စက္တင္ဘာလ (၁)ရက္၊ ၁၉၈၉-ခုႏွစ္ ညေန

‘ဒီပ’ အလုပ္မွ ျပန္လာေသာအခါ အသက္ ၇၈-ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ အေမျဖစ္သူ ‘ဒီပ,မာ’ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
‘ဒီပ’က ဆရာဝန္ေခၚေပးရမလား..ဟု ေမးရာ ‘ဒီပ,မာ’က မဆိုင္းမတြပင္ သေဘာတူသည္။

‘ဒီပ’က အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ ‘ဆန္ဒစ္မတ္ဆုဒိ’ကို ဆရာဝန္ေခၚေပးရန္ အကူအညီေတာင္းသည္။
ဆရာဝန္ကို အလြယ္တကူ ရွာမရသျဖင့္ ‘ဆန္ဒစ္’ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ‘ဒီပ,မာ’၏ ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ ‘ဒီပ,မာ’၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္နယ္ေပးသည္။

‘ဒီပ,မာ’က သူ၏ နဖူးေပၚသို႔ ‘ဆန္ဒစ္’၏လက္ကို တင္ထားေပးရန္ ေျပာသည္။
‘ဆန္ဒစ္’လည္း ‘ဒီပ,မာ’၏ နဖူးေပၚသို႔ သူ၏လက္ကို အသာတင္ကာ ‘ဒီပ,မာ’သင္ထားေပးေသာ ပရိတ္တရားေတာ္ကို စတင္ ႐ြတ္ဆိုေလသည္။

ပရိတ္တရားေတာ္ ႐ြတ္ဖတ္သံ ၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း ‘ဒီပ,မာ’ လက္အုပ္ခ်ီ၏။ ဘုရားစင္ေရွ႕သို႔ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္သား ဝပ္တြားကာ သြား၏။
ဘုရားစင္ေရွ႕ လက္အုပ္ခ်ီ ဝပ္တြားလ်က္ရွိရာမွ ျပန္မထလာေတာ့သျဖင့္ ‘ဒီပ’ ႏွင့္ ‘ဆန္ဒစ္’တို႔ ထူမေသာအခါ အသက္႐ႉရပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ‘ဒီပ,မာ’ကို ေတြ႕ၾကရေလသည္။

ဘုရားကို ေနာက္ဆံုး ဦးခ်လ်က္ ‘ဒီပ,မာ’ ဘဝဇာတ္သိမ္းေလၿပီ။
မ်က္ႏွာသြင္ျပင္မွာကား တည္ၿငိမ္ ၿငိမ္းေအးလ်က္ ….။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

ဘဂၤလားဒက္ရွ္ႏိုင္ငံ အေရွ႕ပိုင္း စစ္တေကာင္းသူ ‘နာနီဘလာဘ႐ူးဝါး’ကို ၁၉၁၁-ခုႏွစ္ မတ္လ (၂၅)ရက္ေန႔တြင္ ဖြားျမင္သည္။

ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကပင္ ကစားျခင္းထက္ ဘာသာေရးကို အထူး စိတ္ဝင္စားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ႐ြာသူ မိန္းကေလးမ်ားကိုလည္း ေက်ာင္းေနရန္ တိုက္တြန္း အားေပးခဲ့သည္။

၁၉၂၃-ခုႏွစ္ အသက္ (၁၂)ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ဓေလ့ထံုးစံအရ အသက္ (၂၅)ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ ‘ရာဇာနီရန္ဂ်န္ဘ႐ူးဝါး’ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ရသည္။ ‘ရာဇာနီ’မွာ ‘ဒီပ,မာ’တို႔၏ ႐ြာအနီး ေက်း႐ြာေလးမွ အင္ဂ်င္နီယာတဦး ျဖစ္သည္။

လက္ထပ္ၿပီး တပတ္အၾကာတြင္ ‘ရာဇာနီ’မွာ အလုပ္ျဖင့္ ဗမာျပည္သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားရသည္။ ‘ဒီပ,မာ’တေယာက္ ေယာကၡမအိမ္တြင္ ၂-ႏွစ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့ရၿပီး အသက္ (၁၄)ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ‘ရာဇာနီ’ရွိရာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႔ လိုက္သြားခဲ့သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

