“ေကာင္းၿပီ … တစ္ခုေျပာစရာလိုေသးတယ္။
အဲဒါကေတာ့ အက်ဥ္းပဲ ေျပာမယ္။
ဒီမွာ ေျပာထားတာက အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္တယ္။
သခၤါရေၾကာင့္ ဝိညာဥ္၊
ဝိညာဏ္ေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ စသည္ျဖင့္ ေျပာထားတဲ့အခါက်ေတာ့
အေၾကာင္းတစ္ခု အက်ိဳးတစ္ခုဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳး ျဖစ္မေနဘူးလား။

ဗုဒၶဘာသာမွာက အေၾကာင္းတစ္ခု အက်ိဳးတစ္ခုဆိုတဲ့ ဝါဒ၊
အေၾကာင္းတစ္ခု အက်ိဳးအမ်ားႀကီးဆိုတဲ့ ဝါဒ၊
အက်ိဳးတစ္ခု အေၾကာင္းအမ်ားႀကီးဆိုတဲ့ ဝါဒ၊
ဒီ ၃-ခုကို လက္မခံဘူး။

Multiplicity of cause and effect – မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မ်ားစြာေသာ အက်ိဳးျဖစ္တယ္။
ဒါကို လက္ခံတယ္။
အဲဒါေလး မွတ္ထားရမယ္။

အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ အက်ိဳးတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာက လက္မခံဘူး။
အေၾကာင္းမ်ားစြာ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ ျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း အက်ိဳးမ်ားစြာ ျဖစ္တယ္။ ဒီအယူဝါဒကို ဗုဒၶဘာသာ လက္ခံတယ္။

ဒါေပမယ္လို႔ ထင္ရွားတဲ့အေၾကာင္း၊ သူမ်ားနဲ႔ မဆက္ဆံတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ေျပာခ်င္တဲ့ ျပခ်င္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္မို႔ ဒီမွာ အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရ၊ သခၤါရေၾကာင့္ ဝိညာဏ္ စသည္ကို ေျပာတာ။

အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။
သခၤါရဆိုတာ ကံ မဟုတ္လား။
ကံဆိုတာ ေစတနာ၊ ေစတနာဆိုတာ ေစတသိက္။
အဲဒီ ေစတသိက္ဟာ စိတ္မျဖစ္ရင္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ကလည္း အေၾကာင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ပါတာပဲ။
တစ္ခါ ဒီစိတ္ကလည္း အာ႐ုံမရွိဘဲနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ မျဖစ္ဘူး။
အာ႐ုံရွိၿပီဆိုပါေတာ့၊ မွီရာဝတၳဳ႐ုပ္ မရွိဘဲနဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ မျဖစ္ဘူး။
အဲသလို အာ႐ုံအေၾကာင္းတို႔၊ မွီရာဝတၳဳအေၾကာင္းတို႔၊ သမၸယုတ္အေၾကာင္းတို႔ ဒါေတြ အားလံုးစံုမွ သခၤါရက ျဖစ္တာ။
အဝိဇၨာဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ္လို႔ အဝိဇၨာက ျပ႒ာန္းတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္တယ္လို႔ ဒီလို ေဟာေတာ္မူတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မွာ ေဟာထားတာဟာ အဲဒီလို ထင္ရွားရာကို ယူၿပီးေတာ့ ေဟာထားတာ ျဖစ္တယ္။
အဝိဇၨာတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ သခၤါရတစ္ခုတည္း ျဖစ္တယ္၊ သခၤါရတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ဝိညာဏ္တစ္ခုတည္း ျဖစ္တယ္၊ ဝိညာဏ္ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ေၾကာင့္ နာမ္႐ုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဒီလို မမွတ္ရဘူး။
တျခား အေၾကာင္းေတြလည္းပဲ ရွိေသးတယ္။
ဆိုင္ရာ အာ႐ုံတို႔၊ ဝတၳဳတို႔၊ ေယာနိေသာမနသိကာရတို႔ ဘာတို႔ေပါ့ေလ။
အဲဒီအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္တယ္လို႔ အဲဒါကိုလည္း မွတ္ရမယ္။

(အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ)

+++++

၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ စေနေန႔တြင္ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ အဘိဓမၼာပို႔ခ်ခ်က္မ်ားသင္တန္း အပတ္စဥ္ (၄၈) ပစၥည္းပိုင္း – ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သင္ခန္းစာ ဒုတိယပိုင္းကို နာယူ သင္ယူ မွတ္သားၾကရ၏။

ေရွးဦးစြာ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္က ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို ကာလ၊ အဂၤါ၊ အျခင္းအရာ၊ အစပ္၊ ဝဋ္ စသည္ျဖင့္ ေဝဖန္ပံုမ်ားကို ရွင္းလင္း သင္ၾကားေပး၏။
ထိုေနာက္ ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ အသံသြင္း ပို႔ခ်ခ်က္ သင္ခန္းစာကို နာယူ မွတ္သားၾကရသည္။

+++++

+++++

အဝိဇၨာ
သခၤါရ
……
ဝိညာဏ္
နာမ္႐ုပ္
သဠာယတန
ဖႆ
ေဝဒနာ
…..
တဏွာ
ဥပါဒါန္
ဘဝ
…..
ဇာတိ
ဇရာ မရဏ

+++++

မူလ ၂-ပါး (မူလႏွစ္ျဖာ/ႏွစ္ရပ္မူလ)

(၁) အဝိဇၨာ

သံသရာေရွ႕ပိုင္း၏ ဝဋ္ျမစ္ (ေမာဟ)။
အတိတ္အေၾကာင္းမွ စ၍ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးတိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေသာ အဝိဇၨာ၊ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာဟူေသာ ေရွ႕ပိုင္းဘဝစက္၏ မူလသည္ အဝိဇၨာ ျဖစ္၏။

သံသရာေနာက္ပိုင္း ဝဋ္ျမစ္။
ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းမွ စ၍ အနာဂတ္ဘဝအက်ိဳးတိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေသာ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘဝ၊ ဇာတိ၊ ဇရာ မရဏဟူေသာ ေနာက္ပိုင္းဘဝစက္၏ မူလသည္ တဏွာ ျဖစ္၏။

+++++

အတိတ္အေၾကာင္း အဝိဇၨာ၊ သခၤါရႏွင့္
ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ဘဝတို႔သည္ သမုဒယသစၥာ။

ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာႏွင့္
အနာဂတ္အက်ိဳး ဇာတိ၊ ဇရာ မရဏတို႔သည္ ဒုကၡသစၥာ။

+++++

(၁) အတိတ္အေၾကာင္း တစ္လႊာ = အဝိဇၨာ၊ သခၤါရ၊ (တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကမၼဘဝ)။
(၂) ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး တစ္လႊာ = ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ။
(၃) ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း တစ္လႊာ = တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကမၼဘဝ၊ (အဝိဇၨာ၊ သခၤါရ)။
(၄) အနာဂတ္အက်ိဳး တစ္လႊာ = ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ။

+++++

(၁) ေဟတုဖလအစပ္ = သခၤါရႏွင့္ ဝိညာဏ္အၾကားသည္ အတိတ္အေၾကာင္းႏွင့္ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး တစ္စပ္။
(၂) ဖလေဟတုအစပ္ = ေဝဒနာႏွင့္ တဏွာအၾကားသည္ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးႏွင့္ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း တစ္စပ္။
(၃) ေဟတုဖလအစပ္ = ကမၼဘဝႏွင့္ ဇာတိအၾကားသည္ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းႏွင့္ အနာဂတ္အက်ိဳး တစ္စပ္။

+++++

ဝဋ္ = အေၾကာင္းၿပီး အက်ိဳး၊ အက်ိဳးၿပီး အေၾကာင္းဟု အေၾကာင္းအက်ိဳး မျပတ္ဘဲ ခ်ာခ်ာလည္ေနေအာင္ လည္ပတ္ေနေသာ တရား။

