၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၅ ရက္ စေနေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ အဘိဓမၼာသင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္မ်ားသင္တန္း သင္ခန္းစာ အပတ္စဥ္ (၃၅) ႏွင့္ (၃၆) – ေသျခင္းျဖစ္ပံုအေၾကာင္းအရာကို ေလ့လာ သင္ယူၾကရသည္။

(၁) အသက္တမ္းကုန္၍ ေသျခင္း။
(၂) ကံစြမ္းကုန္၍ ေသျခင္း။
(၃) အသက္တမ္း၊ ကံစြမ္း ႏွစ္ပါးကုန္၍ ေသျခင္း။
(၄) ဥပေစၧဒကကံျဖင့္ ေသျခင္း။

အသက္တမ္းကို ‘မီးစာ’၊ ကံစြမ္းကို ‘ဆီ’၊ “ဆီမီး”ဥပမာျဖင့္ ပံုႏိႈင္းၾက၏။
မီးစာကုန္၍ မီးေသျခင္း၊ ဆီကုန္သျဖင့္ မီးေသျခင္း၊ မီးစာ, ဆီ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကုန္သျဖင့္ မီးၿငိမ္းျခင္း၊ မီးစာ, ဆီ မကုန္ေသးေသာ္လည္း ေလျပင္္းတိုက္သျဖင့္ မီးၿငိမ္းျခင္း၊ တမင္ၿငိမ္းသတ္ျခင္း စသည္ ျဖစ္၏။

သက္တမ္းကုန္, ကံစြမ္းကုန္, အသက္တမ္း-ကံစြမ္းကုန္ ေသျခင္းမ်ိဳးကို အခ်ိန္ကာလႏွင့္အညီ ေသၾကရသျဖင့္ ‘ကာလမရဏ’ဟု ေခၚ၏။
ဥပေစၧဒကကံျဖင့္ ေသျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေသာ ေရနစ္ေသျခင္း, ကားတုိက္ေသျခင္း, အဆိပ္ေသာက္ေသျခင္းမ်ိဳးကို ‘အကာလမရဏ’ဟု ေခၚ၏။

သတၱဝါတို႔မွာ ဤေသျခင္း ၄-မ်ိဳးအနက္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေသၾကရ၏။

ထိုသို႔ ေသၾကေသာအခါ ေသခါနီး၌ ‘ကံ’၊ ‘ကမၼနိမိတ္’၊ ‘ဂတိနိမိတ္’ သံုးမ်ိဳးအနက္ တစ္ခုခု ေပၚ၏။

ကံ = ေနာက္ဘဝမွာ ပဋိသေႏၶအက်ိဳးေပးေတာ့မည့္ ေရွးတုန္းက ျပဳခဲ့ေသာ (မေသမီ ယခုဘဝတြင္ ျပဳခဲ့ေသာ ကံမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္၏) ကုသိုလ္ကံ, အကုသိုလ္ကံ။
ဤကံသည္ အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့ေသာ အာ႐ုံျဖစ္၍ မေနာဒြါရ၌ ထင္၏။

ကမၼနိမိတ္ = ကံျပဳစဥ္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အာ႐ုံေျခာက္ပါး။
“တိုက္႐ိုက္ၾကံဳရေသာ အာ႐ုံ” = ဥပလဒၶနိမိတ္ (ပါဠိ) (ဥပမာ – ေက်ာင္းေဆာက္ရာ၌ ေက်ာင္း), “အျခံအရံျဖစ္ေသာ အာ႐ုံ”= ဥပကရဏနိမိတ္ (ပါဠိ) (ဥပမာ – ေက်ာင္းေဆာက္ရာ၌ သကၤန္းအလႉ, ဆြမ္းအလႉ စသည္)တို႔ ထင္ေပၚတတ္၏။
အာ႐ုံေျခာက္ပါးလံုး၌ ျဖစ္၍ ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဒြါရေျခာက္ပါး၌ ထင္၏။

