မိုးသည္ သည္းသည္းမည္းမည္း ႐ြာေန၏။ ေလအေဝွ႕တြင္ ဝါးပင္တို႔ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾက၏။ ကေလးအခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ေရွ႕လမ္းေပၚ မိုးေရထဲ ေဆာ့ကစားေနၾက၏။

ထိုစဥ္ ဆြမ္းခံႂကြလာေသာ ႐ြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာသျဖင့္ –

“အရွင္ဘုရား .. အထဲမွာ ခဏ ထိုင္ပါဦးလား ဘုရား၊ မိုးက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ စဲမွာ မဟုတ္ဘူး ဘုရား၊ ႂကြပါဘုရား၊ ေဟ့ .. ကေလးေတြ ဆင္းၾက ဆင္းၾက၊ ေအာက္ကို သြား .. သြား” ဟု ဦးဇင္းကိုလည္း ပင့္ဖိတ္၊ အိမ္ေပၚတြင္ ေဆာ့ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကိုလည္း ႏွင္ထုတ္လိုက္ရသည္။

“မိုးကလည္း သည္းရန္ေကာ ဘုရား”
“သူ႔ နိယာမေပကိုး”

“အရွင္ဘုရားနဲ႔ ၾကံဳတုန္း တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာေလး ေမးစမ္းပါရေစ ဘုရား”
“ဘာမ်ားတုန္း ဒကာ၊ ေျဖႏိုင္တာကို ေျဖပါ့မယ္”

“အရွင္ဘုရားတို႔ကို ‘ဘိကၡဳ’လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ေခၚတာလဲ ဘုရာ့”
“သံသရာေဘးကို ေၾကာက္တတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ ေနာက္တနည္းက အဝတ္အပိုင္းပိုင္း အျပတ္ျပတ္ကို ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ‘ဘိကၡဳ’လို႔ ေခၚတယ္ ဒကာ”

“ရဟန္း .. ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေရာ ဘုရာ့”
“အရဟတၱဓဇလို႔ ေခၚတဲ့ သာသနာ့တံခြန္ အဝတ္ကို ဝတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့”

“သမဏဆိုတာေကာ ဘုရာ့”
“ကိေလသာကို ၿငိမ္းေအာင္ ျပဳေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္”

“ဆြမ္းကြမ္းလံုေလာက္ပါရဲ႕လား ဘုရား”
“လံုေလာက္ပါတယ္ ဒကာ”

ဆရာႀကီး ဦးသုခ၏ “ရဟန္းစားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္”ကို ၾကည့္႐ႈဖူးလွ်င္ ဇာတ္အဖြင့္ျဖစ္ေသာ ဤအခန္းကို အမွတ္ရၾကပါလိမ့္မည္။

+++++

အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း

ကႆပဘုရားရွင္လက္ထက္တုန္းက လယ္သမားဇနီးေမာင္ႏွံ ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေနၾကသတဲ့။

အဲဒီလို ေနၾကတုန္း သူတို႔ကို ဒိျပင္ ႐ြာတစ္႐ြာ သူတို႔မိတ္ေဆြက အလႉအတန္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳတဲ့ေနရာဖိတ္လို႔ သြားၾကတာ။ သြားၾကေတာ့၊ သူတို႔႐ြာက ဒိျပင္႐ြာတစ္႐ြာ သြားၿပီးေတာ့ အလႉအတန္းကိစၥၿပီးလို႔ ထမင္းပါ စားေသာက္ၿပီး ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီ၊ ၁၂ နာရီေပါ့။ ေနပူပူနဲ႔ ကိုယ့္႐ြာ ကိုယ္ျပန္လာၾကတာ။

ျပန္လာေတာ့ သူတို႔႐ြာဦးထိပ္မွာ ရဟန္းေတာ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းတိုက္တစ္တိုက္ ရွိတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းတိုက္ေဘးနားက ေနၿပီး သူတို႔က ႐ြာထဲ ဝင္ရမွာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းေဘးကေနၿပီးေတာ့ လာရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းဝင္းရဲ႕ ေဘးမွာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကလည္း ရွိေတာ့ အရိပ္ေကာင္းေကာင္းရွိတာနဲ႔ … ကဲ နားၾကအုန္းစို႔ရဲ႕ကြယ္ … ဆိုၿပီးေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေမာေမာနဲ႔ သစ္ပင္ရိပ္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ခဏ အနားယူၾက။

ဒီေတာ့ ေနပူထဲက လာခဲ့ရတာျဖစ္ေတာ့ စိတ္ေတြ ဘေလာင္ဆန္ၿပီးေတာ့ ပူေလာင္ခဲ့ရတာ။ သစ္ပင္ရိပ္ ခိုလိုက္ရေတာ့ စိတ္ေတြ ေအးၿပီးေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းနားဆိုေတာ့လဲ ႐ြာထဲလို ဆူဆူပြက္ပြက္ မရွိဘူး။ ၿငိမ္ၿပီးေနေတာ့ သူတို႔စိတ္ကေလးေတြကို ၾကည္လို႔ ျဖစ္ေနတာ။

အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းေပၚက ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြက စာအံေနတာကိုး။ ကိုယ္ေတာ္ေလးက ေက်ာင္းေပၚက စာအံ၊ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေအာက္နားက နားေထာင္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ၿငိမ္လို႔ဆိုေတာ့ သူတို႔ စိတ္ဝင္စား။ ၿပီးေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း နည္းနည္း ခ်မ္းသာေနတယ္ေလ၊ အပူထဲက လာၿပီးေတာ့ အရိပ္ထဲ ဝင္လိုက္တာဆိုေတာ့ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ေအးၿပီး သမာဓိလည္း စိုက္၊ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူဘူး။

ဟိုက ကိုယ္ေတာ္ေလးကလည္း အသံေလး ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ “႐ူပံ ဘိကၡေဝ န တုမွာကံ တံ ပဇဟထ – ခ်စ္သားတို႔ ႐ုပ္တရားသည္ သင္တို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာမဟုတ္၊ ပယ္စြန္႔ၾက၊ အဲဒီ ႐ုပ္တရားေပၚမွာ ငါ, ငါ့ဥစၥာ, ငါ့ဟာရယ္လို႔ တြယ္တာေနတဲ့ တဏွာ မာန ဒိ႒ိတရားေတြကို စြန္႔ၾက … စြန္႔ၾက”

“နာမံ ဘိကၡေ န တုမွာကံ တံ ပဇဟထ – စိတ္ေခၚတဲ့ နာမ္တရားဟာလည္း သင္တို႔ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာ အစစ္မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ငါ့စိတ္, ငါ့ဟာ, ငါနဲ႔ ထင္ေနေပမယ္လို႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ သူျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့တရား၊ အဲဒီတရားေပၚမွာ တြယ္တာေနတဲ့စိတ္ေတြ ေလာဘ, ေဒါသ, ကိေလသာေတြလည္း ၿဖိဳဖ်က္ၾက … စြန္႔ၾက”။

ကိုယ္ေတာ္ေလးက အဲဒီသေဘာ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္တဲ့ စာအံေနေတာ့ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ နားစိုက္ၿပီးေတာ့ ေထာင္ေနရင္းနဲ႔ စိတ္ဝင္စားလိုက္တာေလ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေသးတယ္။ … ေၾသာ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ဒို႔မွားလိုက္တာ … ဒို႔မွာ ဒါငါ့႐ုပ္ ဒါငါ့ကိုယ္ ဒါငါ့အိမ္ ငါ့ယာ ငါ့သား ငါ့သမီးနဲ႔ ဒို႔႐ုပ္ေတြ ငါ့ဟာ ငါ့ဟာလုပ္ၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ ငါ့အေမ ငါ့အေဖ ငါ့အဘိုး ငါ့အဘြားနဲ႔ ဒို႔တြယ္တာၿပီးေတာ့ ေနၾကတယ္။ အဲ သူတို႔က သူတို႔သေဘာ သူတို႔ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ပ်က္ခ်ိန္က် ပ်က္ၾက၊ ေသခ်ိန္က် ေသတဲ့သူက ေသၾက၊ ႐ုပ္ေတြ နာမ္ေတြ ပ်က္စီးခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ပ်က္စီးကုန္ၾကတယ္။ ဒို႔ကသာ ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ ေအာ္ေနတယ္။ ငါ့ဟာ အစစ္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဒို႔ ငါ့ဟာ ထင္ေနၾကပါလား။

ေၾသာ္ ေလာကႀကီး ရွိသမွ် ႐ုပ္နာမ္ ဓမၼသဘာဝေတြက သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနတဲ့ ဓာတ္ေကာင္ေတြ ဓာတ္႐ုပ္ေတြ၊ ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ အ႐ုပ္အေကာင္ေတြပဲ။ ဒို႔က ဒို႔ဟာ ထင္၊ ကိုယ္ပိုင္တယ္ ထင္၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္မယ္ ထင္၊ ကုိယ္လုပ္သလို ရမယ္ ထင္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ဒို႔ ပင္ပန္းၿပီးေတာ့ ေနၾကရပါလား … တဲ့။

ကိုယ္ေတာ္ေလး စာအံတာကို၊ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါးအေၾကာင္း ‘နတုမွာကသုတ္ေတာ္’အံတာကို ေအာက္ကေနၿပီးေတာ့ စိတ္ဝင္စားၿပီးေတာ့ တခါတည္း သမာဓိစိုက္ၿပီးေတာ့ ဉာဏ္သက္ဝင္ေနၾကတယ္။

အဲဒါပဲ သူတို႔၊ အဲဒီ တစ္ခ်ီပါပဲ။ သူတို႔ စိတ္ဝင္စားၿပီး စူးစူးစိုက္စိုက္ စိတ္ဝင္စားလိုက္တာ။ ေနာက္ေတာ့လည္းပဲ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ သူနဲ႔၊ လယ္ယာကိုင္းကၽြန္းလုပ္ရ၊ သားေရး သမီးေရး ရပ္ေရး ႐ြာေရး မင္းေရး စိုးေရးနဲ႔ ေနာက္ေတာ့လည္း သူတို႔ တယ္ၿပီးေတာ့ တရားေတြ ဘာေတြ နာလား ျပဳလား မရွိပါဘူး။ ဒီတစ္ခ်က္ကေလး သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း မ်ိဳးေစ့ ဝမ္းထဲမွာ က်သြားတာ။ အဲဒီမ်ိဳးေစ့က ေအာင္တာပဲ သူ။ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းဆိုတာ တခါေလာက္ ကိုယ့္သိမ္းထားလို႔ရိွရင္ အေၾကာင္းညီၫြတ္လို႔ ေျမနဲ႔ ေရနဲ႔ မိုးနဲ႔ အေၾကာင္းညီလို႔ ခ်စိုက္ရင္ ေပါက္တာပဲ။ မ်ိဳးေစ့ေကာင္းေကာင္း သိမ္းထားဖို႔သာ လိုတယ္။