(၁) ကိေလသဝဋ္ = အဝိဇၨာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္။
(၂) ကမၼဝဋ္ = သခၤါရ၊ ကမၼဘဝ။
(၃) ဝိပါကဝဋ္ = ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ၊ ဥပပတၱိဘဝ၊ ဇာတိ၊ ဇရာ မရဏ။

+++++

ကာလ ၃-ပါး (အဓြန္႔ ၃-ပါး)

(၁) အတိတ္အဓြန္႔ (အတိတ္ကာလက ျဖစ္ခဲ့ေသာ တရားမ်ား) = အဝိဇၨာ၊ သခၤါရ ၂-ပါး။
(၂) ပစၥဳပၸန္အဓြန္႔ (ပစၥဳပၸန္ကာလ၌ ျဖစ္ေသာ တရားမ်ား) = ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္၊ သဠာယတန၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ၊ တဏွာ၊ ဥပါဒါန္၊ ကမၼဘဝ ၈-ပါး။
(၃) အနာဂတ္အဓြန္႔ (အနာဂတ္၌ ျဖစ္မည့္ တရားမ်ား) = ဇာတိ၊ ဇရာ မရဏ ၂-ပါး။

+++++

အတိတ္အေၾကာင္း ၅-ပါး တစ္လႊာ၊ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳး ၅-ပါး တစ္လႊာ၊ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္း ၅-ပါး တစ္လႊာ၊ အနာဂတ္အက်ိဳး ၅-ပါး တစ္လႊာဟူေသာ အလႊာေလးရပ္ရွိ တရားေပါင္း ၂၀ သည္ပင္ အာကာရ အျခင္းအရာ ၂၀ မည္၏။

+++++

အဝိဇၨာ၏ အေၾကာင္းရင္းသည္ အာသဝတရား (အာသေဝါတရား) ၄-ပါး ျဖစ္၏။
သတၱဝါမ်ားသည္ အာသဝတရား (ေလာဘ၊ ဒိ႒ိ၊ ေမာဟ)ရွိေနျခင္းေၾကာင့္သာ ေသာကစသည္တို႔ ျဖစ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤသို႔ ေသာကစသည္တို႔ ျဖစ္ရျခင္းတြင္ အဝိဇၨာသဝသည္ အဓိကအေၾကာင္း ျဖစ္ၿပီး၊ ၎ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေသာကစသည္တို႔ႏွင့္အတူ ေနာက္ေနာက္ အဝိဇၨာမ်ား ထပ္ျဖစ္ရျခင္းေၾကာင့္ အဝိဇၨာ၏ အေၾကာင္းမွာ အာသဝတရား ျဖစ္၏။

သတၱဝါမ်ားသည္ လူ၊ နတ္၊ ျဗဟၼာ စေသာ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး က်င္လည္ေနၾကရျခင္းမွာ ျဗဟၼာ ဗိႆႏိုး အစရွိေသာ တန္ခိုးရွင္တို႔၏ ဖန္ဆင္းမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ အဝိဇၨာႏွင့္ တဏွာတည္းဟူေသာ ဝဋ္ျမစ္ မူလ ၂-ပါးေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ဤဝဋ္ျမစ္ ၂-ပါးကို အေျခခံ၍ က်န္တရားစုမ်ားျဖစ္ေသာ သခၤါရ၊ ဝိညာဏ္၊ နာမ္႐ုပ္ စသည့္ တရားမ်ားသည္လည္း ဆက္စပ္၍ အေၾကာင္းအက်ိဳးမျပတ္ လည္ပတ္ၾကရေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ ရရွိထားေသာ ႐ုပ္နာမ္စုကို အရင္းတည္၍ ေနာက္႐ုပ္နာမ္သစ္ ရေစရန္ အဝိဇၨာစေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေၾကာင္းက်ိဳးဆက္စပ္ ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ သံသရာတစ္ခြင္တြင္ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခႏၶာအမ်ိဳးမ်ိဳး က်င္လည္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

