(၁၈-ဇူလိုင္-၁၉၉၈)ေန႔တြင္ ျပင္းထန္ေသာ ေလမုန္တိုင္းႏွင့္အတူ မိုးႀကီးကား သည္းသည္းမည္းမည္း အဆက္မျပတ္ ႐ြာခ်လ်က္ ရိွ၏။ ေလတိုက္တိုင္း တရွဲရွဲ ေအာ္ျမည္ေနသည့္ ထင္း႐ူးပင္ထက္ဖ်ားမွ အသံမ်ားကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္၏။ သစ္ပင္မ်ား၏ ျပတ္လြင့္ က်ိဳးေၾကလဲက်သံမ်ားမွာ ေတာင္ေပၚေက်း႐ြာကေလး၌ ကမ႓ာပ်က္သည့္ႏွယ္ ထင္ရေလာက္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးေရမ်ား ႐ႊံ႕ၫြန္မ်ား ေပက်ံလ်က္ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းသို႔ ေျပးလႊားဝင္ေရာက္လာေသာ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္လ်က္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္လာမည့္ပံု မေပၚသျဖင့္ `ဟဲ့ မိုး႐ြာထဲ ဘာလို႔ ရပ္ေနၾကတာလဲ၊ ရွာေလာ … ရွာေလာ (လာ … လာ)´ဟု ေခၚလိုက္မွပင္ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳျဖင့္ ေက်ာင္းေပၚသို႔ ေျပးတက္လာၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ခ်မ္းေနၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆက္ထားလွ်င္ အေအးမိၿပီး ဖ်ားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ေရေႏြးတစ္ခြက္စီ တိုက္ၿပီး ေလကြယ္သည့္ ေက်ာင္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားလိုက္သည္။ ထိုေနရာတြင္ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္မွ စီးက်လာေသာ မိုးေရစက္မ်ား အိုင္ထြန္းသြားေတာ့၏။

ဆက္လက္ၿပီး ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို အကဲခတ္ၾကည့္ရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆင္သျဖင့္ ညီအစ္ကိုျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ အသားညိဳသည္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ဆံပင္ကရွည္ လူကလည္း ညစ္ေပေနၾကသျဖင့္ ညႇင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနၾကသည္။ အသက္အားျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ခန္႔ေတာ့ ရွိမည္ ထင္သည္။ ေတာင္ေပၚထံုးစံအရ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ မွတ္ေလ့မရွိသျဖင့္ ေမးလည္း အပိုပင္။ ထူးျခားမည္ မဟုတ္ေခ်။ `နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ´ဟု ေမးၾကည့္ရာ `ဟုန္းထန္း´ `ဟုန္းေဂး´ဟု အသီးသီး ေျဖၾကသည္။

`ေက်ာင္းေနသလား´
`ေနတယ္´
`ဘယ္ႏွတန္းလဲ´
`သံုးတန္း´ ဟု ၿပိဳင္တူ ေျဖၾကသည္။

သူတို႔ေျဖပံုကို ၾကည့္ရသည္မွာ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံုေတာ့ ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ား အေရာင္ေတာက္ေနသျဖင့္ ဉာဏ္ေကာင္းပံုလည္း ရသည္။ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ ေက်ာင္းေနသည္ကို ၾကားရ၍ ဝမ္းသာအားရျဖစ္မိသည္။ အ႐ြယ္က ႏုနယ္၊ ေက်ာင္းကတဖက္ ေတာင္ယာကတဖက္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာေရာ ဝမ္းစာပါ ရွာေဖြေနၾကရရွာသည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္႐ႈရင္း မ်ားစြာ က႐ုဏာသက္မိေလသည္။

သိလိုသည္မ်ားကို ေမးၿပီး ေတာင္ေတာ္အီအီ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းအျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္လိုက္ရာ မိုးကား စဲစ ျပဳၿပီ။ မိုးစဲသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ေငြေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ေတာင္ခိုးျမဴခိုးမ်ား တရိပ္ရိပ္ထလာကာ ေတာင္ေပၚေက်း႐ြာတစ္ခုလံုးကို ဝါးမ်ိဳသြားေတာ့၏။ ေဒသအေခၚ မိႈင္းတိုက္သည္ဟု ေခၚသည္။ ဝါးတ႐ိုက္အကြာအေဝးကိုပင္ ျမင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ေခ်။

ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးလည္း စဲၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးသည္ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ျပန္ဆင္းသြားၾကသည္။

+++++

အေနာက္ဖက္ ေတာင္ကုန္း၌ ေနလံုးႀကီး ေမးတင္ေနၿပီ။
ေနဝင္ဆည္းဆာအခ်ိန္ျဖစ္၍ အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္း ႀကီးစိုးလာေခ်ၿပီ။
ငွက္ကေလးမ်ားလည္း အိပ္တန္းတက္ၾကၿပီ။
ေတာင္ယာသြား တိုင္းရင္းသားမ်ားလည္း ျပန္လာၾကၿပီ။
အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္း၌ ထင္း႐ူးမီးေရာင္မ်ားျဖင့္ လင္းလက္ေန၏။ (ဖေယာင္းတိုင္အစား ထင္း႐ူးဆီကို အလွ်ံပယ္ သံုးၾကသည္။)

အကၽြႏု္ပ္လည္း ဘုရားရွိခိုး၊ ပရိတ္႐ြတ္၊ ပုတီးစိပ္၊ ေမတၱာပို႔ၿပီး စႀကၤန္ေလွ်ာက္ တရားမွတ္ေနစဥ္ ထင္း႐ူးမီးတုတ္ႀကီးကို ကိုင္၍ ဒကာတစ္ဦး ေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္လာေလသည္။

ထို႔ေနာက္ `ဘုန္းႀကီး … ကေလးဖ်ားတယ္၊ ေဆးေပးပါ´ဟု ေဆးေတာင္း၏။

`ကေလးဖ်ားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ´
`ဒီညေန´
`နာမည္ ဘယ္သူလဲ´
`ဟုန္းထန္နဲ႔ ဟုန္းေဂ´

… ေအာ္ .. ေန႔ခင္းက ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကိုး …ဟု ေရ႐ြတ္ရင္း `ေအး .. ေအး၊ ေရာ့ .. ေရာ့´ဆိုၿပီး ပါရာစီတေမာႏွင့္ ဘာမီတြန္ေဆးျပား အနည္းငယ္ ေပးလိုက္သည္။

ေတာင္ေပၚမွာ ဒီအတိုင္းပင္။
ဖ်ားသည္ဟုဆိုလွ်င္ ဘုန္းႀကီးကို အားကိုး၍ ေဆးမ်ား ေတာင္းေလ့ရွိၾကသည္။ ယခုဒကာႀကီးလည္း ေဆးရသည္ႏွင့္ ဘုရားပင္ ရွိမခိုးႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဝမ္းသာအားရ ထ၍ ျပန္သြားေတာ့၏။

ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကေလးငယ္ႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးမွာ မသက္သာေၾကာင္း ၾကားရေလသည္။ ေစာေစာကတည္းက က႐ုဏာသက္ၿပီးျဖစ္ရာ ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ကေလးငယ္ရွိရာ အိမ္သို႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။
ကေလးငယ္သည္ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ အိပ္ယာထက္၌ လဲေလ်ာင္းရင္း ကေရာင္ကတမ္း ညည္းညဴေနသည္။ လူမမာေမးသူမ်ားကလည္း တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ေခါင္ရည္ေသာက္ရင္း လူမမာကို ဝိုင္းအံုၾကည့္သူက ၾကည့္၊ ခ်င္းထံုးစံအရ နတ္တင္သူက တင္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

