“႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာႏွင့္၊ သညာ,သခၤါရ၊ ဝိညာဏဟု၊ အစုငါးတန္၊ ငါးရပ္ခန္တည္း”

ဒီကေန႔ တရားနာပရိတ္သတ္ေတြကို ေပးမယ့္ တရားလက္ေဆာင္ ဓမၼလက္ေဆာင္ကေတာ့ အဲဒီ ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ သစၥာ ပါပဲတဲ့။

“႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနာႏွင့္၊ သညာ,သခၤါရ၊ ဝိညာဏဟု၊ အစုငါးတန္၊ ငါးရပ္ခန္တည္း၊
ေဖာက္ျပန္ေထြျပား၊ ျဖစ္တတ္ျငား၍၊ စကားပံုေသ၊ ႐ုပ္ေခၚေပ၏။
ေျမဓာတ္,ေရဓာတ္၊ မီး,ေလဓာတ္ဟု၊ ေလးရပ္ဘုတ္ႀကီး၊ ပြားစီးအနက္၊
စက္,ေသာ,ဃာ,ဇီ၊ ကာ,ငါးလီမူ၊ အၾကည္႐ူပ၊ ပသာဒတည္း။
႐ူပ,သဒၵ၊ ဂႏၶ,ရသာ၊ ေဖာဌဗၺာဟု၊ ငါးျဖာအာ႐ုံ၊
ႏွစ္စံုဘာဝ၊ ဟဒယႏွင့္၊ ဇီဝ,ၾသဇာ၊ ဆယ့္ရွစ္မွာမူ
ေလးျဖာေဟတု၊ ေၾကာင္းစတုေၾကာင့္၊ ျဖစ္မႈေပါေလာ၊ သေဘာသီးသီး၊ ကိုယ္စီၿပီး၍၊ ႐ုပ္ႀကီး႐ူပ၊ နိပၹႏၷတည့္။
ထိုမွတပါး၊ ကလပ္ျခားမွ်၊ အာကာသႏွင့္၊
ကာယဝစီ၊ ႏွစ္လီကိုယ္,ႏႈတ္၊ လႈပ္မႈရွားမႈ၊ ႏွစ္ခုဝိညတ္၊
႐ူပႆ,လဟု၊ မုဒု,ကမၼည၊ ဝိကာရေခၚ၊ ႐ုပ္သံုးေဘာ္ကား၊ ေပါ့ပါးႏူးည့ံ၊ ၾကမ္းခံ့မူရာ၊
တျဖာထိုမွ၊ ဥပစယ၊ အစပြားတိုး၊ အ႐ိုးျပည့္မွီ၊ တည္စဥ္သႏၲတိ၊ ရင့္ဘိဇရာ၊ ပ်က္မွာအနိစၥ၊ ဤေလးဝမူ၊ လကၡဏ႐ုပ္၊ ေခၚသမုတ္၏။
႐ုပ္ေပါင္းဆယ္တန္၊ အနိပၹန္တည့္၊ နိပၹန္ဆယ့္ရွစ္၊ ေပါင္းတံုလစ္က၊ ႐ွစ္ခုစြန္းကယ္၊ ႐ုပ္ႏွစ္ဆယ္သည္၊ အက်ယ္႐ူပကၡႏၶာတည္း။”

လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသား စပ္ဆိုေတာ္မူထားတဲ့အတိုင္း … ဘုန္းႀကီးတို႔ စာေပေလာကအေနနဲ႔ ေျမႇာ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ သီဟိုဠ္ေခတ္တုန္းက ပါဠိဘာသာကို မ်ားစြာ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြအဖို႔ အဘိဓမၼာတည္းဟူေသာ သမုဒၵရာႀကီးကူးႏိုင္ဖို႔ရန္ အဘိဓမၼာဉာဏ္မ်က္စိရွိဖို႔ရန္ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ လိုရင္း စိစိမိမိ သိႏိုင္ဖို႔ရန္ဆိုၿပီးေတာ့ ‘ရွင္အႏု႐ုဒၶါမေထရ္’သူျမတ္က “အဘိဓမၼတၳသဂၤဟက်မ္း”တဲ့ – လက္သန္းအ႒ကထာ သၿဂႋဳဟ္က်မ္းကို ေရးသားထားခဲ့တယ္။

