….. အရွင္မဟာပါလမေထရ္က မိမိကုိယ္ မိမိ ျပန္ေမးတယ္။ … အို မဟာပါလ … သံသရာမွာ မ်က္စိကြယ္ေပါင္း မ်ားခဲ့ၿပီ။ အမွန္ကို မျမင္ မသိခဲ့ေသာ အေမွာင္ထုမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ ျဖစ္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းေပၚ၌ ေလွ်ာက္ေနေသာ ငါ့အတြက္ ရပ္ေနရန္လည္း မသင့္။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရန္ဆိုသည္ကိုေတာ့ ထည့္၍ပင္ မစဥ္းစား … အေဝးႀကီး ေဝးေပၿပီ။ ငါ့အတြက္ ခရီးေရွ႕ဆက္ရန္သာ ရွိ၏။ သံသရာတြင္း ေနာက္ဆံုး မ်က္စိကြယ္ျခင္းသာ ျဖစ္သင့္ေပစြတကား … ဒီလို ေမးတယ္။

ဒီေတာ့ တရားနာ တကာ တကာမေတြအတြက္လည္း မိမိတို႔မွာ အျမင္ အၾကား စသည္ အာ႐ုံမ်ား ေကာင္းခိုက္၊ တရားနာႏိုင္ တရားထိုင္ႏိုင္ တရား႐ႈမွတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ေနခိုက္၊ ကိုယ္လက္အဂၤါေတြရဲ႕ စြမ္းရည္သတၱိေတြ အားေကာင္းေနခိုက္မွာ တရားဘက္ကို အသံုးခ်ေစခ်င္တယ္။

ဒကာႀကီး ဦးေဌးလိႈင္ ေျပာခဲ့ဖူးတာေလး သူ႔လကၤာေလးကို အမွတ္ရလို႔ ႐ြတ္ျပခ်င္ပါတယ္။

“ကိုယ္ .. လက္ .. ေျခ မ်ား
ကုိယ့္စကားမွ၊ နားမေထာင္ဘိ
အားအင္ခ်ိၿပီး၊ မစြမ္းျဖစ္မွ
သတိျပ႒ာန္း၊ ကမၼ႒ာန္း
ႀကိဳးပမ္း ဘယ္မွာရမည္နညး္”

(အရွင္စကၠိႏၵ၏ “ေဒါသေရွ႕ထား သူ႔အမွား” တရားေတာ္ မွ)

+++++

ဓမၼပဒလာ အရွင္စကၡဳပါလမေထရ္၏ အေၾကာင္းကို ဆရာႀကီး ဦးေ႐ႊေအာင္၏ “ဓမၼပဒ” စာအုပ္မွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုပါသည္။

စကၡဳပါလမေထရ္

သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ရပ္ ျဖစ္၏။

သာဝတၳိျပည္၌ သူႂကြယ္ မဟာသုဝဏၰသည္ သားႀကီး မဟာပါလႏွင့္ သားငယ္ စူဠပါလတို႔ကို ေလာကအလယ္၌ ထားရစ္ကာ ကြယ္လြန္ခဲ့၏။

မဟာပါလႏွင့္ စူဠပါလတို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး မ်ားစြာ ၾကင္နာၾကေသာ ညီေနာင္အရင္း ျဖစ္ၾကပါလ်က္ မဟာပါလက အဆန္လမ္း ေလာကုတၱရာကို ျမင္၏။ စူဠပါလက အစုန္လမ္း ေလာကီကို ျမင္၏။

တစ္ေန႔တြင္ မဟာပါလသည္ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြား၍ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ထံေတာ္မွ တရားေတာ္ကို နာယူ၏။

ထိုတရားပြဲကား မဟာပါလ၏အလို အဇၥ်ာသယကို လိုက္၍ ေဟာေသာ တရားပြဲ ျဖစ္၏။ ထိုတရားပြဲ၌ ဒါနႏွင့္ စပ္၍လည္း ေဟာ၏။ သီလႏွင့္ စပ္၍လည္း ေဟာ၏။ နတ္ျပည္ႏွင့္ စပ္၍လည္း ေဟာ၏။ ေလာက၏ အျပစ္ ယုတ္ည့ံျခင္း ညစ္ႏြမ္းျခင္းတို႔ႏွင့္ စပ္၍လည္း ေဟာ၏။ ေလာကုတၱရာ၏ အက်ိဳးအာနိသင္ႏွင့္ စပ္၍လည္း ေဟာ၏။

