“ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္းသို႔ ႂကြေရာက္ အပူေဇာ္ခံမည္”ဟူေသာ သတင္းကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားသိလိုက္ရေသာအခါ အလြန္အက်ဴး အထူးပင္ အ့ံၾသဝမ္းသာ ျဖစ္မိရပါသည္။ မွန္ပါသည္။ သက္ေတာ္ (၁၀၀)ရွိ မေထရ္ျမတ္ႀကီး၏ ‘ကမ႓ာလွည့္သာသနာျပဳခရီး’မွာ ထူးထူးျခားျခား စံတင္ဖြယ္ျဖစ္၍ အံ့ၾသထိုက္လွေပေတာ့သည္။ ‘ကမ႓ာ့သက္ရွည္ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသည္’ တဦးအေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ရမည္ ထင္ပါသည္။ ဝမ္းသာရျခင္းအေၾကာင္းမွာမူကား အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာတိုင္းဖြား တကာ တကာမမ်ားတို႔ ႐ႊင္လန္းအားရ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ခြင့္ ရၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤကဲ့သို႔ သက္ေတာ္ႀကီးျမင့္ျခင္း ဝယဝုဒၶိဂုဏ္၊ သီလ သမာဓိ ပညာ ႀကီးျမတ္ေတာ္မူျခင္း ဂုဏဝုဒၶိဂုဏ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သက္ေတာ္ရွည္ အရွင္ျမတ္ႀကီး ႂကြေရာက္ အပူေဇာ္ခံျခင္းမွာ အေမရိကန္ေရာက္ တကာ တကာမတို႔၏ ႀကီးမားေသာ ဘုန္းကံႏွင့္ ျဖဴစင္ေသာ ေစတနာ သဒၶါတရားတို႔၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ဟုဆိုေသာ္ မွားအံ့ မထင္ပါ။

ႀကီးျမတ္ေသာ ဘုရား၊ ရဟႏၲာႏွင့္ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ႀကီးတို႔၏ အခ်ီးအေျမာက္ခံရမႈသည္လည္း ခရီးေဝးကြာျခင္း၊ နီးကပ္ျခင္းႏွင့္ မဆိုင္။ အတူေနရျခင္း မေနရျခင္းႏွင့္လည္း မဆိုင္ပါေပ။

“သူေတာ္စင္ သူေတာ္မြန္တို႔ကား ေဝးကြာလွမ္းေသာ္လည္း ငါဘုရား၏ ဉာဏ္အာ႐ုံ၌ ဟိမဝႏၲာေတာင္ႀကီးအလား ထင္ရွား၍သာ ေနၾကေပကုန္၏။
သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္သူ သူေတာ္ေယာင္ေဆာင္သူ အတုအေယာင္တို႔သည္ကား ငါဘုရား၏ ဒူးေတာ္နား၌ တည္ရွိေနေသာ္ျငားလည္း ငါဘုရား၏ ဉာဏ္အာ႐ုံမွာ မထင္။
ညဥ့္ေမွာင္မိုက္တြင္ ပစ္လႊင့္လိုက္ေသာ ျမားတုိ႔သည္ နား၏အနီးမွ ပြတ္ကာသီကာ တဝီဝီ ျဖတ္သန္းသြားၾကေသာ္လည္း မျမင္ရသည္သို႔ တူစြတကား”ဟု ျမတ္ဗုဒၶသည္ ဓမၼပဒေဒသနာ၌ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူရာ မဇၥ်ိမေဒသ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ တႀကိမ္၊ ထိုင္းႏွင့္ စကၤာပူသို႔ တႀကိမ္ ႂကြေရာက္ သာသနာျပဳေတာ္မူၿပီး ျဖစ္၍ ယခု အေမရိကန္ႏိုင္ငံသို႔ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလာျခင္းကား တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သာသနာျပဳခရီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အေမရိကန္တြင္ ကယ္လီဖုိးနီးယား၊ တက္ကဆပ္ျပည္နယ္၊ ဖေလာ္ရီဒါ၊ ဝါရွင္တန္ဒီစီႏွင့္ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ ႂကြေရာက္မည္ ျဖစ္ၿပီး၊ နယူးေယာက္ျမိဳ႕ ေလာကခ်မ္းသာဘုရားေက်ာင္း၌မူ ၁၉၉၂-ခု ဇူလိုင္လ ၁၅-၁၆-၁၇ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ အပူေဇာ္ခံ၍ ပရိတ္သတ္တို႔အား တရားဓမၼမ်ား ခ်ီးျမႇင့္ ေဟာၾကားမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေမြးဖြားရာ ေဒသမွာ ဧရာဝတီတိုင္း ေလးမ်က္ႏွာျမိဳ႕ျဖစ္၍ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၅၅-ခုႏွစ္ နတ္ေတာ္လဆန္း ၅-ရက္ ၾကာသပေတးေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္။

