိသည္ ရအပ္ေသာ ခရီးျဖင့္ ဥစၥာကို ေရာင္းလ်က္ သြား၏။
တစ္ေယာက္ေသာ ေလာဘရမၼက္ႀကီးေသာ ကုန္သည္သည္လည္း မိမိသည္ ရအပ္ေသာ ခရီးကို ယူ၏။

ထိုအရိ႒ပုရၿမိဳ႕၌လည္း တစ္ဦးေသာ သူေဌးအမ်ိဳးသည္ ပ်က္စီးသည္ ျဖစ္၍ ခပ္သိမ္းကုန္ေသာ သားသမီး ညီေနာင္တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဥစၥာသည္လည္းေကာင္း ကုန္ျခင္းသို႔ ေရာက္ကုန္၏။
တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္မသည္ အဖြားႏွင့္တကြ ႂကြင္းသည္ ျဖစ္၏။

ထိုေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္တို႔သည္လည္း သူတပါးတို႔၏ အခစားကို ျပဳ၍ အသက္ေမြးရကုန္၏။
ထိုေျမးအဖြားအိမ္၌ေသာ္ကား သူေဌးႀကီးသည္ သံုးေဆာင္ဖူးေသာ အိုး၏အၾကား၌ ထားအပ္ေသာ ေ႐ႊခြက္သည္ ရွည္ျမင့္စြာ မသံုးေဆာင္အပ္သည္ျဖစ္၍ အညစ္အေၾကးတက္သည္ ျဖစ္၏။
ထိုေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ ထိုခြက္၏ ေ႐ႊခြက္၏အျဖစ္ကိုလည္း မသိကုန္။

ထိုေလာဘရမၼက္ႀကီးေသာ ကုန္သည္သည္ ထိုအခါ၌ ‘႐ြဲတို႔ကို ဝယ္ၾကကုန္ေလာ’ ‘႐ြဲတို႔ကို ဝယ္ၾကကုန္ေလာ’ဟု လွည့္လည္လ်က္ အိမ္တံခါးသို႔ ေရာက္ေလ၏။

ထိုသူငယ္မသည္ ထို႐ြဲကုန္သည္ကို ျမင္၍ အဖြားကို ဆို၏။ ‘အဖြား … ငါ့အဖို႔ တစ္ခုေသာ တန္ဆာကို ဝယ္ပါေလာ’ဟု ဆို၏။
‘ေျမးငယ္ … ငါတို႔သည္ ဆင္းရဲကုန္၏။ အဘယ္ကို ေပး၍ ဝယ္ကုန္အံ့နည္း’ဟု ဆို၏။
‘ငါတို႔အား ဤခြက္သည္ ရွိ၏။ ငါတို႔အား ေက်းဇူးမရွိ။ ဤခြက္ကို ေပး၍ ဝယ္ေလာ’ဟု ဆို၏။

ထိုအဖြားသည္ ႐ြဲကုန္သည္ကို ေခၚေစ၍ ေနရာ၌ ေနေစ၍ ထိုခြက္ကို ေပး၍ ‘အရွင္ … ဤခြက္ကို ယူ၍ သင့္ႏွမအား တစံုတခုကို ေပးေလာ’ဟု ဆို၏။
႐ြဲကုန္သည္သည္ ခြက္ကို ကိုင္၍ ၾကည့္လွ်င္ ေ႐ႊခြက္ျဖစ္လတၱံ႕ဟု ၾကံေအာက္ေမ့၍ ခြက္၏ေက်ာ၌လွ်င္ လွည့္လည္၍ အပ္ျဖင့္ အေရးကို ငင္၍ ေ႐ႊခြက္အျဖစ္ကို သိ၍ ဤသူတို႔အား တစံုတခုကို မေပးမူ၍ ဤေ႐ႊခြက္ကို ယူအံ့ဟု ၾကံ၍ ‘ဤခြက္သည္ အဘယ္အဖိုးထိုက္အံ့နည္း။ ထိုခြက္သည္ ပဲဝက္မွ်ေသာ အဖိုးကိုလည္း မထိုက္’ဟူ၍ ေျမ၌ ပစ္၍လွ်င္ ေနရာမွ ထ၍ သြားေလ၏။

တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ဝင္၍ ထြက္ေသာ ခရီးကို တစ္ေယာက္ေသာသူသည္ ဝင္ျခင္းငွာ ရ၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း ႐ြဲကုန္သည္သည္ ထိုခရီးသို႔ ဝင္၍ ‘႐ြဲတို႔ကို ဝယ္ၾကကုန္ေလာ’၊ ‘႐ြဲတို႔ကို ဝယ္ၾကကုန္ေလာ’ဟု ဆို၍ ထိုအိမ္တံခါးသို႔လွ်င္ ေရာက္ေလ၏။

တဖန္ ထိုသူငယ္မသည္ ထိုေရွးအတူလွ်င္ အဖြားကို ဆို၏။
ထိုအခါ ထိုေျမးငယ္မကို အဖြားသည္ ‘ေရွးဦးစြာ လာေသာ ကုန္သည္သည္ ခြက္ကို ေျမ၌ ပစ္၍ သြားေလၿပီ။ ယခုအခါ အဘယ္ကို ေပး၍ ဝယ္ကုန္အံ့နည္း’ဟု ဆို၏။
‘ထိုေရွးကုန္သည္သည္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားရွိ၏။ ဤကုန္သည္သည္ကား ႐ႈခ်င္ဖြယ္ ရွိ၏။ ႏူးညံ့ ေျပျပစ္ေသာ စကားရွိ၏။ ထိုခြက္ကို ယူျငားအံ့လည္း မသိ’ဟု ဆို၏။
‘ေျမးငယ္ … ထိုသို႔တၿပီးကား ေခၚေလာ’ဟု ဆို၏။
ထိုသူငယ္မသည္ ထို႐ြဲကုန္သည္ကို ေခၚ၏။

ထိုအခါ အိမ္သို႔ ဝင္၍ေနေသာ ထို႐ြဲကုန္သည္အား ခြက္ကို ေပးကုန္၏။
ထိုဘုရားေလာင္းကုန္သည္သည္ ထိုခြက္၏ ေ႐ႊခြက္၏အျဖစ္ကို သိ၍ ‘အမိ … ဤေ႐ႊခြက္သည္ အဖိုးတစ္သိန္း ထိုက္၏။ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ ဥစၥာသည္ ငါ၏လက္၌ မရွိ’ဟု ဆို၏။
‘အရွင္ … ေရွးဦးစြာလာေသာ ကုန္သည္သည္ ဤခြက္သည္ ပဲဝက္မွ်ကိုလည္း မထိုက္ဟူ၍ ေျမ၌ ပစ္၍ သြား၏။ ဤခြက္သည္ကား သင္၏ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေ႐ႊခြက္ျဖစ္သည္ ျဖစ္လတၱံ႕။ ငါတို႔သည္ ဤေ႐ႊခြက္ကို သင့္အား ေပးအံ့။ တစံုတခုမွ်ကိုလွ်င္ ငါတို႔အား ေပး၍ ဤေ႐ႊခြက္ကို ယူ၍ သြားေလေလာ’ဟု ဆို၏။

ဘုရားေလာင္းသည္ ထိုခဏ၌ လက္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာ ငါးရာကုန္ေသာ အသျပာတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ အဖိုးငါးရာထိုက္ေသာ ဥစၥာတို႔ကိုလည္းေကာင္း ေပး၍ ‘ငါ့အား ဤခ်ိန္ကိုလည္းေကာင္း၊ ဤအိတ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ရွစ္သျပာတို႔ကိုလည္းေကာင္း ေပးကုန္ေလာ’ဟု ဤမွ်ကို ေတာင္းယူ၍ သြားေလ၏။

ထိုဘုရားေလာင္း႐ြဲကုန္သည္သည္ လ်င္စြာလွ်င္ ျမစ္နားသို႔ ေရာက္၍ ကူးတို႔သည္အား ရွစ္သျပာကို ေပး၍ ေလွကို စီးေလ၏။