ဂတိနိမိတ္ = အနာဂတ္ေရာက္ရမယ့္ဘဝ ေတြ႕ၾကံရလတံ့ေသာ အာ႐ုံ။
“တိုက္႐ိုက္ေရာက္မည့္ အရပ္၏ အာ႐ုံ” = ဥပလဘိတဗၺ (ပါဠိ) (ဥပမာ – အမိဝမ္းေရ၊ ငရဲဘံု), “ထိုေရာက္မည့္အရပ္တြင္ ေတြ႕ၾကံဳခံစားရမည့္ အရာမ်ား” = ဥပေဘာဂ (ပါဠိ) (ဥပမာ – လင္းတ၊ ေခြး၊ ငရဲမီး၊ ငရဲထိန္း၊ နတ္သား၊ နတ္သမီး)ေပၚတတ္၏။
အမ်ားအယူအဆအရ ႐ူပါ႐ုံျဖစ္သည္ဟု ဆို၏။ ႐ူပါ႐ုံျဖစ္လွ်င္ စကၡဳဒြါရ၌ ျဖစ္မည္ ျဖစ္၏။ မေနာဒြါရျဖင့္ ယူအပ္ေၾကာင္းလည္း ဆုိ၏။

+++++

ေသခါနီး စိတ္အစဥ္

ကံ, ကမၼနိမိတ္, ဂတိနိမိတ္ အာ႐ုံေပၚၿပီး၊ အက်ိဳးေပးလတံ့ေသာ ကံအားေလ်ာ္စြာ
ကုသိုလ္ကံကအက်ိဳးေပးမည္ဆိုလွ်င္ စင္ၾကယ္ေသာ စိတ္အစဥ္၊
အကုသိုလ္ကံက အက်ိဳးေပးမည္ဆိုလွ်င္ ညစ္ႏြမ္းေသာ စိတ္အစဥ္သည္ ေနာက္ေရာက္လတံ့ေသာ ဘဝသို႔ ၫႊတ္ကိုင္းေနသကဲ့သို႔ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျဖစ္တတ္၏။

ထိုသို႔ စိတ္အစဥ္ျဖစ္ေနစဥ္ –
“စင္ၾကယ္ေသာ စိတ္အစဥ္”သည္ မေကာင္းသည္ကို သတိရ၍, အနီးေနပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေလာဘ ေဒါသစကားမ်ား ၾကားရ၍ “မေကာင္းေသာ စိတ္အစဥ္”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္၏။
“မစင္ၾကယ္ေသာ စိတ္အစဥ္”ျဖစ္ေနရာမွလည္း ေရွးက ျပဳခဲ့ဖူးေသာ ေကာင္းမႈကို သတိရ၍, ပရိတ္တရားေတာ္နာၾကားရ၍, ရဟန္းသံဃာကို ဖူးေတြ႕ရ၍ “ေကာင္းေသာ စိတ္အစဥ္”သို႔ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္၏။

ေသာဏမေထရ္၏ဖခင္၊ ယခင္ မုဆိုးလုပ္လာခဲ့ၿပီး ႀကီးမွ ရဟန္းဝတ္သူမွာ ေသခါနီး ငရဲနိမိတ္ထင္၍ သားျဖစ္သူ ေသာဏမေထရ္က ဘုရားရင္ျပင္၌ ဘုရားပန္းမ်ား လႉဒါန္းေစသျဖင့္ စင္ၾကယ္ေသာ စိတ္အစဥ္သို႔ ေျပာင္းကာ နတ္ျပည္၌ ျဖစ္ရ၏။

