ေဒဝဒတ္သည္ သံဃာေတာ္ကို သင္းခြဲၿပီးလွ်င္ ငါးရာေသာ ရဟန္းတို႔ကို ေခၚယူ၍ ဂယာသီသ၌ ေနေလ၏။

ထိုအခါ သဗၺညဳဘုရားရွင္က သာရိပုတၱရာ, ေမာဂၢလာန္တို႔ကို ေစ၍ ရဟန္းတို႔ကို ေခၚယူေစလွ်င္ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္၍ ေနရကား ေကာကာလိကသည္ လာၿပီးလွ်င္ –

“ငါ့ရွင္ ေဒဝဒတ္ … ထေလာ့၊ သင္၏တပည့္တို႔ကို သာရိပုတၱရာ, ေမာဂၢလာန္တို႔သည္ ေခၚယူသြားေလၿပီ။ မဆြကပင္ သင့္အား ငါသည္ သာရိပုတၱရာ ေမာဂၢလာန္တို႔ႏွင့္ အကၽြမ္းမဝင္လင့္ဟု ဆိုျငားေသာ္လည္း ငါ့စကားကို နားမေထာင္”ဟု ဆို၍ ပုဆစ္ဒူးစပ္ႏွင့္ ရင္ဘတ္ကို ေက်ာက္ကန္၏။

ယင္းသို႔ ေက်ာက္ကန္လွ်င္ ေဒဝဒတ္၏ အာခံတြင္းမွ ေသြးပူအလွ်ံသည္ အန္ထြက္၏။

ထိုအခါမွ စ၍ ေဒဝဒတ္သည္ ကိုးလတို႔ပတ္လံုး ျပင္းျပစြာ နာ၏။

အဆံုးစြန္ေသာ ေသခါနီးကာလ၌ သဗၺညဳဘုရားကို ဖူးျမင္လိုသည္ ျဖစ္၍ မိမိတပည့္တို႔ကို ေခၚဆို၏။

ငါသည္ သဗၺညဳဘုရားကို ဖူးျမင္လို၏။ သဗၺညဳဘုရားကို ငါ့အား ျပပါကုန္ေလာ့ဟု ဆိုေသာ္ –

‘ဆရာ … သင္သည္ ေရွး က်န္းမာပကတိ ရွိသည့္ကာလ ဘုရားသဗၺညဳ၏ ရန္သူျဖစ္၍ လွည့္လည္၏။ ယခု အနာလႊမ္း၍ မက်န္းမမာသည့္ကာလမွ ဖူးျမင္လိုေသာ ဆရာ့ကို ငါတို႔ သဗၺညဳဘုရားအထံသို႔ မေဆာင္ဝံ့ကုန္’ဟု ဆိုေသာ္ –

‘တပည့္တို႔ … ငါ့ကို မပ်က္ပါေစကုန္လင့္။ ငါသာ ဘုရားသဗၺညဳ၌ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕ျခင္းကို ျပဳအပ္၏။ သဗၺညဳဘုရားကား ငါ့အား တစ္ဆံဖ်ားမွ် ရန္ၿငိဳးထားျခင္း မရွိ’ဟု ဆို၏။

ဝဓေက ေဒဝဒတၱမွီ, ေစာေရ အဂၤုလိမာလေက၊
ဓနပါေလ ရာဟုေလ ေစဝ, သဗၺတၳ သမမာနေသာ။
(အပဒါန္ပါဠိေတာ္)

ဝဓေက = သတ္တတ္ေသာ။
ေဒဝဒတၱမွိ = ေဒဝဒတ္၌လည္းေကာင္း။
အဂၤုလိမာလေက = အဂၤုလိမာလ အမည္ရွိေသာ။
ေစာေရ = သတ္မည္လိုက္ေသာ ခိုးသူ၌လည္းေကာင္း။
ဓနပါေလ = ထိုးမည့္လာေသာ နာဠာဂီရိဆင္၌လည္းေကာင္း။
ရာဟုေလ ေစဝ = ရင္ေသြးရင္သား ခ်စ္ဖြယ္မ်ားသည့္ သားေတာ္ရာဟုလာ၌လည္းေကာင္း။
သဗၺတၳ = အလံုးစံုေသာ သူတို႔၌။
သမမာနေသာ = တူမွ်ေသာစိတ္ ရွိေတာ္မူ၏။

ေဒဝဒတ္လည္း သဗၺညဳဘုရားကို ငါ့အား ျပပါဟု ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေတာင္းပန္၏။