မဟာပါလသည္ ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ရန္ ဉာဏ္ျဖင့္ ျမင္ေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ညီျဖစ္သူ စူဠပါလကို သူ၏ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔ကို ေပး၍ ျမတ္စြာဘုရားသခင္၏ သာသနာေတာ္၌ ရဟန္းျပဳမည့္အေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာေလသည္။

အစ္ကိုႀကီး၏ စကားကို ၾကားလွ်င္ စူဠပါလမွာ မ်ားစြာ တုန္လႈပ္လ်က္ က်ိဳးေၾကာင္းျပ၍ ကန္႔ကြက္စကား အတန္တန္ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ခိုင္ၿမဲေသာ မဟာပါလ၏ ေလာကအျမင္ႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေျပာင္းလဲႏိုင္။

ေနာက္ဆံုး၌ မဟာပါလသည္ မိမိ၏ညီငယ္ စူဠပါလအား မိမိ၏ စည္းစိမ္ဥစၥာ အားလံုးကို အေမြအျဖစ္ ေပးစြန္႔ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားသခင္ သီတင္းသံုးရာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ သြား၍ ရဟန္းျပဳ၏။ စူဠပါလလည္း ငိုေႂကြး ျမည္တမ္းရင္း က်န္ရစ္ခဲ့၏။

မဟာပါလသည္ ဆရာ ဥပဇၥ်ာယ္ထံ၌ ငါးဝါပတ္လံုး ေန၍ ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ပဝါရဏာျပဳ၍ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ အထံသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ရွိခိုးလ်က္ ရဟန္းတို႔၏ တာဝန္ကို ေလွ်ာက္ထား ေမးျမန္း၏။

‘ပိဋကစာေပ သင္အံ ပို႔ခ်ျခင္း’ႏွင့္ ‘ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္း’ ဟူ၍ တာဝန္ႏွစ္မ်ိဳး ရွိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူရာ မဟာပါလသည္ ႀကီးရင့္ေသာ ကာလ၌ ရဟန္းျပဳျခင္းေၾကာင့္ ပိဋကတ္စာေပ သင္အံ ပို႔ခ်ျခင္း တာဝန္ကို မထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္း တာဝန္ကိုသာ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဝိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူပါရန္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား ေလွ်ာက္ထား၏။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကလည္း မဟာပါလအား အရဟတၱဖိုလ္တိုင္ေအာင္ေသာ ကမၼ႒ာန္းတရားကို မဟာပါလ၏ စ႐ိုက္အားေလ်ာ္စြာ ေဟာၾကားေတာ္မူလိုက္၏။

မဟာပါလသည္ သီတင္းသံုးေဖာ္ ေျခာက္က်ိပ္တို႔ႏွင့္အတူ သာဝတၳိမွ ယူဇနာ ၁၂၀ ကြာေဝးေသာ ပစၥႏၲရစ္႐ြာသို႔ ႂကြေရာက္၍ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္၏။ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္ရာတြင္ ဣရိယာပုတ္ ေလးမ်ိဳးအနက္ အိပ္ျခင္း ဣရိယာပုတ္ကို ပယ္၍ ထိုင္၊ ရပ္၊ သြား ဣရိယာပုတ္ သံုးမ်ိဳးျဖင့္သာ အားထုတ္၏။ မဟာပါလသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ မည္သည့္အခါမွ် ေက်ာကုန္းကို မဆန္႔။ မည္သည့္အခါမွ် မအိပ္။

အိပ္စက္ျခင္း လံုးဝ မျပဳေသာ အရွင္မဟာပါလအား ဝါဆိုလ လြန္၍ ဝါေခါင္လသို႔ ေရာက္လွ်င္ အိုးေပါက္မွ ယိုက်ေသာ ေရအလ်ဥ္ကဲ့သို႔ မ်က္စိတို႔မွ မ်က္ရည္တို႔သည္ တသြင္သြင္ ယိုစီးလ်က္ မ်က္စိေရာဂါ ျဖစ္ခဲ့၏။

