၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၃ ရက္ေန႔။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းမွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္း ပင့္သူ ႏွစ္ဦးရွိလို႔ ဘုန္းႀကီးမ်ား အလုပ္မ်ားတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါ။
အ႐ုဏ္ဆြမ္းကေတာ့ ဒကာဦးရွိန္၊ ဇနီးေဒၚသန္းသန္းေအးတို႔ရဲ႕ သမီးႀကီး ေမသူရွိန္နဲ႔ ေမာင္ခ်မ္းေျမ့ေအာင္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ မဂၤလာပြဲမွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္လႉလိုၾကေပမယ့္ ဆြမ္းစားပင့္တာ ေနာက္က်သြားတာ (ေန႔ဆြမ္းအလႉရွင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္တာ)ေၾကာင့္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကိုပဲ ကပ္ခြင့္ ရပါေတာ့တယ္။

သံဃာေတာ္မ်ားမွာ ဝိနည္း စည္းကမ္းအရ အရင္ပင့္တဲ့ ဒကာရဲ႕ ဆြမ္းကို အရင္ စားရပါတယ္။
အရင္ပင့္တဲ့ ဒကာက ေက်နပ္ခြင့္ျပဳရင္ေတာ့ ေနာက္ပင့္တဲ့ ဒကာရဲ႕ ဆြမ္းကို စားႏိုင္ပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ဆြမ္းစားပင့္လိုတဲ့ ဒကာမ်ား သိထားရင္ မိမိလိုတဲ့ရက္ မိမိပင့္လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ႀကိဳတင္ပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒကာရွိန္တို႔ မိသားစုက ဒီေန႔နံနက္ မုန္႔ဟင္းခါးအ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္လႉၾကပါတယ္။
အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ရင္ ဆြမ္းမွတပါး မုန္႔ဟင္းခါး၊ ေခါက္ဆြဲ၊ ၾကာဆံဟင္းခါး၊ ပလာတာလို အစားအစာမ်ိဳးေတြကို ကပ္ဖို႔ ဆြမ္းဒကာမ်ားအား အၾကံေပးေလ့ရွိပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နံနက္ပိုင္းမွာ ဒီလို အစားအစာမ်ိဳးေတြ စားရင္ ေန႔ဆြမ္းစားတဲ့အခါမွာ ဆြမ္းစားမပ်က္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
နံနက္ပိုင္းမွာ ဆြမ္းစားထားရင္ ေန႔ဆြမ္းကို မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။

မိမိတို႔ေက်ာင္းမွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကို နံနက္ ၆-နာရီမွာ စားပါတယ္။ နံနက္ ၅-နာရီအခ်ိန္မွာ ဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္ၿပီးမွ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားတာပါ။
ယေန႔လည္း ၆-နာရီအခ်ိန္မွာ ဒကာဦးရွိန္တို႔ မိသားစု ကပ္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကို စားရတာ အေတာ္ အရသာရွိတယ္။
မုန္႔ဟင္းခါးဟာ ျမန္မာ့အစာ စင္စစ္ ျဖစ္တယ္။ အရသာလည္း ေကာင္းတယ္။ အာဟာရလည္း ျဖစ္တယ္။

ေလာင္းအိုင္လင္ေဆး႐ုံမွ ေက်ာက္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ဂိုးဒက္ဟာ မုန္႔ဟင္းခါးကို သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ မိမိရဲ႕ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါကို အခမဲ့ ခြဲစိတ္ ကုသေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးပါ။ ေဒါက္တာျမတ္ျမတ္မြန္ရဲ႕ ဆရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္ၿပီး စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝတဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးပါ။ လူနာေတြအတြက္ ေသြးအႀကိမ္ႀကိမ္ လႉဒါန္းခဲ့တယ္။ မိမိလို ဝင္ေငြမရွိ နည္းပါးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အခမဲ့ ခြဲစိတ္ကုသေပးပါတယ္။ အသာျပာဆရာဝန္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။