+++++

ပစၥဳပၸန္ဇာတ္ေၾကာင္း

ျမတ္စြာဘုရား သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္က သာဝတၳိၿမိဳ႕ ေဇတဝန္ေက်ာင္း သီတင္းသံုးေနေတာ့၊ တစ္ခုေသာ မနက္ နံနက္ေစာေစာ အ႐ုဏ္တက္မွာ ဘုရားတို႔ ဓမၼတာ ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ သတၱဝါ ကမၻာေလာကထဲ သဗၺညဳတဉာဏ္ ျဖန္႔က်က္ၿပီးေတာ့ ရွာလိုက္ေတာ့ သာဝတၳိၿမိဳ႕စြန္ လယ္ယာကိုင္းကၽြန္း လုပ္ကိုင္ စားေသာက္တဲ့ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦး ဉာဏ္ထဲ ထင္လာတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးက နာမည္ ဘယ့္ႏွယ္တြင္ေနတုန္းလို႔ဆိုေတာ့ ‘ပၪၥဂၢဒါယက’ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံလို႔ အရပ္ထဲက သိေနၾကတယ္။
ဘာျပဳလို႔ သူတို႔ကို ပၪၥဂၢဒါယက ေခၚတုန္းဆိုေတာ့ သူတို႔က လယ္ယာလုပ္ငန္းနဲ႔ အသက္ေမြးတာျဖစ္ေတာ့၊ သူတို႔က စပါးေကာက္ဦးေပၚလာရင္ သံဃာေတာ္ေတြကို ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လႉေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီလို ေကာက္ဦးေပၚရင္၊ တလင္းဦးေပၚရင္၊ တလင္းစလုပ္တဲ့အခ်ိန္၊ လယ္စဆင္းတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ အဲဒီလို ဘာလုပ္ငန္းလုပ္လုပ္ေပ့ါေလ သူက လယ္စထြန္ေတာ့မယ္ဆို ထြန္ခါနီး လယ္ထြန္ဦးဆိုၿပီးေတာ့ ဆြမ္းေကၽြးလိုက္ေသး။ တတ္ႏိုင္သမွ် တစ္ပါးပဲ တတ္ႏိုင္ တတ္ႏိုင္ သူက ဆြမ္းေလာင္းေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ စပါးေတြရိတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ရိတ္ဦးအလႉဆိုၿပီးေတာ့ ဒီလို လုပ္လိုက္ေသးတယ္။ ေကာက္လိႈင္းေတြ အိမ္တိုက္လာၿပီဆိုရင္ ေကာက္လိႈင္းပံုတိုက္ဦးအလႉ၊ စပါးေတြ နယ္ၿပီဆိုေတာ့ နယ္ဦးအလႉနဲ႔၊ ဒီလို သူက ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လႉဖို႔တန္းဖို႔ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳဖို႔ လုပ္ေလ့လုပ္ထရွိလို႔ သူတို႔ကို ပၪၥဂၢဒါယက။

ပၪၥ-ငါးမ်ိဳးေသာ လယ္ဦး၊ တလင္းဦး၊ နယ္ဦး၊ ထမင္းအိုးသို႔ ထည့္ဦး၊ ထမင္းပြဲသို႔ ခူးဦး။ အဂၢ-အဦးအဖ်ား။ ဒါယက-လႉေလ့တန္းေလ့ရွိတဲ့ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ လို႔ နာမည္တြင္ေနတယ္။ အဲ .. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ဉာဏ္ထဲဝင္လာတယ္ .. ဘုရားက။

ထင္လာေတာ့ .. ေၾသာ္ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ဉာဏ္ထဲ ထင္လာတယ္။ သူတို႔ ငါသြားခၽြတ္ရမွာပါလား။ သူတို႔ ဘယ္ပံု ခၽြတ္ရပါလိမ့္မတုန္း .. လို႔ ခၽြတ္ရမယ့္အခ်ိန္ တရားေဟာရမယ့္အခ်ိန္ ဘုရားရွင္မ်ားက ၾကည့္ရေသးတာ။
ဘယ္အခ်ိန္ သူတို႔ဆီ သြားရမယ္၊ တရားက ဘယ္လို ေဟာရမယ္။ လယ္ထဲကေန ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ငါသြားရမွာပါလား၊ သူတို႔အိမ္ ဆြမ္းခံသြားရင္ အိမ္ေပါက္က ရပ္ၿပီးေတာ့ ငါတရားေဟာရမွာပါလား၊ ဘာတရားေဟာရမွာပါလားနဲ႔ ဘုရားက ျမင္ၿပီးေတာ့မွ။