အျခားေသာ သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔က အရွင္မဟာပါလ၏ မ်က္စိေရာဂါကို ကုရန္ လိုေၾကာင္း၊ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတာ္ႏွင့္အညီ ဖိတ္ၾကားထားေသာ မ်က္စိကုဆရာ ရွိေၾကာင္း၊ ခြင့္ျပဳလွ်င္ မ်က္စိကုဆရာကို ေခၚ၍ ျပသလိုေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

အရွင္မဟာပါလက သေဘာတူ ခြင့္ျပဳေသာအခါ သီတင္းသံုးေဖာ္တို႔သည္ မ်က္စိကုဆရာအား အေၾကာင္းၾကားလွ်င္ မ်က္စိကုဆရာသည္ ဆီကို ခ်က္၍ ပို႔၏။ မ်က္စိထဲသို႔ ဆီထည့္နည္းကိုလည္း ေလွ်ာက္ထားလိုက္၏။ ဆရာကိုယ္တိုင္ လိုက္လာ၍ကား မကု။

ေဆးၫႊန္းအရဆိုလွ်င္ ပက္လက္အိပ္ၿပီး ဆီကို ႏွာဝမွ ေလာင္းထည့္ရမည္။ သို႔ရာတြင္ အရွင္မဟာပါလသည္ တရားအားထုတ္ခ်ိန္မွ စ၍ ပက္လက္ျဖစ္ေစ ေစာင္းလ်က္ျဖစ္ေစ မည္သည့္အေနအထားႏွင့္မွ် မအိပ္ရန္ အဓိ႒ာန္ျပဳထား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စိေရာဂါ ကုသရန္အတြက္ ေဆးအၫႊန္းႏွင့္ အဓိ႒ာန္အၾကား တစ္ဖက္ဖက္ကို လိုက္နာရန္ မဟာပါလ ဆံုးျဖတ္ရေခ်ေတာ့မည္။

အရွင္မဟာပါလသည္ အဓိ႒ာန္ အပ်က္မခံဘဲ ထိုင္လ်က္ပင္ ဆီကို ႏွာဝမွ ေလာင္းထည့္၏။ မ်က္စိကုဆရာ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္ထက္ အဓိ႒ာန္မပ်က္ဖို႔က ေလာကုတၱရာေရးရာတြင္ ပို၍ အေရးႀကီး၏။ မ်က္စိကုဆရာ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း မလိုက္နာလွ်င္ မ်က္စိေရာဂါ မေပ်ာက္႐ုံသာ ရွိမည္။ အဓိ႒ာန္ပ်က္လွ်င္ ေလာကုတၱရာတရားႏွင့္ ပို၍ ေဝးမည္။ မဟာပါလ၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေလာကုတၱရာတရားထူး ရေရးသာ ပဓာန ျဖစ္၏။

မဟာပါလ ႐ြာတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံဝင္ရာ မ်က္စိကုဆရာႏွင့္ ေတြ႕၏။

“အရွင္ဘုရား၏ မ်က္စိေရာဂါအတြက္ တပည့္ေတာ္ ဆီပို႔လိုက္ပါတယ္။ ဆီကို ခတ္ပါရဲ႕လား ဘုရား”
“ခတ္ပါတယ္ ဒါယကာ”
“ဒါျဖင့္ သက္ေကာ သက္သာပါရဲ႕လား”
“မသက္သာပါဘူး ဒါယာကာ”
“ဆီကို ခတ္တဲ့အခါ ထိုင္ရင္း ခတ္ပါသလား။ အိပ္ၿပီးမွ ခတ္ပါသလား”
ဤေမးခြန္းကိုမူ မဟာပါလ မေျဖေတာ့။

မ်က္စိကုဆရာကလည္း ဇြဲမေလွ်ာ့။ အထပ္ထပ္ ေမး၏။
မဟာပါလကလည္း ဇြဲမေလွ်ာ့။ ငုတ္တုတ္ ခံ၏။ မေျဖ။