ငယ္႐ြယ္သူ အိႏၵိယအမ်ိဳးသမီးတဦးအတြက္ လက္ထပ္ၿပီး တႏွစ္အတြင္း သားဦး .. အထူးသျဖင့္ သားဦးေယာက္်ားေလး ေမြးဖြားရန္ ဓေလ့ထံုးတမ္းအရ ေမွ်ာ္မွန္းထားတတ္ၾကသည္။ တစ္ႏွစ္မက သံုး ေလးႏွစ္ ၾကာသည့္တိုင္ေအာင္ ‘ဒီပ,မာ’တြင္ သားသမီး မရရွိခဲ့။ ဤသည္ကို ‘ရာဇာနီ’၏ မိဘမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားက မေက်နပ္ၾက။ မၾကာခင္ မိသားစုဝင္တဦး အသည္းအသန္ျဖစ္၍ အျမန္ျပန္လာရန္ ‘ရာဇာနီ’ထံသို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္ရွိလာသည္။
‘ရာဇာနီ’ေရာက္လာေသာအခါ အမွန္တကယ္ မဟုတ္ဘဲ ဇနီးေလာင္းအသစ္တေယာက္ကို လက္ထပ္ေပးရန္ စီစဥ္ထားၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ‘နာနီ’ကို လက္ထပ္ခဲ့စဥ္က သားသမီးမရရင္ သူ႔ကို ဇနီးအျဖစ္က ကြာမယ္လို႔ မေျပာခဲ့ဘူး။ ခုမွ သားသမီး မရလို႔ ကြာမယ္ဆိုရင္ သူ႔အေပၚ ဘယ္တရားပါ့မလဲ”ဟု ‘ရာဇာနီ’က သူ႔ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာကာ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။

ဗမာျပည္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း ‘ဒီပ,မာ’အား သားသမီး မရ၍ စိတ္အားမငယ္ရန္ စိတ္မပူရန္ ေျပာသည္။
“တျခား ကေလးေတြကို ေတြ႕ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကိုယ့္သားသမီးအရင္းလို သေဘာထားႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား နာနီ”ဟု မေမ့ႏိုင္ေသာ စကားကို ဆိုခဲ့သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

‘ဒီပ,မာ’ အသက္ ၁၈-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ မိခင္ျဖစ္သူ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သည္။
ဗမာျပည္သို႔ ေရာက္ရွိလာၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူ႔မိခင္ကို ႏွစ္ႀကိမ္သာ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
မၾကာခင္ ‘ဒီပ,မာ’ကိုယ္တိုင္ တိုက္ဖြိဳက္ေရာဂါ ခံစားရၿပီး ေဆး႐ုံတြင္ လေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရသည္။
မိခင္ဆံုးၿပီးေနာက္ ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူ မဲ့ေနေသာ အသက္ တစ္ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္သာရွိေသးသည့္ ေမာင္ငယ္ျဖစ္သူ ‘ဘီဂၽြိဳင္း’ ရန္ကုန္ရွိ ‘ဒီပ,မာ’တို႔ထံ ေရာက္လာျပန္သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

၁၉၄၁-ခုႏွစ္ ‘ဒီပ,မာ’ အသက္ ၃၀-အ႐ြယ္တြင္ ဂ်ပန္စစ္တပ္မ်ား ရန္ကုန္ကို သိမ္းသည္။
၁၉၄၅-ခုႏွစ္ စစ္ႀကီးၿပီးေသာအခါ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေမာင္ငယ္ ‘ဘီဂၽြိဳင္း’ အိႏၵိယသို႔ ျပန္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖခင္ျဖစ္သူလည္း ကြယ္လြန္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

‘ဒီပ,မာ’ အသက္ ၃၅-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ပထမ သမီးေလး ေမြးသည္။ ကံမေကာင္းဘဲ သံုးလအၾကာတြင္ အဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ဆံုးသြားရွာသည္။

ထိုမွ ၄-ႏွစ္အၾကာ ၁၉၅၀-ခုႏွစ္ ‘ဒီပ,မာ’ အသက္ ၃၉-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ သမီး ‘ဒီပ’ကို ေမြးသည္။

