“ဤ ကိုယ္ကာယ
တစ္လံမွ်၌
ႏွစ္ဝ႐ုပ္နာမ္
ျဖစ္၍ ခ်ဳပ္၏
နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး
အလြတ္ထား၍
ဤကား လိပ္ျပာ
ဤကား ငါႏွင့္
ဤမွာ ဇီဝ
ဤ အတၱဟု
ၫႊန္ျပဖြယ္ရာ
မရွိပါသည္
ခႏၶာ နာမ္႐ုပ္မွ်ပါတကား .. ။

နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး
ဤႏွစ္ပါးလည္း
ရွည္လ်ားကာလ
မတည္ၾကဘဲ
ခဏျဖစ္လ်က္
ခဏပ်က္၍
ႏွိပ္စက္ျခင္းရာ
လိုမပါဘူး
သဘာဝအား
ဤသံုးပါးေၾကာင့္
ျဖစ္ပြားသမွ်
အနိစၥသည္
ဒုကၡ အနတၱခ်ည္းပါတကား .. ။”

ဤဓမၼလက္ေဆာင္လကၤာမ်ားကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ မင္းကြန္း ပထမဓမၼနာဒဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား အေၾကာင္းျပဳ၍ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၃၉-ခု၊ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၀၁-ခုႏွစ္တြင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာ-တပည့္ႏွစ္ဦးၾကား ေႏြးေထြးေသာ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ ေမတၱာတရားအေၾကာင္း မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးက သာသနာသကၠရာဇ္ ၂၅၁၄-ခုႏွစ္၊ ေကာဇာသကၠရာဇ္ ၁၃၃၂-ခုႏွစ္ ဝါဆိုလျပည့္ေက်ာ္ ၁၅-ရက္ေန႔တြင္ မႏၲေလးျမိဳ႕ အေနာက္ျပင္ ေအာင္ေတာ္မူေက်ာင္းႀကီး ေစတီေတာ္ အာရာမ္အတြင္း ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ား၏ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျဖစ္ေသာ ‘နိဗၺာန္ဆိပ္ဦး ဓမၼာ႐ုံ’၌ ေဟာၾကားအပ္ေသာ ‘သာသနာ့ခ်ိန္ခြင္ႀကီး ေလးလက္ တရားေတာ္’တြင္ တစြန္းတစ လွစ္ဟ ေဟာၾကားခဲ့သည္ကို ၾကည္ညိဳဖြယ္ နာယူ ဖတ္ယူရပါ၏။

ပညာအႏုဂါမိက ဥစၥာ

ေရွ႕မ်က္ႏွာမွာ ပါရွိတဲ့ စာပိုဒ္ကေလး ႏွစ္ပိုဒ္က ပညာဆိုတဲ့ အႏုဂါမိကဥစၥာ ရတနာကို ေပးခ်င္လို႔ ရေစခ်င္လို႔ ဒီလကၤာစာပိုဒ္ကေလး ၂-ပိုဒ္ကို တရားလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ အပ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလကၤာစာပိုဒ္ကေလး ၂-ပိုဒ္ ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ေျပာျပလိုပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးမ်ားရဲ႕ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာေတာ္ (ပထမ ဓမၼနာဒ ဆရာေတာ္)ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂၉၉-ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၉-ရက္ေန႔မွာ ဘဝနတ္ဌာန္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူပါတယ္။
ပ်ံလြန္ေတာ္မမူခင္ ေလးရက္ေလာက္အလိုမွာ အရိ႒နိမိတ္လို႔ ေခၚတဲ့ ဇီဝိတိေျႏၵေႂကြမယ့္ အရိပ္ နိမိတ္ လကၡဏာကို ျမင္ရေတာ့ ဘုန္းႀကီးက ဆရာေတာ္ကို (တရားႏွလံုးသြင္းဖို႔ သတိမေမ့ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔) ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။

ေမးေလွ်ာက္ပံုက –

(တပည့္) – “ဆရာေတာ္ … ၊ အသညသတ္ျဗဟၼာ့ဘံုကို ေရာက္ၾကမယ့္ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဟာ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္တုန္းက နာမ္တရားကို ၿငီးေငြ႕ၾက စက္ဆုပ္ၾကတာဟာ တရားဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ လမ္းမွန္ပဲ မဟုတ္လား ဘုရား”