ထိုမိုက္ေသာ ႐ြဲကုန္သည္သည္လည္း တဖန္ ထိုေျမးအဖြားအိမ္သို႔ သြား၍ ‘သင္တို႔၏ ခြက္ကို ေဆာင္ခဲ့ေလာ။ သင္တို႔အား တစံုတခုကိုလွ်င္ ေပးအံ့’ဟု ဆို၏။
ထိုသူငယ္မသည္ ထို႐ြဲကုန္သည္ကို ဆဲေရး၍ ‘သင္သည္ ငါတို႔၏ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ ေ႐ႊခြက္ကို ပဲဝက္မွ် အဖိုးကို ျပဳ၏။ သင္၏အရွင္ႏွင့္တူေသာ တစ္ေယာက္ေသာ တရားေစာင့္ေသာ ႐ြဲကုန္သည္သည္ ငါတို႔အား အဖိုးတစ္ေထာင္ကို ေပး၍ ထိုေ႐ႊခြက္ကို ယူ၍ သြားေလ၏’ဟု ဆို၏။

ထို႐ြဲကုန္သည္မိုက္သည္ ထိုစကားကို ၾကား၍လွ်င္ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ ထိုေ႐ႊခြက္မွ ယုတ္၍ ဤကုန္သည္သည္ ငါ့အား ႐ႈံးျခင္းႀကီးကို ျပဳခဲ့ၿပီတကားဟု အလြန္ျဖစ္ေသာ စိုးရိမ္ျခင္းရွိသည္ျဖစ္၍ သတိကို ထားအံ့ေသာငွာ မတတ္ႏိုင္ရကား မိန္းေမာသည္ျဖစ္၍ မိမိလက္သို႔ ေရာက္ကုန္ေသာ အသျပာတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ဥစၥာတို႔ကိုလည္းေကာင္း အိမ္တံခါး၌ ႀကဲ၍ အဝတ္အ႐ုံကို စြန္႔၍ ခ်ိန္႐ိုးကို ေဆာက္ပုတ္ျပဳ၍ ဘုရားေလာင္း၏ေျခရာအစဥ္ လိုက္သည္ရွိေသာ္ ထိုျမစ္ကမ္းနားသို႔ ေရာက္၍ ကူးသြားေသာ ဘုရားေလာင္းကို ျမင္၍ ‘အို ကူးတို႔သည္၊ ေလွကို ျပန္ေစေလာ’ဟု ဆို၏။

ဘုရားေလာင္းသည္ကား ‘အေမာင္ ကူးတို႔သည္၊ မျပန္လင့္’ဟု ျမစ္၏။
မိုက္ေသာ႐ြဲကုန္သည္သည္လည္း ထိုသို႔သြားေသာ ဘုရားေလာင္းကို ျမင္စဥ္ပင္လွ်င္ ႀကီးစြာေသာ စိုးရိမ္ျခင္းသည္ ျဖစ္၍ ႏွလံုးပူသည္ ျဖစ္၏။ ခံတြင္းမွ ေသြးအန္၏။ အိုင္၌ ၫြန္ကဲ့သို႔ ႏွလံုးကြဲ၏။ ထို႐ြဲကုန္သည္မိုက္သည္ ဘုရားေလာင္း၌ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕၍ ထိုျမစ္နား၌ပင္လွ်င္ အသက္ကုန္ျခင္းသို႔ ေရာက္ေလ၏။

ဤကား ဘုရားေလာင္း၌ ေဒဝဒတ္၏ ေရွးဦးစြာ ဖြဲ႕ေသာ ရန္ၿငိဳးတည္း။

ဘုရားေလာင္းသည္ အလႉအစရွိေသာ ေကာင္းမႈကို ျပဳ၍ ကံအားေလ်ာ္စြာ လားရ၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ဤဓမၼေဒသနာကို ေဟာေတာ္မူၿပီး၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးသာလွ်င္ –

၃။ ဣဓ ေစ နံ ဝိရာေဓသိ၊
သဒၶမၼႆ နိယာမတံ။
စိရံ တြံ အႏုတေပၸသိ၊
ေသရိဝါ’ ယံဝ ဝါဏိေဇာ။ ဟူေသာ ဤဂါထာကို ေဟာေတာ္မူ၏။