အဲဒီလို ေရးသားထားခဲ့တဲ့ သၿဂႋဳဟ္က်မ္းဟာ မူလ ရည္သန္ခ်က္တုန္းကေတာ့ လူဝတ္ေၾကာင္ ဒကာ ဒကာမေတြဖို႔ပါပဲ။
ဒါေပမယ္လို႔ ဘုန္းႀကီးတို႔ သာသနာဘက္က ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေျချပဳစာသင္သား ကေလးမ်ားအဖို႔ အင္မတန္ လိုက္ေလ်ာတယ္။ အင္မတန္ သင့္ေတာ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ ဆရာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားက အဲဒီ သၿဂႋဳဟ္က်မ္းကို စာသင္သားတို႔ရဲ႕ သင္႐ိုးသင္စဥ္အျဖစ္ျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳၿပီး သင္႐ိုးထဲ ထည့္ထားခဲ့တယ္။
ဘုန္းႀကီးသင္စဥ္ထဲမွာ ပါေနေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြအဖို႔ ဒီစာေပသည္ ငါတို႔ဖို႔ ေရးသားထားခဲ့တာပဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ မယူဆႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးစာေပပဲလို႔ ေအာင္းေမ့တယ္။

အဲဒီ သီဟိုဠ္ကလာခဲ့တဲ့ သၿဂႋဳဟ္ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟက်မ္းဟာလဲ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေဟာၾကားတဲ့ တရားကို ျမန္မာဘာသာနဲ႔သာလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ႏိုင္တယ္။
အဲဒီလို နားလည္ႏိုင္ေတာ့ ပါဠိဘာသာနဲ႔ဆိုလို႔ရွိရင္ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အသိခက္တယ္။ ႏႈတ္ထဲမွာ အက်က္ရ ခက္တယ္။
ဒီေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ အဘိဓမၼာမ်က္စိတပ္ေပးအုန္းမွပဲလို႔ ဒီအၾကံျဖင့္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “ပရမတၳသံခိပ္က်မ္း”ရယ္လို႔ ေရးေပးတယ္။

ပရမတၳသံခိပ္က ပရမတၳသံခိပ္ခ်ည္းပဲ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူလို႔ရွိရင္ ဒါေလာက္ႀကီး အႏၲရာယ္မမ်ားပါဘူး။
“ပရမတၳဒီပနီ”ဆိုတဲ့ သၿဂႋဳဟ္က်မ္းကို ဖြင့္တဲ့ ဋီကာတေစာင္ ေရးေတာ္မူလိုက္တဲ့အတြက္ ပရမတၳဒီပနီလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေပးတုန္းကေတာ့ နာမည္ေပးတာပါပဲ။
ဒါေပတယ္လို႔ အရပ္က ဝိုင္းေျမႇာက္ၿပီးေတာ့ တဘက္နဲ႔တဘက္ အဆင္မေျပမႈရွိေအာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးတတ္ကေတာ့ ပုထုဇဥ္တို႔၏ ဓမၼတာအတိုင္း လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားေတာ္မူတဲ့ ပရမတၳဒီပနီ သၿဂႋဳဟ္ဋီကာက်မ္းကိုပင္လွ်င္ ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ ရန္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္ေပးသည့္အလား နဂိုရ္က ‘ဋီကာေက်ာ္’လို႔ ရွိတဲ့အေပၚမွာ ‘ဋီကာေမာ္’လို႔ တခါ နာမည္တပ္ေပးၾကျပန္တယ္။
ဒီေတာ့ ဋီကာေက်ာ္ပရိတ္သတ္က မခံႏိုင္ဘူး။
ဋီကာေက်ာ္က ေက်ာ္႐ုံ ေက်ာ္တာ၊ ဋီကာေမာ္က ဋီကာေက်ာ္ထက္ အထက္ကို ေမာ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေရာက္ေအာင္ လံႈ႕ေဆာ္ေပးတဲ့အတြက္ ဋီကာေက်ာ္ပရိတ္သတ္က လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပရမတၳဒီပနီက်မ္းေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ပဲ မခံႏိုင္ မရပ္ႏိုင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။

