“ညႇဥ္းဆဲသူကား၊ အနာမ်ား၊ သနား က်န္းမာသည္´´

ညႇဥ္းဆဲမႈ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အနာေရာဂါမ်ားတတ္ပံု သာဓကဝတၳဳကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က သာဝတၳိျပည္သားတစ္ေယာက္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ဝင္ၿပီး ရဟန္းျပဳတယ္။
သူ႔အမည္က အရွင္တိႆတဲ့။

ရဟန္းျပဳၿပီးေတာ့ သီလ သမာဓိ ပညာအက်င့္ေတြကို ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ေနတယ္။
ေနာက္ကာလအတန္ငယ္ၾကာေတာ့ သူ႔မွာ အနာေရာဂါေတြ ေပၚလာတယ္။
အစမွာေတာ့ မုန္ညင္းေစ့ေလာက္ အဖုကေလးေတြ ေပါက္လာတယ္။
ေနာက္တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပဲေနာက္လံုးေလာက္၊ ကုလားပဲလံုး စားေတာ္ပဲလံုးေလာက္၊ ဆီးေစ့ေလာက္၊ ဆီးျဖဴသီးေလာက္၊ ဥသွ်စ္သီးကင္းေလာက္ ျဖစ္လာတယ္။
ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ဥသွ်စ္သီးမွည့္ေလာက္ အဖုအလံုးႀကီးေတြ ျဖစ္လာၿပီး ေပါက္ကြဲၾကတယ္။
တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေပါက္ အေပါက္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒီလိုျဖစ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ပုပ္ေနလို႔ သူ႔ကို ပူတိဂတၱတိႆလို႔ ေခၚၾကတယ္။
သူ႔မွာ အ႐ိုးေတြကလည္း ေဆြးျမည့္ၿပီး က်ိဳးကုန္သတဲ့။
ယခုကာလမွာလည္း တခ်ိဳ႕မွာ ဒီလို အ႐ိုးေတြ ေဆြးေနတာကို ၾကားရတယ္။ လက္ကို ကိုင္ၿပီး မ,လိုက္ရင္ အဲဒီအ႐ိုးက က်ိဳးသြားသတဲ့။ ေျခကို မ,လိုက္ရင္လည္း ေျခ႐ိုးက က်ိဳးသြားသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ လူမမာကို မကိုင္ဝံ့ မ,မဝံ့တာနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုမွ မျပဳႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကရတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္မွာလည္း သူ႔တပည့္ေတြက ၾကာေတာ့ မျပဳစုႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အဝတ္သကၤန္းေတြဟာလည္း ေသြးပုပ္ ျပည္ပုပ္ေတြနဲ႔ လူးေပေနတယ္။ ဘယ္သူမွ ျပဳစုသူ မရွိဘဲ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနပါသတဲ့။
ဟုတ္မွာပဲ။ အလြန္ ဆိုး႐ြားတဲ့ အနာေရာဂါေတြကို ၾကာရွည္ ျပဳစုရေတာ့ တာဝန္ေလးၾကမွာပဲ။ တပည့္ မေျပာနဲ႔ မိဘနဲ႔သားသမီးေတာင္ ၾကာရွည္လာေတာ့ တာဝန္ေလးတတ္ပါတယ္။

ဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ သူနာျပဳပံု

အဲဒီလို ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ ကိုးကြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနပံုနဲ႔ ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ဥပနိႆယ ရွိပံုကို ျမင္ေတာ္မူတာနဲ႔ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္ၿပီး ၾကည့္႐ႈတဲ့အေနအားျဖင့္ အဲဒီေနရာကို ႂကြသြားေတာ္မူတယ္။