ယင္းသို႔ အထပ္ထပ္ ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ တပည့္တို႔သည္ ေဒဝဒတ္ကို ေညာင္ေစာင္းျဖင့္ ယူေဆာင္၍ ထြက္ၾကကုန္၏။

ရဟန္းတို႔သည္လည္း ဘုရားျမတ္စြာအား ေဒဝဒတ္၏ အဖူးအျမင္လာေၾကာင္းကို ၾကား၍ ဘုရားသဗၺညဳအား –
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘုရား … ေဒဝဒတ္ကား အရွင္ဘုရားအား ဖူးျမင္ျခင္းငွာ လာသတဲ့”ဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။

သဗၺညဳဘုရားလည္း “ခ်စ္သားတို႔ … ေဒဝဒတ္ကား ဤအတၱေဘာျဖင့္ ငါဘုရားကို ဖူးျမင္ျခင္းငွာ မရထိုက္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔အား ငါးပါးေသာ ဝတၳဳတို႔ကို ေတာင္းေသာ ကာလမွ စ၍ ဘုရားရွင္ကို တဖန္ ဖူးျမင္ျပန္ျခင္းငွာ မရကုန္သတတ္။
ဤသို႔ မရျခင္းသည္ သေဘာဓမၼတာတည္း။

ဘိကၡဴ ကိရ ပၪၥႏၷံပိ ဝတၳဴနံ အာယာစိတကာလေတာ ပ႒ာယ ပုန ဗုဒၶံ ဒ႒ဳံ န လဘႏၲိ၊ အယံ ဓမၼတာ။
(ဓမၼပဒ အ႒ကထာ)

ဘိကၡဴ = ရဟန္းတို႔သည္။
ပၪၥႏၷံပိ = ငါးပါးလည္းျဖစ္ကုန္ေသာ။
ဝတၳဴနံ = ဝတၳဳတို႔ကို။
အာယာစိတကာလေတာ = ေတာင္းေသာ ကာလမွ။
ပ႒ာယ = စ၍။
ပုန = တဖန္။
ဗုဒၶံ = ဘုရားရွင္ကို။
ဒ႒ဳံ = ဖူးျမင္ျခင္းငွာ။
န လဘႏၲိ ကိရ = မရကုန္သတတ္။
အယံ = ဤသို႔ မရျခင္းသည္။
ဓမၼတာ = သေဘာတည္း။

ရဟန္းတို႔လည္း “ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘုရား … ေဒဝဒတ္ကား ဤမည္ေသာ အရပ္သို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ”ဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။

သဗၺညဳဘုရားလည္း “ေရာက္ေစ၊ ထိုေဒဝဒတ္ကား ငါဘုရားကို ဖူးျမင္ျခင္းငွာ မထိုက္” ဟူ၍သာ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

“ဘုန္းေတာ္ႀကီးလွေသာ ဘုရား … ဤမွ တစ္ယူဇနာ အတိုင္းအရွည္ရွိေသာ အရပ္သို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ။ ယူဇနာခြဲေသာ အရပ္သို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ။ တစ္ဂါဝုတ္မွ်ေလာက္ေသာ အရပ္သို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၏ အနီးအပါး ေရကန္နားသို႔ ေရာက္ေခ်ၿပီ”ဟု ေလွ်ာက္ကုန္၏။

“ေဇတဝန္ေက်ာင္းတြင္းသို႔ပင္ ဝင္ပေစ၊ ေဒဝဒတ္ကား ငါဘုရားကို မဖူးမျမင္ထိုက္သည္သာတည္း”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ေဒဝဒတ္ကို ေဆာင္ယူ၍ လာေသာသူတို႔သည္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္၏ အနီးအပါး ေရကန္နား၌ ေညာင္ေစာင္းကို ခ်၍ ေရခ်ိဳးျခင္းငွာ ေရကန္တြင္းသို႔ ဆင္းကုန္၏။
ေဒဝဒတ္လည္း ေညာင္ေစာင္းမွ ထြက္၍ ႏွစ္ဖက္ေသာ ေျခတို႔ကို ေျမဝယ္ထား၍ ထိုင္၏။

ႏွစ္ေခ်ာင္းေသာ ေျခတို႔သည္ ေျမသို႔ ဝင္ကုန္၏။

ေဒဝဒတ္သည္ အစဥ္သျဖင့္ ဖမ်က္၊ ပုဆစ္၊ ခါး၊ သားျမတ္၊ လည္တိုင္ေအာင္ ေျမသို႔ ဝင္၍ ေမး႐ိုး၏ ေျမ၌တည္ေသာကာလ သဗၺညဳဘုရားကို ရွိခိုးလ်က္ –