ေနာက္ဆံုး၌ မ်က္စိကုဆရာက လက္ေလွ်ာ့လိုက္၏။ ‘ႂကြပါေတာ့ အရွင္ဘုရား’ဟု ေလွ်ာက္ၿပီး ေက်ာင္းသို႔ ကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္၏။ မဟာပါလ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ အိပ္ရာဟူ၍ မရွိ။ ထိုင္ရာႏွင့္ စႀကႍေလွ်ာက္ရာသာ ရွိ၏။

အမွန္အားျဖင့္ မ်က္စိကုဆရာ၏ မ်က္စဥ္းဆီသည္ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာပါက တစ္ႀကိမ္ခတ္႐ုံမွ်ျဖင့္ မ်က္စိေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မဟာပါလက မလိုက္နာ။ မဟာပါလသည္ သူ၏ အဓိ႒ာန္ကို မဖ်က္။ ‘ထိုင္ရင္း ခတ္သလား၊ အိပ္ၿပီး ခတ္သလား’ဟူေသာ ေမးခြန္းကိုပင္ မေျဖ။ ထိုေမးခြန္းသည္ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ႏွင့္ စပ္၏။ ရဟန္းတို႔မည္သည္ မိမိတို႔၏ အက်င့္ပဋိပတ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာေကာင္း။

မ်က္စိကုဆရာသည္ မဟာပါလအား ၾကည္ညိဳပါ၏။ မ်က္စိေရာဂါကိုလည္း ေပ်ာက္ကင္းေစလိုပါ၏။ ရဟန္းတရားကိုလည္း က်င့္ေစလိုပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္စဥ္းဆီကို အိပ္ၿပီး ခတ္ပါရန္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ေတာင္းလည္း ေတာင္းပန္၏။ သို႔ရာတြင္ မဟာပါလက မလိုက္နာ။ ျမတ္ေသာသူတို႔သည္ မိမိတို႔၏ ပါရမီေျမာက္ အဓိ႒ာန္ကို ဖ်က္႐ိုး မရွိ။

လုပ္ငန္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အေျခခံအေနျဖင့္ အဂၤါ ၄ ရပ္ ရွိဖို႔ လို၏။

ယင္း အဂၤါ ၄ ရပ္ကို ‘ဣဒၶိပါဒ္’ဟု ေခၚသည္။

ခိုင္မာေသာ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိရမည္။
မဆုတ္နစ္ေသာ ႀကိဳးပမ္းမႈ ရွိရမည္။
စိတ္ဓာတ္ ခိုင္မာရမည္။
လံုေလာက္ေသာ ဉာဏ္ပညာ ရွိရမည္။

ဤအဂၤါ ၄ ရပ္ကို အေျခခံ၍ ေဆာင္႐ြက္ပါက ေလာကီျဖစ္ေစ ေလာကုတၱရာျဖစ္ေစ တစ္ေန႔တြင္ မလြဲမေသြ ေအာင္ျမင္ရ၏။
တစ္ေန႔တြင္ ဆိုရာ၌ ဣဒၶိပါဒ္ ၾကားမျပတ္ေသာ “တစ္ေန႔တြင္” ျဖစ္၏။
ဣဒၶိပါဒ္ ၾကားျပတ္သြားပါက “တစ္”ကပင္ ျပန္စရ၏။
ထိုအခါ “တစ္ေန႔တြင္”သည္ မဆံုးႏိုင္ေသာ “တစ္ေန႔တြင္” ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

မဟာပါလသည္ သူ၏ တရားအားထုတ္မႈ လုပ္ငန္း၌ ဘဝမွာ လြတ္ေျမာက္ေရး ပန္းတိုင္အတြက္ “တစ္”က ျပန္ မစလို။
ေရွ႕သို႔သာ တိုး၍ တိုး၍ သြားလို၏။
ထို႔ေၾကာင့္ အဓိ႒ာန္ကို ဖ်က္၍ အိပ္ၿပီး မ်က္စဥ္းဆီကို မခတ္။ ထိုင္လ်က္သာ ခတ္၏။ ထိုအခါ မ်က္စိေရာဂါက မသက္သာ၊ တိုး၍ တိုး၍သာ လာ၏။