ေက်ာင္း, ဇရပ္, တန္ေဆာင္း, ေရတြင္း ေရကန္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ လႉဒါန္းခဲ့သူ၊ ျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ခဲ့သူ အေသာကမင္းႀကီးမွာ ေသခါနီး ဖန္းခါးသီးတစ္ျခမ္းမွ်သာ ပိုင္ဆိုင္ေသာ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္မႈေၾကာင့္ ေႁမြႀကီးျဖစ္ရၿပီး၊ သားေတာ္ မဟိႏၵမေထရ္ေၾကာင့္ အခ်ိန္ကာလ မၾကာရွည္ဘဲ ကၽြတ္လြတ္သြားေၾကာင္း သိရ၏။

ကံအာ႐ုံထင္ပံု တစ္နည္းမွာ ကံကို အသစ္ျပဳေနရသကဲ့သို႔ မေနာဒြါရတြင္ ထင္လာျခင္း ျဖစ္၏။
ယခုပင္ အလႉကို ေပးလႉေနရသကဲ့သို႔၊ အကုသိုလ္ကံျဖစ္လွ်င္လွ်င္ ယခုပင္ သတ္ေန ျဖတ္ေနသကဲ့သို႔ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာတတ္၏။

ဤကဲ့သို႔ စိတ္အစဥ္မ်ားျဖစ္ အာ႐ုံမ်ားထင္ေပၚၿပီးေသာ္ ေသေသာ စုတိစိတ္ မရဏာသႏၷဝီထိ ျဖစ္၏။

စုတိစိတ္ = ပစၥဳပၸန္ဘဝ၏ ေနာက္ဆံုးစိတ္
စုတိ = ေလ်ာက်သြားသည္ ဟု အဓိပၸာယ္ရ၏။

+++++

မရဏာသႏၷဝီထိ

မရဏာသႏၷဝီထိျဖစ္ၿပီး စုတိစိတ္က်သည္လည္း ရွိသည္။
မရဏာသႏၷဝီထိျဖစ္ၿပီး ဘဝင္စိတ္ျဖစ္ကာ၊ ၿပီးမွ စုတိစိတ္က်သည္လည္း ရွိသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မရဏာသႏၷဝီထိ ၄-မ်ိဳး ရွိ၏။

(၁) ေဇာေနာင္ စုတိက်ေသာ ဝီထိ
(၂) ေဇာ —> တဒါ႐ုံေနာင္ စုတိက်ေသာ ဝီထိ
(၃) ေဇာေနာင္ ဘဝင္ေနာင္ စုတိက်ေသာ ဝီထိ
(၄) ေဇာ —> တဒါ႐ုံေနာင္ ဘဝင္ေနာင္ စုတိက်ေသာ ဝီထိ

စုတိစိတ္ ခ်ဳပ္ၿပီးေနာက္ ဘာမွ မျခားဘဲ ဘဝသစ္ ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္သည္။
ပဋိသေႏၶစိတ္ ျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ခ်င္း ဘဝသစ္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ထိုပဋိသေႏၶစိတ္သည္ –

• မရဏာသႏၷေဇာယူေသာ အာ႐ုံကိုပင္ အာ႐ုံျပဳသည္။

• ကာမဘံု၊ ႐ူပဘံု၌ျဖစ္လွ်င္ မွီရာဝတၳဳ႐ုပ္ ရွိသည္။

• အ႐ူပဘံု၌ ျဖစ္လွ်င္ မွီရာဝတၳဳ႐ုပ္ မရွိ။

• အဝိဇၨာႏုသယ ျခံရံလ်က္ တဏွာႏုသယ အရင္းခံရွိေသာ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

• ဖႆစေသာ သမၸယုတ္တရားတို႔ႏွင့္ အတူတကြ ျဖစ္သည္။

• သမၸယုတ္တရားတို႔၏ ေရွ႕သြားေခါင္းေဆာင္ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။

• ဘဝတစ္ပါးကို စပ္ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ “ပဋိသေႏၶ” အမည္ရသည္။

