အနာဂတ္အတြက္ သက္ျပင္းေလးတစ္ခ်က္

ေလေျပေလညႇင္း တိုက္ခတ္ျခင္းနဲ႔အတူ သီတင္းကၽြတ္ကာလရဲ႕ ရာသီဥတုဟာ သာေတာင့္သာယာ ရွိလွပါေတာ့တယ္။
ျမဴတိမ္ကင္းတဲ့ ေကာင္းကင္အာကာမွ ထြက္ျပဴစ လစႏၵာကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ မၾကာမီ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အသိက ဦးေႏွာက္တစ္ေနရာမွာ ေနရာယူလာျပန္တယ္။
သဘာ၀ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈ နိယာမသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ ျဖဴ နီ ျပာ ၀ါ ေရာင္စံုျဖာစျပဳလာတဲ့ သစ္ပင္ေလးေတြကလည္း သခၤါရေလာကႀကီးမွာ အစဥ္ထာ၀ရဆိုတာ အပိုစကားလို႔ ေျပာျပေနသလိုလို ထင္မိလိုက္ပါရဲ႕။

စကၠန္႔မွသည္ နာရီ ေန႔ ရက္ အလီလီ ေျပာင္းေ႐ႊ႕မႈေတြက ရာသီစက္၀န္း ျဖစ္ထြန္းျခင္း အစ ျဖစ္ေလမလားပင္ မသိ။
သတိထား စဥ္းစားမိေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီဆိုတာ ဘယ္မွာ တကယ္ၾကာလို႔လဲ၊ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ေႏြရာသီကို လြန္ေျမာက္လို႔ ေဆာင္းရာသီပင္ ၀င္ေရာက္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒီလို နာရီေတြေျပာင္း၊ ရာသီေပါင္း မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သစ္ပင္ဖ်ားက သစ္႐ြတ္မ်ားလို မိမိဘ၀သက္႐ြယ္သည္လည္း ဇရာေထာင္းလို႔ အ႐ြယ္ေဟာင္းလာကာ သစ္႐ြက္ေတြ ညႇာျပဳတ္ေႂကြက် ေျမမွာ ခ,ရသလို ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏဆိုတဲ့ ေဘးေတြက ခ..ရအုံးေတာ့မွာပါလားလို႔ ေတြးမိျပန္ပါတယ္။
ဒီေတာ့လည္း ေလွ်ာက္လွမ္းရအုန္းမယ့္ ေရွ႕အနာဂတ္လမ္းကို မွန္းဆကာ ေတြးရင္း သက္ျပင္းေလးတစ္ခုကို သာသာညင္းညင္း ခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

သက္ျပင္းခ် … အေတြးစတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ

မေရရာ မေသခ်ာေသးတဲ့ အေတြးတစ္ခု ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ စဥ္းစားဖြယ္ရာ ေျမာက္မ်ားစြာဟာ အစီအရီ ၿငိတြယ္ပါလာေလရဲ႕။
မျပည့္စံုေသးတဲ့ ပညာေရးရယ္၊ မျပည့္၀ေသးတဲ့ ဆႏၵေလးေတြက ဘ၀ကို မေရရာ မေသခ်ာတာေတြ ျဖစ္ေနေစသလားပင္ မသိေတာ့ေခ်။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ၀ိေရာဓိမ်ားစြာရဲ႕ ဆံုမွတ္တစ္ခုရယ္ပါ။ ကံဆိုတဲ့ ဇာတ္ဆရာက ဘယ္သူ႕ကိုမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။
အားနည္းခ်က္ေတြကို ရွာေဖြျဖည့္ဆည္းရင္း ခရီးျပင္းႏွင္ရတာမ်ိဳးဆိုတာကို ေမ့ေနမိခဲ့တယ္။
မိမိဘ၀ရဲ႕ အရွိကို မိမိကိုယ္ပိုင္အသိက ႏိုင္ေအာင္ မထိန္းႏိုင္ခဲ့လို႔ အရွိတရားရဲ႕ ႏွိပ္စက္ဒဏ္ကို ခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအရ သိလိုက္ရတယ္။
ဒီေတာ့လည္း အနာဂတ္မွာ ထပ္ကာ မမွားရေအာင္ အသိတရားေတြ တိုးပြားဖို႔ သတိထား ေလွ်ာက္လွမ္းရေတာ့မယ္လို႔ပဲ ခံယူမိလိုက္ျပန္ပါရဲ႕။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္းက အေတြးတစ္စ

သီတင္းကၽြတ္ၿပီ
မီးပံုးပ်ံလႊတ္ရေအာင္
မီးစာကို ေရနံဆြတ္ပါ
မိုးလြတ္ပါမည္လား?