မ်က္စိကုဆရာကလည္း ဆရာနာမည္ပ်က္မွာ စိုးရိမ္။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာေတာ့၍ မဟာပါလအား –
“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း လိုက္နာ ေဆာင္႐ြက္ျခင္း မျပဳႏိုင္ပါက မ်က္စိေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ဖြယ္ မရွိပါ။ ယေန႔မွ စ၍ တပည့္ေတာ္ကလည္း မ်က္စဥ္းဆီ ေပး၍ ကုသေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ အရွင္ဘုရားကလည္း တပည့္ေတာ္၏ ကုသမႈကို ခံယူေနသည္ဟူ၍ မွတ္ယူေတာ္ မမူပါလင့္” ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အဆက္ျဖတ္လိုက္၏။

မဟာပါလသည္ စိတ္ဓာတ္က်ျခင္း မရွိဘဲ ပို၍ပင္ အားတင္းကာ ရဟန္းတရားကို အားထုတ္၏။ ထိုေန႔ ညဥ့္သန္းေခါင္ယံလြန္ခ်ိန္၌ မ်က္စိႏွစ္ဖက္တို႔သည္လည္း ကြယ္ေလ၏။ အာသေဝါတရားတို႔သည္လည္း ကုန္ခန္းေလ၏။

ထိုအခါ မဟာပါလသည္ ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေသာ ရဟႏၲာ ျဖစ္ေလ၏။

ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ မဟာပါလအား “စကၡဳပါလမေထရ္” ဟူ၍ အမည္သစ္ တြင္ေလ၏။

စကၡဳပါလမေထရ္ မ်က္စိကြယ္ေသာအခါ ႐ြာတြင္းသို႔ ဆြမ္းခံ မဝင္ႏိုင္ေတာ့။ အျခား သီတင္းသံုးေဖာ္ ေျခာက္က်ိပ္တို႔က ျပဳသင့္ ျပဳထိုက္ေသာ ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္တို႔ကို ျပဳ၏။ ဆြမ္းခံ၍ လုပ္ေကၽြးၾက၏။ ဒါယကာတို႔ကလည္း စကၡဳပါလမေထရ္အတြက္ ေက်ာင္းသို႔ ဆြမ္းပို႔ၾက၏။ ထိုေျခာက္က်ိပ္ေသာ ရဟန္းတို႔သည္ စကၡဳပါလမေထရ္၏ အနီးကပ္ ၾသဝါဒကို ခံယူ၍ တရားအားထုတ္ၾကရာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ ပဝါရဏာေန႔ နီးေသာအခါ အားလံုး ရဟႏၲာ ျဖစ္ၾကေလ၏။

ဝါကၽြတ္ေသာအခါ ထိုရဟႏၲာေျခာက္က်ိပ္တို႔သည္ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ရွိ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကို ဖူးေျမာ္ရန္ စကၡဳပါလမေထရ္အား ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

စကၡဳပါလမေထရ္က “အရွင္ဘုရားတို႔ႏွင့္အတူ တပည့္ေတာ္သြားလွ်င္ အရွင္ဘုရားတို႔လည္း မခ်မ္းသာ၊ တပည့္ေတာ္လည္း မခ်မ္းသာ ျဖစ္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္ဘုရားတို႔ ဦးစြာ သြားႏွင့္ၾက။ တပည့္ေတာ္၏ စကားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ႏွင့္ ရွစ္က်ိပ္ေသာ မဟာသာဝကတို႔ကို ရွိခိုးၾက။ ထို႔ေနာက္ တပည့္ေတာ္၏ညီ စူဠပါလအား တပည့္ေတာ္ မ်က္စိကြယ္ေၾကာင္း၊ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ လာေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ညီထံမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေစလႊတ္ေပးရန္ ေတာင့္တလ်က္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပၾက” ဟူ၍ မိန္႔ၾကား၏။