+++++

ပဋိသေႏၶစိတ္၏ အာ႐ုံ

ကာမာဝစရပဋိသေႏၶ၏ အာ႐ုံသည္ –

• မေနာဒြါရျဖင့္ ယူအပ္ေသာ အတိတ္ကံ ဓမၼာ႐ုံ၊
• ေျခာက္ဒြါရျဖင့္ ယူအပ္ေသာ အတိတ္, ပစၥဳပၸန္ ကမၼနိမိတ္ အာ႐ုံ ၆-ပါး
• မေနာဒြါရျဖင့္ ယူအပ္ေသာ ပစၥဳပၸန္ ဂတိနိမိတ္ ႐ူပါ႐ုံ ျဖစ္သည္။

႐ူပါဝစရပဋိသေႏၶ၏ အာ႐ုံသည္ ပညတ္ကမၼနိမိတ္ ျဖစ္သည္။

အ႐ူပါဝစရပဋိသေႏၶ၏ အာ႐ုံသည္ ပညတ္ သို႔မဟုတ္ မဟဂၢဳတ္ (အတိတ္) ကမၼနိမိတ္ ျဖစ္သည္။

အသညသတ္ဘံု၌ကား ဇီဝိတနဝကကလာပ္သည္သာ ပဋိသေႏၶအျဖစ္ျဖင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသတၱဝါတို႔သည္ ႐ုပ္ပဋိသေႏၶရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ မည္ကုန္၏။

အ႐ူပါဝစရသတၱဝါတို႔ကား နာမ္ပဋိသေႏၶရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ မည္ကုန္၏။

ႂကြင္းသတၱဝါ (ကာမ၊ ႐ူပ သတၱဝါ)တို႔ကား ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး ပဋိသေႏၶရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ မည္ကုန္၏။

+++++

အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာ အရင္းခံ

ပဋိသေႏၶစိတ္သည္ ဝိပါက္စိတ္ ျဖစ္၏။
ေနာက္ေနာက္က ျပဳခဲ့ေသာ ကံေၾကာင့္ ယခုဘဝတြင္ ပဋိသေႏၶ ဝိပါက္စိတ္ ျဖစ္၏။
ထိုကံသည္ အဝိဇၨာႏုသယျခံရံလ်က္ တဏွာႏုသယအရင္းခံရွိေသာ ကံ ျဖစ္၏။

အဝိဇၨာ = ေမာဟ
တဏွာ = ေလာဘ
အႏုသယ = ကိန္းသည္

‘အဝိဇၨာ’ႏွင့္ ‘တဏွာ’ – ႏွစ္ပါးတို႔ကို အရင္းခံၿပီး သတၱဝါမ်ား၌ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံတို႔ ျဖစ္ၾကရ၏။

အကုသိုလ္ကံက အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာကို အမွီျပဳ၍လည္း ျဖစ္၏။ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ၍လည္း ျဖစ္၏။

ကုသိုလ္ကံကမူ အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာကို အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ၍ မျဖစ္။

အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာ ဝဋ္ျမစ္ျပတ္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာတို႔မွာ ကုသိုလ္စိတ္အစား ႀကိယာစိတ္သာ ျဖစ္၏။

+++++

မရဏာသႏၷဝီထိ ျဖစ္ပံု

မရဏာသႏၷဝီထိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိ၏။
ပစၥဳပၸန္႐ူပါ႐ုံက စကၡဳဒြါရ၌ ထင္၍ ျဖစ္ေသာ မရဏာသႏၷဝီထိပံုစံကုိ ျပရေသာ္ –

အတီတဘဝင္ —> ဘဝဂၤစလန —> ဘဝဂၤုပေစၧဒ —> ပၪၥဒြါရာဝဇၨန္း —> စကၡဳဝိညာဏ္ —> သမၸဋိစၧိဳင္း —> သႏၲီရဏ —> ဝုေ႒ာ —>  ေဇာ —> ေဇာ —> ေဇာ —> ေဇာ —> ေဇာ —> စုတိ