ေန႔ဆြမ္းကို ေဒါက္တာတင္ေဇာ္လြင္၊ ဇနီးျမတ္မြန္ခတို႔ အိမ္မွာ ကပ္ပါတယ္။
သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေျမာက္ မဂၤလာဆြမ္းကို အဓိကထားၿပီး မေတြ႕ဆံုရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ မိတ္သဂၤဟအေပါင္းကို ဖိတ္ၾကား ထမင္းေကၽြးတာလို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ဆိုတာ ဒီလိုလုပ္မွပဲ ေတြ႕ႏိုင္တယ္လို႔ သူက ေျပာပါတယ္။

ဆယ္နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ သီလယူ၊ ပရိတ္တရားနာၿပီး ေရစက္ခ်ပါတယ္။
ဆြမ္းမစားမီ ဒီလိုအစီအစဥ္လုပ္တာဟာ အခ်ိန္ကုန္ သက္သာလို႔ အလႉရွင္လည္း အဆင္ေျပ၊ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း အဆင္ေျပပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ လူတိုင္း အလုပ္မ်ားလြန္းလို႔ သုတ္သံုးက်မ္းနဲ႔အညီ ဘာမဆို ခပ္သုတ္သုတ္ လုပ္ၾက ကိုင္ၾကမွ ျဖစ္တယ္ မဟုတ္လား။

ျမတ္မြန္ခက သူကိုယ္တိုင္ ခ်က္ထားတဲ့ စပါယ္ရွယ္ဒန္ေပါက္နဲ႔ ေန႔ဆြမ္း ကပ္ပါတယ္။
သူတို႔မိသားစုမွာ ဒန္ေပါက္ခ်က္အေကာင္းဆံုးလို႔ လက္မွတ္ရထားသူပါ။
တကယ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ မိမိက ျမတ္မြန္ခကို နယူးေယာက္မွာ ဒန္ေပါက္ထမင္းဆိုင္ ဖြင့္ေရာင္းလို႔ ရၿပီလို႔ အားေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ မိမိကေတာ့ ဒန္ေပါက္ကို နည္းနည္းေလာက္ပဲ ႏႊဲႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ မိမိမွာ ဆီးခ်ိဳနဲ႔ ကိုလက္စထေရာအဆီဓာတ္ေတြ မ်ားေနေသာေၾကာင့္ပါ။
ဆရာဝန္မ်ားက ကစီဓာတ္မ်ားတဲ့ အစာနဲ႔ အဆီဓာတ္မ်ားတဲ့ အစာမ်ားကို ေလွ်ာ့စားဖို႔ အၾကံျပဳၾကပါတယ္။ အစားအစာေတြ ေပါတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံလိုမ်ိဳးမွာ ဆီးခ်ိဳေရာဂါျဖစ္ရတာ စားခ်င္တာေတြကို မစားရလို႔ အေတာ္႐ႈံးပါတယ္။

မိမိအတြက္ ပဲၾကာဆံေၾကာင္ဟင္းတစ္ခြက္ကို သီးသန္႔ ခ်က္ထားပါတယ္။
ပဲၾကာဆံကေတာ့ ဆီးခ်ိဳမတက္တဲ့ အစာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိဟာ ပဲၾကာဆံကို အၿမဲလိုလို စားေနရပါတယ္။
“အစာလည္း ေဆး၊ ေဆးလည္း အစာ”ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း မိမိေရာဂါနဲ႔ တည့္ေသာ အစာကို စားတတ္ရင္ ေရာဂါမ်ား အေတာ္အတန္ သက္သာတာကေတာ့ အမွန္ပါ။
အဆီနည္းတဲ့ ဘတ္စမာတီဆန္ကို အသင့္အတင့္ စားရင္ ဆီးခ်ိဳ သိပ္မတက္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဆီးျဖဴသီးကို မွန္မွန္ စားရင္လည္း ဆီးခ်ိဳ သိပ္မတက္ပါ။
အထူးအားျဖင့္ ဆီးခ်ိဳေရာဂါရွိသူဟာ ေန႔စဥ္ အစာကို တဝႀကီး မစားဘဲ အဆာေျပ႐ုံေလာက္သာ စားသင့္ပါတယ္။