မီးတင္းကုပ္မွာ ေရေႏြးတည္ၿပီး ေရပူေႏြးေအာင္ ေစာင့္ေနေတာ္မူတယ္။
ေရပူေႏြးတဲ့အခါ အဲဒီ ပူတိဂတၱတိႆရဟန္းရဲ႕ ခုတင္ေညာင္ေစာင္းကို မၿပီး ေ႐ႊ႕ဖို႔ ကိုင္ေတာ္မူတယ္။
အဲဒီအခါ အနီးအပါးမွာ ရွိတဲ့ ရဟန္းေတြက “ဖယ္ေတာ္မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔ မ,ေ႐ႊ႕ပါမယ္´´လို႔ ေလွ်ာက္ၿပီး မီးတင္းကုပ္သို႔ ယူလာၾကတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ေရစည္ပိုင္းကို ယူေစၿပီးေတာ့ ေရေႏြးထည့္ၿပီး အဲဒီရဟန္းေတြကို ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ဧကသီကို ေရေႏြးနဲ႔ ဆြတ္ခြာၿပီး ေလွ်ာ္ေစတယ္။
ေလွ်ာ္ၿပီး ေနလွန္းေစသတဲ့။
အဲဒီအေတာအတြင္း ျမတ္စြာဘုရားက အနီးအပါးမွာ ရပ္ေတာ္မူကာ ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ကိုယ္ကို ေရေႏြးနဲ႔ဆြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေစတယ္။
ေနလွန္းထားတဲ့ ဧကသီ ေျခာက္တဲ့အခါ အဲဒီဧကသီကို ဝတ္ေစၿပီးေတာ့ သင္းပိုင္ကို ေရေႏြးနဲ႔ ေလွ်ာ္ၿပီး ေနပူမွာ လွန္းထားေစတယ္။
အဲဒီသကၤန္းေျခာက္တဲ့အခါ အဲဒီသင္းပိုင္ကို ဝတ္ေစတယ္။

အဲဒီအခါ ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ သက္သာရာရၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ခုတင္ေပၚမွာ ေလ်ာင္းေနတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက ပူတိဂတၱတိႆရဲ႕ ေခါင္းရင္းက ရပ္ေတာ္မူလ်က္ တရားဂါထာတစ္ပုဒ္ကို ဒီလို ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

အစိရံ ဝတ ယံ ကာေယာ၊ ပထဝႎ အဓိေသႆတိ။
ဆုေဒၶါ အေပတဝိညာေဏာ၊ နိရတၳံ ဝ ကလိဂၤရံ။

ဘိကၡဳ – ခ်စ္သား တိႆရဟန္း။
အယံကာေယာ – ဤသင့္ကိုယ္သည္။
အစိရံ – မၾကာျမင့္မီ။
အေပတဝိညာေဏာ – အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ကင္းသည္ျဖစ္၍။

(မၾကာခင္ဘဲ အသိစိတ္ဝိညာဏ္ ခ်ဳပ္ကင္းၿပီး ေသေတာ့မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အနာေရာဂါက အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေတာ့ မၾကာခင္ ေသေတာ့မယ္ဆိုတာ အလြန္ပင္ ထင္ရွားေနပါတယ္။ သတိသံေဝဂျဖစ္စရာ အင္မတန္ ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ အဲဒါကို ျမတ္စြာဘုရားက သတိေဖာ္ေပးပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေတာ့ တရားပဲ အားကိုးစရာ ရွိေတာ့တယ္ဆိုတာကို သတိရေစပါတယ္။)

ဆုေဒၶါ – သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားက သုသာန္၌ စြန္႔ပယ္အပ္ေသာေၾကာင့္။

(အသိစိတ္ဝိညာဏ္ မရွိေတာ့ဘူး ေသၿပီဆိုမွျဖင့္ ႐ုပ္ကိုယ္ႀကီးဆိုတာ ဘာမွ အသံုးက်တာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မေသခင္က ဘယ္လိုပင္ အေလးအျမတ္ ျပဳအပ္တဲ့ ကိုယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေသသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္သူကမွ် အေလးအျမတ္ မျပဳႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူမွ ဒီအလာင္းေကာင္ႀကီးနားမွာ မေနခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ မေသခင္က ခဏေလးေတာင္ မခြဲရက္ဘူးဆိုတဲ့ သူေတြလည္း အနီးအပါး မကပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ၂-ရက္ ၃-ရက္ေလာက္ ၾကာရင္ ပုပ္ပြၿပီးေတာ့ သာၿပီး ႐ြံစရာ ေၾကာက္စရာႀကီး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာျဖစ္ေစ အိမ္မွာျဖစ္ေစ ၾကာၾကာ မထားႏိုင္ၾကဘူး။ ေဝးရာ သုသာန္သို႔ ပို႔လိုက္ၾကရ စြန္႔လိုက္ၾကရေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ -)