(ဆရာ) – “မွန္ပါတယ္ကြာ .. ”

(တပည့္) – “အ႐ူပျဗဟၼာ့ဘံုကို ေရာက္ၾကမယ့္ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ လူ႔ျပည္ နတ္ျပည္တုန္းက ႐ုပ္တရားကို ၿငီးေငြ႕ၾက စက္ဆုပ္ၾကတာေကာ တရားဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ လမ္းမွန္ပဲ မဟုတ္လား ဘုရား”

(ဆရာ) – “မွန္ပါတယ္ကြာ … ”

(တပည့္) – “ဒါျဖင့္ရင္ အဲဒီ အမွန္ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ‘ဓီ နာမ႐ူပံ၊ ဓီ နာမ႐ူပံ။ နာမ႐ူပံ-နာမ္႐ုပ္တရား ႏွစ္ပါးသည္။ ဓီ-စက္ဆုပ္႐ြံရွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာေတြပါတကား’ …. အဲဒီလိုမ်ား ႏွလံုးသြင္းရရင္ အမွန္ႏွစ္ခ်က္ စပ္မိၿပီးေတာ့ ေကာင္းမယ္ မဟုတ္လား ဘုရား” လုိ႔ (အင္း .. ဆရာေတာ္ရဲ႕ အလိုကို စမ္းၿပီးေတာ့၊ ဆရာေတာ္မွာ တရားႏွလံုးသြင္းမႈ မလစ္ဟင္းသည္ လစ္ဟင္းသည္ကို သိလို၍ ေလွ်ာက္တယ္။ ေလွ်ာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို ဆရာေတာ္က ဘာေျပာသလဲဆိုေတာ့ – )

(ဆရာေတာ္) – “ကြာ …(တဲ့)၊ သံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာလာတဲ့ ခုနစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ ‘ဝဇိရာ’လို႔ ေခၚတဲ့ ရဟႏၲာေထရီမေလး ႐ြတ္ဆိုတဲ့ –

ဒုကၡေမဝ ဟိ သေမ႓ာတိ၊
ဒုကၡံ တိ႒တိ ေဝတိ စ။
နာညၾတ ဒုကၡာ သေမ႓ာတိ၊
နာညံ ဒုကၡာ နိ႐ုဇၥ်တိ။

အဲဒီဂါထာ မရွိဘူးလားကြာ … (တဲ့)။

သူတို႔ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္ေတြအဖို႔ ခႏၶာငါးပါး-နာမ္႐ုပ္တရား ႏွစ္ပါးတို႔ကို အၿမဲတမ္း ‘ဒုကၡ’လို႔ ျမင္ေနေတာ့ ‘ဒုကၡေမဝ ဟိ သေမ႓ာတိ’ စသည္ျဖင့္ မိန္႔ဆိုၾကတာပ။

ငါတို႔အဖို႔ရာက်ေတာ့ နာမ္႐ုပ္ကို ပထမ ျမင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အဲဒီဂါထာလာ ‘ဒုကၡ’ရဲ႕အစား ‘နာမ႐ူပ’ပါဠိနဲ႔ ေျပာင္းလဲၿပီး –

နာမ႐ူပံဝ ဟိ သေမ႓ာတိ၊
တံဝ တိ႒တိ ေဝတိ စ။
နာညၾတ တမွာ သေမ႓ာတိ၊
နာညံ တမွာ နိ႐ုဇၥ်တိ။

အဲဒီလို ႏွလံုးသြင္းကြာ …”လို႔ အမိန္႔ရွိၿပီး ဆရာေတာ္က မိမိ မေမ့မေလ်ာ့ တရားႏွလံုး က်င့္သံုးလ်က္ရွိေနေၾကာင္း သိပါေစဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ..