အဲဒါ ျမတ္စြာဘုရားက အဲဒီေန႔ ဒိျပင္ ရဟန္းေတာ္ သံဃာေတာ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲ ႐ြာထဲ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့အခ်ိန္ ဘုရားက ဆြမ္းခံ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေန႔ ဂႏၶကုဋိတံခါးေလး ေစ့ထားတယ္။ ဘုရားသီတင္းသံုးတဲ့ ဂႏၶကုဋိတံခါးမ ေစ့ထားလိုက္တယ္။
အဲဒီလို တံခါးမ ေစ့ထားရင္ သံဃာေတာ္ေတြက သိတာပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ ထံုးစံအတိုင္းလို ခုလို မနက္ေစာေစာ ၆ နာရီခြဲ ၇ နာရီ ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံဝင္မယ္ဆိုရင္ ဘုရားက ဂႏၶကုဋိတံခါးမကို ဖြင့္ထားတယ္။ ဖြင့္ထားရင္ သံဃာေတာ္ေတြက ဘုရားေက်ာင္းနား လာၿပီးေတာ့ သကၤန္း႐ုံၿပီးေတာ့ သပိတ္နဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံလိုက္လိမ့္မယ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ေရွ႕ေတာ္ဖ်ားက မားမားမတ္မတ္ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးလို ႂကြေတာ္မူလိမ့္မယ္လို႔ ဒီလို သိတယ္။ ဟာ .. တံခါးေလး ေစ့ထားရင္ေတာ့ အဲဒါ ဒီေန႔ ဘုရားဆြမ္းခံ မႂကြဘူး၊ အေၾကာင္းထူးတစ္ခုရွိတယ္လို႔ ဒီလို သိတယ္၊ ဒါ ထံုးစံ။

ဒီေတာ့ ဘုရားက အဲဒီေန႔ တံခါးေစ့ထားေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ေၾသာ္ .. ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရား ဒီေန႔ အေၾကာင္းကိစၥရွိတယ္ ထင္တယ္၊ ဒို႔နဲ႔ ဆြမ္းခံမလိုက္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ သံဃာေတာ္ေတြက ဆြမ္းခံဝင္သြားၾက။

အဲ … သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းခံျပန္လို႔ ၉ နာရီ ၁၀ နာရီေလာက္ကို ရွိမွ ျမတ္စြာဘုရား တစ္ပါးတည္း သပိတ္ပိုက္ၿပီးေတာ့ ခုနက ပၪၥဂၢဒါယက ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ အိမ္ေပါက္ ဆြမ္းသြားရပ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လယ္ရွင္ ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္တဲ့ ပုဏၰားက လယ္ထဲက ျပန္လာၿပီးေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ အိမ္မွာ ထမင္းစားေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဇနီးသည္ျဖစ္တဲ့ ပုေဏၰးမကလည္း ထမင္း ဟင္း ခူးခပ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းသည္ကို ထမင္းေကၽြးရင္းနဲ႔ ေဘးနားက ယပ္ခတ္ေပးေနတဲ့အခ်ိန္။ ပုဏၰားက ထမင္းစားေနတာက အိမ္ဝင္းျခံေပါက္ဘက္ကို ေက်ာေပးၿပီးေတာ့ စားေနတာ။ ဇနီးသည္ကေတာ့ ျခံဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီးေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းသည္ ထမင္းတို႔ ဘာတို႔ ကုန္ရင္ ထည့္ေပးဖို႔ ယပ္ေတာင္ေလး ဘာေလး ခတ္ရင္းနဲ႔ ေဘးနားက စကားေျပာရင္းနဲ႔ ထိုင္ၿပီး ထမင္းေကၽြးေနတဲ့အခ်ိန္။ ဘုရားက အိမ္ေပါက္ကေန ဆြမ္းရပ္ပါေရာ။

ဆြမ္းလာရပ္ေတာ့ ပုဏၰားကေတာ့ အိမ္ျခံေပါက္ ေက်ာေပး စားေနတာဆိုေတာ့ မသိဘူးေပါ့။
ပုေဏၰးမက ျမင္တယ္။ ‘ေၾသာ္ … ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဆြမ္းလာရပ္ေနပါလား၊ … သူ မေလာင္းခ်င္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သဒၶါတရားကေတာ့ ရွိတယ္၊ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြကလည္း ကုန္ၿပီ၊ ငါ့အတြက္ကလည္း ငါက ေစာေစာက စားၿပီးၿပီ၊ အခု ခင္ပြန္းသည္အတြက္ တစ္ေယာက္စာ က်န္တာလည္း ခုခူးခပ္ေကၽြးလို႔ အိုးထဲလည္း မက်န္ေတာ့ဘူး၊ အင္း … ဘုရားဆြမ္းရပ္ေနတယ္လို႔ ငါေျပာလိုက္လို႔ရွိရင္လည္း ငါ့ခင္ပြန္းသည္က အခုစားေနတဲ့လက္စ ဆြမ္းေတြ ဟင္းေတြ ေလာင္းေတာ့မွာပဲ၊ အဲ သူေလာင္းတာ ကိစၥမရွိဘူး၊ ေလာင္းၿပီး သူ႔စားဖုိ႔အတြက္ ငါက ျပန္ခ်က္ရလိမ့္မယ္၊ အဲဒါေလး ျပန္ခ်က္ေပးရမွာ သူနည္းနည္း ပ်င္းတယ္၊ ေနကလည္း ျမင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ တယ္မခ်က္ခ်င္ဘူး။