ထိုရဟႏၲာေျခာက္က်ိပ္တို႔သည္ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ ႂကြေရာက္၍ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ႏွင့္ ရွစ္က်ိပ္ေသာ မဟာသာဝကတို႔အား စကၡဳပါလမေထရ္၏ စကားျဖင့္ ရွိခိုး၍ တစ္ဖန္ မိုးေသာက္ေသာေန႔၌ စကၡဳပါလမေထရ္၏ညီ စူဠပါလသူႂကြယ္ေနရာ လမ္းခရီးသို႔ ဆြမ္းခံဝင္ၿပီး စကၡဳပါလမေထရ္ မွာၾကားသည့္အတိုင္း စူဠပါလသူႂကြယ္အား ေျပာၾကားၾက၏။

စူဠပါလသူႂကြယ္လည္း ရဟႏၲာေျခာက္က်ိပ္တို႔၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း တူျဖစ္သူ ‘ပါလိတ’ကို လမ္းခရီး၌ ေဘးကင္း ရန္ကင္းစိမ့္ေသာငွာ သာမေဏျပဳေစၿပီး၊ အစ္ကို စကၡဳပါလမေထရ္ထံ ေရာက္လွ်င္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားကာ စကၡဳပါလမေထရ္၏ ေတာင္ေဝွးစြန္းကို ကိုင္၍ ယူဇနာ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေဝးရာ သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ဆီသို႔ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ လာၾက၏။

တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ လာၾကရာ လမ္းခရီးအၾကား က႒နဂရ႐ႊာသို႔ ေရာက္၏။ က႒နဂရ႐ြာမွ ထြက္၍ ေတာ၌ သီခ်င္းဆိုလ်က္ ထင္းေခြေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏ သီခ်င္းသံ၌ တပ္မက္ကာ ပါလိတသာမေဏသည္ ဦးရီး စကၡဳပါလမေထရ္အား ေခတၱ ရပ္တန္႔ေတာ္မူပါရန္ ေလွ်ာက္ထားၿပီး အမ်ိဳးသမီးငယ္ထံ သြား၏။ သာမေဏႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔ ေမွာက္မွားၾက၏။

ယခုပင္ သီခ်င္းသံ ၾကား၏။ ယခုပင္ သီခ်င္းသံ ေပ်ာက္၏။ သာမေဏသည္လည္း ၾကာျမင့္၏။ သာမေဏႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္တို႔သည္ ေမွာက္မွားျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏။ သာမေဏသည္လည္း သီလပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္တန္ရာ၏ ဟူ၍ စကၡဳပါလမေထရ္ ဆင္ျခင္မိ၏။

သာမေဏသည္ မိမိကိစၥၿပီး၍ ဦးရီးထံ ျပန္လာကာ ေရွ႕ခရီး ဆက္ရန္ ေလွ်ာက္ထား၏။
ဦးရီးကလည္း သာမေဏအား ‘သာမေဏ၊ သင္သည္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္ ေမွာက္မွား၍ သီလပ်က္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား’ ဟူ၍ ေမး၏။ သာမေဏက မေျဖ။ ဦးရီးကလည္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေမး၏။ သာမေဏလည္း ဆိတ္ဆိတ္ ေန၏။

စကၡဳပါလမေထရ္သည္ တူသာမေဏအား မိမိ၏ ေတာင္ေဝွးစြန္းကို အကိုင္မခံဘဲ ႏွင္ထုတ္ေလ၏။
သာမေဏကမူ မ်က္စိႏွစ္ဖက္ ကြယ္ေနေသာ ဦးရီးေတာ္ မေထရ္သည္ ေတာအုပ္အလယ္၌ ဒုကၡေရာက္မည္ကို စိုးရိမ္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္ ေလွ်ာက္ထား၏။ သာမေဏဘဝႏွင့္ မကိုင္ရလွ်င္ လူဘဝႏွင့္ ကိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္၍ ေလွ်ာက္၏။
စကၡဳပါလမေထရ္က လံုးဝ ခြင့္မျပဳ။
ထိုအခါ သာမေဏသည္ ႀကီးစြာေသာ ေနာင္တျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ဦးရီးထံပါးမွ ငိုေႂကြးျမည္တမ္းလ်က္ ဖဲခြာရေလ၏။