“ကြယ္ … အရွင္ေဂါဓိကတို႔ဟာ ဒုကၡကို မျဖစ္,ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၿပီးမွ ဉာဏ္ျဖင့္ သိမ္းဆည္းေတာ္မူၾကရေသးတာ။ ငါက ျဖစ္လာတဲ့ ေဝဒနာကို အခ်ည္းႏွီး ခ်ဳပ္မသြားေစရပါဘူး” လို႔ ေနာက္ဆံုး အမိန္႔ရွိပါတယ္။

သိပ္ေကာင္းတာပဲ။
အမွန္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဟာ အဲဒီလို ႏွလံုးသြင္းရင္း ရွိပါတယ္။
သူ အႏွစ္သက္ဆံုးအေနနဲ႔ အမိန္႔ရွိတာျဖစ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးတို႔ (တပည့္မ်ား)အေနနဲ႔လည္းပဲ အျမတ္ႏိုးဆံုးအေနနဲ႔ မွတ္သားရပါတယ္။

အဲဒီ နာမ႐ူပံဝ သေမ႓ာတိ အစရွိတဲ့ ဂါထာကို အနက္ေပးၾကည့္ၾကရေအာင္။

ဣမသၼႎ ကာေယ=ဤကိုယ္ကာယ တစ္လံမွ်၌
နာမ႐ူပံဝ=႐ုပ္နာမ္တရား ဤႏွစ္ပါးသည္သာလွ်င္
သေမ႓ာတိ=ဥပါဒ္ထင္ရွား ျဖစ္ပြား၍ ေန၏
တံဝ=နာမ္႐ုပ္တရား ထိုႏွစ္ပါးသည္သာလွ်င္
တိ႒တိ စ=ဌီခဏ အေနျဖင့္ တည္လည္း တည္ေနေပ၏
ေဝတိ စ=ဘင္ခဏသို႔ ေရာက္၍ ခ်ဳပ္လည္း ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၏
(ဒီ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ နာမ္တရား ႐ုပ္တရား ႏွစ္ပါးသာလွ်င္ ျဖစ္ၾက တည္ၾက ခ်ဳပ္ၾကတယ္။)
တမွာ=နာမ္႐ုပ္တရား ထိုႏွစ္ပါးကို
အညၾတ ဌေပတြာ=ခ်န္လွပ္ဖယ္ရွား အလြတ္ထား၍
အညံ=တပါးေသာ ‘ပုဂၢိဳလ္’ ‘သတၱဝါ’ ‘ငါ’ ‘သူတပါး’ ‘ေယာက္်ား’ ‘မိန္းမ’ ‘အတၱ’ ‘ဇီဝ’ ‘လိပ္ျပာ’ဆိုတဲ့ သေဘာသည္
န သေမ႓ာတိ=ဥပါဒ္ထင္ရွား ျဖစ္ပြားသည္ မဟုတ္
တမွာ=နာမ္႐ုပ္တရား ထိုႏွစ္ပါးမွ
အညံ= တပါးေသာ ‘ပုဂၢိဳလ္’ ‘သတၱဝါ’ ‘ငါ’ ‘သူတပါး’ ‘ေယာက္်ား’ ‘မိန္းမ’ ‘အတၱ’ ‘ဇီဝ’ ‘လိပ္ျပာ’ဆိုတဲ့ သေဘာသည္
န နိ႐ုဇၥ်တိ=ခ်ဳပ္သည္ မဟုတ္။
(ထိုသေဘာမ်ားသည္ တရားသားအေနနဲ႔ ရွိလည္း မရွိ) လို႔ – အနက္ အဓိပၸာယ္ အဲဒီလို ရွိပါတယ္။

ပါဠိပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ဒီဂါထာကို ႏွလံုးသြင္းလိုက္ရင္ပဲ အင္မတန္ သေဘာက် ေက်နပ္သြားၾကပါတယ္။
ပါဠိပညာရွင္ေတြ ခံစားၾကရတဲ့ ဓမၼပီတိမ်ိဳးကို ပါဠိကို မကၽြမ္းက်င္တဲ့ အခု တရားနာေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြလည္းပဲ ခံစားၾကရပါမယ္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ရဲ႕ တရားေတာ္ကို ကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ဘိကၡဳ ဘိကၡဳနီ ဥပါသကာ ဥပါသိကာ=ေလးဦးစလံုး နားလည္ရမည္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ ဥပါသကာ ဥပါသိကာတို႔ နားမလည္ရင္ သာသနာဘက္က သားေတာ္ျဖစ္ၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ေျပာျပၾကရပါမယ္။
နားလည္ေအာင္ ေျပာရမည့္ ဝတၱရားရွိတဲ့အတိုင္း –