သစ္ပင္၌ ေရေသာက္ျမစ္ ျပတ္လွ်င္ တစ္ပင္လံုး ပ်က္စီးသကဲ့သို႔ အဝိဇၨာ၊ တဏွာတည္းဟူေသာ ေရေသာက္ျမစ္ ၂-ခုကို အရဟတၱမဂ္တည္းဟူေသာ ဓား သန္လ်က္ျဖင့္ ဖ်က္ဆီးလိုက္ေသာအခါ သခၤါရတရားမ်ားသည္ အၿပီးတိုင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ အဖန္ဖန္ လည္ပတ္ေနရေသာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ စက္ရဟတ္ႀကီး ပ်က္ေလသည္။

+++++

+++++

ဤပဋိစၥသမုပၸါဒ္ စက္ရဟတ္ကို ၄-ရပ္ေသာ နည္းျဖင့္ အသီးအသီး ဆင္ျခင္လိုက္ေသာအခါ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ သူတပါး ေယာက်္ားမိန္းမ မရွိေတာ့ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိျမင္လ်က္ သႆတ၊ ဥေစၧဒစေသာ ဒိ႒ိတို႔မွ ကင္းစင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဧကတၱနည္း၊ နာနတၱနည္း၊ အဗ်ာပါရနည္း၊ ဧဝံ ဓမၼတာနည္း ဟူေသာ နည္း ၄-တန္ျဖင့္ အဖန္ဖန္ ဆင္ျခင္ၾကရာ၏။

“သႏၲာန္အစဥ္ အမွ်င္မျပတ္ တစ္စပ္တည္း တစ္ဆက္တည္း”ဟု သိရေသာနည္းသည္ “ဧကတၱနည္း” မည္၏။

ဧကတၱနည္းအရ “မ်ိဳးေစ့မွ အေညႇာက္ထြက္၍ သစ္ပင္ႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ သႏၲာန္အစဥ္ အမွ်င္မျပတ္သကဲ့သို႔ အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရ ျဖစ္၏။
ေရွးေရွး သခၤါရေၾကာင့္ ယခုဘဝ ဝိညာဥ္သစ္ ျဖစ္၏” စသည္ျဖင့္ အစဥ္မျပတ္ ဆက္စပ္ေနပံုကို ဆင္ျခင္ေသာအခါ “ဤဘဝ ဤသတၱဝါ ဤခႏၶာအစဥ္သည္ ဤဘဝဆံုးလွ်င္ ျပတ္၏။ ေနာက္ဘဝ ေနာက္သတၱဝါ ေနာက္ခႏၶာမ်ိဳး ျဖစ္ျပန္၏”ဟု ယူမွားေသာ ဥေစၧဒဒိ႒ိသည္ အလိုအေလ်ာက္ ကင္းေပ်ာက္ေတာ့၏။

သႏၲာန္အစဥ္ အမွ်င္မျပတ္ေသာ္လည္း အဝိဇၨာ၏ သေဘာက တစ္မ်ိဳး၊ သခၤါရသေဘာက တစ္မ်ိဳး ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ သေဘာလကၡဏာခ်င္း ကြဲလြဲၾကသည္ဟု သိရေသာ နည္းသည္ နာနတၱနည္း မည္၏။

ဤနာနတၱနည္းအရ အဝိဇၨာႏွင့္ သခၤါရတို႔ မတူပံု၊ သခၤါရႏွင့္ ဝိညာဥ္တို႔ မတူပံု၊ အသစ္အသစ္ အေၾကာင္းႏွင့္ အသစ္အသစ္ အက်ိဳးတို႔ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ပံုကို ဆင္ျခင္လိုက္ေသာခအခါ မပ်က္မစဲ အၿမဲတည္သည္ဟု ယူမွားေသာ သႆတဒိ႒ိသည္ အလိုအေလ်ာက္ ကင္းေပ်ာက္ေတာ့၏။

အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္ရာ၌ “ငါသည္ သခၤါရကို ျဖစ္ေစမည္”ဟု အဝိဇၨာဝယ္ ေၾကာင့္ၾကဗ်ာပါရ မရွိ။ သခၤါရေၾကာင့္ ဝိညာဥ္ျဖစ္ရာ၌လည္း “ငါသည္ ဝိညာဥ္ကို ျဖစ္ေစမည္”ဟု သခၤါရဝယ္ ေၾကာင့္ၾကဗ်ာပါရ မရွိ။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ အက်ိဳးတရားကို ျဖစ္ေစဖို႔အေရး၌ အေၾကာင္းတရားစုဝယ္ ေၾကာင့္ၾကဗ်ာပါရ မရွိပံုကို သိရေသာနည္းသည္ အဗ်ာပါရနည္း မည္၏။