ဆုေဒၶါ – သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔က သုသာန္၌ စြန္႔ပယ္အပ္ေသာေၾကာင့္။
ပထဝႎ အဓိေသႆတိဝတ – သုသာန္ေျမ၌ စင္းစင္းေခြေခြ အိပ္ေနရေတာ့မည္တကား။

(ဘယ္သူမွ ၾကည့္႐ႈသူမရွိဘဲ သုသာန္ေျမေပၚမွာ ဒီကိုယ္ေကာင္ႀကီးဟာ စင္းစင္းျဖစ္ေစ ေခြေခြျဖစ္ေစ အိပ္ေနရေခ်ေတာ့မယ္။ မၾကာေတာ့ဘူးတဲ့။)

ကိမိဝ – ဘာႏွင့္တူမလဲဆိုရင္။
နိရတၳံ – အက်ိဳးမၿပီး၍ အသံုးမဝင္ေသာ။
ကလိဂၤရံဝ – သစ္သားအဖ်င္းအညံ့ကဲ့သို႔ပင္ အိပ္ေနရေခ်ေတာ့မည္ တဲ့။

(ကုလားထိုင္ ခုတင္ အိမ္တိုင္စသည္ အသံုးက်တဲ့ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားကိုေတာ့ လူေတြက အိမ္မွာ ယူၿပီး အသံုးခ်ၾကတယ္။ အဲဒီလို အသံုးမက်တဲ့ အေကာက္အေကြး အပိုင္းအစ သစ္သားဖ်င္း သစ္သားညံ့ေတြကိုေတာ့ ေတာထဲမွာပဲ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး။ သူ႕ဟာသူ ေတာထဲမွာပင္ တည္ေနရသလိုပဲ သင္၏ဒီကိုယ္ေကာင္ဟာလည္း သုသာန္ေျမေပၚမွာ ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုျပဳျခင္း မရွိဘဲ စင္းစင္းေခြေခြ သူ႔ဟာသူပဲ တည္ေနရေခ်ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။)

ရဟႏၲာဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ အ႐ိုးေတြပါပဲ

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ မူလကလည္း တရားကို ႏွလံုးသြင္းအားထုတ္မႈ အေျခခံက ရွိေနတဲ့အတြက္ အဲဒီဂါထာတရားကို နာေနရင္း ဝိပႆနာဉာဏ္ အစဥ္အတိုင္း တက္ၿပီး အရဟတၱဖိုလ္သို႔ ေရာက္သြားတယ္။ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္။
ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ဘဲ ပရိနိဗၺာန္စံသြားတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔အေလာင္းကို မီးသၿဂႋဳဟ္ေစၿပီး အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ေတြကို ေစတီတည္ေစတယ္။
ရဟႏၲာဓာတ္ေတာ္ဆိုတာ အ႐ိုးဓာတ္ေတာ္ေတြပါပဲ။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဓာတ္ေတာ္ဆိုရင္ ဘုရားဓာတ္ေတာ္လို အလံုး အလံုးကေလးေတြလို႔ ဒီလို အမ်ားက ထင္ျမင္ယူဆ ေျပာဆိုေနၾကပါတယ္။
အမွန္မွာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဘုရားဓာတ္ေတာ္မ်ားသာ ျမတ္စြာဘုရား၏ အဓိ႒ာန္ခ်က္ေၾကာင့္ အလံုး အလံုးကေလးေတြ ျဖစ္ၾကတာပါ။
ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားက ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပါပဲ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို သိရသလဲဆိုရင္ ဘုန္းႀကီးတို႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ကလကတၱားၿမိဳ႕ကို သီးသန္႔ေလယာဥ္ျဖင့္ သြားၿပီး အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကို ပင့္ေဆာင္စဥ္အခါတုန္းက ဓာတ္ေတာ္တိုက္ထဲမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္ေတြကို ထင္ရွား ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပါပဲ။ အေရာင္အဆင္းက ျဖဴေဖြးေနတယ္။ ပံုသဏၭာန္ကေတာ့ လက္ဆစ္႐ိုးကေလးေတြဟာ လက္ဆစ္ကေလးမ်ားအတိုင္းပါပဲ။ အစြန္း ၂-ဘက္ အဆစ္ေနရာမ်ားက ႀကီးၿပီး ခါးလယ္က ေသးေနတယ္။
အဲဒီ အရွင္သာရိပုတၱရာ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္တို႔၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားေတာင္ ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒိျပင္ ရဟႏၲာမ်ား၏ ဓာတ္ေတာ္မ်ားဟာလည္း ပကတိအ႐ိုးအတိုင္းပဲ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုတာ သံသယျဖစ္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ယခုျမန္မာျပည္မွာ ႐ိုေသေလးစားအပ္တဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးပါး ပ်ံေတာ္မူလို႔ မီးသၿဂႋဳဟ္တဲ့အခါမွာ ေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားလို ဓာတ္ေတာ္မ်ား က်တယ္ဆိုတာကို ခ်င့္ၿပီး ယံုၾကဖို႔ပါပဲ။