ဤ ကိုယ္ကာယ
တစ္လံမွ်၌
ႏွစ္ဝ႐ုပ္နာမ္
ျဖစ္၍ ခ်ဳပ္၏
နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး
အလြတ္ထား၍
ဤကား လိပ္ျပာ
ဤကား ငါႏွင့္
ဤမွာ ဇီဝ
ဤ အတၱဟု
ၫႊန္ျပဖြယ္ရာ
မရွိပါသည္
ခႏၶာ နာမ္႐ုပ္မွ်ပါတကား …

ဆိုတဲ့ ဓမၼလက္ေဆာင္ လကၤာကေလးကုိ ျဖန္႔ေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဤ ကိုယ္ကာယ၊ တစ္လံမွ်၌၊ ႏွစ္ဝ႐ုပ္နာမ္၊ ျဖစ္၍ ခ်ဳပ္၏၊
ေၾသာ္ .. ဤ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ငါ၏ ကိုယ္မွာ နာမ္တရား ႐ုပ္တရား ဤႏွစ္ပါးတို႔သာ ျဖစ္၍ ျဖစ္၍ ခ်ဳပ္ေနပါတကား .. ။

နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါး၊ အလြတ္ထား၍၊ ဤကား လိပ္ျပာ၊ ဤကား ငါႏွင့္၊ ဤမွာ ဇီဝ၊ ဤ အတၱဟု၊ ၫႊန္ျပဖြယ္ရာ၊ မရွိပါသည္၊
နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါးကို ဖယ္ရွားၿပီးေတာ့ ေဟာဒါက လိပ္ျပာ၊ ဒါက ငါ၊ ဒီမွာက ဇီဝ၊ ေဟာဒါက အတၱ – လို႔ ျပစရာ နာမ္႐ုပ္က လြဲရင္ အဲဒီတရားမ်ိဳးဟာ ရွိကို မရွိ။

ခႏၶာ နာမ္ရုပ္မွ်ပါတကား။
ဒီ တစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ ခႏၶာကိုယ္မွာ အမွန္တကယ္ ရွိေနတာဟာျဖင့္ နာမ္႐ုပ္ႏွစ္ပါးပဲ ရွိေနပါတကား .. လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေအးေအးေဆးေဆး ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္ႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလို ေအာက္ေမ့ႏွလံုးသြင္းလို႔ အေလ့အထ ရလာတဲ့အခါမွာ “ဒီတစ္လံမွ်ေလာက္ေသာ မိမိတို႔ရဲ႕ ကိုယ္မွာ အနမတဂၢ အစမထင္ အတိတ္သံသရာတခြင္က မိမိတို႔ ထင္မွားခဲ့တဲ့ ‘ပုဂၢိဳလ္’ သတၱဝါ’ ‘ငါ’ ‘သူတပါး’ ‘ေယာက္်ား’ ‘မိန္းမ’ ‘အတၱ’ ‘ဇီဝ’ ‘လိပ္ျပာ’လို႔ မရွိဘဲနဲ႔ ရွိတယ္လို႔ ထင္မွားခဲ့တဲ့ ပညတ္တရားနဲ႔ အစစ္အမွန္ တကယ္ရွိေနတဲ့ နာမ္႐ုပ္တရား ဒီႏွစ္ပါးကို ခြဲခြဲျခားျခား သိသြားတယ္။

အဲဒီလို ခြဲခြဲျခားျခား သိတဲ့ဉာဏ္ကို ‘နာမ႐ူပဝဝတၱာနဉာဏ္’လို႔ ေခၚပါတယ္။
ဝိပႆနာဉာဏ္သို႔ မေရာက္ေသးပါဘူး။