သားငယ္ေဘးတြင္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာ လက္မိႈင္ခ်လ်က္ ထိုင္ေနၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးကို ေတြ႕ရရာ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။
အကၽြႏု္ပ္ေရာက္လာသည္ကို သိလွ်င္သိခ်င္း အားလံုး ေဘးကို ဖယ္ေပးၾကၿပီး အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
အကၽြႏု္ပ္လည္း ကေလးကို ဘာေဆးတိုက္သလဲဟု ေမးရာ၊ … ဘာေဆးမွ မတိုက္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးေပးတဲ့ ေဆး ကုန္ၿပီ … ဟု ေျဖ၏။
ဘာေဆးမွ မတိုက္ရင္ေတာ့ ဒီကေလး ဆက္လက္ အသက္ရွင္ဖို႔ မလြယ္ကူဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။
ကေလးငယ္၏ လက္ကို ကိုင္ၾကည့္ရာ ကိုယ္အနည္းငယ္ ပူ၍ အင္အားခ်ိနဲ႔ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ကာ မ်က္ကြင္းမ်ား ေပၚလ်က္ ပါး႐ိုးမ်ား ေငါထြက္ေနသည္။ တအင္အင္ႏွင့္ ညည္းညဴေနေသာ အသံကား အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္လ်က္ ရွိ၏။
တခါတရံ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္၍ ဘုန္းႀကီးကို ကယ္တင္ေပးပါရန္ အသနားခံ ေတာင္းပန္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။
ႏွစ္ရက္တစ္ညတိတိ မိုးလင္းေပါက္ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကေသာ ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားကို ၾကည့္ရင္း မိမိကိုယ္မိမိ မၾကာမီေသေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးကလည္း ကေလးငယ္အား ေျခာက္လွန္႔ေနဟန္ တူသည္။

အကၽြႏု္ပ္သည္ … ငါလို သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနပါလ်က္ အေအးမိ၍ ဖ်ားနာ႐ုံမွ်ျဖင့္ ဒီကေလး လံုးဝ မေသေစရ။ ရေအာင္ ငါကယ္တင္မည္ … ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါသည္။

ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသည္ႏွင့္ ကေလးငယ္အား ေဗာဇၥ်ဂၤသုတ္ပရိတ္ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ေပးၿပီး အားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ထုပ္ကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ၿပီး မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔မွ် ေဝးေသာ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔ တစ္ပါးတည္း တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ထြက္ တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္တို႔ျဖင့္ ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

တစ္လမ္းလံုးလည္း ေမတၱာပို႔သလ်က္ လာခဲ့၏။
ဝါတြင္းကာလျဖစ္သျဖင့္ မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာသည္။ ကၽြတ္မ်ား ကုန္းေမွ်ာ့မ်ားကလည္း ေျခေထာက္ကို မည္းေနေအာင္ အမိအရ တြယ္ၾကသည္။ ျမင္ေသာ ကၽြတ္မ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း မျမင္ေသာ ကၽြတ္မ်ားကား ေသြးဝမွပင္ အလိုလို ျပဳတ္က်ေနရစ္ေတာ့သည္။ ေျခေထာက္တစ္ခုလံုး ကၽြတ္တြယ္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားမွ ေသြးမ်ား ယိုစီးလ်က္ ေသြးအလိမ္းလိမ္း ေပက်ံလ်က္ ရွိ၏။
လမ္းခရီးတေလွ်ာက္လံုး သက္ကယ္မ်ား၊ ျမက္႐ိုင္းမ်ားကိုလည္း တိုးေဝွ႕သြားရသည္ျဖစ္ရာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး အရွရာမ်ားေၾကာင့္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႏိုင္လွသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔ ညေနသံုးနာရီအခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
မင္းတပ္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးထံ သြား၍ လူနာ၏အေျခအေနကို တင္ျပ ေဆြးေႏြးသည္။
ဆရာဝန္ႀကီးက လူနာကို ေခၚခဲ့ဖို႔ရန္ ေျပာေသာ္လည္း မျဖစ္ႏိုင္သျဖင့္ စားေဆးမ်ားကို ထုတ္ေပးသည္။
အကၽြႏု္ပ္သည္ ဆရာဝန္ႀကီး ၫႊန္ၾကားသည့္အတုိင္း မွတ္သားကာ လူမမာအတြက္ ႏို႔ဆီ၊ သၾကား၊ ဘီစကစ္မုန္႔ထုပ္မ်ားကို ဝယ္သည္။
လိုအပ္သည္မ်ားကို ဝယ္ယူၿပီး၍ ႐ြာသို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လိုေသာ္လည္း တစ္ေနကုန္ ခရီးသြားထားရသျဖင့္ ပင္ပန္းေနသည္ျဖစ္ရာ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဗဟိုေက်ာင္းတြင္ တစ္ညက်ိန္းစက္ကာ အနားယူရသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ (၂၆-ဇူလိုင္လ-၁၉၉၈) နံနက္ မိုးေသာက္သည္ႏွင့္ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ ထုပ္ကာ ေစာေစာပင္ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။
ေက်ာင္းကထြက္သည္ႏွင့္ မိုးကလည္း ႐ြာသည္ျဖစ္၍ ေန႔ဆြမ္းကို လမ္းေဘးတစ္ေနရာ ေရက်စမ္းနံေဘးတြင္ ထီးေဆာင္းလ်က္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ဘုဥ္းေပးရသည္။
ထီးမွ က်လာေသာ မိုးေရတို႔သည္ ဆြမ္းထုပ္ထဲသို႔ စီးဆင္းလာရာ ဟင္းေရအဆမ္းရလြတ္ ျဖစ္ေတာ့၏။
ေတာတြင္း၌ ခရီးသြားရင္းျဖစ္သျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ဇြန္း၊ ပန္းကန္၊ စားပြဲ ကုလားထိုင္တို႔ကို လြမ္းေန၍ မျဖစ္။ အဆင္ေျပသလို သံုးေဆာင္၍ ဆက္လက္ ခရီးထြက္ခဲ့ရျပန္သည္။