အဲဒီလို မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အထဲမွာ ပရမတၳသံခိပ္ဆိုတာ ေပၚလာရတာျဖစ္ေတာ့ ပရမတၳသံခိပ္ကိုလဲပဲ မည္၍ မည္မွ်ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္ မရွိၾကေတာ့ဘဲ အမ်ားအားျဖင့္ ဋီကာေက်ာ္ပရိတ္သတ္ကေနၿပီး ပရမတၳသံခိပ္ကို အသံုးပဲ မဝင္ေတာ့သေယာင္ေယာင္၊ ပရမတၳသံခိပ္ကို ႐ြတ္ဆိုေနလို႔ရွိရင္ သီခ်င္း ဂီတကဗ်ာကို ႐ြတ္ဆိုေနရာက်သေယာင္ေယာင္နဲ႔ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေျပာၾကေတာ့ ပရမတၳသံခိပ္ရဲ႕ အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ အႏွစ္သာရရွိတဲ့အေၾကာင္းကို သိလို႔ ေလ့လာၾကတဲ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီေတာင္႐ိုးက ပရိတ္သတ္မ်ားေတာင္မွ ျမိဳ႕က ဆရာေတာ္ သမားေတာ္ေတြ လာလို႔ရွိရင္ ပရမတၳသံခိပ္ကို မ႐ြတ္ဝ့ံၾကဘူး။ ႐ြတ္ဖို႔ရန္ ခပ္ၾကန္႔ၾကန္႔ ႐ိႈးတိုးရွန္႔တန္႔ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဒါ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။
အေၾကာင္းရင္း စစ္လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဋီကာေက်ာ္ေခတ္နဲ႔ ဋီကာေမာ္ေခတ္ အၿပိဳင္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရမတၳသံခိပ္က ေပၚလာရတာျဖစ္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္က ဋီကာေက်ာ္ပရိတ္သတ္က ဋီကာေက်ာ္ေရအဟုန္က ပုဂံေခတ္က ေနၿပီး အစဥ္သျဖင့္ အားႀကီးအင္တိုက္ စီးဆင္းလာတဲ့ ေရအဟုန္၊ ပရိတ္သတ္ကလဲပဲ ဋီကာေက်ာ္ပရိတ္သတ္ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာျဖစ္ေတာ့ ပရမတၳဒီပနီဘက္က ပရိတ္သတ္ဟာ ေၾကာက္ပဲ ေၾကာက္ရမလိုလို၊ ႐ိႈးတိုးရွန္႔တန္႔ျဖစ္ရမလိုလို ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပရမတၳဒီပနီရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းက အင္မတန္ ေကာင္းတဲ့ စာေပပဲလို႔ သိျမင္ၾကတဲ့အတြက္ ေလ့လာ သင္ၾကားေနရင္းျဖစ္ၾကေသာ ေတာင္႐ိုးက သီလရွင္ပရိတ္သတ္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားေပါ့ေလ … အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒီပရိတ္သတ္ သူေတာ္စင္ေတြဟာ ပရမတၳသံခိပ္ေလ့လာေနတုန္း ႐ြတ္ဖတ္ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို ျမိဳ႕က ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ သို႔မဟုတ္ မိမိတို႔ ဥပစာေလာက္ ၾကားေလာက္တဲ့ ဥပစာနယ္အတြင္းမွာ ရဟန္းေတာ္ ၂-ပါး ၃-ပါး ျဖတ္သန္းသြားတယ္ဆိုရင္ ဒီက ပရမတၳသံခိပ္႐ြတ္ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ တခါတည္း တိတ္ကုန္ၾကတာပဲ။

စင္စစ္ကေတာ့ ဘုရားတရားေတာ္ကို သိေအာင္ ၾကိဳးစားၾကတဲ့ေနရာမွာ ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲ သိသိ၊ သိတာသည္ အေရးႀကီးပါတယ္။

အဲဒီ ပရမတၳသံခိပ္ကလဲပဲ လကၤာပုဒ္ေပါင္း (၆၆၀)ရွိေတာ့ ပကတိ လူဝတ္ေၾကာင္ ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔အဖို႔ ပရမတၳသံခိပ္ကို အရေဆာင္ဖို႔ရန္ မလြယ္ကူျပန္ဘူး။
ဒီေတာ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မရႏိုင္တဲ့ အဆံုးျဖင့္ တို႔ဒကာ ဒကာမေတြ အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္ကိုေတာ့ျဖင့္ အျဖစ္မခံဘူး။
အႏၶပုထုဇဥ္အျဖစ္က လြတ္ေျမာက္၊ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေအာင္ျဖင့္ ငါကယ္တင္မွပဲ။
ဒီ အၾကံျဖင့္ –

ဒုေဝ ပုထုဇၨနာ ဝုတၱာ၊ ဗုေဒၶနာဒိစၥဗႏၶဳနာ။
အေႏၶာ ပုထုဇၨေနာ ဧေကာ၊ ကလ်ာေဏေကာ ပုထုဇၨေနာ။

ဆိုတဲ့ ဂါထာ အဦး နိဒါန္းခ်ီၿပီးေတာ့ “ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ သစၥာ လကၤာက်မ္း”လို႔ စာအုပ္ကေလးမွ ငယ္ငယ္ကေလး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စီစဥ္ ေရးသားေတာ္မူခဲ့တယ္။