ဤနည္းအရ ဆင္ျခင္လိုက္ေသာအခါ အေၾကာင္းတရား အက်ိဳးတရားတို႔ ဘာသိဘာသာ ျဖစ္ေနပံုကို သိျမင္ရသျဖင့္ “ဤ ကမ႓ာေလာကႀကီးႏွင့္တကြ သတၱဝါေတြကို ထာဝရဘုရား စသူတို႔က ဖန္ဆင္းေပးေနသည္”ဟူေသာ ဣႆရ နိမၼာနဝါဒသည္လည္းေကာင္း၊ “မိမိခႏၶာကိုယ္တြင္း၌ ထိုထိုအမႈကို ျပဳလုပ္တတ္ ခံစားတတ္ေသာ အတၱရွိ၏”ဟု စြဲလမ္းတတ္ေသာ အတၱဝါဒသည္လည္းေကာင္း အလိုအေလ်ာက္ ကင္းေပ်ာက္ေတာ့၏။

ဤသို႔ အဝိဇၨာစေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ သခၤါရစေသာ အက်ိဳးမ်ား၏ ျဖစ္ရျခင္းသည္ ထံုးစံ ဓမၼတာပင္တည္းဟု သိရေသာ နည္းသည္ ဧဝံဓမၼတာနည္း မည္၏။

ဤဧဝံဓမၼတာနည္းအရ ဆင္ျခင္ေသာအခါ ခ်ိဳဆိမ့္ေသာ ႏို႔ရည္ေၾကာင့္ ခ်ဥ္ေသာ ႏို႔ဓမ္း ျဖစ္ရျခင္း၊ ႏွမ္းေၾကာင့္ ဆီျဖစ္ရျခင္း၊ ၾကံေၾကာင့္ ၾကံရည္ျဖစ္ရျခင္းမ်ားသည္ ထံုးစံဓမၼတာပင္ ျဖစ္၍ သဲမွ ဆီမထြက္ႏိုင္၊ ၾကံမွ ႏို႔ရည္မထြက္ႏိုင္ျခင္းမ်ားသည္ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ “အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရသာ ျဖစ္ျခင္း၊ သခၤါရလည္း အဝိဇၨာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ျခင္း၊ တစ္စံုတစ္ခု အေၾကာင္းမရွိဘဲ ဘာသိဘာသာ မေပၚလာႏိုင္ျခင္း၊ မဆိုင္ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း မဆိုင္ေသာ အက်ိဳးမျဖစ္ႏိုင္ျခင္းသည္ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္တကား”ဟု စဥ္းစားလိုက္ေသာအခါ “အားလံုးတရားမွာ ဆိုင္ရာအေၾကာင္းမကင္း”ဟု သိတတ္ေသာ သေဟတုကအယူေပၚလာရကား “အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ျဖစ္တတ္သည္”ဟု ယူမွားေသာ အေဟတုကဒိ႒ိႏွင့္ “ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကို ျပဳေသာ္လည္း ျပဳရာမေရာက္၊ အက်ိဳးမရ နိရတၱကသာဟု ယူမွားေသာ အႀကိယဒိ႒ိ”မ်ားသည္ အလိုအေလ်ာက္ ကင္းေပ်ာက္ေတာ့၏။

ဗုဒၶဘာသာဝင္ ျဖစ္၍ အရာရာ၌ စဥ္းစားေလ့ရွိသူတို႔သည္ “ကမ႓ာေလာကႀကီးသည္ အခ်ိန္က်လွ်င္ ပ်က္စီး၏။ ပ်က္ၿပီးေနာက္ ကမ႓ာျပဳမိုး ႐ြာသည္က စ၍ တဖန္ ျဖစ္ေပၚလာ၏”ဟူေသာ က်မ္းစာအရ ျဖစ္ခ်ည္ပ်က္ခ်ည္ အတည္မက်ပံုကို ယံုၾကည္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း “ဘယ္တုန္းက စ၍ ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္နည္း”ဟု တဆင့္ စဥ္းစားေလ့ရွိၾကျပန္၏။