ေမ့မရေသးတဲ့ ကေလးဘ၀တုန္းက သင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ႏႈတ္ကေန လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ႐ြတ္ဆိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေတြးေနမိတယ္။
မီးပံုးပ်ံဆိုတာကို စကၠဴ ေကာ္ စသည္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ၿပီး မီးစာတပ္ဆင္ရတယ္။
အဲဒီ မီးစာမွာ ေရနံေကာင္းေကာင္း ဆြတ္ေပးရတယ္။ ဒါမွ မိႈင္းထြက္အားေကာင္းၿပီး မီးပံုးပ်ံကို အထက္အျမင့္ဆီ သယ္ေဆာင္သြားႏိုင္ပါမယ္။
မိႈင္းအားေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ အျမင့္ေရာက္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
မီးပံုးပ်ံလႊတ္တင္ခ်ိန္မွာ မိုးေလ လြတ္ကင္းဖို႔လည္း လိုအပ္တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕ … ၀ါလကင္းလြတ္ သီတင္းကၽြတ္လကို ေ႐ြးၿပီး ေရွးစာဆိုႀကီးမ်ားက သီတင္းကၽြတ္ၿပီ … မီးပံုးပ်ံလႊတ္ရေအာင္ စသည္ျဖင့္ ေရးသားခဲ့တာလို႔ အေတြးခ်ဲ႕မိတယ္။

မီးပံုပ်ံပမာ ဘ၀ခႏၶာ

တကယ္ေတာ့ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ျဖာတို႔ျဖင့္ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ဘ၀ခႏၶာႀကီးကိုလည္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါးတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္း တည္ေဆာက္ထားလို႔ မီးပံုးပ်ံသဖြယ္ တင္စားလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ကံမိႈင္း ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ အျမင့္တက္၊ အထက္ေရာက္ႏိုင္သလို
ကုသိုလ္ကံမိႈင္း အားနည္းခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း ဆင္းရဲနိမ့္က် ဘ၀မလွ ျဖစ္ရတတ္တာ သာဓကေတြ မ်ားစြာေပါ့။

တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္က အခ်ိဳးက်က် စီမံ ျပဳလုပ္တဲ့ မီးပံုးပ်ံဟာ ေသသပ္လွပသလို ကုသိုလ္ကံက စီမံေပးတဲ့ ဘ၀ေတြက်ေတာ့လည္း အထက္တန္းက် မ်က္ႏွာပန္းလွတာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ဘ၀အဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ခ်င္ရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးၿပီး ကုသုိလ္စိတ္ေလးနဲ႔ ေနကာ ကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ အမႈေတြ ျပဳျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကို ကုသိုလ္ကံမိႈင္း ေကာင္းေကာင္း ေပးသင့္တယ္လို႔ ခံယူလိုက္မိတယ္။

မိႈင္းကုန္ ေျမခ … မီးပံုပ်ံဘ၀လို

မီးပံုးပ်ံေတြဟာ မိုးပ်ံတက္တယ္ဆိုေပမယ့္ မိႈင္းရွိသမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိႈင္းကုန္တဲ့အခါ ေအာက္ေျမဆီ ျပန္သက္ဆင္းလို႔ ပ်က္စီးျခင္း အဆံုးရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း တဆက္တည္း ေတြးမိတယ္။
ဒီလိုပါပဲ … လူ႔ေလာကမွာလည္း ကုသိုလ္ကံေတြ ေကာင္းေနခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရ၊ ေလာကမွာ အထက္တန္းက်က်ျဖင့္ ရာထူးနဲ႔ စည္းစိမ္နဲ႔ ေနပင္ေနရပါေသာ္လည္း ကုသိုလ္ကံအဟုန္ ကုန္တဲ့အခါမွာေတာ့ ၾကံရာမၿပီး အခ်ည္းႏွီးနဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာက ျဗဟၼာ့ျပည္မွာ တ၀င္း၀င္း .. ၀က္စာက်င္းမွာ တ႐ႈပ္႐ႈပ္လို႔ ေဟာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူသားတိုင္းဟာ လူ႔ဘ၀ရလာတယ္ဆိုကတည္းက အတိတ္က ကုသိုလ္ကံ ေကာင္းမႈေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ရလာတဲ့ လူ႔ဘ၀မွာ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆနဲ႔ ကုသိုလ္ကံမိႈင္းအသစ္ မျဖစ္ေစခဲ့လို႔သာ မိႈင္းကုန္တဲ့ မီးပံုးပ်ံလို တျဖည္းျဖည္း နိမ့္က် ႏြမ္းပါး ဆင္းရဲမ်ားနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္၊ အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာရတဲ့ ဘ၀မွာ ေမ့ေလ်ာ့ ေပါ့ဆစြာ မေနဘဲ ကုသိုလ္ကံေတြကိုသာ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ျပဳျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဒီကံအသစ္ေတြေၾကာင့္ ဘ၀အဆင့္ဟာလည္း ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ႏိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိမဟုတ္ဘဲ အတိတ္ကံအေၾကာင္း အက်ိဳးေပးေကာင္းတာကိုပင္ ဘ၀င္ျမင့္ မာန္ထူ စည္းစိမ္ယူေနမယ္ဆိုပါရင္ အေဟာင္းခ်ည္း စားေနသူနဲ႔ တူေနပါတယ္။
အဲဒီ ကံအေဟာင္းသာ ကုန္လို႔ကေတာ့ မိႈင္းကုန္တဲ့ မီးပံုပ်ံအသြင္လို အားကိုးရာမဲ့ ေအာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆင္းသက္ ေျမခရမွာပါလားလို႔ ေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးေနမိပါတယ္။