ေဒါက္တာတင္ေဇာ္လြင္နဲ႔ ျမတ္မြန္ခတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ သားႀကီး စတင္ဖို႔ဒ္နဲ႔ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္ သားငယ္ ဟာရီဆန္တို႔ကို အေျခခံ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ျမန္မာစာ သင္ရန္ စေနေန႔တိုင္း မိမိတို႔ ေက်ာင္းကို ပို႔ေပးပါတယ္။
မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ကေလးမ်ားအား ဒီအေျခခံဗုဒၶဘာသာသင္တန္းကို သင္ေပးပါတယ္။
သံုးႏွစ္အထက္ ကေလးမ်ားကို လက္ခံ သင္ေပးတယ္။
ကေလးမ်ားအား မိမိတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာတရား၊ ဘုရား, ေက်ာင္းကန္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ ရွိေစရန္နဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလာတတ္ေစရန္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ဒီသင္တန္းကို ဖြင့္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေန႔လယ္ တစ္နာရီမွ ႏွစ္နာရီအထိ စာသင္ပါတယ္။
စာသင္ၿပီးတဲ့အခါမွာ ဘုရားရွိခိုးၾကရပါတယ္။
တရားလကၤာေဆာင္ပုဒ္ကေလးမ်ား ႐ြတ္ဆိုေစပါတယ္။

ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဘာသာေရးမ်ိဳးေစ့ကို စတင္ခ်ေပးတာပါပဲ။ ဒီအ႐ြယ္မွာ ခ်ေပးလိုက္တဲ့ ဘာသာေရးမ်ိဳးေစ့ဟာ ကေလးမ်ားရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ စြဲသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ကို အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ ကေလးမ်ားကို အျခား ယဥ္ေက်းမႈေတြက လႊမ္းမိုးသြားရန္ လြယ္ကူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအား မိမိတို႔ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈကို သိနားလည္ေအာင္ စြဲၿမဲခိုင္မာေနေအာင္ ႀကိဳတင္ သင္ထားေပးဖို႔ လိုပါတယ္။

ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာတင္ေဇာ္လြင္ကိုယ္တိုင္ သူ႕ရဲ႕ မာစီဒီးဘင္ကားနဲ႔ ျပန္ပို႔ေပးပါတယ္။ ကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးဦးအဘယာက “ဒီကား ေမာ္ဒယ္ဘယ္ေလာက္လဲ”လို႔ စပ္စုလိုက္တယ္။
ဆရာက … ေမာ္ဒယ္ ကိုးဆယ့္ရွစ္လို႔ ေျပာၿပီး၊ “တပည့္ေတာ္ေတာ့ ကားဝယ္ရင္ ေမာ္ဒယ္အသစ္စက္စက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မဝယ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကားအသစ္ဝယ္ရင္ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ေစ်းက က်သြားေတာ့တာပဲ။ ကားဝယ္ၿပီး ျမတ္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ ကားဝယ္ၿပီးရင္ ျမတ္တယ္လို႔ မၾကားမိဖူးဘူး။ ကားေမာ္ဒယ္အေဟာင္းဝယ္ရင္ ေစ်းသက္သာတယ္။ စီးရတာလည္း အသစ္နဲ႔ သိပ္မထူးပါဘူး”လို႔ တြက္ျပလိုက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဦးအဘယာလည္း “ေအာ..”ဆိုၿပီး သေဘာေပါက္သြားေတာ့တယ္။

ကားေမာင္းရင္း ဆရာက သူ႕ရဲ႕ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿငီးျငဴ ေျပာတယ္။
“တခ်ိဳ႕လူနာေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ မိမိေစတနာ ေလ်ာ့မသြားေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္လို ေစတနာထားၿပီး ကုသ ဆက္ဆံေပမယ့္ တခ်ိဳ႕လူနာေတြက အျပစ္တင္ဖို႔ေလာက္ပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ ၾကာေတာ့ ေဆးကုရတာ ေစတနာပ်က္ခ်င္သလို ျဖစ္လာမိတယ္။ သိပ္ခက္တာပဲ။”