ဣဓ – ဤသာသနာေတာ္၌။
သဒၶမၼႆ – သူေတာ္ေကာင္းတရား၏။
ဧနံ နိယာမတံ – ထိုေလွာ္ကား ေလွငယ္ဟု ဆိုအပ္ေသာ ေသာတာပတၱိမဂ္ကို။
ေစ ဝိရာေဓသိ – အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေစအံ့။
တြံ – သင္သည္။
စိရံ – ၾကာျမင့္စြာ။
အႏုတေပၸသိ – ပူပန္ရလတၱံ႕။
ေကာဝိယ – အဘယ္သူကဲ့သို႔နည္း။
ေသရိေဝါ – ေသရိဝ အမည္ရွိေသာ။
အယံ ဝါဏိေဇာ ဣဝ – ရထိုက္သည့္အခိုက္ မယူလိုက္ဘဲ ေရွာင္လႊဲသြယ္ဝိုက္ေသာ ဤ႐ြဲကုန္သည္လူမိုက္ကဲ့သို႔တည္း။

အဓိပၸာယ္ကား – ေရွး၌ ေသရိဝမည္ေသာ ႐ြဲကုန္သည္သည္ အဖိုးတစ္သိန္းထိုက္ေသာ ေ႐ႊခြက္ကို မရ၍ ထိုေ႐ႊခြက္ကို ယူအံ့ေသာငွာ လံု႔လ မျပဳမူ၍ ထိုေ႐ႊခြက္မွ ယုတ္သည္ျဖစ္၍ စိုးရိမ္ရသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ သင္သည္လည္း သာသနာေတာ္ႏွင့္စပ္ေသာ ေ႐ႊခြက္ႏွင့္တူေသာ အရိယမဂ္ကို ေလွ်ာ့ေသာ ဝီရိယရွိသည္၏အျဖစ္ေၾကာင့္ မရ၍ ထိုအရိယမဂ္မွ ယုတ္သည္ျဖစ္၍ အခါေလးျမင့္ အစဥ္ စိုးရိမ္ရလတၱံ႕။ ဝီရိယကို အကယ္၍ မေလွ်ာ့လတၱံ႕။ ပညာရွိေသာ ႐ြဲကုန္သည္သည္ ေ႐ႊခြက္ကို ရသကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ငါဘုရားသာသနာေတာ္၌ ကိုးပါးအျပားရွိသည္လည္းျဖစ္ေသာ ေလာကုတၱရာတရားကို ရလတၱံ႕ … ဟူလိုေသာ္။

ဤသို႔လွ်င္ ထိုရဟန္းအား ျမတ္စြာဘုရားသည္ အရဟတၱဖိုလ္ျဖင့္ ေဒသနာေတာ္ အထြတ္ကိုယူလ်က္ ဤဓမၼေဒသနာကို ျပေတာ္မူၿပီး၍ သစၥာေလးပါးတို႔ကို ျပေတာ္မူ၏။
သစၥာကို ျပေတာ္မူသည္၏ အဆံုး၌ ေလွ်ာ့ေသာ ဝီရိယရွိေသာ ရဟန္းသည္ ျမတ္ေသာ အရဟတၱဖိုလ္၌ တည္၏။

ဇာတ္ေပါင္း

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ႏွစ္ပါးေသာ ဝတၳဳတို႔ကို ေဟာေတာ္မူၿပီး၍ အႏုသေႏၶကို စပ္၍ ယခုအခါ ေဒဝဒတ္သည္ ထိုအခါ မိုက္ေသာ႐ြဲကုန္သည္ ျဖစ္ဖူးေလၿပီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည္လွ်င္ ထိုအခါ ပညာရွိေသာ႐ြဲကုန္သည္ ျဖစ္ဖူးေလၿပီ။
ဤသို႔ ဇာတ္ကို ေပါင္းေတာ္မူ၍ ေဒသနာကို ၿပီးေစေတာ္မူ၏။

“ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ၊ ေ႐ႊခြက္လြဲ၊ ေသပြဲဝင္ရွာ ေသရိဝါ”

+++++

(ေညာင္ကန္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ဝတၳဳ ပထမတြဲ မွ)

+++++