ဘ၀အဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္

ဘ၀အဆင့္ေတြ တဆင့္ထက္ ျမင့္ရာျမင့္ေၾကာင္းေတြကို ဗုဒၶျမတ္စြာက မိန္႔မွာေတာ္မူခဲ့ရာမွာ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဟာ အေရးပါဆံုးပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအထဲမွာ ပညာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အသိသံုးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
နံပါတ္တစ္ကေတာ့ – `ကုိယ္တိုင္ျပဳထား၊ ကံတရား၊ သိျငား မူလဆင့္´ဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈတို႔ရဲ႕ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး၊ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳးကို ဉာဏ္နဲ႔ခ်ိန္ထိုး သိတာပါ။ ဥပမာ – ေကာင္းတာျပဳရင္ ေကာင္းက်ိဳးရမယ္၊ မေကာင္းတာျပဳရင္ မေကာင္းက်ိဳးရမယ္ ဆိုတာေတြပါပဲ။

ဒီအဆင့္မွာ ရာထူး ဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ အျဖာျဖာနဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔ဆိုရင္ ဒါနျပဳရတယ္။
ဒါနရွင္ျဖစ္မွ ဓနရွင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ သိၿပီး တခ်ိဳ႕က ဒါနကို အားကိုးၿပီး ႀကိဳးစားျပဳၾကလို႔ ခ်မ္းသာၾကတယ္။

ခ်မ္းသာသလို စည္းစိမ္ကို ခံစားသံုးေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာလည္း က်န္းမာဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ သိၿပီးေတာ့ က်န္းမာေအာင္ သီလကိုလည္း အားကိုး ႀကိဳးစား ေစာင့္ေရွာက္ၾကတယ္။

က်န္းမာ ခ်မ္းသာသလို ရွိတဲ့ ဓနဥစၥာကို အက်ိဳးရွိေအာင္ စီမံ ခန္႔ခြဲ သံုးတတ္ေအာင္ဆိုရင္ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုဖို႔လိုတယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး တရားနာျခင္း၊ တရားထိုင္ျခင္း စသည့္ ဘာ၀နာအလုပ္ကို အားထုတ္ၾကျပန္တယ္။

အဲဒီေတာ့ သူတို႔မွာ အတိတ္ကံလည္း ေကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္ကံေတြကလည္း ေကာင္းေတာ့ အေကာင္းေတြ ေပါင္းစံုၿပီး အျမင့္မွာပဲ အစဥ္တင့္တယ္ ၀င့္ထယ္ေနေတာ့တာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ အျမင့္မွာ အစဥ္ ၀င့္ထယ္စြာ တင့္တယ္ရေအာင္ဆိုရင္ ဒီ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားလုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီတရားသံုးပါးက နိမ့္ေနသူကို ျမင့္ေစႏိုင္တယ္။
ျမင့္ေနသူကို အျမင့္မွာ တည္တန္႔ေစႏိုင္တာမို႔ ဘ၀အဆင့္ ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ေအာင္ဆုိရင္ လူတိုင္း လူတိုင္း ဒီတရားသံုးပါးကို သိရွိနားလည္ က်င့္ပြားႏိုင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ နားလည္မိပါတယ္။

ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မကြဲအတူ အပူေတြနဲ႔

အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ေရွးကံေရာ ပစၥဳပၸန္ကံေတြပါ ေကာင္းၾကလြန္းလို႔ ဒီဘ၀မွာ အစစ ျပည့္စံုသူေတြ ခ်မ္းသာသူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ `လူတစ္စု ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ´ဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
လူတိုင္းမွာ အပူေတြ ရွိေနတာကို သိနားလည္ခဲ့ရပါတယ္။
ဥစၥာဓနျပည့္စံုသူေတြမွာ ေၾကာင့္ၾကဗ်ာပါဒနဲ႔ ပူေနရသလို မရွိႏြမ္းပါး ဆင္းရဲသားေတြမွာလည္း ေတာင့္တၿပီး ပူေနရတာပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ `မရွိျပန္ေတာ့လည္း ေတာင့္တပူ၊ ရွိျပန္ေတာ့လည္း ေၾကာင့္ၾကပူ၊ လူ႔ဘ၀ႀကီး အထက္မီး ေအာက္မီးမုန္႔နဲ႔ တူ´လို႔ ဆိုလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။

အပူကင္းေအာင္ သတိေဆာင္

အပူမကင္းတဲ့ ေလာကအတြင္းမွာ အပူကင္းေအာင္ေနနည္းကိုလည္း ဗုဒၶရွင္ပင္က သြန္သင္ လမ္းျပ ဆံုးမခဲ့ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာတရားကို ႐ႈမွတ္ ပြားမ်ားဖို႔ပါ။

ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေ၀ မေဂၢါ … စေသာ ဒီ ဘုရားေဟာ ေဒသနာသည္ လိုက္နာသူတို႔အတြက္ ေသာကကင္းေ၀း ေနႏိုင္ေရး ေဆးတစ္ခြက္ျဖစ္သလို အပူကင္းရန္ နတ္ေဆးမြန္လည္း အစစ္ပါပဲ။

ဒါဆိုရင္ လူ႔ဘ၀မွာ ပထမအဆင့္အေနျဖင့္ ခ်မ္းသာဖို႔၊ က်န္းမာဖို႔နဲ႔ အသိဉာဏ္ပညာ ျပည့္စံုဖို႔ အဓိကက်သလို၊
ဒုတိယအဆင့္အေနျဖင့္ အပူအပင္ ကင္းကင္းေနႏိုင္ဖို႔ အဓိကက်တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးတစ္ခုမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ နံပါတ္တစ္ အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔၊ နံပါတ္ႏွစ္ စား၀င္ဖို႔၊ နံပါတ္သံုး ရယ္႐ႊင္ႏိုင္ဖို႔ အဓိကက်တယ္လို႔ မွတ္သားမိဖူးပါတယ္။
ဒီေတာ့ အပူကင္းကင္းနဲ႔ ေနႏိုင္ေအာင္ဆိုရင္ သတိပ႒ာန္ ၀ိပႆနာ ပြားမ်ားေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
စီးပြားေရး လူမႈေရးေတြၾကားမွာ မအားလပ္လို႔ ၀ိပႆနာ႐ႈပြားဖို႔ အခ်ိန္မရဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ ဘုရားရွိခိုးျခင္း၊ ေမတၱာပို႔သျခင္း၊ ပုတီးစိပ္ျခင္း စသည့္ သမထအလုပ္ေတြဟာလည္း စိတ္ကို ၿငိမ္းေစ ေအးခ်မ္းေစႏိုင္လို႔ အပူကို ကင္းေစႏိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၀ိပႆနာ ျမတ္ပညာ မွတ္ပါ အလယ္ဆင့္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒီလို သမထ ၀ိပႆနာနဲ႔ ေနႏိုင္ၿပီ က်င့္ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ ဒုတိယအဆင့္မွာ ေနႏိုင္ျခင္းလို႔ သတ္မွတ္ခံယူလို႔ ရၿပီပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အျမင့္ဆံုးအဆင့္ တံခါးပြင့္ေန

အုိ … ဓမၼမိတ္ေဆြ၊ ကံေကာင္း အေၾကာင္းလွသျဖင့္ လူျဖစ္လာၿပီးတဲ့ေနာက္ အေျခခံ ပထမအေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကမၼႆကတာ ဉာဏ္ပညာရွိၿပီး၊ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ ကုသိုလ္ေတြကိုလည္း လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒုတိယအဆင့္အေနျဖင့္ ပူပင္ေသာက ဗ်ာပါဒမဲ့စြာ အိပ္ေပ်ာ္စား၀င္ ရယ္႐ႊင္ႏိုင္ဖို႔ သမထ ၀ိပႆနာလည္း လုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ျဖစ္တဲ့ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ အျမင့္ဆံုးအဆင့္ဟာ မိမိအတြက္ တံခါးပြင့္ေနမွာ မလြဲပါဘူး။