ဣေမဟိ အ႒ီဟိ တမဂၢပုဂၢလံ
ေဒဝါတိေဒဝံ နရဒမၼသာရထႎ။
သမႏၲစကၡဳံ သတပုညလကၡဏံ၊
ပါေဏဟိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂေတာသၼိ။ ဟူေသာ ဂါထာကို ဆို၏။

အဟံ = ငါသည္။
အဂၢပုဂၢလံ = ျမတ္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ။
ေဒဝါတိေဒဝံ = သမၼဳတိနတ္ ဥပပတၱိနတ္တို႔ထက္ လြန္ျမတ္ေသာ ဝိသုဒၶိနတ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ။
နရဒမၼသာရထႎ = လူနတ္တို႔ကို ဆံုးမေတာ္မူတတ္ထေသာ။
သမႏၲစကၡဳံ = ထက္ဝန္းက်င္မွ ျမင္စြမ္းႏိုင္ေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ ရွိေတာ္မူထေသာ။
သတပုညလကၡဏံ = အရာမကေသာ ဘုန္းျဖင့္ မွတ္အပ္ထေသာ။
တံ ဗုဒၶံ = ထိုျမတ္စြာဘုရားကို။
ဣေမဟိ အ႒ီဟိ = ဤအ႐ိုးတို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း။
ဣေမဟိ ပါေဏဟိ = ဤအသက္တို႔ျဖင့္လည္းေကာင္း။
သရဏံ သရဏံ ဣတိ = ကိုးကြယ္ရာဟူ၍။
ဂေတာ = ဆည္းကပ္သည္။
အသၼိ = ျဖစ္၏။

ဤသို႔ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ အေၾကာင္းကို ျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ သဗၺညဳဘုရားသည္ ေဒဝဒတ္ကို ရဟန္းျပဳေတာ္မူ၏။

ေဒဝဒတ္သည္ အကယ္၍ ရဟန္းမျပဳျငားအံ့၊ လူျဖစ္လ်က္လည္း ေလးေသာ မေကာင္းမႈကံကို ျပဳလတၱံ႕။
ရဟန္းျပဳ၍ကား ေလးေသာ မေကာင္းမႈကံကို အကယ္၍ ျပဳလတၱံ႕၊ ယင္းသို႔ပင္ ျပဳေသာ္လည္း ေနာင္အခါ ဘဝမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္း၏ အေၾကာင္းကို ျပဳႏိုင္လတၱံ႕။
ထို႔ေၾကာင့္ သဗၺညဳဘုရားသည္ ေဒဝဒတ္ကို ရဟန္းျပဳေတာ္မူသတည္း။
ထိုစကားသည္ မွန္၏။
ေဒဝဒတ္သည္ ဤကပ္မွ ကပ္တစ္သိန္းထက္၌ ‘အ႒ိႆရ’အမည္ရွိေသာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္လတၱံ႕။

ေသာ ဟိ ဣေတာ သတသဟႆကပၸမတၳေက အ႒ိႆေရာ နာမ ပေစၥကဗုေဒၶါ ဘဝိႆတိ။
(ဓမၼပဒအ႒ကထာ)

ဟိ သစၥံ = မွန္၏။
ေသာ = ထိုေဒဝဒတ္သည္။
ဣေတာ = ဤကပ္မွ။
သတသဟႆ ကပၸမတၳေက = ကပ္တစ္သိန္းထက္၌။
အ႒ိႆေရာ နာမ = အ႒ိႆရ အမည္ရွိေသာ။
ပေစၥကဗုေဒၶါ = ပေစၥကဗုဒၶါသည္။
ဘဝိႆတိ = ျဖစ္လတၱံ႕။

ဤေဒဝဒတ္လည္း ဗ်ာဓိဒုကၡ မကင္းေသာေၾကာင့္ အတိုင္းမသိေသာ အနပၸကမ္းေသာ ကာယိကဒုကၡ ေစတသိကဒုကၡကို ခံစားရေခ်၏။

(အနပၸကမ္းေသာ = အလြန္မ်ားေသာ)

+++++
ဒကၡိဏာရာမဘုရားႀကီးတိုက္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သံေဝဂဝတၳဳဒီပနီ မွ