အဲဒီ စီစဥ္ ေရးသားေတာ္မူတဲ့ စာက ပုဒ္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရွိတုန္း၊ ယခုတင္က ဘုန္းႀကီး႐ြတ္ျပတဲ့ လကၤာမ်ိဳး လကၤာပုဒ္ေပါင္း (၁၀)ပုဒ္ပဲ ရွိပါတယ္။
အင္မတန္လဲ ေကာင္းပါတယ္ .. အင္မတန္လဲ ေကာင္းပါတယ္။
ခႏၶာ ၅-ပါး၊ အာယတန ၁၂-ပါး၊ ဓာတ္ ၁၈-ပါး၊ သစၥာ ၄-ပါးဆိုတဲ့ ဒီတရားေတြကို လကၤာ ၁၀-ပုဒ္တည္းႏွင့္ နားလည္သြားေအာင္ ေရးသားထားေတာ္မူခဲ့တဲ့ စာျဖစ္တယ္။

ဒီလို ေရးသားထားျပန္ေတာ့ေကာ လူဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔အဖို႔ ဒီစာအုပ္ တြယ္က်ယ္သလားလို႔ဆိုေတာ့ စာအုပ္က ငယ္လြန္းျပန္ေတာ့လဲပဲ ဆိုင္ထဲ အၾကိဳအၾကား ခပ္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒကာ ဒကာမေတြအဖို႔ ရွိမွန္းေတာင္ တယ္ၿပီးေတာ့ မသိၾကဘူး။

ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္က စၿပီးေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြအဖို႔ အင္မတန္ ေတာ္တဲ့ စာေပပဲ။
ပါဠိမက်က္ႏိုင္ သံခိပ္မက်က္ႏိုင္တဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြ၊ ပုဒ္ေပါင္း (၆၆၀)က်ေအာင္ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြထဲက အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးရင့္ၾကတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ၊ သီလရွင္ပရိတ္သတ္ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ျဖင့္ သိပ္ေတာ္တာပဲလို႔ စေတြ႕ထဲကိုက စိတ္ထဲမွာ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ အားထားခဲ့တယ္။

ေတာ္ေတာ္လဲပဲ ဒီစာအုပ္ကေလးက ေခတ္ထဲမွာ မေရာက္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္နဲ႔ တူပါတယ္။
တခ်ိန္က ဒီစာအုပ္ကေလး မိတၱဴမူ စာအုပ္ကေလး တခုအေနနဲ႔ ကိုယ့္လက္ထဲရွိတာကို အဘိဓမၼာျပန္႔ပြားေရးအသင္းရဲ႕ ဥကၠ႒ ဒကာေက်ာ္ကို အပ္ၿပီးေတာ့ “ဒီဟာျဖင့္ အဘိဓမၼာျပန္႔ပြားေရးအသင္းက စာအုပ္တခုအေနနဲ႔ ဓမၼဒါနျပဳသင့္ပါတယ္ .. ဦးေက်ာ္ရယ္”ဆိုၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးအပ္ဖူးပါတယ္။
သူလဲပဲ ဖတ္႐ႈၾကည့္ၿပီးေတာ့ အင္မတန္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္နဲ႔ ရွိၿပီးေတာ့ .. “တပည့္ေတာ္တို႔ ႐ိုက္ႏွိပ္၍ ဓမၼဒါနအျဖစ္ ေဝငွ လႉဒါန္းပါ့မယ္”လို႔ ဒီလို ဆိုသာ ဆိုလိုက္တယ္။ ယေန႔ထက္ထိေအာင္ သူ႔ခမ်ာမ်ားလဲ မလႉဒါန္းျဖစ္ေသးဘူး။

ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးအေနနဲ႔ ျပန္႔ႏိုင္သမွ် ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ သစၥာ ဒီလကၤာက်မ္းကေလးဟာ ျပန္႔ပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ သစၥာ လကၤာတရားလက္ေဆာင္ကို ယေန႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြကို ေပးရမယ္။

(၁၃၂၈-ခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ထုတ္၊ မံု႐ြာျမိဳ႕ ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စီစဥ္ ေရးသားေတာ္မူေသာ ‘ခႏၶာ အာယတန ဓာတ္ သစၥာ လကၤာက်မ္း’ ႏွင့္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ အဘိဓမၼာျပန္႔ပြားေရးအသင္း၏ ၾသဝါဒါစရိယ တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက အရွင္ဝိစိတၱသာရာဘိဝံသ ဖြင့္ဆို ေဟာၾကားေတာ္မူအပ္ေသာ ‘ဓမၼေဒသနာ’ စာအုပ္မွ)