မရဏာသႏၷေဇာမွာ အားနည္းေသာေၾကာင့္ ၅-ႀကိမ္သာ ေစာ၏။

စုတိၿပီးေနာက္ စုတိ၏အျခားမဲ့၌ ပဋိသေႏၶစိတ္ ဆက္တိုက္ ျဖစ္၏။ ထိုေနာက္ ဘဝင္ ၁၅-ႀကိမ္ သို႔မဟုတ္ ၁၆-ႀကိမ္ —> မေနာဒြါရာဝဇၨန္း —> ေဇာ ၇-ႀကိမ္ (ဘဝနိကႏၲိက) —> ဘဝင္မ်ား ျဖစ္၏။

ပဋိသေႏၶ —> ဘဝင္ —> ဘဝင္ —> ဘဝင္ …….. ဘဝင္ (၁၅, ၁၆) —> မေနာဒြါရာဝဇၨန္း —>  ေဇာ ၇-ႀကိမ္ (ဘဝနိကႏၲိက) —> ဘဝင္ —> ဘဝင္

မရဏာသႏၷဝီထိ၌ ႐ုပ္သက္ (စိတၱကၡဏ ၁၇)ကို အတီတဘဝင္မွ စေရတြက္ေသာ္ စုတိတိုင္ေအာင္ စိတၱကၡဏ ၁၄-ခ်က္သာ ရွိေသး၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘဝသစ္၌ ပဋိသေႏၶႏွင့္ ဘဝင္ ၂-ႀကိမ္တိုင္ေအာင္ ပစၥဳပၸန္႐ူပါ႐ုံ ရွိေနေသးသျဖင့္ ပဋိသေႏၶစိတ္ႏွင့္ ဘဝင္ ၂-ႀကိမ္တို႔သည္ ထိုပစၥဳပၸန္အာ႐ုံကို အာ႐ုံျပဳၾကသည္။
ေနာက္ဘဝင္ႏွင့္တကြ ဘဝသစ္ဘဝင္အားလံုးႏွင့္ စုတိစိတ္တို႔မွာ လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အတိတ္႐ူပါ႐ုံကို အာ႐ုံျပဳၾကသည္။

ဘဝတစ္ခုႏွင့္တစ္ခု အကူး

ဘဝတစ္ခုတြင္ ပဋိသေႏၶ, ဘဝင္, စုတိတို႔သည္ ကံ, ကမၼနိမိတ္, ဂတိနိမိတ္ တစ္ခုကို အာ႐ုံျပဳ၏။ ပဋိသေႏၶက ကံကို အာ႐ုံျပဳခဲ့လွ်င္ ဘဝင္, စုတိတို႔ကလည္း ၎ကံကိုပင္ အာ႐ုံျပဳ၏။

ဒုတိယဘဝ၏ ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ ပထမဘဝ၏ မရဏာသႏၷေဇာယူေသာ အာ႐ုံကို ယူ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ပထမဘဝ၏ စုတိစိတ္ႏွင့္ ဒုတိယဘဝ၏ ပဋိသေႏၶစိတ္တို႔မွာ အာ႐ုံမတူ။

ဒုတိယဘဝ၏ ပဋိသေႏၶသည္ ယခင္ဘဝမ်ားက ျပဳခဲ့ေသာ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္ရ၏။

ပထမဘဝ၏ စုတိက ျဖစ္ေစျခင္း မဟုတ္။ စုတိစိတ္မွာ ဝိပါက္စိတ္ျဖစ္ရာ ေနာက္ဘဝ ပဋိသေႏၶကို မျဖစ္ေစႏိုင္။
စုတိက ပဋိသေႏၶကို ျဖစ္ခြင့္ေပးျခင္း, ေနရာဖယ္ေပးျခင္းသေဘာသာ ျဖစ္၏။