တဖန္ ကိုယ္ဝန္ထပ္ရွိၿပီး သားေယာက္်ားေလး ေမြးေသာ္လည္း မီးတြင္း၌ပင္ ဆံုးပါးသြားခဲ့သည္။

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

၁၉၅၇-ခုႏွစ္ တညတြင္ အလုပ္မွ ျပန္လာေသာ ‘ရာဇာနီ’က သူ ေနမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသည္။
နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ‘ရာဇာနီ’ ႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။

ေရျခားေျမျခား တျပည္တ႐ြာတြင္ ‘ဒီပ,မာ’တေယာက္ ၇-ႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးငယ္ေလးႏွင့္ က်န္ရစ္သည္။
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္၊ ဘယ္သြား ဘယ္လာ၍ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။

မၾကာခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္း က်န္းမာေရးကလည္း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာျပန္သည္။

ေသျခင္းတရားသည္ လက္တကမ္းအလိုသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ‘ဒီပ,မာ’ မိမိကုိယ္ မိမိ ျပန္ေမးသည္။

… ငါေသရင္ ငါနဲ႔အတူ ဘာေတြ ယူသြားႏိုင္မလဲ…
ပိုးဆာရီ အေကာင္းစားေတြ ယူသြားႏိုင္မလား …
ေ႐ႊေငြ လက္ဝတ္ရတနာေတြ ယူသြားႏိုင္မလား ..
သမီးေလး ‘ဒီပ’ကို အတူေခၚသြားႏိုင္မလား ..
သမီးေလး ‘ဒီပ’ကို အသက္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ရသည့္တိုင္ ဘယ္လိုလုပ္ ေခၚသြားႏိုင္မွာလဲ ..
ကဲ .. တရားရိပ္သာကို သြားမယ္ .. အဲဒီမွာ ေသရာကို ယူသြားႏိုင္မယ့္ဟာ တခုခုေတာ့ ေတြ႕မွာပဲ …..

x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x x

၁၉၆၄-ခုႏွစ္ အသက္ ၅၃-ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ‘ဒီပ,မာ’တေယာက္ တရားရွာ၍ တရားကို ၾကိဳးစားအားထုတ္၍ တရားေတြ႕ခဲ့ေလသည္။

မုနိႏၵရဂ်ီး ၁၉၆၆-ခုႏွစ္၌ အိႏၵိယသို႔ မျပန္မီ ၁၉၆၅-ခုႏွစ္တြင္ ‘ဒီပ,မာ’တေယာက္ မုနိႏၵရဂ်ီးႏွင့္အတူ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးထံ တန္ခိုးသိဒၶိဆိုင္ရာ စ်ာန္တရားမ်ားအေၾကာင္းကို ေလ့လာ သင္ယူခဲ့ရေသးသည္။

၁၉၆၇-ခုႏွစ္ ျမန္မာအစိုးရက ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားကို ျပည္ႏွင္ေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ‘ဒီပ,မာ’ႏွင့္ သမီးေလး ‘ဒီပ’တို႔ ျမန္မာျပည္တြင္ ေနထိုင္ခြင့္ရရွိရန္ ျမန္မာအစိုးရထံ ၾကိဳးစား ေမတၱာရပ္ခံေပးမည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကားသည့္တိုင္ သမီးငယ္၏ အိႏၵိယယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား မေမ့ေပ်ာက္ေစေရးႏွင့္ ပညာေရးတို႔ကို ေရွး႐ႈ၍ အိႏၵိယသို႔ အၿပီးတိုင္ ျပန္ခဲ့ေလသည္။

အိႏၵိယသို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးသည္မွ ကြယ္လြန္သည့္တိုင္ ဓမၼအလင္းေရာင္ကို ထြန္းေျပာင္ေစခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္ ေန႔စဥ္ လူမႈဘဝ အိမ္မႈဘဝ အ႐ႈပ္မ်ားျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကသူမ်ားကို တရား႐ႈမွတ္တတ္ရန္ သင္ျပေပးခဲ့သည္။