သတၱဝါမ်ားအတြက္ “အဝိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္ပံု” စသည္ကို ယုံၾကည္ႏုိင္ေသာ္လည္း “ဘယ္တုန္းက စခဲ့ပါလိမ့္မည္နည္း”ဟူ၍ကား စဥ္းစားလ်က္ၾကပင္တည္း။
ထိုကဲ့သို႔ စဥ္းစား၍ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေသာအခါ “ကမ႓ာေလာကႀကီးႏွင့္ သတၱဝါေတြသည္ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ ျဖစ္တတ္၏။ ျဖစ္ဖို႔ရန္ အစမွာ အေၾကာင္းမရွိ”ဟူေသာ အေဟတုကဒိ႒ိတြင္းသို႔ တခ်ိဳ႕ သက္ဆင္းၾကေလသည္။
တခ်ိဳ႕ကား “ဖန္ဆင္းတတ္သူ တစ္ေယာက္,ေယာက္ေတာ့ ဧကန္ ရွိဦးမွာပဲ”ဟူေသာ ဣႆရနိမၼာနဝါဒကို သေဘာတူသလို ရွိျပန္၏။

ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာမ်ား၌ “မိမိဉာဏ္ မပိုင္၍ မၾကံႏိုင္ေသာ ေလာက၊ အေၾကာင္းအရာ ကမ႓ာ၏ျဖစ္ပံုကို မၾကံေလနဲ႔၊ ၾကံဖန္မ်ားလွ်င္ အသိဉာဏ္ အမွန္မရက ႐ူးသြပ္တတ္သည္”ဟု မိန္႔မွာေတာ္မူ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤပဋိစၥသမုပၸါဒ္ စက္ရဟတ္လည္ပံုကိုသာ နည္း ၄-ျဖာ ျဖန္႔ခင္း၍ သန္႔ရွင္းေအာင္ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားလွ်င္ ထိုသံသရာ ထိုကမ႓ာေလာကႀကီးႏွင့္ မိမိခႏၶာအစဥ္၏ အစမရွိေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း ရွင္းလင္းပါလိမ့္မည္။

ထိုပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို ရွင္းလင္းစြာ မထြင္းေဖာက္ႏိုင္ေသးဘဲ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္သူကား အိပ္မက္ထဲမွာပင္ မရွိခဲ့ၾကဖူးပါေခ်။
သို႔အတြက္ သံသရာမွ ျမန္စြာ ထြက္ေျမာက္ဖို႔ရာ ဤဘဝစက္ဝိုင္းကို ကသိုဏ္း႐ႈသလို အထပ္ထပ္ ၾကည့္႐ႈ ဆင္ျခင္၍ ထင္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္ၾကပါကုန္။

+++++

အဘိဓမၼာသင္တန္းၿပီးေသာ္ ေလာကခ်မ္းသာ စေနေန႔ ဆည္းဆာတရားပြဲကို အရွင္စကၠိႏၵက “သတိပ႒ာန္ ၄-ပါးႏွင့္ ဝိပလႅာသ”တရားေတာ္ကို ေဟာၾကား ခ်ီးျမႇင့္၏။

(အေျချပဳသၿဂႋဳဟ္)