ဒါနဲ႔ … ကဲေလ ငါလည္း မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းငံု႔ေနမယ္။ ဒါမွ ဘုရား ၾကာၾကာေတာ့ မရပ္တန္ရာပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းမယ့္ပံု မေပၚလို႔ရွိရင္ ႂကြလိမ့္မယ္ေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ သူက ဘုရားဆြမ္းရပ္တာ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ၿပီးေတာ့ ငံု႔ေနတယ္။

ပုဏၰားႀကီးကေတာ့ သူ႔ဘာသူ ႐ိုးရာအတိုင္းေပါ့ေလ … ေက်ာေပး စားေနတာဆိုေတာ့ မျမင္ဘူး။ ထမင္းစားေနတာ ပုဏၰားတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေၾကးလင္ပန္းႀကီးနဲ႔ … ဒီလုိ စားတာကိုး။

ဒါေပမယ့္ ဘုရားကလည္း အေတာ္နဲ႔ မႂကြဘူး။ ပုေဏၰးမကလည္း လွမ္းၾကည့္လိုက္။ ဘုရားကလည္း မႂကြႏိုင္။
‘အင္း ဒုကၡပါပဲ၊ ပုဏၰာႀကီး လွည့္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ျမင္ေတာ့မွာပဲ’ … သူကလည္း စိတ္ေတြကို ဘေလာင္းဆံေနၿပီ။
ဒါနဲ႔ ဘုရား … လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ႂကြမယ့္ပံု မေပၚဘူး။

ဒါနဲ႔ ဘုရားျမင္ေလာက္ေအာင္ သူက နည္းနည္း၊ သူက … ဟို ကုိယ္ဟန္ေလး ျပၿပီးေတာ့၊ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါလို႔ဆိုတာကို ပါးစပ္က ေျပာလိုက္ရင္ ပုဏၰား သိသြားမွာ စိုးလို႔၊ အသံထုတ္ၿပီးေျပာရင္လည္း ပုဏၰားသိသြားမွာ စိုးလို႔၊ အသံေတာ့ မထုတ္ဘဲနဲ႔ သူက ေခါင္းရမ္းျပၿပီးေတာ့၊ နည္းနည္း .. လက္ကေလး၊ ယပ္ေတာင္ေလးနဲ႔ ရမ္းျပၿပီးေတာ့ … သြားပါအုန္းေပါ့ ..ေလ။ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးဟန္နဲ႔ သူက ျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကို္ယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလည္း ျပန္ၿပီးေတာ့ ‘မသြားဘူး’တဲ့ … ေခါင္းျပန္ရမ္းျပတယ္။

ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးလို တကယ့္ပုဂၢိဳလ္ထူးႀကီးက မသြားဘူးဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ေခါင္းျပန္ရမ္းျပလိုက္ေတာ့ ပုေဏၰးမက မေနႏိုင္ဘူး၊ သူက ရယ္ခ်င္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္မိတယ္။

အဲဒီလို ရယ္လိုက္ေတာ့မွ ပုဏၰားက “ဟဲ့ … ဘာတုန္း ရွင္မရ”ဆိုၿပီးေတာ့ လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ ဘုရားျမင္ေတာ့ ‘အို … ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းလာရပ္ေနပါလား၊ ဒို႔ စားစရာ ေသာက္စရာက ငါထမင္းေတြ စားေနတာက တစ္ဝက္ေတာင္ က်ိဳးလာၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါမတုန္း’ ဆိုၿပီး ကဗ်ာကယာနဲ႔ သူ႔ထမင္းလင္ပန္းႀကီး မ,သြားၿပီးေတာ့ –

“အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ စားေနတာလည္း တစ္ဝက္က်ိဳးေနၿပီ ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားမ်ား ဒီလို စားလို႔ က်န္တဲ့ တစ္ဝက္က်န္ကိုလည္း အလႉမ်ား ခံပါသလား ဘုရား” ေမးေတာ့၊ ဘုရားရွင္က “ပုဏၰား … တဲ့၊ ဒို႔အလႉခံစားဆိုတာ တစ္ဝက္က်န္လႉလည္းပဲ အလႉခံပါတယ္၊ သံုးပံုပံု တစ္ပံုက်န္ေနတာ လႉလည္းပဲ အလႉခံပါတယ္၊ ဒို႔ အလႉခံဆိုတာ သူတပါးနဲ႔ စပ္ၿပီးေတာ့ အသက္ေမြးရတာျဖစ္ေတာ့ ေလာင္းသမွ် လႉသမွ် အလႉခံပါတယ္၊ သံုးေဆာင္ပါတယ္” လုိ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ပုဏၰားဝမ္းသာလိုက္တာ။