စကၡဳပါလမေထရ္သည္ ကႏၲာခရီးထဲ၌ အေဖာ္မဲ့ ျဖစ္၏။ မ်က္စိလည္း မျမင္။ ေနာက္ဆံုး၌ သိၾကားမင္းသည္ ခရီးသည္ ဟန္ေဆာင္၍ စကၡဳပါလမေထရ္ကို သာဝတၳိျပည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းအေရာက္ ေဆာင္ယူသြား၏။ စူဠပါလသူႂကြယ္ ေဆာက္လုပ္ လႉဒါန္းထားသည့္ ေက်ာင္း၌ ေနရာခ်ေပး၏။ ေနာက္ စူဠပါလအား အစ္ကို စကၡဳပါလမေထရ္ ေရာက္ရွိၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔၏။

ညီ စူဠပါလသည္ အစ္ကို စကၡဳပါလအား အစြမ္းကုန္ ျပဳစု လုပ္ေကၽြး၏။ မိမိ၏ ကၽြန္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ကၽြန္ဘဝမွ လြတ္ၿငိမ္းေစၿပီး အစ္ကို မေထရ္ထံ၌ သာမေဏျပဳ၍ အနီးကပ္ လုပ္ေကၽြးေစ၏။

တစ္ခုေသာ မိုးႀကီး သည္းထန္စြာ ႐ြာၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးေသာက္ယံ၌ စကၡဳပါလမေထရ္ စႀကႍသြားလွ်င္ မိုးေရစြတ္စိုစျဖစ္ေသာ ေျမမွ ထြက္လာေသာ ပိုးဖလံမ်ားစြာကို နင္းမိသျဖင့္ ပိုးဖလံတို႔ ေသၾကကုန္၏။
စႀကႍလမ္းသည္ ပိုးဖလံေသတို႔ျဖင့္ ႁပြမ္း၏။ စကၡဳပါလမေထရ္၏ သာမေဏတို႔ တံျမက္မလွည္းမီ ဘုရားဖူးရဟန္းမ်ားသည္ စကၡဳပါလမေထရ္၏ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး စႀကႍလမ္းရွိ ပိုးဖလံေသမ်ားကို ေတြ႕ၾက၏။
စႀကႍလမ္း၌ ပိုးဖလံမ်ားကို စကၡဳပါလမေထရ္က စႀကႍသြားျခင္းအားျဖင့္ သတ္ပါေၾကာင္း ဘုရားဖူးရဟန္းမ်ားက ျမတ္စြာဘုရားသခင္အား ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ျမတ္စြာဘုရားသခင္က “ရဟႏၲာတို႔အား ေသေစလိုေသာ ေစတနာ မရွိ” ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူ၏။ ထိုအခါမွ စကၡဳပါလမေထရ္သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိၾကၿပီး ရဟႏၲာျဖစ္ပါလ်က္ မ်က္စိကြယ္ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ သေဘာမေပါက္ေသာ ပရိသတ္အား ျမတ္စြာဘုရားသခင္က ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

– ဓမၼတို႔သည္ စိတ္လွ်င္ ေရွ႕သြား ရွိကုန္၏။ စိတ္လွ်င္ အႀကီးအမႉး ရွိကုန္၏။ စိတ္လွ်င္ အထည္ကိုယ္ ရွိကုန္၏။
– မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆို ျပဳလုပ္မိပါက ထိုသို႔ ေျပာဆိုမိ ျပဳလုပ္မိျခင္းေၾကာင့္ လွည္းဘီးသည္ ႏြား၏ ေျခရာသို႔ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ေနသကဲ့သို႔ ဒုကၡသည္ ထိုပုဂၢိဳလ္သို႔ အစဥ္တစိုက္ လိုက္ေနေလ၏။

စကၡဳပါလမေထရ္သည္ တစ္ခုေသာ မ်က္စိကုဆရာ ဘဝက မ်က္စိေရာဂါရွင္တစ္ဦးအား မွားေသာအေတြးႏွင့္ မွားေသာအျမင္တို႔က ခင္းေပးေသာ လမ္းေပၚ၌ ေလွ်ာက္၍ မ်က္စိကန္းေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုအကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ မ်က္စိကန္းရျခင္း ျဖစ္၏။