အခ်ိန္ကား တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ကုန္လာၿပီ ျဖစ္၏။
ေျခလွမ္းမ်ားကို ပို၍ သြက္သြက္လက္လက္ ေလွ်ာက္မိသည္။
ေတာႀကီးမ်က္မည္း တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေတာေကာင္မ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္အား။
ေက်ာင္းသာေလး ေရတိမ္နစ္မည္ကိုသာ စိုးရိမ္ေနသည္။
အခ်ိန္သည္ စကၠန္႔တန္ေလး လႈပ္ရွားေနသည့္ စကၠန္႔ပိုင္း အခ်ိန္ေလးမွ်ပင္ အေရးႀကီး၏။
ေက်ာင္းသာေလးအား ကယ္တယ္ႏိုင္ရန္ ႐ြာသို႔ ငါျမန္ျမန္ေရာက္မွဟူသည့္ ေဇာစိတ္က ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးရွိ အေသြးထဲ အသားထဲ စိတ္ထဲ၌ စိုးမိုးေနသည္။
လက္တြင္ ေတာင္ေဝွးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ၿပီး ႏွင္းေလ်ာစီးသူမ်ားကဲ့သို႔ ဘယ္ညာေထာက္ကာ ေတာင္ကို အတင္းတက္ အတင္းဆင္းသည္။
ေတာင္အတက္တြင္ မသက္သာသကဲ့သို႔ ေတာင္အဆင္းတြင္လည္း မလြယ္ကူလွေခ်။
ေျခသလံုးႂကြက္သားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေမာဟိုက္ေနသည္။ ေခၽြးမ်ားကား သကၤန္းကို ညႇစ္ယူ၍ ရေလာက္ေအာင္ ႐ႊဲနစ္ေနသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဒုံအိမ္ေက်း႐ြာေလးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။
အလြန္တရာ ပင္ပန္းလွသျဖင့္ ဒုံအိမ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေခတၱဝင္ကာ ဓာတ္ဆားထုပ္ေဖ်ာ္ေသာက္၍ အပန္းေျဖသည္။
စကားမ်ားမ်ား မေျပာႏိုင္။
ဖ်ာေပၚတြင္ ေခတၱ လဲေလ်ာင္းလိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။
အိပ္ယာမွ ႏိုးလာေသာ္ ညေနေလးနာရီ ထိုးေနေခ်ၿပီ။
အခ်ိ္န္လုေနရသည့္အထဲ ဘာလို႔မ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားရသနည္းဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္မိသည္။
တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ကိုက္ခဲေန၏။
သို႔ေသာ္ အားတင္းၿပီး အတင္းထကာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္၊ ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာျပန္၏။