ဤဘဝအကူး၌ ပထမဘဝတစ္ခု၏ စုတိႏွင့္ ဒုတိယဘဝ၏ ပဋိသေႏၶတို႔ အာ႐ုံမတူမႈ၊ စုတိက ပဋိသေႏၶကို ျဖစ္ခြင့္ေပးမႈတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍  မ်က္စိလည္ အယူအဆ မွားတတ္ၾက၏။

ဘဝတစ္ခုတြင္ ပဋိသေႏၶက ယူေသာ အာ႐ုံကို ဘဝင္၊ စုတိတို႔က ယူ၏။ ေနာက္ဒုတိယဘဝတစ္ခု၏ ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ ပထမဘဝ၏ မရဏာသႏၷေဇာယူေသာ အာ႐ုံကို ယူၿပီး ဘဝင္၊ စုတိတို႔ကလည္း ထိုအာ႐ုံကိုပင္ ယူ၏။ တတိယဘဝ၏ ပဋိသေႏၶမွာ ဒုတိယဘဝ မရဏာသႏၷေဇာ၏ အာ႐ုံကို ယူ၏။ ကြင္းဆက္တစ္မ်ိဳးစီ သြား၏။

ဘဝသစ္တြင္ ပဋိသေႏၶစိတ္ေနာက္ ဘဝင္ ၁၅-ႀကိမ္ ၁၆-ႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး၊ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း၊ ေဇာ ၇-ႀကိမ္ (ဘဝနိကႏၲိက)ျဖစ္၏။ သတၱဝါတို႔ ဘဝတစ္ခုကို တြယ္တာမႈေလာဘျဖင့္ အစျပဳၿပီး မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္သျဖင့္ အစြဲအလန္းႀကီး သံသရာရွည္ၾကရ၏။

ဘဝတစ္ခု၏ စုတိႏွင့္ ေနာက္ဘဝ ပဋိသေႏၶ ဆက္စပ္ပံုကို ဝီထိပံုစံျဖင့္ ရွင္းျပႏိုင္ေသာ္လည္း ႐ိုး႐ိုး သာမန္ ေျပာဆို ရွင္းလင္းေသာ္ ပညတ္နယ္က စကားလံုးမ်ားကို မသံုးမျဖစ္ အသံုးျပဳရ၏။
ဒီဘဝ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္၍ ေနာက္ဘဝ နတ္ျဖစ္၊ ဒီဘဝ အကုသိုလ္ ျပဳလုပ္၍ ေနာက္ဘဝ ငရဲက် … စသည္ ေျပာေသာ္ ဒီဘဝ သတၱဝါႀကီးက သို႔မဟုတ္ တစ္ခုခုက ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားသလို ထင္စရာ ျဖစ္၏။

ဝီထိစဥ္ကို ၾကည့္ေသာ္ စိတ္သည္ စိတၱကၡဏအတြင္း ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္၊ ႐ုပ္ကလည္း စိတၱကၡဏ ၁၇-ခ်က္အတြင္း ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္၊ ႐ုပ္နာမ္တို႔ အၿမဲတမ္း ျဖစ္ခ်ဳပ္ ျဖစ္ခ်ဳပ္သြားေနၾကရာ သႆတအယူ၊ ဥေစၧဒအယူ အစြန္းလြတ္ေအာင္ ယူတတ္ၾကရ၏။

+++++

သႆတဒိ႒ိ ဥေစၧဒဒိ႒ိ ႏွစ္ရပ္သည္ ႐ုပ္နာမ္အေပၚ၌ အတၱစြဲလမ္းမႈကို အရင္းခံ၍ ျဖစ္၏။

“ေရွးဘဝက အတၱျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ သို႔မဟုတ္ နာမ္သည္ပင္ ဘဝသစ္၌ ဆက္လက္ပါလာ၏”ဟု ယူလွ်င္ “သတၱဝါသည္ မျပတ္မစဲ ၿမဲ၏”ဟု ယူေသာ သႆတအယူဘက္သို႔ ပါဝင္၏။