ဒီေတာ့ ပုေဏၰးမကလည္း အဲဒီက်ေတာ့ စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေအးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာနဲ႔ ပုဏၰားက သူစားလို႔ က်န္ေနတဲ့ တစ္ဝက္က်န္ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ဘုရားသပိတ္ထဲ ေလာင္းထည့္၊ ဘုရားက သပိတ္ဖြင့္ေပး၊ ဖြင့္ေပးေတာ့မွ ေလာင္းထည့္ၿပီးေတာ့ တကတည္း ဝမ္းသာလိုက္တာ။ အဲဒီတင္ လင္ပန္းေလး ျပန္ခ်၊ လက္ကေလးသုတ္ၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ဝတ္ခ်တယ္။

ဝတ္ခ်ၿပီးေတာ့မွ ပုဏၰားက ဖ်တ္ကနဲဆိုၿပီး သူက သတိရတယ္။

“မွန္လွပါ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေမးခ်င္ေနတာေလး ျပႆနာေလးတစ္ရပ္ တပည့္ေတာ္ ေမးခ်င္ေနတာ၊ စိတ္ထဲ ၾကာၿပီဘုရား၊ ေမးခ်င္ေနတာ အဲဒါေလး ေမးပါရေစ”

“ေမးပါ … ေမးပါ … ေမးပါ” ဘုရားက ဒီလို ျပႆနာေမးလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဘုရားက ျမင္ၿပီးသား။
ဒီေတာ့ “ေမး … ေမး … ဘာေမးခ်င္တုန္း”ဆိုေတာ့မွ ပုဏၰားက ေမးတယ္။

“အရွင္ဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ကို ဝင္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ပုဂၢိဳလ္တိုင္းကို ဘယ္လို အမ်ိဳးကပဲ ဝင္လာလာ၊ ‘ဘိကၡဳ’လို႔ အရွင္ဘုရားက ေခၚေတာ္မူတယ္၊ နာမည္ေပးေတာ္မူတယ္၊ မင္းမ်ိဳးစိုးမ်ိဳးက ဝင္လာလည္းပဲ အရွင္ဘုရား သာသနာတြင္း ဝင္လာရင္ ေယာက္်ားပဲျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမပဲျဖစ္ျဖစ္ ‘ဘိကၡဳ’လို႔ နာမည္ေပးလိုက္တယ္၊ ပုဏၰားမ်ိဳးက ဝင္လာတဲ့သူလည္း ဘိကၡဳ၊ ေတာင္သူ လယ္ယာ ကိုင္းကၽြန္းလုပ္ကိုင္တဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေဌးသူႂကြယ္က လာတဲ့သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းေယာက္်ား ရဟန္းမျဖစ္ရင္ ဘိကၡဳလို႔ခ်ည္း ေခၚတယ္ ဘုရား၊ အဲဒါ ဘာျပဳလို႔ ဘိကၡဳ … ဘိကၡဳလို႔ ေခၚတာတုန္း၊ ဘာျပဳလို႔ ဘိကၡဳေခၚတာတုန္း၊ ဘိကၡဳဆိုတာ ဘယ္လိုပုဂၢိဳလ္ ေခၚတာတုန္း”လို႔ ေမးတာ … ပုဏၰားက။

ဒီေတာ့ ဘုရားက –
ပုဏၰား … တဲ့၊ ဘိကၡဳ .. ဘိကၡဳလို႔ ေခၚတယ္ဆိုတာ ကိေလသာစု ၿဖိဳဖ်က္မႈျပဳတဲ့သူတိုင္း၊ ကိေလသာကို ပယ္ရွင္းမႈ ျပဳတဲ့ သူတိုင္း ဘိကၡဳလို႔ ေခၚတယ္။ ငါဘုရားရဲ႕ သာသနာေတာ္ဝန္ကို ထမ္းလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုသာ ဘိကၡဳေခၚသည္ မဟုတ္၊ ဆံမုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ရိတ္ပယ္ၿပီးေတာ့ ဝါဝါဝတ္ကို ေျပာင္းဝတ္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွသာ ဘိကၡဳေခၚသည္ မဟုတ္၊ ကိေလသာစု ၿဖိဳဖ်က္မႈ ျပဳတဲ့ သူတိုင္းကို ဘိကၡဳလို႔ ေခၚတယ္ ပုဏၰား။

ငါဘုရားသာသနာေတာ္ ဝင္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ သူတို႔က အထူးကို ကိေလသာၿဖိဳဖ်က္မႈကို ျပဳလုိ႔ သူတို႔ကို ဘိကၡဳလို႔ နာမည္ေပးလိုက္တာပဲ။

အမွန္စင္စစ္ကေတာ့ အခု သင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ အခု ငါဘုရားရဲ႕ သပိတ္ထဲမွာ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ကို ေလာင္းၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္ ဘိကၡဳပဲ … တဲ့။ ဘိကၡဳပဲ … သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္။

ဒီေတာ့ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္က စိတ္ပါဝင္စားစြာနဲ႔ နားစိုက္ေနတယ္။

အလို … ဒို႔လည္း ဘိကၡဳဆိုပါလား၊ ဟင္ .. သူ႔ရဲ႕ ဒီသကၤန္းဝင္ဝတ္မွ ေခါင္းတံုးရိတ္မွ ဒို႔က ဘိကၡဳထင္ေနတာ၊ ၾကည့္ပါအုန္း၊ ဒို႔လည္း ဘိကၡဳဆိုပါလားနဲ႔ စိတ္ထဲက စိတ္ဝင္စားၿပီး နားစိုက္ေနတယ္။

ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးကလည္း သင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အခု ဘိကၡဳပဲတဲ့။ ဘာျပဳလို႔တုန္းဆိုေတာ့ ကိေလသာ ၿဖိဳဖ်က္မႈ ျပဳလို႔ေလ။ အခု သင္တို႔ ဘာကိေလသာ ၿဖိဳဖ်က္တုန္းဆိုေတာ့ အခု စားၿပီးေနတဲ့ ထမင္းလက္က်န္၊ ကိုယ့္စားေနတဲ့ ထမင္း အစာအာဟာရအေပၚမွာ ဒါ ငါ့ပစၥည္း, ဒါ ငါ့ဟာ, ဒါ ငါ့ဥစၥာ, ဒါ ေလာဘ။ အဲဒီ စားေနတဲ့၊ ကိုယ္ထမင္းစားခါနီး စားဆဲ စားလို႔ တစ္ဝက္ေရာက္ေနတဲ့ဟာကို သူမ်ားေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ သတၱိမွတ္လို႔။ ကိုယ္စားေကာင္းေနတုန္းဟာကို သူမ်ား ေပးရတာ၊ လြယ္တဲ့ ကိစၥမွတ္လို႔။

ဒီေတာ့ အခု ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္က သူတို႔စားေနတဲ့ ထမင္းဟင္းကို ပုဏၰားႀကီးက ေပးႏိုင္တယ္။ ဇနီးက သေဘာတူတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီထမင္းအေပၚမွာ တြယ္တာေနတဲ့ ေလာဘကို ၿဖိဳခ်လိုက္တာပဲ။ လုပ္တာကေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းတယ္ဆိုတဲ့ ဒါန ေကာင္းမႈ ျပဳတာ။ အေမွာင္ထဲ မီးထြန္းလိုက္သလိုပဲ။ မီးထြန္းလိုက္သည္နဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေလာဘဆိုတဲ့ အေမွာင္ဓာတ္ႀကီး တခါတည္း ၿဖိဳခ်လိုက္တယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံကို –

သဗၺေသာ နာမ႐ူပသၼႎ၊ ယႆ နတၳိ မမာယိတံ၊
အသတာ စ န ေသာစတိ၊ သ ေဝ ဘိကၡဴတိ ဝုစၥတိ။

နာမ္႐ုပ္တရား ႏွစ္ပါးအေပၚမွာ ငါ, ငါ့ဥစၥာ, ငါ့ဟာ, ငါမို႔လို႔ဆိုတဲ့ ဒီတရားေတြကို ပယ္ရွား ၿဖိဳဖ်က္ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး ပ်က္စီးသြားလို႔လည္းပဲ ေတာင့္တၿပီး ေသာကပူေဆြး မျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ အထူးသျဖင့္ကေတာ့ ဒီ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါး အေျခခံၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ တြယ္တာမက္ေမာစရာ သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြအေပၚမွာ တြယ္တာမက္ေမာမႈဆိုတဲ့ ေလာဘက စၿပီးေတာ့ ကိေလသာစု ၿဖိဳဖ်က္မႈ ျပဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တိုင္း ဘိကၡဳေခၚတယ္ … လို႔ ဒီလို ေဟာလိုက္တာပဲ လိုရင္းက။

အဲဒီလို ေဟာလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ ေသာတာပန္တည္၊ ၿပီးေနာက္ အနာဂါမ္တည္သြားတယ္။ နာမ္႐ုပ္ဆိုတဲ့ အသံေလးကလည္း သူတို႔က ၾကားတယ္ေလ။

+++++

ရဟန္းေတာ္မ်ားက … ပုဏၰားဇနီးေမာင္ႏွံ ေသာတာပန္၊ အနာဂါမ္တည္ လ်င္ျမန္ျခင္း၊ စားၿပီး တစ္ဝက္က်န္ ဆြမ္းေလာင္းလႉ၍ ဂါထာတစ္ပုဒ္မွ် တရားနာၾကားျခင္းျဖင့္ တရားထူးရျခင္းအေၾကာင္း … ေမးျမန္း ေျပာဆိုၾကရာ ဘုရားရွင္က ေရွးေကာင္းမႈျဖစ္ေသာ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကို ေဟာေတာ္မူ၏။

+++++

အထက္ပါ အမရပူရၿမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ နာယကခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ‘အရွင္ကု႑လာဘိဝံသ’၏ “ပၪၥဂၢဒါယကဝတၳဳ – ဘိကၡဳေခၚပံုတရားေတာ္” ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္ဇာတ္ေၾကာင္း ေဟာစဥ္တရားကို ဖတ္႐ႈ နာယူၿပီး၊ ‘ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး’၏ “ပရမတၳစကၡဳက်မ္း”လာ ဤဝတၳဳအေၾကာင္း ဆရာေတာ္ႀကီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ေရးသားထားသည္ကို ေအာက္တြင္ ဖတ္႐ႈ ၾကည္ညိဳေစလိုပါသည္။