အဲဒီလို မဂ္ဆင့္ ဖိုလ္ဆင့္ တံခါး မပြင့္ႏိုင္ေသးေတာင္မွ ကိုယ့္ရဲ႕ ကုသိုလ္ကံ ႀကိဳးစား အားထုတ္မႈ အတိုင္းအတာအရ နတ္ျပည္ ျဗဟၼာျပည္ က်င္လည္ရပါေစအုန္းေတာ့ အ႐ႉံးမရွိႏို္င္ပါဘူး။
ဘံုစဥ္စံ ဘ၀နဲ႔လည္း နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တာျဖစ္လို႔ ေအာက္ကို ျပန္က်ရတဲ့ ဘ၀ဆိုးမ်ိဳးနဲ႔ မတိုးႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဘ၀မီးပံုးပ်ံ မိႈင္းျဖည့္ခ်ိန္ တန္ၿပီ

ဘ၀ဆိုတာ မီးပံုးပ်ံပမာ တူတယ္ဆိုတာကို အေတြးျဖစ္မိတဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ မီးပံုးပ်ံကိုလည္း ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ရာဆီကို တက္ေစႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ ကုသိုလ္ကံမိႈင္းျဖည့္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္တန္လာၿပီလို႔ သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။
သီတင္းေတြကၽြတ္ခဲ့ေပါင္းလည္း မ်ားလွပါၿပီ။
ဘ၀မီးပံုးပ်ံကို မိႈင္းျဖည့္တင္းဖို႔ တစ္ခါမွ မေတြးမိခဲ့ဖူးပါဘူး။
အ႐ြက္က်ရာ အပင္ေပါက္တတ္တဲ့ ႐ြက္က်ပင္ေလးလို ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ေလာကဇာတ္ခံေပၚမွာ ေပ်ာ္ေနမိခဲ့တယ္။

အခုေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ခႏၶာ မီးပံုးပ်ံမွာ ကုသိုလ္ကံမိႈင္း ေလ်ာ့ေနတာကို သတိထားမိခဲ့ပါၿပီ။
အရင္လို မဟုတ္ေတာ့သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထားက ဇရာရဲ႕ ဖိစီးမႈ၊ ဗ်ာဓိရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေတြေၾကာင့္ ႏုပ်ိဳရာမွ အိုမင္းရင့္ေရာ္တဲ့ဆီ၊ က်န္းမာရာမွ ဖ်ားနာရာဆီ ဦးတည္ေနခဲ့တာကို သတိထားမိခဲ့ပါၿပီ။
တေလာက နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ေလာကခ်မ္းသာဆရာေတာ္ႀကီးက မိန္႔တယ္။
`အသက္ႀကီးလာရင္ အားလံုးကို အ႐ႉံးေပးရေတာ့တာပဲ´တဲ့။
သံေ၀ဂပါတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔စကားက နားထဲမွာ မထြက္ေသးပါဘူး။

အခုလည္း သီတင္းကၽြတ္ပါၿပီ။
မီးပံုးပ်ံလႊတ္ခ်ိန္ မတန္ေသးေသာ္မွ ဘ၀မီးပံုးပ်ံကို နိဗၺာန္နန္းထိ ေရာက္သည့္တိုင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္ မိႈင္းျဖည့္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ။
မိႈင္းေလ်ာ့ကာ မနိမ့္က်ရေအာင္ မိႈင္း၀ၿပီး အထက္အဆင့္ေတြ ျမင့္ရာ တက္ႏိုင္ရေအာင္ ရည္ေဆာင္လို႔ ဘ၀မီးပံုးပ်ံကို အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာအတြက္ အက်ိဳးရွိရာ က႑ေလးေတြမွာ စြမ္းႏုိင္သလို ပါ၀င္ရင္း
ဒါန သီလ ဘာ၀နာမိႈင္း
သီလ သမာဓိ ပညာမိႈင္းမ်ားျဖင့္ အားျဖည့္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္း ….
ဓမၼမိတ္ေဆြအေပါင္းတို႔ကိုလည္း နိဗၺာန္တိုင္ ခရီးေရာက္ႏိုင္သည့္ ကုသိုလ္ကံမိႈင္းအားျပည့္ေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ျပည့္စံုၿပီး
က်န္းမာ ဉာဏ္ႀကီးသည့္ ဘ၀ခႏၶာပိုင္ရွင္ မီးပံုပ်ံႀကီးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစေၾကာင္း ၀ါကၽြတ္ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အရွင္နႏၵ၀ံသ
ေဇယ်သုခ ဓမၼရိပ္သာ
အမ္မရီလိုၿမိဳ႕၊ တက္က္ဆပ္ျပည္နယ္။