ဒံုအိမ္႐ြာမွ ထြက္လာသည္ႏွင့္ ဒံုအိမ္႐ြာႏွင့္ ငေရွာင္႐ြာအၾကား နက္႐ိႈင္းေသာ ေတာင္ေခ်ာက္ၾကားတို႔ကို သတိႀကီးစြာ ထား၍ ဆင္းရသည္။
ခရီးတစ္ဝက္ခန္႔အေရာက္တြင္ `တီးေတာင္ .. တီးေတာင္´ႏွင့္ ခ်င္းတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံ တူရိယာသံကို ၾကားရေလသည္။
အကၽြႏု္ပ္သည္ ထိုအသံကို ၾကားရသည္ႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ား ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့၏။
ခဲေလသမွ် သဲေရက်ေခ်ၿပီဟု ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ရသည္။
ေတာင္ကမ္းပါးယံကို မွီရင္း မ်က္လံုးအစံုကို မွိတ္ကာ ေက်ာင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာ၊ အားငယ္စြာ ဝိုင္းအံု ၾကည့္ေနၾကရွာသည့္ တိုင္းရင္းသား တိုင္းရင္းသူတို႔၏ မ်က္ႏွာ၊ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကရွာသည့္ မိဘႏွစ္ပါး၏ ဟန္အမူအရာတို႔ကို ႏွလံုးသားျပင္တြင္ အတီတဘဝင္က်လ်က္ ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
အသုဘအခမ္းအနားတြင္ တီးေလ့ရွိသည့္ ခ်င္း႐ိုးရာတီးလံုးသံကား ေလထဲတြင္ ဆြတ္ပ်ံ႕စြာ ေပၚထြက္လာလ်က္ ရွိသည္။
အကၽြႏ္ုပ္သည္ အသြားအျပန္ မိုင္(၄၀)ေက်ာ္ခရီးကို ႏွစ္ရက္ဆက္တိုက္ အျပင္းႏွင္ခဲ့ရသည္ျဖစ္၍ မတ္တပ္မွ လဲၿပိဳက်မတတ္ ခံစားရေလေတာ့သည္။

သို႔ေသာ္လည္း မသြားမၿပီး ရပ္ေန႐ုံျဖင့္ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၍ ေျခေထာက္မ်ားကို ေလးတြဲ႕စြာ မလွမ္းခ်င္ လွမ္းခ်င္ႏွင့္သာ ခရီးဆက္ခဲ့ရျပန္သည္။
လွ်ိဳေျမာင္ေခ်ာက္ၾကားမွတဆင့္ ငေရွာင္႐ြာဘက္ရွိ ေတာင္တက္လမ္းကို တက္ရေသာအခါ ဒူးမ်ား ေကြးၫြတ္၍ မၾကာခဏ လဲေတာ့သည္။
ရန္ကုန္တြင္ တစ္မွတ္တိုင္ခရီးေလာက္ကိုပင္ ဘတ္စ္ကားစီးကာ အပင္ပန္းမခံခဲ့သည့္ ေျခေထာက္မ်ားက ဤမွ်ျပင္းထန္ေသာ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းလမ္းခရီးကို ေလွ်ာက္ရသည့္အခါ ဒူးမ်ားေကြးၫြတ္ကာ မၾကာခဏ လဲသည္မွာ အျပစ္မဆိုသာေတာ့။
ဤသို႔ျဖင့္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္တက္လမ္းကို ဇြဲျဖင့္ အားခဲတက္လာခဲ့သည္။

ညေန ၅-နာရီခြဲမွ် ရွိေသးေသာ္လည္း ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက ေနလံုးႀကီးကို ကန္႔လန္႔ကာျခားထားလိုက္ရာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။
တစ္နာခြဲခန္႔ ေလွ်ာက္မိေသာ္ ႐ြာအစြန္ ျခံစည္း႐ိုးအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
ခ်င္း႐ိုးရာတီးလံုးသံကား ပီျပင္သထက္ ပီျပင္လာေတာ့၏။
အေသအခ်ာ သတိထား နားေထာင္ရာ ေက်ာင္းသားေလး၏ အိမ္မွ မဟုတ္ေၾကာင္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားေလး၏ အိမ္အနီး မလွမ္းမကမ္းမွ မီးခုိးမ်ား အူလ်က္ ထြက္ေနသည့္ အိမ္မွ တီးလံုးသံထြက္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။
ေဟး … ေက်ာင္းသားေလးအိမ္က မဟုတ္ဘူးကြ .. ဟု တစ္ပါးတည္း အသံထြက္လ်က္ ေက်ာင္းသားေလးအတြက္ ဝမ္းေျမာက္သြားမိသည္။