ဝိပႆနာဉာဏ္ ေရာက္ေအာင္ ဆိုၿပီးေတာ့ အဲ .. ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ ဝတၱဳနဲ႔ ဆက္စပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္ တခ်ိန္က်ေတာ့ “ေၾသာ္ .. ဒီဂါထာနဲ႔ ဒီလကၤာက နာမ႐ူပဝဝတၱာနဉာဏ္ေလာက္ပဲ အဆင့္ရွိေသးတယ္။ လကၡဏ သမၼသန ဆိုတဲ့ ပထမ ဝိပႆနာေရာက္ေအာင္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဂါထာကို အျဖည့္ခံ သေဘာထားၿပီး ငါ ထပ္ျဖည့္မွပဲ” ဆိုတဲ့ အၾကံနဲ႔ အျဖည့္ဂါထာကို ဆက္ၿပီး စဥ္းစားတဲ့အခါမွာ –

တၪၥ ဟုတြာ အဘာေဝန
ဥဒယဗၺယပီဠနာ။
အဝသဝတၱနာ နိစၥံ
ဒုကၡာ နတၱာဝ ေကဝလံ။

ဆိုတဲ့ ဂါထာႏွင့္ –

နာမ္႐ုပ္တရား
ဤႏွစ္ပါးလည္း
ရွည္လ်ားကာလ
မတည္ၾကဘဲ
ခဏျဖစ္လ်က္
ခဏပ်က္၍
ႏွိပ္စက္ျခင္းရာ
လိုမပါဘူး
သဘာဝအား
ဤသံုးပါးေၾကာင့္
ျဖစ္ပြားသမွ်
အနိစၥသည္
ဒုကၡ အနတၱခ်ည္းပါတကား …

ဆိုတဲ့ ဒီလကၤာစာပိုဒ္ အလြယ္ႏွင့္ ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္လာၿပီး ေရးသားမိပါသည္။
(ဤလကၤာကား ‘ယေန႔ တရားပြဲက်င္းပတဲ့ ၁၃၄၅-ခုႏွစ္’က ေထာက္လွ်င္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃၀၁-ခုႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ေပါင္း ၄၃-ႏွစ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ယခု ၂၀၀၈-ခု/၁၃၇၀-ခုတြင္ ၆၉-ႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။)

ေဖာ္ျပပါ ‘တၪၥ ဟုတြာ အဘာေဝန’ ဂါထာ၏ အနက္ကား –

တၪၥ=နာမ္႐ုပ္တရား ထိုႏွစ္ပါးသည္လည္းပဲ
ဟုတြာ အဘာေဝန=ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ ပ်က္တတ္ေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္
ေကဝလံ အနိစၥံဝ=သက္သက္ဧကန္ အနိစၥမွန္စြာ့တကား
ဥဒယဗၺယ ပီဠနာ=ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းတို႔ျဖင့္ အတင္းအၾကပ္ ႏွိပ္စက္အပ္ရကား
ေကဝလံ ဒုကၡံဝ=သက္သက္ဧကန္ ဒုကၡမွန္စြာ့တကား
အဝသဝတၱနာ=အလိုသို႔ မလိုက္ပါေသာေၾကာင့္
ေကဝလံ အနတၱာဝ=သက္သက္ဧကန္ အနတၱမွန္စြာ့တကား …
လို႔ အဲဒီလို ပါဠိနဲ႔ ျမန္မာ အနက္ အဓိပၸာယ္ ရွိပါတယ္။

ဒီအခ်က္ကို ပါဠိလို မေလ့လာရတဲ့ ယခု တရားနာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးမ်ား အလြယ္တကူ သိဖို႔ရန္ “႐ုပ္နာမ္တရား၊ ဤႏွစ္ပါးလည္း” အစရွိတဲ့ ဒုတိယ လကၤာစာပိုဒ္ကို ဓမၼလက္ေဆာင္ ျဖန္႔ေဝေပးထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ထိုလကၤာအတြက္ အနက္ အဓိပၸာယ္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္။