မိမိက “သည္းခံပါ။ ေစတနာမပ်က္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ ‘ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္ေအာင္ေန’ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္အတိုင္း ႀကိဳးစား က်င့္ပါ။ ဒါမွ ခႏၲီပါရမီျပည့္မွာေပါ့။ ကိုယ့္ကို ဝိုင္းၿပီး ေျမႇာက္ပင့္ေနၾကတဲ့လူေတြ ၾကားထဲမွာ ေနရင္ ခႏၲီပါရမီကို ဘယ္လို ျဖည့္လို႔ ရပါ့မလဲ”လို႔ တရားခ်လိုက္ပါတယ္။

ဆရာတင္ေဇာ္လြင္က သူရဲ႕ လူနာတစ္ဦးအေၾကာင္းကို ေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီ လူနာဟာ ရာဇဝတ္မႈအမ်ိဳးမ်ိဳးကို က်ဴးလြန္ၿပီး ေထာင္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ က်ခဲ့သူ ျဖစ္တယ္။
ေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ သူ႔မွာ ပံုမွန္စိတ္ေတြ ျပန္ျဖစ္လာေစဖို႔ စိတၱဇေဆး႐ုံမွာ ဆရာလြင္ရဲ႕ လူနာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ဆရာက သူ႔ကို ေဆးဝါးနဲ႔ ကုသတဲ့အျပင္ စိတ္ထားနည္းကိုပါ ေျပာျပၿပီး ကုသေပးပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားရဲ႕ ဘဝမွာ မေအာင္ျမင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲေနေပမယ့္ အၿမဲတမ္းေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲ မေနပါဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာတဲ့အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရွိမွာပါ။ အဲဒါရွိရင္ ေျပာျပစမ္းပါ”လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ ထိုသူက “သူ ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ေနတဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ စိတ္ေအးေဆးမႈရွိတယ္”လို႔ ေျဖပါတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကို အဂၤလိပ္လို ရီလက္ကေစးရွန္းလို႔ ေျပာပါတယ္။

ဆရာလြင္က “သီခ်င္းအေပၚမွာ စိတ္ကို ထားလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ။ သီခ်င္းအေပၚမွာ စိတ္ကို မထားဘဲ အျခားအသံတစ္ခုခုအေပၚမွာ စိတ္ကို ထားေနရင္လည္း ရီလက္ကေစးရွန္း မရႏိုင္ဘူးလား?၊ အျခားအသံတစ္ခုခုအေပၚမွာ စိတ္ကို စမ္းထားၾကည့္ပါလား။ ဥပမာ ခင္ဗ်ားအခန္းထဲမွာ ေလေအးစက္သံ ျမည္ေနတယ္။ အဲဒီအသံအေပၚမွာ စိတ္ကို ထားၾကည့္ေလ။ ရီလက္ကေစးရွန္း ရ,မရ နက္ျဖန္က် ေျပာျပပါ”လို႔ မွာၿပီး လႊတ္လိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ ထိုလူနာက ေလေအးစက္အသံမွာ စိတ္ကို ထားတာ သီခ်င္းနားေထာင္သလိုပဲ ရီလက္ကေစးရွန္းျဖစ္တယ္လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့။