“ေရွးဘဝက အတၱျဖစ္ေသာ ႐ုပ္နာမ္ဟူသမွ်ႏွင့္ လံုးဝ အဆက္အသြယ္ မရွိ ျပတ္၏”ဟု ယူလွ်င္ ဥေစၧဒအယူဘက္သို႔ သက္ဝင္ျပန္၏။

ထိုဒိ႒ိႏွစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ဖို႔ရာ “ေရွးဘဝက အေၾကာင္းႏွင့္လည္း မကင္းတတ္၊ တိုက္႐ိုက္ပါလာျခင္းလည္း မရွိ” ဟုသာ ယူရာ၏။

ဘဝသစ္၌ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္သည္ ဘဝေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္မ်ား တိုက္႐ိုက္ ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာျခင္း မဟုတ္။
ဘဝေဟာင္းက အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္။

ေတာင္အနီး၌ ဟစ္ေအာ္ေသာ အသံသည္ ေတာင္နံရံကို တိုက္ခိုက္မိေသာအခါ ‘ပဲ့တင္သံ’ ျပန္ထြက္လာသကဲ့သို႔တည္း။
ပဲ့တင္သံသည္ မူလေအာ္သံလည္း မဟုတ္။ မူလေအာ္သံႏွင့္ ကင္းလ်က္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။

ထို႔အတူ ပဋိသေႏၶဝိညာဏ္သည္ ဘဝေဟာင္းက ႐ုပ္နာမ္အဆက္လည္း မဟုတ္၊ ဘဝေဟာင္းက အဝိဇၨာ တဏွာ သခၤါရ အေၾကာင္းမ်ားႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္။

ဆီမီးတစ္ခုမွ ဆီမီးကူးညႇိရာ၌ ဒုတိယမီးသည္ ပထမဆီမီး၏ အဆက္လည္း မဟုတ္၊ ပထမဆီမီးႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္ပံု၊
တံဆိပ္ႏွိပ္ရာ၌ တံဆိပ္ရာသည္ မူလတံဆိပ္၏ အဆက္လည္း မဟုတ္၊ မူလတံဆိပ္ႏွင့္လည္း မကင္းႏိုင္ပံုကို ဥပမာေဆာင္၍ ျပၾကသည္။

(သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာ၊ အရွင္ဇနကာဘိဝံသ)

+++++

အဘိဓမၼာသင္တန္းၿပီးေသာ္ ေလာကခ်မ္းသာ စေနေန႔ ဆည္းဆာတရားပြဲအျဖစ္ ေဘာ္လ္တီမိုး၊ အရွင္ေကလာသဝိဟာရမွ အရွင္ကစၥာယနက “ဒုကၡကင္းေဝး ခ်မ္းသာေရး”တရားေတာ္ကို သႏၲတိအမတ္ႀကီးအေၾကာင္း၊ ပဋာစာရီအေၾကာင္းမ်ား ထုတ္ေဆာင္ကာ ဓမၼဒါနျပဳ ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။

လကၤာမ်ား

စိတ္အညစ္အေၾကးကို ကင္းေစလို ဘယ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။
စိတ္အညစ္အေၾကးကို ကင္းေစလို သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။

ငိုေႂကြးမႈကို လြန္ေျမာက္လို ဘယ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။
ငိုေႂကြးမႈကို လြန္ေျမာက္လို သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။

ပူေဆြးမႈကို လြန္ေျမာက္လို ဘယ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။
ပူေဆြးမႈကို လြန္ေျမာက္လို သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။

ကိုယ္ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္လို ဘယ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။
ကိုယ္ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္လို သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။

စိတ္ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္လို ဘယ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။
စိတ္ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္လို သတိပ႒ာန္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ရမယ္။

တရားပြဲၿပီးေသာ္ ၁၅-မိနစ္ခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။

သာဓု … သာဓု … သာဓု။