ယခု သီတင္းသံုး ေနထိုင္ေတာ္မူသည့္ အရပ္မွာ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕အနီးမွ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေ႐ႊဟသၤာတိုက္သစ္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၂၈၉-ခုႏွစ္တြင္ စစ္ကိုင္းျမိဳ႕ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုးသို႔ ႂကြေရာက္ေတာ္မူလ်က္ ေ႐ႊဟသၤာတိုက္ေဟာင္း တိုက္သစ္မ်ား တည္ေဆာက္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္လုပ္ငန္းမ်ားကို ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ စာသင္တိုက္တြင္ စာသင္သား သံဃာေတာ္ေပါင္း (၁၀၀)ေက်ာ္ ရွိ၍ ပရိယတၱိလုပ္ငန္းကို ဦးစားေပး အေရးထား ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ထူးျခားၾကည္ၫိုဖြယ္ ေကာင္းလွသည္မွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ သက္ေတာ္ ၉၀ အ႐ြယ္ခန္႔ထိ ဆြမ္းခံဝတ္မဖ်က္ဘဲ ဆြမ္းခံႂကြေလ့ရွိသည္။ ပိ႑ပါတိက ဓုတင္ဝတ္ကို မခၽြတ္တမ္း က်င့္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ေနာင္လာေနာက္သား ရွင္ငယ္ ရဟန္းငယ္မ်ား ‘ေပၚလြင္မျပဳ ေကာင္းရာတု’ေစရန္ စံျပ ေဆာင္႐ြက္ေတာ္မူခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ တဖက္မွ စာသင္ စာခ် ပရိယတၱိသာသနာကို အားေပး ခ်ီးေျမႇာက္ရင္း တဖက္မွလည္း ပဋိပတၱိလုပ္ငန္းကို အၿမဲတေစ က်င့္ၾကံအားထုတ္ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ က်မ္းစာေပါင္း ၃၀-ခန္႔ကို ေရးသား ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။
ျမန္မာအလကၤာက်မ္း၊ ေ႐ႊက်င္နိကာယသာသနာဝင္ (အက်ဥ္း၊ အက်ယ္)၊ ေမတၱသုတ္ျမန္မာဋီကာ၊ ပရာဘဝသုတ္ျမန္မာဋီကာ၊ စာဏက်နီတိသွ်၊ မဂၤလသုတ္လက္စြဲ၊ ကာယာႏုပႆနာက်မ္း၊ ေဝဒနာႏုပႆနာက်မ္း၊ စိတၱာႏုပႆနာက်မ္းႏွင့္ သက္ေတာ္ ၉၀-ႏွစ္ ၆-လအရတြင္ ေရးသားေတာ္မူေသာ ဓမၼာႏုပႆနာက်မ္းစာမ်ား ျဖစ္ၾကေပသည္။

၁၃၂၃-ခုႏွစ္တြင္ ‘အဂၢမဟာပ႑ိတ’ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၁၃၄၀-ျပည့္ႏွစ္တြင္ ‘အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု’ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကိုလည္းေကာင္း ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ လႉဒါန္း ဆက္ကပ္ျခင္းကို ခံယူရရွိေတာ္မူသည္။

၁၃၁၄-ခုႏွစ္တြင္ သာသနာေတာ္လံုးဆိုင္ရာ ေ႐ႊက်င္ဂိုဏ္းႀကီး၏ ‘ဂိုဏ္းလံုးဆိုင္ရာ ဝန္ေဆာင္နာယက’အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၃၃၇-ခုႏွစ္မွ စ၍ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယ ဥပဥကၠဌ မဟာနာယက’ (တြဲဘက္ေ႐ႊက်င္သာသနာပိုင္)အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ‘ေ႐ႊဟသၤာဝံသ သံဃမဟာနာယက အဓိပတိ’အျဖစ္ျဖင့္လည္းေကာင္း သာသနာ့တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