ဆရာလြင္က သီခ်င္းသံအေပၚမွာေရာ၊ ေလေအးစက္အသံအေပၚမွာေရာ စိတ္ကို မထားဘဲ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွာ စိတ္ကို ထားၾကည့္ရင္လည္း မရႏိုင္ဘူးလား?၊ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ထင္ထင္ရွားရွား အၿမဲျဖစ္ေပၚတဲ့ အရာတစ္ခုခု ရွိတယ္။ အဲဒါကို ရွာၾကည့္စမ္းပါလို႔ ေျပာေတာ့ လူနာဟာ ႐ုတ္တရက္ ရွာမေတြ႕ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာလြင္က “ခင္ဗ်ား အသက္မ႐ႉဘူးလား၊ အသက္႐ႉေနတာဟာ ကိုယ္မွာ အၿမဲျဖစ္ေနတဲ့ အရာေပါ့။ အဲဒီ အသက္႐ႉ႐ိႈက္ေနတဲ့အေပၚမွာ စိတ္ကို ထားၾကည့္ပါ။ ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္ေရာက္ရင္ တျခား ဘာကိုမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အသက္႐ႉသြင္းတာနဲ႔ အသက္႐ႉထုတ္တာကိုသာ သိေအာင္ လုပ္ေနပါ”လို႔ မွာၾကား လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ထိုလူနာဟာ ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာကို လာေတြ႕တဲ့အခါမွာ အသက္႐ႉေနတဲ့အေပၚမွာ စိတ္ကို ထားတာ ရီလက္ကေစးရွန္း ပိုၿပီး ရတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူဟာ စိတ္ခ်မ္းသာနည္းကို သိရလို႔ ဆရာ့အေပၚမွာ ယံုၾကည္ အားထားစိတ္ေတြျဖစ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေတြ ေျပာရွာပါတယ္။
ဆရာက သူ႔အား … ခင္ဗ်ား ေဆး႐ုံက ဆင္းၿပီး၊ အျပင္ေလာကထဲ ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိမိစိတ္ကို အခုလို ဆက္လက္ ထိန္းႏိုင္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရမယ္။ လပိုင္းအတြင္းမွာ ရခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြ က်ဆင္းမသြားေအာင္ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာ မ်ားစြာ မူတည္တယ္။ ႀကိဳးစားပါ … လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။

ဆရာက “လူဆိုးလူမိုက္ဆိုသူေတြမွာ စိတ္မိုက္စိတ္႐ိုင္းေတြခ်ည္းသာ သူတို႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔မွာ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းကေလးမ်ားလည္း မသိမသာ ရွိေနတတ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ အက်ိဳးရွိတာကို လုပ္ခ်င္တဲ့ စိတ္မ်ိဳးေတြေပါ့။ အဲဒီစိတ္ေကာင္းကေလးေတြကို ဆရာသမားေကာင္း၊ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားက ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ လူေကာင္းမ်ား ျပန္ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္”လုိ႔ သူ႔အေတြ႕အၾကံဳကို မိမိအား ေျပာျပပါတယ္။

ဆရာလြင္သည္ ပညာသားပါပါနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ လူနာကို တရားအထိုင္ခိုင္းၿပီး စိတ္ေရာဂါကို ကုသေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သတိပ႒ာန္တရားဟာ လူမ်ိဳးမေ႐ြး ဘာသာမေ႐ြး က်င့္လို႔ရတဲ့ တရားပါ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္လာရင္ အရက္ေသာက္ ဘိန္း႐ႉၿပီး ေနတဲ့ လူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မမွန္ကန္တဲ့ ေျဖရွင္းနည္းပါ။ စိတ္ကို ပိုၿပီး ေတြေဝေစတတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ေပးၿပီး သမာဓိရေအာင္ တရားထိုင္တာဟာ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းပါ။ တရားေဆးဟာ အစြမ္းအထက္ဆံုးလို႔ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။

ေယေကစိ ၾသသဓာ ေလာေက၊
ဝိဇၨႏၲိ ဝိဝိဓာ ဗဟူ၊
ဓေမၼာသဓသမံ နတၳိ၊
ဧတံ ဝိေဝထ ဘိကၡေဝါ။

(ျမန္မာျပန္)

“ေရာဂါေပ်ာက္ေရးအတြက္ ေလာကမွာ ေဆးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး အမွန္ပင္ ရွိၾကကုန္၏။
တရားေဆးႏွင့္ တူေသာ ေဆးကား မရွိေပ။
ရဟန္းတို႔ … သင္တို႔သည္ ထိုတရားေဆးကို ေသာက္သံုး မွီဝဲၾကကုန္ေလာ့။”

+++++

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၄ ရက္ေန႔ထုတ္ – The Universal Peace Buddha Temple, New York, Newsletter မွ။