နာမ္႐ုပ္တရား၊ ဤႏွစ္ပါးလည္း၊ ရွည္လ်ားကာလ၊ မတည္ၾကဘဲ –
နာမ္တရား ႐ုပ္တရား ဒီႏွစ္ပါးဟာ ကာလရွည္ရွည္ မတည္ၾကဘူး။ ဘာကို ၾကည့္ရမလဲ။ ကိုယ့္အသံေတြကို ျပန္ၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္။
‘ၾသကာသ ၾသကာသ’လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ ‘ကာ’ေရာက္ေတာ့ ‘ၾသ’ဆိုတဲ့ အသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီ။
‘သ’ေရာက္ေတာ့ ‘ကာ’ဆိုတဲ့ အသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿပီ။
ေနာက္ ‘ၾသ’ေရာက္ေတာ့ ‘သ’အသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၊ ‘ကာ’ေရာက္ေတာ့ ‘ၾသ’အသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၊ ‘သ’ေရာက္ေတာ့ ‘ကာ’အသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္၊
အို .. တသံၿပီး တသံ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၾကပံုကို ဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္ပါ။
အင္မတန္ သိသာပါတယ္။
ကာလရွည္ရွည္ မတည္ၾကဘူး။

အိမ္က်ေတာ့ ကာလရွည္ရွည္ တည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကည့္ပါ။
ဥၾသဆြဲသလို ‘ၾသ’ဆိုတဲ့ အသံကို အၾကာႀကီး ဆြဲၾကည့္။
ဘယ္ေတာ့မွ ‘ၾသ’ဆိုတဲ့ အသံအတိုင္း ၾကာၾကာ မတည္ဘူး။
ေနာက္ပိုင္းလဲက်ေရာ ‘ေဝါ ..’ဆိုတဲ့ အသံပဲ ရွိေတာ့မယ္။ ‘ၾသ’သံ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ‘ၾသ’ဆိုတဲ့ အသံဟာ ‘လွ်ပ္စီးႏွစ္ျပက္’ ‘လက္ေဖ်ာက္ႏွစ္တြတ္’ ‘မ်က္ေတာင္ႏွစ္ခတ္’ အခ်ိန္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
သူ႔အခ်ိန္က်ရင္ သူက ခ်ဳပ္သြားတာပဲ။
မိမိက အရွည္ႀကီး ျဖစ္ေနေအာင္ ဆိုမယ္ဆိုေပမယ့္ ‘ၾသ’ကေတာ့ မရွည္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ‘ရွည္လ်ားကာလ၊ မတည္ၾကဘဲ’လို႔ ႏွလံုးသြင္းခိုင္းတာ။

ဒီ ‘ၾသ’ဆိုတဲ့ အသံဟာ ဘာေၾကာင့္ ၾကာၾကာ မတည္သလဲလို႔ ေမး၊
အေျဖကေတာ့ အသံ႐ုပ္သာ မဟုတ္ဘူး၊ ကံေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ၊ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ၊ ဥတုေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ၊ အာဟာရေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ေတြ
႐ုပ္ေလးမ်ိဳးစလံုးေရာ၊ စိတ္ ေစတသိက္ဆိုတဲ့ နာမ္တရားမ်ားပါ အားလံုး နာမ္႐ုပ္တရားႏွစ္ပါးတို႔ ၾကာၾကာ မတည္ၾကပါဘူး။

ၾကာၾကာ မတည္ၾကတာကေတာ့
သူတို႔ကို ျဖစ္ေစတဲ့ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရႏွင့္ ဝတၳဳအာ႐ုံဆိုတဲ့ သူတို႔နဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြကိုက ၾကာၾကာ မတည္တဲ့ အနိစၥအေၾကာင္းတရားေတြျဖစ္လို႔
အနိစၥအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးလည္းပဲ အနိစၥပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

“အနိစၥ သမ႓ဴတံ ဘိကၡေဝ ႐ူပံ ကုေတာ နိစၥံ ဘဝိႆတိ” စတဲ့ ေဒသနာေတာ္အတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။

လကၤာထဲမွာ ‘ခဏျဖစ္လ်က္၊ ခဏပ်က္၏’လို႔ ဆိုတာက အနိစၥဉာဏ္ေပၚေအာင္ အေျခခံ ဉာဏ္ပ်ိဳးေပးတာ ျဖစ္တယ္။