၁၃၅၁-ခုႏွစ္ သက္ေတာ္ (၉၇)ႏွစ္၊ သိကၡာေတာ္ (၇၇)ဝါ အရတြင္ ဂႏၲကာရက၊ အဂၢမဟာပ႑ိတ၊ အဘိဓဇမဟာရ႒ဂု႐ု၊ စစ္ကိုင္းေတာင္႐ိုး ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဒြါဒႆမေျမာက္ ‘ေ႐ႊက်င္နိကာယဥကၠဌ၊ မဟာနာယက သမၼဳတိသံဃရာဇာ သာသနာပိုင္’အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ပူေဇာ္ျခင္း ခံေတာ္မူခဲ့ရေပသည္။

“ရဟန္းကိစၥ၊ ႏွစ္ဓူရ၌၊ လံု႔လအားသည္း၊ ဟိတ္ဟန္နည္း၍၊ ပစၥည္းမသို၊ စိတ္မတို၊ ခင္ပ်ိဳႀကီးပြားေၾကာင္း၊ ခင္အိုလည္းႀကီးပြားေၾကာင္း”ဟု မဟာဝိသုဒၶါ႐ုံဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ‘ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ႀကီးပြားေရး’ကို ၫႊန္ၾကားမိန္႔ဟေတာ္မူခဲ့၏။

ဤအဆိုအမိန္႔အတိုင္းပင္ ေ႐ႊဟသၤာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဂႏၴဓူရ ဝိပႆနာဓူရဟူေသာ ရဟန္းတို႔ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာဝန္ ၂-ရပ္ကို ယေန႔တိုင္ ၾကိဳးပမ္းေတာ္မူလ်က္ ရွိျခင္း၊ ပရိယာယ္ မာယာမရွိ ဟိတ္ဟန္နည္းပါးျခင္း၊ ပစၥည္းလာဘ္လာဘမ်ားကို သိုမီွး သိမ္းဆည္းျခင္း မရွိ၊ ေက်ာင္းတိုက္သံဃာေတာ္မ်ားအား ေထာက္ပံ့ေဝငွျခင္း၊ စိတ္တို စိတ္ဆိုးျခင္း မရွိ အၿမဲတမ္း သတိ ဉာဏ္ ပညာတို႔ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ေ႐ႊဟသၤာတိုက္သစ္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးသည္ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္မားတိုးတက္ ႀကီးပြားလ်က္သာ ရွိေပသည္။

ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဥပဓိ႐ုပ္ေတာ္အားျဖင့္လည္း ရွင္းသန္႔ ၾကည္လင္ေတာ္မူ၏။
ပင္ကိုယ္သေဘာေတာ္အားျဖင့္လည္း ထာဝရ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္ေတာ္မူ၏။
တပည့္ရဟန္း တကာ တကာမတို႔ကို ဆံုးမ ၫႊန္ၾကားရာ၌လည္း တိုတိုရွင္းရွင္းႏွင့္ လိုရင္းမိေအာင္ ၫႊန္ျပ မိန္႔ၾကားေတာ္မူႏိုင္ပါေပ၏။

ဥပမာျပရလွ်င္ –
မႏၲေလးျမိဳ႕မွ မလြန္ေစ်းဆန္လႉအသင္းႀကီးသို႔ ဆံုးမ ၫႊန္ၾကားရာတြင္ တိုရွင္းထိမိေသာ လကၤာတိုေလးျဖင့္ ဤသို႔ ႁမြက္ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

“အမ်ားအက်ိဳး၊ ႐ြက္သည္ပိုးက
ခႏိုးခနဲ႔၊ ဆိုကဲ့ရဲ႕လည္း
မဖဲ့မေစာင္း၊ ကိုယ့္လမ္းေၾကာင္းကို
စိတ္ေကာင္းႏွင့္ယွဥ္၊ ေရွး႐ႈႏွင္ေလာ့”

ဤကဲ့သို႔ေသာ အဖိုးတန္ရတနာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးမ်ား ႂကြေရာက္လာရာတြင္ မဖူးျမင္ မဆည္းကပ္လိုက္ရပါမူကား ကၽြႏု္ပ္တို႔အတြက္ ေနာင္တရဖြယ္သာ ျဖစ္ပါၿခိမ့္မည္။
အခြင့္သာခိုက္တြင္ ဦးတိုက္၍ ဖူးလိုက္ၾကပါရန္ ေစတနာမြန္ျဖင့္ တိုက္တြန္းလိုက္ရေပသည္။

(၁၉၉၂-ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၂-ရက္ေန႔ထုတ္၊ အတြဲ-၂ အမွတ္-၂ ေလာကခ်မ္းသာသတင္းလႊာ မွ)