+++++

သာဝတၳိျပည္တြင္ ဥစၥာေပါမ်ား ပုဏၰားသူႂကြယ္ လင္မယား ထမင္းစား၍ေနရာ

ဘုရားျမတ္စြာ ဆြမ္းရပ္လာသည္ကို မယားက သိ၍ လင္မသိေလေအာင္ မ်က္ေစာင္းကိုညိတ္ မ်က္ရိပ္ျပ၍ ကန္ေတာ့ေလေသာ္
ဆြမ္းမရလွ်င္ ငါမသြားဟု ဘုရားက ေခါင္းခါသည္ကို ရယ္မိ၍ လင္သိေလလွ်င္

စားဆဲ ထမင္းပြဲကို ခ်ီ၍ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးေသာ အရွင္ဘုရား၊ စား၍ ထက္ဝက္က်ေခ်ၿပီ၊ အလႉခံေကာင္းလွ်င္ အလႉခံေတာ္မူပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ

“ဒကာပုဏၰား၊ ငါတို႔ဘုရားမည္သည္မွာ သူေတာင္းစားႏွင့္ အလားတူသည္။ အဦးကို လႉလွ်င္လည္း အလႉခံေကာင္း၏။ စား၍ ထက္ဝက္ကို လႉလွ်င္လည္း အလႉခံေကာင္း၏။ စား၍ အႂကြင္းအက်န္ကို လႉလွ်င္လည္း အလႉခံေကာင္း၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလွ်င္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ လႉၿပီးမွ

“အရွင္ဘုရား၊ အရွင္ဘုရား၏ တပည့္သား ရဟန္းေတာ္တို႔ကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဘိကၡဳေခၚပါသလဲ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားေလ၏။

ထိုအခါ –

သဗၺေသာ နာမ႐ူပသၼႎ၊ ယႆ နတၳိ မမာယိတံ၊
အသတာ စ န ေသာစတိ၊ သ ေဝ ဘိကၡဴတိ ဝုစၥတိ။

ျဗာဟၼဏ၊ သူႂကြယ္ပုဏၰား။
ယႆ၊ အၾကင္မိန္းမ အၾကင္ေယာက္်ားအား။
နာမ႐ူပသၼႎ၊ နာမ္႐ုပ္၌။
မမာယိတံ၊ ငါ, ငါ့ဟာဟူ၍ တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးျခင္းသည္။
နတၳိ၊ အခါခပ္သိမ္း မရွိ။
အသတာ စ၊ ေပ်ာက္ခဲ့ ပ်က္ခဲ့ေသာ္လည္း။
န ေသာစတိ၊ မပင္မပန္း မစိုးရိမ္။
သ-ေသာ၊ ထိုကဲ့သို႔ေသာ မိန္းမ ေယာက္်ားကို။
ေတန၊ ထိုအတြယ္အတာ အစိုးအရိမ္ မရွိျခင္းေၾကာင့္။
ေဝ၊ စင္စစ္။
ဘိကၡဴတိ၊ ဘိကၡဳဟူ၍။
ဝုစၥတိ၊ ဆိုအပ္၏။

ဤလို ဤဂါထာကို ဘုရားေဟာလိုက္လွ်င္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုး ဂါထာအဆံုး၌ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္ အစဥ္အေလ်ာက္ အနာဂါမိဘံုသို႔ ဆိုက္ေရာက္ၾကေၾကာင္းကို ဓမၼပဒအ႒ကထာ (ဓမၼ၊ ႒၊ ၂။ ၃၆၉။)၌ ဆိုသည္။

ဤဝတၳဳ၌ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တို႔ ဉာဏ္အျမင္ထက္သန္သည့္အတြက္ ႐ုပ္ဟူေသာ အသံ၊ နာမ္ဟူေသာအသံကို ၾကား၍ စဥ္းစားဆင္ျခင္ေသာ္ အေၾကာင္း အက်ိဳးျဖစ္ေသာ နာမ္႐ုပ္အစစ္ကို အမွန္က် တရွိန္တည္း သိႏိုင္ေသာ ယထာဘူတဉာဏ္၊ ၿငီးေငြ႕ျခင္း နိဗၺိႏၵဉာဏ္ ဤႏွစ္တန္ေသာ ဝိပႆနာျဖင့္ ေလာကီကို ေက်ာ္ေဖာက္၍ ေလာကုတၱရာဘက္သို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကသည္ ဟူ၍ မွတ္ရမည္။

ဘိႏၵတီတိ ဘိကၡဳ။ (ဝိၿဂိဳဟ္)။

ဘိႏၵတိ၊ ငါ, ငါ့ဟာဟူ၍ ထင္မွတ္စြဲလမ္းတတ္ေသာ တဏွာ မာန ဒိ႒ိကို ဖ်က္ဆီးတတ္၏။
ဣတိတသၼာ၊ ထို႔ေၾကာင့္။
ဘိကၡဳ၊ ဘိကၡဳမည္၏။ (အနက္)

+++++

စာကိုး
‘အရွင္ကု႑လာဘိဝံသ’၏ “ေဟာစဥ္ တရားေပါင္းခ်ဳပ္ အမွတ္ (၄)”
‘ဒီပဲယင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး’၏ “ပရမတၳစကၡဳက်မ္း”