ႏိွပ္စက္ျခင္းရာ-ဆိုတာက
ဒုကၡဉာဏ္ေပၚေအာင္ အေျခခံဉာဏ္ကို ပ်ိဳးေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
႐ုပ္နာမ္တရားတို႔ရဲ႕ ျဖစ္-တည္-ပ်က္ ဆိုတဲ့ ခဏငယ္သံုးခ်က္ အသက္တည္ေနရာမွာ –
ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ ဥပါဒ္ခဏမွာ ဇာတိမီး တညီးညီး တေျပာင္ေျပာင္ အေတာက္ေလာင္ ခံေနရတယ္။
တည္တယ္ဆိုတဲ့ ဌီခဏမွာ ဇရာမီး၊
ပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ ဘင္ခဏမွာ မရဏမီး တညီးညီး တေျပာင္ေျပာင္ အေတာက္ေလာင္ ခံေနရတယ္။

ဥပါဒ္ခဏမွာ ဇာတိမီးက ႏွိပ္စက္၊
ဌီခဏမွာ ဇရာမီးက ႏွိပ္စက္၊
ဘင္ခဏမွာ မရဏမီးက ႏွိပ္စက္
အဲဒီလို ခဏငယ္သံုးခ်က္ အသက္ရွိေနသမွ် မီးသံုးပါး အႏွိပ္စက္ခံရၿပီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားရတဲ့ ဒီ႐ုပ္နာမ္တရားကို ဘယ္မွာ သုခလို႔ ဆိုသင့္ေတာ့အံနည္း။
ဒုကၡလို႔သာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမည္ ျဖစ္ေပတယ္။

လိုမပါဘူး-
ဒါက အဝသဝတၱနေဌန-အလိုသို႔ မလိုက္ပါျခင္းဟူေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္ အနတၱပါတကား .. လို႔ အေၾကာင္းအက်ိဳး လံုေလာက္စြာ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ေအာင္ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္တယ္။

ခဏျဖစ္လ်က္
ခဏပ်က္၏
ႏွိပ္စက္ျခင္းရာ
လိုမပါဘူး
သဘာဝအား
ဤသံုးပါးေၾကာင့္
ျဖစ္ပြားသမွ်
အနိစၥသည္
ဒုကၡ အနတၱခ်ည္းပါတကား …

ခဏတြင္း ျဖစ္၍ ခဏအတြင္း ပ်က္တတ္ေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္ အနိစၥပါတကား …
အျဖစ္အပ်က္တို႔ျဖင့္ အႏွိပ္စက္ခံရေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္ ဒုကၡပါတကား …
အလိုသို႔ မလိုက္ပါေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္ အနတၱပါတကား …
အျဖစ္အပ်က္တို႔ျဖင့္ အႏွိပ္စက္ခံရေသာ အနက္သေဘာေၾကာင့္ အနတၱပါတကား …
ဤကဲ့သို႔ ႏွလံုးသြင္းၾကပါ။

ဤကဲ့သို႔ ႏွလံုးသြင္းလွ်င္ သမၼသနဝိပႆနာဉာဏ္အစ ထူေထာင္မိၿပီး အဲဒီ သမၼသနဉာဏ္ ထူေထာင္မိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္နဲ႔။
ေရွ႕ကို အဆင့္ဆင့္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္၊ ဘဂၤဉာဏ္၊ ဘယဉာဏ္ အစရွိတဲ့ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ တဆင့္တက္ၿပီး တဆင့္ သမၼသနဉာဏ္ေလွကားက တက္သြားရင္ ေရာက္လိမ့္မယ္။

ပထမေတာ့ အဲဒီ သမၼသနဉာဏ္ ေလွကားကို ေရာက္ေအာင္ တက္ၾကစမ္းပါ သြားၾကစမ္းပါလို႔ပဲ ဘုန္းႀကီး တိုက္တြန္းပါရေစ။

အဲဒီ တရားနာပရိတ္သတ္တို႔ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဓမၼလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ ေျပာဆိုလိုတာ ၿပီးပါၿပီ။