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္၏ ေရွးအေၾကာင္း

အဲဒီလို ေစတီတည္ေစၿပီးေနာက္ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ဟာ ဘယ္မွာ ျဖစ္ပါသလဲလို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကတယ္။
ပရိနိဗၺာန္စံသြားတဲ့အေၾကာင္း ျမတ္စြာဘုရားက မိန္႔ေတာ္မူတဲ့အခါ `ရဟႏၲာျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ဥပနိႆယ ရွိပါလ်က္ သူ႔ကိုယ္ဟာ ဘာေၾကာင့္ အနာေတြေပါက္ၿပီး ပုပ္ရပါသလဲ၊ သူ႔အ႐ိုးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္က်ိဳးရပါသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ရပါသလဲ´လို႔ ေမးေလွ်ာက္ၾကျပန္တယ္။
အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီလို ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။

ပူတိဂတၱတိႆမေထရ္ရဲ႕ အေလာင္းဟာ ကႆပျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္ကာလက ငွက္မုဆိုး ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ငွက္ေတြကို သတ္ၿပီး ေရာင္းစားခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔တည္း ေရာင္းလို႔ မကုန္ႏိုင္မည့္ ငွက္ေတြကို မသတ္ေသးဘဲ အေတာင္ခ်ိဳးထားတယ္၊ ေျခကို ခ်ိဳးထားတယ္။ ဟိုတုန္းက အေအးခန္းတို႔ ေရခဲစိမ္တာတို႔ဆိုတာ ရွိပံုမေပၚဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ပုပ္ပ်က္မကုန္ေအာင္ အရွင္အတိုင္း ခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး သိမ္းဆည္းထားတယ္။
ယခုကာလမွာလည္း ငွက္ေတြကို မသတ္ေသးဘဲ ဒီလို ႏွိပ္စက္ၿပီး ေလွာင္ထားတာေတြ၊ ငါးေတြကို ေလွာင္ထားတာေတြ ရွိတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။
အဲဒါမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အဲဒီလို ငွက္ေတြကို လိမ္ခ်ိဳးၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့ သတ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ငရဲမွာ ၾကာျမင့္စြာ ဆင္းရဲဒုကၡခံခဲ့ရၿပီးေတာ့ အဲဒီကံႂကြင္းေၾကာင့္ လူျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း အနာေရာဂါမ်ားခဲ့ရတယ္။
ယခုဘမွာလည္း အဲဒီႏွိပ္စက္မႈ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ အနာေတြေပါက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ပုပ္ရတယ္။
အ႐ိုးေတြလည္း က်ိဳးရတယ္။

ေနာက္ဆံုး အဲဒီ ငွက္မုဆိုးျဖစ္စဥ္က တစ္ေန႔ေသာအခါ သူ႕အိမ္ကို ႂကြေရာက္လာတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္အား သူစားဖို႔ ခ်က္ထားတဲ့ ငွက္သားဟင္းႏွင့္ ဆြမ္းကို လႉၿပီးေတာ့ အရွင္ျမတ္တို႔ သိျမင္တဲ့ တရား၏ အၿပီးအဆံုးသို႔ ေရာက္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။
အဲဒီ ဆြမ္းအလႉဒါနေၾကာင့္ ရဟႏၲာျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျဖၾကားေတာ္မူပါတယ္။

+++++
(မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ `သေလႅခသုတ္တရားေတာ္ႀကီး ပထမတြဲ မွ)