ယိမ္းယိုင္ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ေျခေထာက္မ်ား ခိုင္မာလာ၍ ေလ်ာက်နိမ့္က်ေနေသာ အင္အားမ်ား ေတာင့္တင္းလာကာ ဝမ္းပန္းတသာ ေက်ာင္းအေရာက္ အေျပးအလႊား သြားမိသည္။
ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ သကၤန္းပင္ မလဲအား၊ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခ်ကာ ေဆးပုလင္းကို ထုတ္ၿပီး လူမမာေက်ာင္းသားအိမ္သို႔ ခ်က္ခ်င္း သြားသည္။
အိမ္ေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လူနာေဘး ဝိုင္းအံုကာ ေငးမိႈင္လ်က္ရွိၾကေသာ လူမ်ားမွာ အကၽြႏု္ကို ျမင္လွ်င္ျမင္ခ်င္း ဝမ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳၾကသည္။
အားတက္သြားၾကဟန္ တူသည္။
အကၽြႏု္ပ္သည္ အားလံုးကို ေဘးဖယ္ခိုင္းၿပီး ကေလးငယ္ကို ၾကည့္႐ႈရာ အားအလြန္နည္း၍ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား စီးက်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အပူခ်ိန္တိုင္းၾကည့္ရာ ၁၀၂-ဒီဂရီရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
မလႈပ္မယွက္ ယဲ့ယဲ့သာရွိေသာ ကေလးငယ္ကို ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီး လႉဒါန္းလိုက္ေသာ ေဆးဝါးမ်ားကို အမႈန္႔ႀကိတ္၍ ေရေဖ်ာ္တိုက္ျခင္း၊ ထိုးေဆးမ်ားကို ေဆးဆရာမ(သားဖြား)ကို ေခၚယူ၍ ထိုးေစျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးလိုက္သည္။
ဤမွ် ကုသိုလ္ယူလိုက္ရလွ်င္ မၾကာမီ ကေလးငယ္ ျပန္လည္ ေနေကာင္းလာလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္သည္။
ကေလးငယ္အတြက္ ဝယ္ယူလာေသာ ႏို႔ဆီဗူး၊ သၾကားႏွင့္ မုန္႔ထုပ္မ်ားကိုလည္း လူမမာကေလးငယ္ကို တိုက္ေကၽြးရန္ ေပးထားခဲ့သည္။

ဤသို႔ ႏွစ္ရက္ဆက္၍ ျပဳရေသာ ကုသိုလ္အမႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေလးမွာ တျဖည္းျဖည္း ေနေကာင္းလာသည္။
ႏို႔ဆီဗူးကို ပထမတြင္ ေဖ်ာ္၍ ေသာက္ေသာ္လည္း ေနာက္တြင္ ဗူးလိုက္ပါ ေမာ့၍ ေသာက္ေၾကာင္း သိရ၏။
အားအင္မ်ား ျပည့္ၿဖိဳးလာကာ ေက်ာင္းျပန္တက္၍ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနေသာ ေက်ာင္းသာေလးကို ျမင္ရေသာအခါ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တယ္လိုက္ရေသာ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါး၏ ရင္တြင္း၌ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိသကဲ့သို႔ အထူးၾကည္ႏူး ဝမ္းေျမာက္ကာ သတၱဝါေဝေနယ်အေပါင္းတို႔ ေဘးအေပါင္း ရန္အေပါင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႔သလ်က္ ရွိပါေတာ့သည္။

+++++
အရွင္ဉာဏိႆရ(ေမာ္လူး)၏ `ဘဝႏွင့္သာသနာ´ စာအုပ္ မွ