ယူရာအာ႐ုံ ၄-မ်ိဳး = ကာယ၊ ေဝဒနာ၊ စိတၱ၊ ဓမၼ

ယူပံု (႐ႈပံု) အျခင္းအရာ ၄-မ်ိဳး = အသုဘ၊ ဒုကၡ၊ အနိစၥ၊ အနတၱ

ထင္မွားမႈကို ပယ္ျခင္းကိစၥ ၄-မ်ိဳး = သုဘ၊ သုခ၊ နိစၥ၊ အတၱ

(၁) ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္သည္ ဆံပင္၊ အေမြး စေသာ ေကာ႒ာသ ပညတ္ကို အာ႐ုံျပဳ၏။ ထိုေကာ႒ာသပညတ္ကို အသုဘ အျခင္းအရာ ေပၚလာေအာင္ အထပ္ထပ္ ႐ႈေသာအခါ အသုဘ = မတင့္တယ္ ႐ြံရွာဖြယ္ျဖစ္ေသာ အျခင္းအရာ ထင္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာယာႏုပႆနာသည္ သုဘဝိပလႅာသကို ပယ္ရွားျခင္းကိစၥ ရွိ၏။

(၂) ေဝဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္သည္ ေဝဒနာ(သုခ၊ ဒုကၡ၊ ဥေပကၡာ)တို႔ကို ႐ႈေသာအခါ အျဖစ္အပ်က္ဒဏ္ကို အၿမဲခံေနရပံုကို ျမင္သျဖင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေသာ ဒုကၡဟူ၍ ထင္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေဝဒနာႏုပႆနာသည္ ႐ုပ္နာမ္တို႔၌ သုခဟု မွတ္ထင္ေသာ သုခဝိပလႅာသကို ပယ္ရွားျခင္းကိစၥ ရွိ၏။

(၃) စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္သည္ ဤစိတ္ကာ သရာဂစိတ္၊ ဤစိတ္ကား ေဒါသစိတ္ စသည္ျဖင့္ ခြဲျခားလ်က္ အနိစၥအျခင္းအရာ ထင္လာေအာင္ အဖန္ဖန္ ႐ႈတတ္ေသာ သတိသည္ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ မည္၏။ ဤသတိပ႒ာန္ျဖင့္ စိတ္ကို ခြဲျခားလ်က္ ဆင္ျခင္ေသာအခါ စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ေသခ်ာစြာ သိရသျဖင့္ အနိစၥအျခင္းအရာ လြန္စြာ ထင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတၱာႏုပႆာနသတိပ႒ာန္သည္ နိစၥဝိပလႅာသကို ပယ္ရွားျခင္းကိစၥ ရွိ၏။

(၄) ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ဆိုရာ၌ ဓမၼဟု သာမညဆိုေသာ္လည္း ႐ူပကၡႏၶာကို ကာယာႏုပႆနာျဖင့္၊ ေဝဒနကၡႏၶာကို ေဝဒနာႏုပႆနာျဖင့္၊ ဝိညာဏကၡႏၶာကို စိတၱာႏုပႆာနာျဖင့္ ႐ႈၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဓမၼအရ သညာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ ဓမၼမ်ားကိုသာ ယူခြင့္ရွိေတာ့သည္ဟု ယူရမည္။ ထိုဓမၼတို႔ကို အနတၱအျခင္းအရာ ထင္လာေအာင္ အဖန္ဖန္ အာ႐ုံျပဳလ်က္ ႐ႈေသာအခါ အရာရာကိစၥတို႔၌ ထိုပရမတၳဓမၼမ်ားသာ ႐ြက္ေဆာင္ေနေၾကာင္း သိရ၍ စီမံႏိုင္ေသာ အတၱေကာင္ ဝိညာဥ္ေကာင္ လိပ္ျပာေကာင္ မရွိဟူေသာ အနတၱအျခင္းအရာ လြန္စြာ ထင္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္သည္ အတၱဝိပလႅာသကို ပယ္ရွားျခင္းကိစၥ ရွိ၏။

ေလာကခ်မ္းသာ စေနေန႔တရားပြဲ ၿပီးေသာ္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ တရား႐ႈမွတ္ၾကၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔ကို အားလံုးေသာ သတၱဝါတို႔အား အမွ်ေပးေဝၾကေလသည္။

သာဓု … သာဓု … သာဓု။

+++++
စာကိုး
မိုးကုတ္ဝိပႆနာ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္းႏွင့္ လကၤာမ်ား
အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ “အဘိဓမၼာသင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္မ်ား”
ဆုထူးပန္ဆရာဟန္၏ “ဆုထူးပန္အဘိဓမၼာ”