ပုဂၢိဳလ္စြဲၾကည္ညိဳသူသည္ အထူးအားျဖင့္ မိမိ၏ဆရာသမားကို ပုဂၢိဳလ္စြဲ ၾကည္ညိဳတတ္၏။
ကိုယ့္ဆရာမွ ကိုယ့္ဆရာ၊ အျခားဆရာသမားမ်ားကို အထင္မႀကီးတတ္။ ထိုသူမ်ိဳးမွာ ပညာအသိဉာဏ္ တိုးတက္မႈ ပိတ္ေနတတ္ေတာ့၏။ ကုသိုလ္ရဖို႔အခြင့္လည္း နည္းပါးတတ္၏။
အသိဉာဏ္ပညာ ျပည့္စံုသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ဆရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားသာ ရွိ၏။
အျခား ဆရာသမားမ်ားသည္ တစ္ခုေကာင္း ႏွစ္ခုေကာင္းေလာက္သာ ေတာ္ႏိုင္၏။ အဖက္ဖက္မွ မျပည့္စံုႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာစြဲႀကီးလွ်င္ အသိဉာဏ္တိုးတက္ေရးကို အားနည္းေစမွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္၏။

မိမိသည္ ငယ္စဥ္က ဆရာစြဲႀကီးခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္၏။
စာသင္တိုက္ႀကီးတစ္တိုက္မွာ စာသင္သားေလးဘဝ၊ တိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ထံမွာ အေျခခံပါဠိစာေပမ်ားကို စၿပီး သင္ရ၏။
`တို႔ရဲ႕ဆရာေတာ္က ေလာကီေလာကုတၱရာပညာအရာမွာ ႏိုးတူး၊ ႏွစ္ပါးမရွိဘူး´ဟု အလြန္ အထင္ႀကီး၏။
ဆရာေတာ္အေနျဖင့္လည္း တိုက္တြင္းမွာေတာ့ ပညာအေတာ္ဆံုး ဆရာေတာ္ ျဖစ္၏။ အျခား စာခ်ဆရာေတာ္မ်ား၏ ဆရာလည္း ျဖစ္၏။

မိမိ၏ ပညာသင္မႈသည္ ဤတိုက္မွာပင္ ရပ္နားခဲ့၏။
အျခားေက်ာင္းတိုက္မ်ားမွာ ဆက္လက္ၿပီး ပညာမဆည္းပူးျဖစ္ေတာ့ပါ။
တစ္တိုက္တည္းမွ ရေသာ အသိပညာျဖင့္သာ တင္းတိမ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။
မိမိ၏မိတ္ေဆြ အရွင္ကု႑လသည္ သူ၏ဆရာေတာ္မွ စာဝါႀကီးေတြကို သင္ယူရန္ ေစလႊတ္ခဲ့သျဖင့္ ပခုကၠဴၿၽမိဳ႕၊ မဟာဝိသုတာရာမတိုက္ႀကီးကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားခဲ့၏။
သူႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါမွာ ပခုကၠဴမွာ စာဝါႀကီးေတြကို ဆက္လက္ သင္ယူမွသာ ပိဋကတ္အသိဉာဏ္ေတြ ပိုၿပီး တိုးတက္မည္ဟု ေစတနာျဖင့္ ေျပာျပ၏။
ကိုယ့္ဆရာေတာ္နားမွ မခြာႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပဗဟုသုတဘက္မွာ သူ႔လို အားမေကာင္းခဲ့ပါ။
ဒါကေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ ဆရာစြဲအမွားလို႔ ဆိုရမည္ ထင္၏။

ဆရာစြဲအားႀကီးသူေတြကို မၾကာခဏ ေတြ႕ရ၏။
အထူးအားျဖင့္ တရားသမားေတြထဲက ျဖစ္၏။
ကိုယ့္ဆရာကို ရဟႏၲာဟု ထင္ၿပီး အျခားကမၼ႒ာန္းဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုပင္ မေလးမစား ျဖစ္လာတတ္၏။
သူ႔ဆရာ၏ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္မ်ားကို ေထာက္ျပလွ်င္ လံုးဝ လက္မခံႏိုင္။ `အျခား ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ား၏ အတုယူစရာမ်ားကို ေဆြးေႏြးလွ်င္လည္း သူ႔ဆရာရဲ႕တရားမွတပါး မည္သူ႔တရားမွ မနာဘူး´ဟု ပုတ္ထုတ္ေတာ့၏။ တခါတရံ စိတ္ပင္ ဆိုးလာတတ္၏။

ပုဂၢိဳလ္စြဲႀကီးသူမ်ား သတိထားရန္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ အဂၤုတၱိဳရ္၊ ပၪၥကနိပါတ္တြင္ ဆံုးမေတာ္မူထား၏။

၂၅၀။ တစ္ပါးပါးေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပၚ၌ ပုဂၢိဳလ္စြဲျဖင့္ ၾကည္ညိဳသူမွာ အျပစ္ငါးပါး ျဖစ္ႏိုင္၏။ အျပစ္ငါးပါးကား –

(၁) မိမိၾကည္ညိဳေသာပုဂၢိဳလ္ကို အျပစ္ရွိ၍ သံဃာက ႏွင္ထုတ္လွ်င္ သံဃာအေပၚ၌ မၾကည္ညိဳမႈ ျဖစ္၍ တစ္ပါးေသာ ရဟန္းတို႔ကို မဆည္းကပ္သျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း။

(၂) မိမိၾကည္ညိဳေသာပုဂၢိဳလ္ကို အျပစ္ရွိ၍ သံဃာက အစြန္အဖ်ား၌ ထိုင္ရန္ ေနရာေပးထားလွ်င္ ထိုသံဃာအေပၚ၌ မၾကည္ညိဳမႈျဖစ္၍ တပါးေသာ ရဟန္းတို႔ကို မဆည္းကပ္သျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း။

(၃) မိမိၾကည္ညိဳေသာပုဂၢိဳလ္ အရပ္တပါးသို႔ ထြက္သြားလွ်င္ တပါးေသာရဟန္းတို႔ကို မဆည္းကပ္သျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း။

(၄) မိမိၾကည္ညိဳေသာပုဂၢိဳလ္ လူထြက္သြားလွ်င္ တပါးေသာရဟန္းတို႔ကို မဆည္းကပ္သျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း။

(၅) မိမိၾကည္ညိဳေသာပုဂၢိဳလ္ ကြယ္လြန္သြားလွ်င္ တပါးေသာရဟန္းတို႔ကို မဆည္းကပ္သျဖင့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမွ ဆုတ္ယုတ္ျခင္း ျဖစ္၏ဟု ေဟာၾကားပါသည္။

ဆရာတစ္ဦးတည္း၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲ၊ အၿမဲမထားရာ။
အျပစ္ငါးပါး၊ ျမတ္ဘုရား၊ ေဟာၾကားေတာ္မူပါ။