+++++

“မေနာ ပုဗၺဂၤမာ ဓမၼာ
မေနာ ေသ႒ာ မေနာမယာ။
မနသာေစ ပဒုေ႒န
ဘာသတိဝါ ကေရာတိဝါ။
တေတာနံ ဒုကၡ မေႏြတိ
စကၠံ ဝ ဝဟေတာ ပဒံ။”

(ဓမၼပဒဂါထာ – ၁)

+++++

အထက္ပါ မူလပါဠိေတာ္ကို ေညာင္ေလးပင္ ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားက ဤသို႔ ျမန္မာအနက္ ျပန္ဆိုေတာ္မူသည္။

ဓမၼာ = နာမကၡႏၶာ တရားသံုးပါးတို႔သည္။
မေနာပုဗၺဂၤမာ = ဝိညာဏကၡႏၶာသာလွ်င္ ျပ႒ာန္းျခင္း ရွိကုန္၏။ (ဝါ) ဝိညာဏကၡႏၶာသာလွ်င္ ေရွ႕သြား ရွိကုန္၏။
မေနာေသ႒ာ = ဝိညာဏကၡႏၶာသာလွ်င္ အႀကီးအမႉး ရွိကုန္၏။
မေနာမယာ = ဝိညာဏကၡႏၶာျဖင့္ ၿပီးကုန္၏။
ေယာ ပုဂၢေလာ = အၾကင္ပုဂၢိဳလ္သည္။
ပဒုေ႒န = ျပစ္မွားလိုေသာ။
မနသာ = စိတ္ျဖင့္။
ေစဘာသတိဝါ = အကယ္၍ ျပဳမူလည္း ျပဳျငားအံ့။
တေတာ = ထိုသို႔ ျပစ္မွားလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ဆိုျခင္း ျပဳျခင္းတို႔ေၾကာင့္။
နံ ပုဂၢလံ = ထိုပုဂၢိဳလ္သို႔။
ဒုကၡံ = ဆင္းရဲသည္။
အေႏြတိ = အစဥ္ လိုက္တတ္၏။
ကိမိဝ = အဘယ္ကဲ့သို႔နည္းဟူမူကား။
စကၠံ = လွည္းဘီးသည္။
ဝဟေတာ = ဝန္ေဆာင္ေသာ ႏြားလား၏
ပဒံ = ေျခရာသို႔။
အေႏြတိ ဣဝ = အစဥ္ လိုက္သကဲ့သို႔တည္း။

+++++

ျမန္မာပညာရွိ ဆရာႀကီး ဦးဖိုးလတ္၏ ‘ျမန္မာလို ဓမၼပဒ တရားလမ္းစဥ္’ စာအုပ္ငယ္၌ ဤသို႔ ျမန္မာျပန္ထား၏။

“စိတ္သည္ နာမ္တရားတို႔၏ ေရွ႕ေဆာင္ ႀကီးမႉး ဖန္တီးသူ ျဖစ္၏။
အၾကင္သူသည္ မေကာင္း ယုတ္မာေသာ စိတ္ျဖင့္ ေျပာေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျပဳေသာ္လည္းေကာင္း
လွည္းဘီးသည္ ႏြား၏ ေျခရာေနာက္သို႔ လိုက္သကဲ့သို႔ ဆင္းရဲျခင္းသည္ ထိုသူ၏ ေနာက္သို႔ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေလ၏။”

+++++

ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္၏ ျမန္မာျပန္ ဓမၼပဒမွာ ဤသို႔ ျဖစ္၏။

“နာမ္တရားကို စိတ္ေဆာင္သြား
ယင္းတရားကို စိတ္ဦးစီး
ယင္းတရားသည္ စိတ္ျဖင့္ၿပီး
ဖ်က္ဆီးလိုသည့္ စိတ္ႏွင့္မ်ား
ေျပာမွား ျပဳမွား လုပ္မိျငား
ႏြားေျခရာသို႔ ဘီးလိုက္သို႔
ဒုကၡလိုက္မည္ ထိုသူတို႔။”

+++++
စာကိုး
ဦးေ႐ႊေအာင္၏ “ဓမၼမဒ”
ဦးသုခ၏ “စိတ္ဆိုေသာစိတ္ႏွင့္ဝၪၥနာဒီပနီ”
မင္းသုဝဏ္၏ “ဓမၼပဒ”